Hoofdstuk 28

==

‘En, wat trek je aan?’ vroeg Catherine.

‘Weet ik het, wat vind jij?’

‘Dat groene topje met v-hals, natuurlijk. Dat was Matthews lievelingsshirt, dus dat zal hem zeker raken als hij jullie ziet.’

‘Precies, áls. Hoe zorg ik ervoor dat dat zeker is, zodat dit alles niet voor niets zal zijn? Wat als ze ons niet zien? Wat nou als ze niet toevallig uit het raam kijken en ons samen zien vertrekken? Ik bedoel, het is hoogst onwaarschijnlijk dat dat gebeurt, toch? Het is mesjokke, volkomen mesjokke.’

‘Maar de wereld is mesjokke, Steve. Als ze jullie niet zien, moet je het volhouden tot dat wel zo is.’

‘Ik was al bang dat je dat zou zeggen.’

‘Nou, het hoort toch allemaal bij het plan?’ Catherine lachte, hoewel ze met de dag minder happig werd op het idee dat Stevie en Matthew zich zouden verzoenen. Ook al zag ze haar vriendin graag gelukkig, ze zou ook graag zien dat ze Matthew duidelijk maakte dat er een leven zonder hem was. En als Adam MacLean ervoor nodig was om haar daarmee te helpen, dan moest dat maar. Ze hoopte dat Stevie niet te makkelijk zou toegeven als Matthew op zijn blote knietjes naar haar terugkwam, want dat dat zou gebeuren stond vast. Catherine wilde dat Matthew zich realiseerde wat hij aan Stevie had hoewel ze zich steeds meer afvroeg wat Stevie nou eigenlijk precies aan Matthew had.

‘Ik moet om halfacht klaar zijn.’

‘Kate is er om zeven uur.’

‘Fijn, dan wijs ik haar de kwarktaart en de rest van de voedselvoorraad. Het is een fijne meid.’

‘Een afperser is het. Twintig pond! Ik zou het voor niets doen als er kwarktaart was!’

‘Ik regel een taxi terug voor haar. Ik laat MacLean haar niet wegbrengen.’

‘Dank je,’ zei Catherine. ‘O, maar die benen! Als ík voor je oppaste, zou ik me door hem thuis laten brengen.’

‘Je bent ziek, Catherine Flanagan.’

Catherine lachte. ‘Zenuwachtig?’

‘Waarom zou ik zenuwachtig zijn? Ik ga alleen maar uit met een vrouwenmeppende psychopaat.’

‘Ik denk echt niet dat hij dat is,’ zei Catherine. ‘Ik denk dat die vent gewoon wat slechte kritiek heeft gehad. We geloofden alles wat Jo zei en moet je zien wat een berekenende ijskoude teef ze blijkt te zijn. We kennen alleen haar kant van het verhaal. Ik zal je zeggen, Steve, ik heb eens goed naar hem gekeken op Pams bruiloft en hij leek me een knap aardige kerel.’

‘Knap?’

‘Ach, je weet wat ik bedoel.’

‘Kom op, Cath. Er kan toch niet zoveel rook geweest zijn zonder ook maar een heel klein beetje vuur? Je hoeft maar naar hem te kijken om te weten dat hij geen lieverdje is!’ Stevie liet een ongelovig lachje horen. ‘Heb je dat litteken op zijn gezicht gezien? Hoe komt hij daar in godsnaam aan? Vast niet van bloemkettingrijgen.’

‘Nou, hij deed anders wel heel lief tegen de oudere familieleden van Pam en Will.’

‘Allemaal show!’ zei Stevie, die onovertuigd bleef. ‘Hij had publiek. Hij had baby’tjes lopen kussen als die er geweest waren. Een truc van politici, en we weten allemaal wat dat voor lieverdjes zijn, nietwaar?’

‘Je mag hem echt helemaal niet, hè?’

‘Nee,’ antwoordde Stevie, ‘maar het lijkt erop dat we elkaar nodig hebben. En in een bioscoop hoef ik tenminste niet met hem te praten.’

==

... Wat precies Adam MacLeans gedachte was geweest toen hij de plaats van handeling voorstelde. De bioscoop was centraal en populair en hij zou niet al te veel met die miep hoeven praten. Bovendien was er een goede kans dat iemand hen samen zou zien en dat aan Jo zou doorvertellen. Ook al wilde ze hem zelf nu misschien niet, ze zou ook niet willen dat iemand anders hem kreeg. Hij wist hoe jaloers ze kon zijn, wat nu weleens heel gunstig voor hem uit zou kunnen pakken.

==

Matthew was net bezig de waterkoker te vullen toen hij Eddies auto aan de overkant tot stilstand zag komen om zijn dochter af te zetten. Kate had een paar keer voor hen opgepast, verder kwam ze nooit langs. Stevie zal wel uitgaan, concludeerde hij. Waarschijnlijk naar Catherine. Maar dan zou ze Danny toch meenemen? Behalve naar Catherine ging Stevie nooit in haar eentje weg. Waar ging ze nu dan heen? Op zaterdagavond nog wel.

Hij stompte zichzelf in gedachten. Het ging hem niets aan, ze waren geen stel meer. Hij was nu met Jo dus waarom zou het hem nog interesseren?

Maar toch...

==

‘Je ziet er goed uit,’ zei Kate, die met moeite bleef staan omdat Danny zich om haar zeer lange girafachtige benen wikkelde.

‘Vind je?’ vroeg Stevie.

‘Groen staat je goed,’ zei Kate. ‘Ik wou dat ik blond was.’

‘Maar dat ben je!’ lachte Stevie. Kate was van nature het platinablond dat iedereen wilde zijn, maar ze verfde volhardend haar lange haar Gothic-zwart met verschillende tinten felle kleuren erdoorheen. Op het moment was de couleur du jour staalblauw. Ze droeg het met het zelfvertrouwen van de jeugd en zag er prachtig uit.

‘Help je me wel om deze soldaat te maken, Dan?’ vroeg Kate, wier grote saffierblauwe ogen nog groter werden toen ze het feestmaal van lekkere broodjes en kwarktaart zag dat Stevie voor haar klaargemaakt had. ‘Heb je al gegeten?’

‘Ja,’ zei Danny. ‘Witte bonen af brood.’

‘Bonen af brood?’ Kate keek naar Stevie voor verdere uitleg.

‘Hij eet witte bonen zonder brood in plaats van witte bonen op brood,’ zei Stevie met een zucht. ‘Mijn zoontje heeft plotseling besloten dat hij niet van brood houdt.’ Net zoals hij een paar maanden geleden midden in de McDonald’s besloten had dat hij geen patat meer lustte en sinds die tijd geen aardappel meer aangeraakt had. Atkins zou trots op hem zijn.

‘Brood is heel goed voor je, Dan. Vooral dit bruine spul. Ik eet er altijd heel veel van, dat is gaaf,’ zei Kate, en ze knipoogde naar Stevie terwijl ze een broodje in haar mond stopte.

‘Is dat zo? Doe jij dat echt?’ vroeg Danny verbaasd. ‘Mama, mag ik er net zo eentje als Kate heeft, alsjeblieft?’

Stevie was ervan overtuigd dat Kate Danny paardenmest kon laten eten als ze dat wilde.

Naarmate de kleine wijzer langzaam afdaalde richting de zes begon Stevie zich steeds misselijker te voelen. De avond strekte zich ondraaglijk lang en zwaar voor haar uit en ze had de krant al weggegooid dus ze wist niet eens welke ‘fillums’ er draaiden. Ze moest vast een of andere actiefilm uitzitten met een grote macho als hoofdrolspeler die met enorme wapens een heleboel mensen neerschoot terwijl een petieterig meidje met enorme prammen dat per ongeluk bij de strijd betrokken was geraakt achter hem aan waggelde op haar hoge stelthakken.

‘Volgens mij is hij er,’ zei Kate, die door het raam gluurde.

‘Shit!’ zei Stevie.

‘Mama!’

‘Sorry, Danny,’ zei Stevie, en ze sloeg haar hand voor haar mond.

‘Waar ga je heen?’

‘Eh... een... vergadering voor mama’s werk,’ antwoordde Stevie. ‘Ga jij maar lekker daarheen met Kate, lieverd.’ Ze schoof hem de zitkamer in voordat hij MacLean zou zien en daar nachtmerries aan over zou houden.

‘Kom op, Dan, we gaan een dvd kijken met de cinema surround sound op z’n hardst. Geef je mama een kus.’

‘Doeg schat, wees lief voor Kate,’ zei Stevie, hoewel ze wist dat hij een engeltje zou zijn voor Kate. Toen de deur naar de zitkamer dicht was, klonk er een dreun als van een stormram op de voordeur. Stevie pakte vlug haar jas en greep de deurknop vast, waarbij ze merkte hoe erg haar hand trilde toen ze hem voor zich uit strekte. Ze opende de deur en zag meteen dat Adam MacLean dezelfde kleurencombinatie als zij droeg: een vaalgroen overhemd en een stonewashed spijkerbroek.

‘Allebei in mint, leuk detail,’ zei hij goedkeurend. ‘Ik ben heel langzaam van de auto naar de deur gelopen,’ ging hij verder, ‘en nu lopen we weer heel langzaam terug.’

‘Oké,’ zei Stevie. Hij hield het portier voor haar open (voor de show, natuurlijk), sloot hem achter haar en nam zelf aan de bestuurderskant plaats. De cd-speler ging aan toen hij startte: Alvin Stardust. Ze had iets veel heftigers verwacht. The Prodigy misschien, of een andere band met een leadzanger die koppen van levende knaagdieren afbeet.

Ze zeiden helemaal niets tegen elkaar. De sfeer was om te snijden en Stevie had niet eens een mes meegebracht, wat misschien eigenlijk wel verstandig was geweest. Adam reed beheerst ondanks dat zijn auto een lang, gestroomlijnd geval was. Ze kende de mythe over mannen met grote auto’s, hoewel ze er ernstig aan twijfelde dat Jo het soort vrouw was dat iets met een man kon hebben die op dat gebied te wensen overliet. Matthew was netjes geschapen – niet te groot en niet te klein – en aan de afmetingen van de rest van MacLean af te leiden, zag het ernaar uit dat hij een monster in zijn broek had. Toen vroeg ze zich af waarom ze in godsnaam over Adam MacLeans geval nadacht en drukte die gedachten onmiddellijk de kop in.

Ze kwamen bij de parkeerplaats om de hoek van de bioscoop aan. Nog steeds zonder iets te zeggen staken ze de weg over en gingen in de rij voor de kaartjes staan.

‘Wat wil je zien?’ vroeg hij.

Er draaiden twee films. Eentje was zoiets als The Strangulator – één keer raden wat MacLean zou kiezen, dacht Stevie – en de ander een psychologische thriller met Denzel Washington die, vond Stevie, aardig appetijtelijk was en haar zeker zou doen vergeten dat ze een verplicht avondje uit was met je-weet-wel-wie.

‘Eh... wat wil jíj zien?’ vroeg Stevie diplomatiek.

‘Jij mag ’t zeggen.’

‘Eh, nou, die thriller had goeie recensies,’ liet ze weten, in de hoop dat hij zou zeggen dat hij The Strangulator ging kijken en haar na de film wel weer in de foyer zou zien, maar (balen!) hij zei eenvoudigweg: ‘Aye, die dan maar.’

Stevie zocht in haar tas naar haar portemonnee, maar MacLean zei: ‘Dit regel ik wel. Haal jij maar vast popcorn.’

‘Oké,’ zei Stevie, terwijl ze dacht: popcorn? Dit lijkt veel te veel op een écht afspraakje! Maar toen besefte ze dat hij niet wilde dat ze dacht nergens voor te hoeven betalen.

‘Hij denkt dat ik een klaploper ben!’ zei ze tegen zichzelf. ‘Ik zal hem eens wat laten zien!’

Net toen Adam met de kaartjes aan kwam lopen werd ze geholpen. Ze worstelde met een ‘kleine’ popcorn zo groot als een emmer en een ‘grote’ die veel weg had van een afvalcontainer en ook zoveel gekost had. Ze was voor de speciale aanbieding gegaan en had er twee drankjes bij gekregen. Omdat ze geen idee had wat hij wilde, had ze cola light gekozen aangezien een halve liter Bell’s en Irn Bru geen optie was. Hij had het lef om verrast te kijken.

‘Het was maar een grapje.’

‘Helaas ben ik nog niet helemaal bekend met jouw gevoel voor humor,’ zei Stevie, die naast het enorme feestmaal nu ook nog met een vriendelijke glimlach worstelde.

‘Welke is van mij?’ gromde hij.

‘De grote, natuurlijk!’ antwoordde Stevie. Maakt hij nou een grapje of denkt hij dat ik een varken ben? Ze was er zojuist achter gekomen dat het warempel mogelijk was hem nóg minder te mogen.

‘Mijn hemel, daar ga ik de hele avond over doen.’

‘Ik wilde niet dat je dacht dat ik krenterig was,’ zei Stevie opzettelijk, met een stijf glimlachje. Zíjn ras stond er tenslotte om bekend vrekkig te zijn, niet het hare. ‘Dat brengt me meteen op het feit dat ik de financiële kant van onze overeenkomst snel geregeld wil hebben. Ik heb geen zin in onaangename verrassingen.’

‘Aye,’ zei hij zonder erop in te gaan, waarna hij haar de rug toekeerde en haar voorging de verduisterde bioscoopzaal in.

‘Hier,’ zei Adam. Hij had een rij met grote, zachte stoelen gekozen met veel afstand tot de rij ervoor. ‘Ik heb extra betaald voor de betere plaatsen. Ik moet m’n poten... benen helemaal opvouwen in de gewone.’

Hij had inderdaad erg lange benen. Als je die van haar achter elkaar zou leggen zouden ze net zo lang zijn als één van hem, dacht ze. Hij zal wel naar een gespecialiseerde winkel moeten voor zijn spijkerbroeken. Domme Schotse Lomperiken R Us of zo.

De lichten gingen nu helemaal uit omdat de reclames en trailers begonnen en Stevie keek eens goed om zich heen. Het zat er vol stelletjes. Silhouetten van hoofden die naar elkaar toe bogen als ze een grapje of een lief niemendalletje uitwisselden. Het voelde vreemd om bij hen te horen en toch ook weer niet. Wie zat hier nog meer met iemand die hij niet kon uitstaan en van wie hij wist dat dat wederzijds was?

Zij en Matthew gingen graag naar de bios. Hij had haar een groot aantal keren vanaf zijn werk gebeld om te vragen of ze Kate kon bellen om op te passen zodat ze naar de film konden. Dan maakten ze er altijd een echt avondje uit van door ergens te gaan eten zonder zich zorgen te maken over hoeveel het kostte. Zoals hij nu met Jo zou doen.

De tranen overvielen haar en ze kuchte ze weg. Toen voelde ze Adam MacLean haar een por geven om te informeren of ze in haar popcorn gestikt was. Het was alsof ze door een bus werd geramd.

‘Nee, helaas voor jou is er niks aan de hand,’ zei ze, en hij lachte een harde ‘ha’.

Ze kauwden en keken in geamuseerde stilte. Denzel was om te smullen en het plot was verrassend en spannend. Vanaf het begin was duidelijk wie de slechterik was maar dat kon de pret niet drukken. Toen na het einde de lichten aangingen, stond Adam op, strekte zich uit en schoof alle gevallen stukjes popcorn van zijn overhemd in zijn bakje. Wat hij en Stevie samen nog over hadden was genoeg om een derdewereldland een week lang mee te voeden.

‘Ik vond hem goed. Goed uitgekozen,’ zei hij.

‘Ja, ik heb ook genoten,’ zei Stevie. ‘Van de film, bedoel ik,’ voegde ze eraan toe voor het geval dat hij dacht dat ze zijn sprankelende gezelschap bedoelde.

Ze mag me echt niet, dacht hij licht geamuseerd, hoewel hij geen flauw idee had waarom dat was. Hij had haar toch altijd heel beleefd behandeld met uitzondering van die eerste ontmoeting?

Hij had totaal geen schuld aan deze situatie. Hij had zijn relatie met Jo in zijn hoofd helemaal uitgeplozen maar kon er maar niet achter komen waar hij iets fout had gedaan. Het kwelde hem niet te weten waarom ze een lul als Matthew Finch verkoos boven iemand die haar als een koningin behandeld had. Mevrouw Wollen Onderbroek hier had Mattje niet gelukkig kunnen maken en dus was hij het ergens anders gaan zoeken. Het was háár schuld, niet de zijne. Slonzig, grof in de mond, geneigd tot gewelddadige uitbarstingen als ze dronken was, en dat was nog maar het begin van de lijst. Als ze zo graag iemand de schuld in de schoenen wilde schuiven, moest ze het dichter bij huis zoeken.

Hij hield de bioscoopdeur voor Stevie open en liep terug naar de auto, waar ‘Wig Wam Bam’ en ‘Do You Wanna Touch’ van de sentimentele seventies-cd ten gehore werden gebracht. Ze vond zijn muzieksmaak net zo dubieus als de rest van hem. Zwijgend en met stenen gezichten zaten ze in de auto, ze wilden allebei zo snel mogelijk van de ander af zijn.

‘Zal ik de oppas naar heus... huis brengen?’ bood hij aan toen ze Blossom Lane in reden.

‘Nee, dank je. Ik bel wel een taxi voor haar,’ antwoordde Stevie iets te snel.

Hij lachte en schudde het hoofd. Hoe aardiger hij voor haar was, hoe meer ze zich leek te ergeren. Daardoor wilde hij alleen maar nog aardiger zijn, want haar irriteren was het enige lolletje dat hij op het moment had.

‘Oké, je moet zelf weten wat je met je geld doet,’ zei hij, ‘maar zeg niet dat ik het niet heb aangeboden.’

Ze kwamen bij de cottage tot stilstand. De lichten van de benedenverdieping van Matthews huis waren aan en de gordijnen nog open.

‘We blijven hier even zitten,’ zei Adam MacLean, ‘om ze de kans te geven ons te zien.’

Geweldig! dacht Stevie, maar aan de andere kant, hoe eerder ze gezien werden hoe eerder hét moment kwam, wat dat dan ook was, en hoe eerder het voorbij zou zijn.

‘Dat is tenslotte,’ ging Adam verder, ‘wat geliefden doen, toch? In de auto zitten en kletsen en zoenen en zo.’

‘Ik ga jou echt niet zoenen,’ zei Stevie verafschuwd.

‘Maak je maar geen zorgen, missy,’ zei Adam schokkerig lachend. ‘Ik probeer dit gewoon zo realistisch mogelijk te maken. Zonder ons te verlagen tot lichamelijk contact. Afgesproken?’

‘Afgesproken,’ zei Stevie.

Hij gromde.

‘Is dit dan misschien een goed tijdstip om het over geld te hebben?’ vroeg Stevie.

‘Luister,’ zei hij, en hij klonk een beetje gespannen, ‘ik bereken wel een bedrag. Ik kan het me niet veroorloven om erg lang de hele cottage en mijn eigen hypotheek te betalen...’

‘Dat verlang ik ook niet van je! Dat wil ik nu juist zeggen!’ riep Stevie uit.

‘Houd je waffel, vrouwmens! Ik weet dat je dat niet van me verlangt!’ snauwde hij, waarna hij zijn palmen naar buiten keerde in een poging te kalmeren. Hij had enorme handen die er meer dan toe in staat leken een pijnlijke mep uit te delen.

‘Als je er zo mee zit, maak ik er een prioriteit van, goed?’

‘Ja, ik zit ermee, meneer MacLean,’ zei Stevie, ‘dus ik zou het op prijs stellen als je dat zou doen, bedankt.’

‘Ik heet trouwens Adam. Het klinkt misschien een beetje raar als we mensen ervan proberen te overtuigen dat we een stel zijn en jij me bij mijn achternaam en meneer noemt.’

‘Oké... Adam,’ zei ze. Het klonk nogal intiem om hem bij zijn doopnaam, of liever, heidennaam, te noemen, helemaal omdat ze eraan gewend was geraakt hem ‘MacLean’ te noemen. Nou ja, dat en een verzameling pittigere namen.

‘Is Stevie eigenlijk een afkorting van Stephanie?’

‘Nee, gewoon Stevie. Net als de dichter.’

‘Stevie Smith?’

Goh, hij heeft van haar gehoord, dacht ze. ‘Ja.’

Ze is verbaasd dat ik van Stevie Smith gehoord heb. Ze denkt verdomme dat ik analfabeet ben! Arrogante kleine... Adam probeerde zijn irritatie te verbergen maar de agressieve manier waarop hij met zijn vingers op het stuur roffelde verraadde hem.

Ze wachtten nog iets langer zonder dat er een enkel teken van beweging te zien was aan de andere kant van de weg. Matthew en Jo lagen waarschijnlijk in bed en waren vergeten het licht uit te doen in hun haast om elkaar suf te neuken. Stevie en Adam begonnen tegelijk met zeggen dat ze misschien maar moesten gaan en eveneens tegelijk dachten ze: dus deze avond is helemaal voor niets geweest.

‘Volgende keer beter,’ zei Adam.

God verhoede een volgende keer! dacht Stevie. Hoewel die gedachte al gauw verdrongen werd door een andere toen Adam de auto uitstapte. Wat gaat hij doen? O, zeg alsjeblieft dat hij niet mee naar binnen wil voor een kopje koffie!

Maar hij deed alleen maar zijn hoffelijke mannenplicht door het portier voor haar te openen, waarna hij weer in zijn auto stapte met een bruusk en sarcastisch klinkend ‘welterusten en bedankt voor de popcorn!’ Na straatje gekeerd te hebben in de smalle laan sjeesde hij weg met piepende banden die zijn frustratie duidelijk maakten. Stevie kromp ineen. Ze had een hekel aan harde geluiden – knallen, geschreeuw, gebonk – ze maakten haar overstuur, gaven haar een onbehaaglijk gevoel en namen haar mee terug naar een kindertijd waar ze liever nooit meer aan wilde denken. Hij kon niet wachten om bij me uit de buurt te komen, net als ik niet kon wachten om weer bij hem uit te buurt te zijn, bedacht ze terwijl ze naar de plek staarde waar zijn auto net nog was geweest.

Ineens schoot haar hart in haar keel want vanuit haar ooghoek zag ze een gedaante bij Matthews raam, blijkbaar gealarmeerd door het lawaai van de auto.

‘Blijf kalm,’ zei ze tegen zichzelf. Ze hief haar hand omhoog en zwaaide vertederd naar de auto die allang weg was, maar dat kon wie het ook was bij het raam niet weten. Daarna maakte ze langzaam de deur van de cottage open en liep naar binnen nadat ze nog een keer extra de laan in had getuurd.

Toen Kates taxi richting huis was vertrokken, belde Stevie gauw Adam MacLean op die meer dan verrast was om van haar te horen.

‘Ik denk dat we gezien zijn,’ zei ze opgewonden. ‘Ik denk dat het goed genoeg was om de knuppel flink in het hoenderhok gegooid te hebben, hoewel ik het misschien niet helemaal in perspectief zie.’

‘Kalm aan, vrouwmens,’ zei Adam. ‘Ik ken je nie verstaon.’

Kostelijk, om te horen van iemand met een accent waarnaast de komedieserie Rab C. Nesbitt verstaanbaar lijkt, dacht Stevie.

‘Je banden maakten een hoop lawaai toen je wegscheurde,’ zei ze, ervan genietend dat ze dat even kwijt kon. ‘Je moet ze hebben laten schrikken aan de overkant, want iemand...’

‘Jo?’

‘Ik weet het niet, ik durfde niet te kijken maar er stond beslist iemand bij het raam. Ik deed net alsof ik naar je zwaaide, hoewel je al weggereden was. En luidruchtig ook.’

‘Oké, oké, het komt door hoor. Maar dat lijkt het hem toch gedaan te hebben,’ zei Adam, tegen haar overduidelijke kritiek op zijn rijkunst ingaand. ‘Dat is goed nieuws. Alleen wel jammer dat ze mij niet ook gezien hebben en, je weet wel, ons met elkaar in verband hebben kunnen brengen.’

Stevie zag de factuur van de kerkboekjes liggen en er ontstond een prachtig plannetje in haar hoofd.

‘Ik denk dat ik een manier weet om dat voor elkaar te krijgen als jij hebt wat ik daarvoor nodig heb,’ zei ze, terwijl ze weerstand probeerde te bieden aan het vreemde gevoel dat wat ze nu van plan was gevaarlijk veel op lol maken begon te lijken.