Hoofdstuk 17

==

Veertien dagen geleden had Adam die verrekte vrouw nog nooit gezien en nu leek het wel of ze overal was waar hij kwam. Als haar haat jegens hem niet zo overduidelijk was geweest, zou hij hebben kunnen denken dat ze hem stalkte. Zijn sportschool, de bruiloft en nu de supermarkt op een stille zondagochtend. Kreeg hij dan nooit rust?

Hij had expres niet veel gedronken op de bruiloft gisteravond. Hij wilde Jo, Mattje of dat mens geen enkel spikkeltje munitie geven om tegen hem te gebruiken en hij moest te allen tijde de controle over de situatie houden. Hij had zich onberispelijk gedragen en zelfs het toilet in de receptie gebruikt zodat hij Matthew niet tegen zou komen en hem er op die manier voor kon behoeden dat hij van de schrik een smeerboel zou maken van wat een heel duur pak leek te zijn.

Hij had zich er behoorlijk over verbaasd hoe beheerst ook zíj geprobeerd had te zijn. Hoewel ze eigenlijk één brok zenuwen was, dat zou zelfs een gek nog gezien hebben. Wat antwoordde ze ook alweer toen hij haar vroeg aan welke kant van de kerk ze moest gaan zitten? Bruut? Hij had er bijna hardop om moeten lachen. Bruut!

Ook had hij gezien hoezeer haar ogen in beslag genomen waren met de andere drie spelers in deze belachelijke productie. Toegegeven, hij had zelf ook gefascineerd toegekeken hoe Matthew en Jo hun ‘samenkomst’ ensceneerden, vlak voor de bijendans. Hij had een spottend lachje om hun slinksheid moeten onderdrukken, maar Jo zo zien flirten met een ander porde wel gewelddadige oergevoelens in hem wakker. Zij en Mattje waren daarna de hele avond samen gebleven, oplettend dat ze geen aanwijzingen weggaven dat ze al intiem waren geweest door elke beweging er terloops uit te laten zien, hoewel ze dat beeld zelf ietwat verstoorden doordat Jo elke keer stiekem haar tasje tevoorschijn moest halen om de drankjes te betalen die Matthew bij de bar ging halen. Dat zal ze niet leuk hebben gevonden, en hij zou er misschien zonder dat hij er iets voor hoefde te doen ronde twee mee gewonnen kunnen hebben, wat een gedeelte van de gevoelens neutraliseerde die in zijn ingewanden ronddraaiden als een bot, roestig mes.

Hij zag Mattje achter zijn ex-verloofde aanrennen toen ze op het punt stond te vertrekken, hoewel hij niet langer dan een klein minuutje weg was geweest. Adam vroeg zich af wat dat te betekenen had. Niet veel, waarschijnlijk, want hij ging rechtstreeks terug naar het tafeltje en er volgde een discreet maar heftig gesprek tussen hem en Jo. Niet dat hij vaak naar hen keek. Hij had heel erg zijn best gedaan om er onbekommerd en opgewekt uit te zien. Het was allemaal onderdeel van zijn masterplan.

Adam sleepte zijn gedachten terug naar het hier en nu en keek hoe zíj hier in de buurtsuper bij de groenten rondhing. Ze droeg een spijkerbroek en een groene trui die goed bij haar warrige blonde haar pasten. Ze zag er eigenlijk best leuk uit en had er zeker niet slecht uit gezien in dat rode pakje met hoed op de bruiloft, vond hij, al had ze vast wel door de grond kunnen gaan toen Jo in een omgekeerde kleurencombinatie aan kwam zetten. Jo had er zo prachtig uitgezien dat hij zich niet in had kunnen hebben houden haar te zoenen en naar huis te dragen als ze hem ook maar de geringste aanmoediging daartoe gegeven had. Iets in hem gromde toen hij haar zo lang en schitterend zag zijn in dat prachtige, dure pakje. Al vertelde zijn gezonde verstand hem dat het zijn maag was die dat geluid produceerde van de honger, zijn hart wist wel beter.

Dat mens had wéér geen klein jongetje bij zich, dus bij wie had ze hem nu weer gedumpt dan? Hij betwijfelde dat ze stapels bekers voor Beste Moeder van het Jaar op de schoorsteenmantel had staan. Dat joch was een moeder met zo’n lichte ontvlambaarheid toch beter kwijt dan rijk. Het moest puur geluk zijn geweest dat hij niet gewond was geraakt met al die pannen die ze naar Matthew gooide.

Ze moest pas net in de supermarkt zijn, want ze had tot nu toe nog maar één product in haar wagentje, en wat voor een! Ze had Adam niet gezien omdat ze zich concentreerde op haar winkelwagentje dat een door de duivel bestuurd voorwiel had, dus hij was in het voordeel. Het was gemeen, maar hij kon het niet weerstaan om met opzet tegen haar wagentje op te botsen met zijn eigen kar vol met flessen drank, vooral whisky, die luid protesterend rinkelden. Daarna keek hij haar zogenaamd verbaasd aan, met een blik die de koning der dorpsgekken nog niet voor de gek gehouden zou hebben.

‘Wat leuk om jou hier te zien. Al helemaal aangepast aan het leven als vrijgezel, zo te zien,’ bulderde hij, en hij wees naar de extra lange komkommer die rechtop in haar wagentje stond. Ze moest onmiddellijk blozen en gooide het dichtstbijzijnde product erbij in om de verlegenheid weg te nemen. Een pakketje roerbakgroenten.

‘O, jammie,’ zei hij plagerig. ‘Roerrrbakkomkommerrrr, mijn lievelingsgerecht.’

‘Kan ik soms iets voor u doen, meneer MacLean?’ vroeg Stevie hautain, waarbij ze probeerde niet nog harder te blozen.

‘Nie echt,’ antwoordde hij, waarbij hij probeerde niet zo geamuseerd te zijn door het feit dat ze nog roder was dan de trostomaten achter haar. Het kon nog leuk worden om haar te kwellen, dacht hij. Het zou hem misschien afleiden van wat haar man met zijn vrouw aan het doen was.

‘Ik heb iets belangrijkers te doen dan hier een beetje door jou afgezeken te worden.’

‘Ik vraag me af wat dat is,’ zei hij met een glimlach van een barracuda, waarna hij zijn wenkbrauwen optrok en een blik op de imposante komkommer wierp.

Ze zou hem er zó graag mee op het hoofd rammen.

‘Mijn verloofde komt later vandaag langs,’ antwoordde Stevie, die zijn zielige kinderachtige insinuaties negeerde. Nu keek hij geïnteresseerd en minder afzeikerig.

‘O ja?’ vroeg hij, met over elkaar heen gevouwen armen. ‘Waarrrvoorrr?’

‘Dat weet ik niet, maar hij komt als mijn zoon in bed ligt, dus hij wil duidelijk praten. Ik ben licht optimistisch.’ Wat ze verrassend genoeg ook echt was. Na thuiskomst van de bruiloft had ze ‘je partner terugwinnen’ opgezocht op internet en een draad over ‘de kracht van het positief denken’ opgepikt. Ze moest blijkbaar visualiseren wat ze wilde dat er zou gebeuren en zich daarop concentreren. Het was een poging waard; alles was een poging waard. Dus daarom vertelde ze zichzelf vanaf dat moment steeds dat hij vandaag écht voorgoed thuiskwam. Hij had er bij de receptie een punt achter gezet met Jo omdat ze zo saai en oninteressant was en bovendien een slechte adem had, en nu zouden ze toch gaan trouwen en nog lang en gelukkig leven. En Adam MacLean zou ontvoerd worden door buitenaardse wezens en meegenomen naar Saturnus voor pijnlijke medische experimenten.

‘Nou, succes dermee,’ zei Adam MacLean, ‘maar mag ik je één tip geven?’

‘Nee,’ zei Stevie, en ze begon weg te rollen, maar hij greep de stang van haar wagentje vast om ervoor te zorgen dat ze helemaal geen kant op kon.

‘Nou, ik geef het je evengoed, dus zie maar wat je dermee doet. Psychologische oorlogsvoering; doe precies het tegenovergestelde van hoe hij verwacht dat je je zult gedragen. Dat is je enige wapen.’

Of hij nu wel of niet wilde suggereren dat haar uiterlijk en persoonlijkheid niets voor haar konden betekenen in de strijd met Jo, zo vatte ze het in elk geval wel op.

‘Nou, hartelijk dank, professor Gemeenplaats,’ blafte ze ruziezoekend. ‘Ik zie met veel plezier uit naar uw volgende college. Waar zal dat over gaan? Jungs theorie van De Volkomen Vanzelfsprekendheid?’

Niet dat hij zou weten wie Jung was. Hij dacht waarschijnlijk dat ze Jimmy Young, die oude dj, bedoelde. En met die woorden slingerden Stevie en de enorme komkommer richting de bleekselderij terwijl haar karretje de kant van de vleeswaren op ging.

==

Iets na halftwaalf stond ze bij Catherine voor de deur, waar de keuken een chaos was en Danny van een traditioneel Engels ontbijt zat te smullen.

‘Hoe heb je dat in godsnaam voor elkaar gekregen?’ vroeg Stevie, nadat ze hem een stevige begroetingskus had gegeven. ‘Bij mij eet hij bijna niets anders dan Choco Pops en kip... en zijn kragen natuurlijk!’

‘Ah, het wonderbaarlijke mysterie van kinderen,’ zei Catherine. ‘Violet eet normaal geen eieren, die eet ze nu omdat Danny ze eet en hij eet ze alleen maar omdat Kate dat ook doet. En James eet natuurlijk niets want die komt zijn bed nooit uit.’

‘En eet Violet ze dan niet als Kate ze eet?’

‘Néé, zo werkt het niet, want zij zijn familie,’ antwoordde Catherine snuivend, en ze ging haar vriendin voor naar een rustiger hoekje voor koffie nadat ze stukjes onopgegeten bacon van de tweeling, Sarah en Robbie, had gepikt. ‘Mmm, waarom smaakt eten dat je van kinderen gestolen hebt altijd zo goed?’ vroeg ze, onder het maken van smakgeluiden van neo-orgastisch genot. ‘O, trouwens, Danny heeft een gescheurde teennagel, zei Kate, maar ze mocht hem niet knippen. Hij vertelde dat de teennagelfee dat wel zou doen, kan dat kloppen?’

‘Ja, hij vindt het eng dus doe ik het midden in de nacht terwijl hij slaapt. Hij denkt dat een fee dat doet,’ legde Stevie uit.

‘Hoe verzin je zulke dingen toch?’ vroeg Catherine. ‘Ik ben absoluut acreatief.’

‘Dat valt best mee, volgens mij heb je heel wat gecreëerd,’ zei Stevie, die naar het keukentafereel keek dat op een familiereünie van The Waltons leek, met Danny als de speciale gast. ‘Hij heeft het hier naar zijn zin,’ zei ze, toen hij moest giechelen omdat Eddie probeerde te doen alsof een van hen het worstje had gestolen dat hij zojuist onder de tafel aan Boot gevoerd had.

‘Je maakt je veel te druk,’ zei Catherine.

‘Vorige week moest hij bij het schoolhoofd komen omdat hij Curtis Ryder had geslagen.’

‘... die geprobeerd had zijn broek naar beneden te trekken,’ zei Catherine streng, omdat ze wist waar dit heen ging. ‘Daarom kreeg Curtis Ryder een dreun, niet omdat Danny overstuur is omdat Matthew weg is. De jongen komt voor zichzelf op, zoals jij altijd zegt dat hij moet doen. Relax.’ En ze schoof een pak medicinale chocoladekoekjes haar kant op om met haar nagels open te maken.

‘Ik weet niet hoe het zal gaan als Matthew en ik niet meer bij elkaar komen, Cath. Hij kan zo slecht met teleurstellingen omgaan.’

Catherine gaf haar een paar troostende klopjes op de schouder. ‘Alle kinderen kunnen slecht omgaan met teleurstellingen, Steve. Niet alleen Danny; hij is een normaal klein kind met de grappige maniertjes van kleine kinderen. Sommigen lopen met friemeldoekjes, sommigen zuigen op hun duim, mouwen of kragen... dat doen ze als ze vier zijn. Je bent een góéde moeder. Hij krijgt meer liefde en aandacht van jou dan de meeste kinderen met twee ouders, en mocht het ergste gebeuren, dan kan hij dat wel aan. Hij zal wel moeten, en jij ook.’

Catherine wist natuurlijk waar haar bezorgde vriendin aan dacht toen ze verderging: ‘Stevie, hij heeft Mick niet gekend en heeft amper aan Matthew kunnen wennen. Hij zal er geen knauw van krijgen.’

‘Maar hij vraagt me wel waarom zijn vader als hij van hem hield, is doodgegaan en niet bij hem is gebleven. Dan ziet hij dat een andere man die schijnbaar van hem houdt ook bij hem weggaat. Het wordt een patroon voor hem. Tegen de tijd dat hij zes is, moet hij in therapie omdat hij denkt dat hij door twee vaders is afgewezen.’ Stevie stampte plotseling met haar voet op de grond toen een bel van frustratie in haar barstte. ‘Weet je, ik ben heel kwaad op Matthew dat hij Danny dit aandoet, veel kwader dan om mezelf. Al die tijd dat we samenwoonden en zogenaamd een gelukkig gezinnetje aan het worden waren, hield hij het met háár. Kwam het dan niet eens in hem op dat Danny zich met de dag meer aan hem hechtte en gekwetst zou worden?’

‘Kerels denken de helft van de tijd niet verder dan hun lul lang is,’ zei Catherine, ‘en we weten niet wanneer ze iets met elkaar kregen, toch? Ik weet zeker dat Matthew niet met je was gaan samenwonen als hij niet serieus met je verder wilde, waardoor ik geneigd ben te denken dat het allemaal heel recent is, dus dat het straks voorbij is zodra de nieuwigheid eraf is. Maar heel goed dat je kwaad wordt. Dat is veel beter voor je dan alleen maar verdrietig zijn.’

‘Bedankt voor al je hulp en dat je voor Danny gezorgd hebt, Cath.’

‘Doe niet zo raar, hij is zo makkelijk en het is voor mij gewoon één bord meer op de tafel. Bovendien gedragen de kinderen zich beter als hij er is. Door buitenstaanders worden ze afgeleid van elkaar het hoofd inslaan. En trouwens, ik ben jou nogal wat verschuldigd, na alles wat jij voor mij hebt gedaan.’

Hoe hecht Catherines familie ook beweerde te zijn, ze stonden niet vooraan als het om praktische hulp ging. Voordat Kate oud genoeg was om te babysitten, paste Stevie soms op de kinderen zodat Catherine en Eddie een paar uurtjes voor zichzelf en elkaar hadden. Het was Stevie geweest die op de achtergrond liep te stofzuigen, wassen en strijken toen Catherines baby’s geboren werden terwijl de familieleden op hun vette achterwerken thee zaten te drinken en tegen de baby kirden. Maar Catherine zou dat nooit vergeten.

‘Matthew komt vanavond langs als Danny in bed ligt,’ vertelde Stevie. ‘Hij is gisteren achter me aan gekomen en sprak me vlak voor ik in mijn taxi stapte in de foyer aan.’

Catherine stopte met roeren in haar koffie. ‘Zei hij ook waarom?’

‘Nee, hij vroeg alleen hoe laat hij kon komen en verdween daarna weer. Hoe waren zíj nadat ik weg was?’ Ze wist dat Matthew niet afgeslacht was onderweg terug naar het tafeltje, want ze had die ochtend meteen op Teletekst gekeken en nergens stond gestoorde hooglandse bijlkiller vermoordt rivaal op bruiloft.

‘Hetzelfde, eigenlijk,’ antwoordde Catherine, die de koekjes voor Stevies neus neerlegde. ‘Ze hebben gepraat, verder niets.’

‘Gingen ze samen weg?’

Catherine gaf geen antwoord, wat de vraag beantwoordde.

Stevie zuchtte diep. ‘Weet je, het ene moment denk ik dat hij langskomt om me te vertellen dat hij toch niet wil dat ik ergens anders ga wonen en het andere... Als ze samen vertrokken, betekent dat dat ze nog steeds samen zijn, toch? Hij is niet alleen in dat B&B, hè?’ Hé jij, positief denken! herinnerde haar innerlijke mantra haar, maar dat was zo ontzettend moeilijk.

‘Ik weet het niet, Steve, en het heeft geen zin om jezelf gek te maken met speculaties; je zult af moeten wachten wat hij te zeggen heeft. Heb je al gegeten? Je hebt gisteren amper iets genomen.’ Ze duwde de koekjes bijna in Stevies nog steeds pijnlijke neus.

‘Ik heb niet zoveel trek. Ik ben vanmorgen meteen naar de supermarkt gegaan om te kijken of ik iets kon vinden waarmee mijn eetlust terugkwam, maar toen kwam ik alleen maar die lul van een MacLean weer tegen.’

‘Je had toch niets ergs in je karretje liggen, hè?’ grapte Catherine goedaardig. ‘Zoals een enorm pak All Bran of een hele stapel toiletpapier of zo.’

‘Erger,’ zei Stevie.

‘O god, nee! Toch geen aambeienzalf?!’

‘Komt er niet eens in de buurt.’

‘Wat dan?’

‘De grootste komkommer ter wereld.’

‘Nee!’ Catherine lachte luid van afgrijzen.

‘Hij had zoveel drank in zijn karretje dat de wieltjes bijna doorzakten. Typisch Schots drankorgel.’

‘Een komkommer! Néé! Zei hij nog iets? Sorry!’ verontschuldigde ze zich omdat ze zich niet kon beheersen. Ze schudde van het lachen.

‘Ja, hij maakte er een grap over: “Helemaal aangepast aan het leven als vrijgezel”.’

‘Néé!’

‘Daarna dwong hij me te luisteren naar zijn advies dat ik precies het tegenovergestelde moet doen van wat Matthew van me zou verwachten.’

‘Dat doe je toch ook?’

‘Ja,’ antwoordde Stevie, ‘maar ik ben een vrouw en hij denkt waarschijnlijk dat ik niet tot logisch denken in staat ben. Oerlelijke chauvinistische schoft.’

‘Eigenlijk...’ begon Catherine, maar ze brak haar zin na één woord af.

‘Wat?’

‘Niks.’

‘Ah, kom op, zeg het.’

‘Je zult me haten.’

‘Probeer ’t maar eens.’

‘Nou, Eddie vond het best een goeie kerel,’ zei Catherine voorzichtig. ‘Oprecht.’

‘O, kom op Cath, hij heeft natuurlijk een supercharmante klier ontwikkeld om zijn uiterlijk te compenseren,’ zei Stevie met een vreugdeloos lachje. ‘Anders had hij nooit iemand als Joanna kunnen versieren. Denk er maar eens over na.’

‘Ik vond hem best aantrekkelijk van dichtbij,’ zei Catherine, ‘zeker zonder al dat haar. En hij heeft fantastische benen. Zijn dijen zijn vast...’

‘Hou op, ik word er misselijk van.’

‘Hij zorgde heel goed voor alle oude familieleden. En hij leek alle danspassen te kennen.’

‘Dat zal hij in de Hooglanden geleerd hebben. Zo ontspannen ze zich nadat ze als ontbijt de hoofden van levende Engelsen eraf hebben gerukt. Hitler kende waarschijnlijk ook wel een paar elegante bewegingen. Ik heb gehoord dat die ook heel charmant kon zijn.’

‘Nu overdrijf je.’

‘Ik mag hem niet,’ zei Stevie, ‘dus mij overtuig je er niet van dat hij een aardige vent is.’

Voor een keer probeerde Catherine dat ook niet. De laatste persoon van wie ze gezegd had dat hij ‘een aardige vent’ was, was Matthew, en dat had uiteindelijk niet helemaal goed uitgepakt.