Hoofdstuk 6
==
Lindsay speelde met Stevies lange honingkleurige haar en samen bekeken ze wat voor verschil het voor haar spiegelbeeld maakte. Eerst trok ze het naar achteren, daarna liet ze het naar voren hangen tot Stevie eruitzag als Cousin Itt van de Addams Family.
‘Weet je wat? Ik denk dat we het kort moeten knippen. Tot hier,’ zei Lindsay, en ze maakte een knipbeweging langs de schouders van haar klant.
Afgrijzen was in Stevies ogen af te lezen. ‘Een bobkapsel?’ Ze was niet overtuigd.
‘Niet helemaal,’ antwoordde Lindsay, terwijl ze krachtig met haar hoofd schudde. ‘Ik denk niet dat dat bij de vorm van je gezicht past. Dan ben je net een koningskind. Ik had iets funkyers in gedachten. Lekker in plukjes en makkelijk zelf thuis te stylen.’
Stevie slikte. Ze was net van plan om van gedachten te veranderen en alleen om bijpunten te vragen toen ze Catherines stem haar in haar hoofd streng hoorde toespreken: ‘Wat heeft het voor nut om naar een topstyliste bij Anthony Fawkes te gaan als je haar advies niet aanneemt?’
‘Met een paar heel lichte highlights erdoorheen,’ ging Lindsay verder. ‘Ik denk dat je er daardoor waanzinnig veel jonger uit zult zien.’
Jonger.
Daar had je het. Ze had het toverwoord uitgesproken. Met haar zesendertig was ze vijf jaar ouder dan Jo, die onlangs haar eenendertigste verjaardag vierde. Stevie had de bikini (maatje 36) voor haar gekocht die ze in de etalage van een winkel hadden gezien en allebei mooi hadden gevonden. Hij was glanzend wit met een glinsterende bergkristallen gesp aan de voorkant. Zou het niet ironisch zijn als Jo hem nu aan had en met een met Piz Buin ingesmeerd lijf aan Matthew showde op een Baleaars strand? Stevie smeet die gedachte weg voordat ze in het openbaar een potje ging zitten janken en verving het door Matthews verrukte gezicht als hij haar nieuwe look zou zien.
‘Oké, we doen het,’ zei Stevie, en ze haalde diep adem terwijl de schaar toesloeg.
==
Twee uur later bekeek ze zichzelf in de spiegel vanuit verschillende hoeken en bewonderde haar kortere, gelaagde kapsel, lichter van kleur aan de voorkant en zijkanten en oneindig veel lichter qua gewicht. Ze was verbijsterd hoe slank haar gezicht nu leek. Deed het maar hetzelfde voor haar kont.
‘Ik sta versteld!’ zei Stevie, en dat meende ze. Wat het ook voor haar bankrekening zou betekenen, het zou het waard zijn. Het kostte inderdaad een smak geld, maar dat kon haar niet schelen. Het plan was in gang gezet. Nu de rest van haar lichaam nog.
==
Adam streek pleister over de muur met de troffel. Behalve de kleur was er geen bewijs dat hij zijn zelfbeheersing had verloren en een met woede geladen vuist in de muur had geramd. Hij wist dat uit zijn slof schieten niet de juiste manier van handelen was, deze keer niet. Dat had hij met Diane geprobeerd en wat had hij daarmee bereikt? Schreeuwen, gillen, dingen kapotmaken en totaal doordraaien had haar alleen maar compleet uit zijn leven verdreven. En de buren bang gemaakt. Ook was hij er zijn kat door kwijtgeraakt.
Hij dacht terug aan die noodlottige dag. Het tafereel van verwoesting stond in zijn geheugen gegrift als een kleurenfoto van topkwaliteit: Diane die schreeuwend naar haar auto rende met een haastig ingepakte koffer en met Humbug, de cyperse kat, in de reismand terwijl Adam er met een brullende kettingzaag in zijn handen bij stond te kijken. De gordijnen van de buren hadden bewogen, maar niemand durfde de politie te bellen. Diane had hem aangekeken met de blik die hij te vaak in zijn moeders ogen gezien had wanneer zijn vader weer eens uit de pub was thuisgekomen. Sommige mensen werden vrolijk van drank, maar niet de grote Andy MacLean. De whisky stroomde rechtstreeks naar zijn vuisten en die vuisten keerden zich tegen mammie, zijn zusjes en kleine Adam. De appel valt niet ver van de boom, dat was toch wat ze zeiden?
Adam MacLean wist hoe hij eruitzag met zijn klassieke boksersneus, wang met litteken, stevige bouw en een stem die uilen uit bomen kon laten trillen. Hij wist ook precies wat Jo verwachtte dat hij zou doen als ze hem voor een andere man verliet. En natuurlijk wat Mattje (die nu vast genoot van de laatste paar dagen dat hij nog controle over zijn ingewanden had) van hem zou verwachten. Dus tijdens het repareren van het pleisterwerk had Adam MacLean het allemaal rustig en methodisch uitgedacht. En nu had hij een plan.