Hoofdstuk 5

==

Luisterend naar de zacht ruisende golven met de geur van naar kokosnoten ruikende zonnebrandolie in zijn neus, liggend naast een lange vrouw met mooie lange benen en een supermodellenlichaam dat minimaal bedekt was met een witte bikini met een sexy bergkristallen gesp tussen de twee zwellingen van haar kleine maar perfecte borsten, wachtte Matthew tot het schuldgevoel op zou komen zetten. Terloops dacht hij aan de mollige, gewone Stevie thuis. Ze zou nu achter haar computer liefdesverhalen voor de eenzamen en afgestotenen zitten schrijven, zich onbewust dat ze over precies vijf dagen één van hen zou worden. Hij voelde zich alleen maar schuldig dat hij zich niet schuldig voelde.

Het was echt niet zijn bedoeling geweest dat dit zou gebeuren. Hij was tevreden met Stevie en het feit dat hij langzaam in de rol van vader voor Danny groeide, totdat Jo MacLean, een van de nieuwe ontwerpsters, op Valentijnsdag huilend bij zijn zwarte Punto had gestaan. Hij had haar slechts een enkele keer eerder gezien, maar Jo, met haar grote bruine ogen en haar lange, donkere haar en nog veel langere benen, was iemand die je na één blik nooit meer vergat. Ze hadden één keer met elkaar gesproken, na een vergadering eind januari toen ze met een groepje bij de buffettafel de laatste koffie stonden op te drinken. Hij had over zichzelf opgeschept in een poging indruk te maken, had dingen geïmpliceerd. En veertien dagen later gaf hij haar zijn zakdoek in de kou en de regen en vroeg haar of ze misschien een kopje koffie wilde drinken in een klein cafeetje om de hoek van hun werk. Daar had ze haar leven aan hem – toch min of meer een vreemde – uit de doeken gedaan, zo wanhopig was ze op zoek naar troost. Ze had hem verteld dat ze onlangs in een nieuw huis was gaan wonen met de man bij wie ze heel nodig weg moest komen maar niet wist hoe omdat hij haar bij elke stap die ze zette in de gaten hield. Ze stortte de verhalen over afschuwelijk verbaal en lichamelijk geweld over hem uit en Matthew luisterde geduldig. Wie had kunnen voorspellen wat ze zo snel nadat hij haar zijn schouder had geboden met de rest van zijn lichaam zou doen?

Ondanks dat hij zich gevleid voelde door haar aandacht, had hij haar in eerste instantie echt alleen oprecht willen helpen om van Adam MacLean af te komen voordat de grote Schot op een dag te ver zou gaan en haar zou vermoorden. Hij had Stevie in het begin dan ook alles over haar verteld, toen het nog onschuldig was. En ontsteld dat iemand zo slecht behandeld kon worden, had ze zichzelf ook als vriendin van Jo opgeworpen. Stevie kon het gewoon niet aanzien als iemand ongelukkig was, zeker nu ze zelf zo gelukkig bezig was met de voorbereidingen van haar bruiloft met de man van haar dromen.

Het voelde niet goed om Jo thuis te blijven uitnodigen toen hij eenmaal wist dat hij verliefd op haar aan het worden was, maar Matt kon het niet laten; hij móést haar gewoon zo vaak mogelijk zien. En toen Jo toegaf dat ze hetzelfde voor hem voelde, kon hij zijn geluk niet op. Jo en Stevie konden het goed met elkaar vinden, wat alles zowel moeilijker als makkelijker maakte, maar in elk geval verwarrender. Hoe langer het duurde, hoe erger mensen gekwetst zouden worden, maar Jo opgeven kon hij niet. Dat was gewoon geen optie. Jo was als drugs en hij was verslaafd.

Ze waren spoorslags naar de zon vertrokken om te plannen hoe hij Stevie en kleine Danny eindelijk zou verlaten en hoe Jo de Verbijsterende McHulk kon ontvluchten. Matthew moest op zijn tellen passen. Het was niet te zeggen wat MacLean hem aan zou doen als hij er al niet voor terugschrok om een zo kwetsbare vrouw als Jo te slaan.

Maar toen hij zichzelf oprichtte om naar de verschijning op de ligstoel naast hem te kijken, wist Matthew dat het het allemaal waard zou zijn. Hij voelde geen schuld omdat daar geen ruimte voor was in zijn hart, dat te vol was van verlangen naar dit betoverende wezen. Ze was volmaakt. Nou ja, op het litteken op haar bovenbeen na dan, waar Adam haar eens een schop had gegeven. Hij sloeg haar altijd op plaatsen waar de blauwe plekken voor niemand zichtbaar zouden zijn, zei ze, hoewel ze er nu behoorlijk onbeschadigd uitzag en fantastisch in vorm. En alle seks met die fantastische vorm had hem bijna zijn hoofd doen verliezen. Lange en zwoele seks in bed, zoals deze week. Snelle en heftige seks zoals het thuis moest, zoals die keer achter in Stevies auto, waar hij zich een beetje rot over gevoeld had, maar wat hem er toch niet van had kunnen weerhouden. Stevie was daar natuurlijk niet bij geweest; hij had haar auto alleen maar geleend om Jo naar huis te brengen op de avond dat ze naar de trouwjurk was komen kijken. Dat was snel, dampig en heel erotisch geweest. Gevaarlijke en opwindende seks, zoals wanneer ze het tegen een muur deden in een van de onvoltooide huizen in Jo’s wijk, met haar lange dunne benen om zijn rug die hem dieper en dieper in haar duwden. Ze was toen luidruchtig geweest, maar al was het hele Britse leger en de paus langs komen lopen, het had hem op dat moment niets kunnen schelen; dat had hem alleen maar een extra boost gegeven en hij zou er nog enthousiaster van zijn doorgegaan. Tijdens het klaarkomen dacht hij aan Stevie die nu de pannen en andere vaat stond af te wassen waarin ze net eten voor hen had gemaakt. Toen realiseerde hij zich hoe zijn gevoelens voor Stevie verbleekten naast deze prachtige, langbenige vrouw met wasbordje die zijn liefde en bescherming zo hard nodig had. Ze maakte dat hij zich voelde zoals nooit tevoren: een reus, een held, een prins, een kruising tussen Robin Hood en Shrek, nadat de laatste het toverdrankje genomen had natuurlijk.

Eerst dacht Matt nog wel even dat Jo zo wanhopig was om bij Adam weg te komen dat ze hem misschien als stapsteen gebruikte, totdat ze voorstelde samen naar het buitenland te vliegen om de laatste logistieke stappen te plannen van het partner verlaten, bruiloft afzeggen en bij elkaar intrekken. Vervolgens pijpte ze hem in een personeelstoilet om haar intentie kracht bij te zetten. Tegen de tijd dat hij weer normaal kon ademhalen had hij de vluchten en het vijfsterrenhotel met zijn al overdadig gebruikte Visacard betaald.

Nu was hij hier en het was hemels. Hij duwde een verdwaald spoortje wroeging weg toen hij voor zich zag hoe Stevie zijn overhemden streek en naar zijn thuiskomst uitkeek. Ze zou bezorgd zijn dat hij helemaal vanuit Aberdeen naar huis moest rijden en er geen flauw idee van hebben dat hij 1600 kilometer de andere kant op in de Spaanse zon lag te bakken terwijl het bloed als sangria door zijn aderen stroomde en hem voortdurend halfdronken van lust maakte.

Stevie zou zich wel redden, daar had hij zichzelf van overtuigd. Je ging niet dood aan een gebroken hart, toch? En ze had veel erger meegemaakt. Ze zou wel moeten verhuizen (godzijdank stond het huis alleen op zijn naam!) zodat Jo bij hem kon komen wonen. Kleine Danny zou hem snel genoeg vergeten. Hij was er nog niet aan gewend om hem ‘papa’ te noemen of zo en kinderen pasten zich zo makkelijk aan. Hij probeerde de gedachten aan Danny’s reisje naar Eurodisney buiten te houden, want daar zou hij zich echt rot door voelen. Helemaal aangezien het spaargeld ervoor zijn Mallorcaanse uitgaven bekostigde. Hij zou het geld vanzelfsprekend terugstorten op de rekening. Hij was geen dief.

Als het hem gevraagd werd, zou hij zeggen dat hij het kleurtje in de recreatiefaciliteiten van het hotel in Aberdeen had gekregen en Jo zou zeggen dat ze onder de zonnebank had gelegen in het beautycentrum in Wales. Stevie zou nooit te weten komen dat hij met een andere vrouw naar de zon was gevlogen. Dat detail zou echt té wreed zijn.