Hoofdstuk 16

==

De dag van de bruiloft brak aan. Danny werd vol opwinding over de komende uren wakker. In de slaapkamer ernaast werd Stevie vol vrees over de komende uren wakker. De dag kon zoveel verschillende vormen aannemen:

1) Matthew kwam niet

2) Matthew kwam wel en negeerde haar

3) Matthew kwam samen met Joanna

4) Matthew kwam met Joanna en kondigde hun verloving aan

5) Adam MacLean vermoordde iedereen

==

Geen van die mogelijkheden was super.

Om halftwaalf toeterde Eddie buiten en daarop schoot Danny zo snel heen en weer dat het wel leek alsof hij een kernraket achter in zijn broek had zitten.

‘Mama, daar is oom Eddie, daar is oom Eddie!’

‘Nee toch!’ zei Stevie, glimlachend om zijn uitbundigheid die verdriedubbelde toen hij uit het raam keek en Boots enorme en lelijke silhouet op de achterbank zag.

‘Mama, Boot is er ook! Snel!’

‘Ze rijden toch niet zonder jou weg, Danny. Wacht even, ik moet nog schoenen aantrekken.’

‘Kom nou,’ drong hij aan, terwijl hij ronddanste als Michael Flatley met een blaasprobleem. Eddie floot bewonderend toen Stevie in haar lange kamerjas met regenboogstrepen en een stel gympen naar de auto kwam lopen.

‘Ah, donder toch op!’ zei Stevie, wetend dat ze het gefluit niet waard was in deze kleren en anders ook niet. Alleen blinde, gestoorde of wanhopige bouwvakkers vanaf heel hoge steigers hadden ooit naar haar gefloten en dat was meestal alleen maar vanwege haar overvloedige boezem.

‘Stevie, wat heb je in godsnaam met je gok gedaan?’

Stevies hand schoot geschrokken naar haar nog pijnlijke neus. ‘Gevallen in de sportschool. O god, valt het op? Is het erg goed te zien?’

Eddie wuifde het weg met een wapperende hand. ‘Nee, valt wel mee. Smeer der wat make-up op en niemand zal het nog opvallen.’

‘Dat heb ik al gedaan.’

‘O, sorry,’ zei Eddie, en hij draaide zich om naar de kleine jongen om zich een houding te geven. ‘Klaar, kanjer?’ Danny was al achterin geklommen en worstelde met een erg likkerige Boot.

‘Boot!’ gaf Eddie hem een standje. ‘Ga af!’ Boot ging onmiddellijk liggen met zijn kin op Danny’s schoot en het gezicht van de jongen straalde gelukzaligheid uit terwijl hij het grote zwarte hoofd aaide dat eruitzag alsof het de poort naar de hel hoorde te bewaken. Het was een scenario dat Stevie zo vaak voor hem gewenst had: broertjes en zusjes, een huis vol herrie en drukte, met z’n allen in een grootgezinsauto met een grote lobbes van een hond en een grote lobbes van een vader. Alleen waren het niet haar kinderen of zijn lobbes van een hond en zijn lobbes van een vader, maar die van haar beste vriendin.

‘Hé jij, kop op,’ zei Eddie, toen hij de plotselinge schaduw van somberheid over Stevies gezicht zag gaan. Hij stak zijn arm door het raampje, pakte haar hand vast en kneep er met zijn berenklauw in. ‘We zullen vandaag goed op je passen en gaan een hoop lol maken, en niemand zal op je neus letten, omdat de rest van je zo beeldschoon zal zijn.’

Hij bedoelde het goed.

‘O, dus jij gaat in kilt?’ vroeg Stevie, waarbij ze een glimlach opzette.

‘Maak het nou!’ antwoordde Eddie. ‘Ik wil niet dat alle vrouwen om mijn benen gaan kwijlen.’

Stevie lachte. ‘Ik zie jullie om één uur voor de kerk.’ Ze tikte op het raampje bij Danny en zei: ‘Gedraag je!’

‘Ach, dat doet hij altijd,’ zei Eddie. ‘Hij is net zo’n kanjer als zijn moeder.’

Ze blies hun allemaal een handkus toe en ging weer naar binnen om een poging te doen zichzelf de kanjer der kanjers te maken. Voor deze ene keer.

==

‘Nou, mooier wordt het niet,’ zei ze een uur later tegen haar spiegelbeeld dat goedkeurend terugknikte. Ze was afgevallen sinds ze het rode pakje in de winkel had aangepast; het zat minder krap en door de split leek haar middel smaller. Samen met dunne zwarte lakleren hakschoentjes, een bijpassende tas en een rood met witte hoed met grote rand, zag ze er best oké uit, al zei ze het zelf. Een extra klodder foundation verborg bijna de korst op haar neusbrug en nam wat van de blauwige kleur eromheen weg. De taxi toeterde buiten, ze pakte snel het huwelijkscadeau en deed onderweg nog de voordeur op slot.

‘Saint Peter and All Angels,’ zei ze, precies toen er een sms’je binnenkwam van Catherine waarin stond dat ze net waren aangekomen en buiten op haar wachtten. Geen x + x te zien, stond onderaan, wat een goed teken was, als het zo bleef. Het was een prachtige dag voor een bruiloft; zonnig en geen wind die hoeden af kon blazen of rokken omhoog doen waaien zoals bij Marilyn Monroe. Klokgelui klonk vanuit het schattige kleine kerkje van Maltstone waar Catherine, die er prachtig uitzag in het marineblauw en met schitterende clochehoed, en Eddie in een donkergrijs pak met Schots geruite stropdas zoals beloofd op haar stonden te wachten.

‘O, lady in red, je ziet er chic uit,’ zei Eddie, terwijl hij op haar af stapte en haar een kus gaf.

‘U ook, meneer,’ zei Stevie, hoewel Eddie zelfs in een Armani-pak de ‘ik haat pakken’-look niet kwijt zou kunnen raken. Zijn haar weigerde zoals gewoonlijk mee te werken en stak alle kanten op, waardoor hij eruitzag als een gekke oom met een geheim lab.

‘Stevie, je ziet er prachtig uit,’ zei Catherine. Ze gaf haar een zoen op de wang en kneep even in haar arm. Toen verdween haar glimlach ineens. ‘Wat heb je in godsnaam met je neus gedaan?’

‘O verdomme,’ zei Stevie. Ze verborg hem gauw achter haar hand. ‘Gevallen in de sportschool. Op die kloteloopband. Drie keer raden wie me omhoog hielp.’

‘Au!’ zei Catherine, die niet hoefde te raden. ‘Dat deed vast meer pijn dan de verwonding. Van alle mensen die ik ken, overkomen jou de meeste ongelukken volgens mij, Steve.’

‘Ja, een echte stuntelkampioen ben ik.’

‘Nee, dat bedoel ik helemaal niet. Joh, je neus valt niet echt op, sorry dat ik erover begon,’ zei Catherine in een poging het snel groeiende gat in Stevies kalmte te repareren. ‘Ik zag het alleen omdat ik van dichtbij naar je keek. Je hoed werpt er mooi een schaduw overheen...’

‘Hou op over haar neus,’ zei Eddie. ‘Als we nog meer zeggen, rent ze straks à la Zola Budd weg over de grafstenen! Kom op, laten we naar binnen gaan waar het donker is en niemand elkaars neus kan zien.’ Hij bood de beide dames een arm en leidde hen over het kerkpad. Dat was weer eens wat anders dan om de tuin geleid worden, dacht Stevie met macabere humor.

Ze stonden zo druk te kletsen in de rij voor de kerkboekjes dat geen van beide vrouwen hem opmerkte. Pas toen Stevie aan de beurt was en de kenmerkende stem ‘Brrruid of brrruidegom’ hoorde vragen, schrok ze op en liet haar ogen de lange weg omhoog gaan van zijn grote harige benen die onder de rand van een kilt met een zware beurs ervoor uitstaken tot het gehavende maar verrassend geschoren gezicht, en verder naar een zeer, zeer getrimd kapsel.

Alsof ze eerder niet goed genoeg gekeken had. Zelfs zijn naam klonk vol testosteron. Over een paar minuten zou hij waarschijnlijk flessen tegen zijn tanden kapot gaan slaan.

‘Sorry?’

‘Brrruid of brrruidegom?’

Zelfs dat kon hij dreigend laten klinken. Alsof ze zich in een pub in Belfast bevond en hij haar vroeg of ze katholiek of protestant was en ze sowieso, welk antwoord ze ook gaf, in haar knieschijven zou worden geschoten.

‘Bruut,’ zei Stevie slikkend.

‘Ze bedoelt “bruid”,’ schoot Catherine haar te hulp.

‘Wij met z’n drieën,’ ging Stevie verder. Ze liet het klinken alsof ze een verenigde macht vormden, zoiets als Charlie’s Angels.

‘Oké, die kant op,’ zei hij naar links wijzend, en hij gaf drie gezangenboekjes en kerkboekjes.

‘Dank je, alleraardigst,’ zei Stevie, die klonk als haar tante Rita die een beetje een slet was geweest tot ze met oom Reg, een advocaat, trouwde en plotseling bekakt en onberispelijk was geworden.

Stevie hoorde Catherine op de achtergrond aan Eddie vertellen wie dat was. Ze liepen achter elkaar naar het midden van de kerk, eerst Catherine, Eddie in het midden en Stevie achteraan.

‘Wat doet hij hier?’ vroeg Stevie uiteindelijk.

‘Geen flauw idee. Zeker een kennis van William. Hé, Steve, heb je die benen gezien?’ vroeg Catherine. Ze fluisterde, maar het leek helemaal richting het altaar te galmen.

‘Ssst!’ zei Eddie, wat net zo veel galmde.

‘Het leek wel of hij harige eikenbomen onder die kilt had zitten,’ zei Catherine. Ze snoof van de inspanning om haar lachen in te houden.

‘Waar is zijn haar gebleven?’ vroeg Stevie. Ze vroeg zich af of er een verband was tussen het verdwenen haar en het einde van zijn huwelijk. Een of ander bizar Schots ritueel misschien.

‘Hij heeft het op zijn benen geplakt, denk ik,’ antwoordde Catherine, waarna ze onder haar hoed een enorme giechelbui kreeg.

‘Hou eens op, jullie!’ zei Eddie als een leraar op een schoolreisje, hoewel zelfs hij even goed keek toen MacManiak zijn taak volbracht had en door het gangpad liep om zijn plaats aan de kant van de bruidegom in te nemen. Hij deed duidelijk zijn best om zijn uiterlijk op orde te krijgen, dacht Stevie. Ach ja, beter laat dan nooit. Hij zal toch zeker al veel eerder beseft hebben dat Jo wat uiterlijk betrof volledig out of his league was, wat natuurlijk anders was voor iemand als Matthew. Het deed haar pijn toen ze bedacht wat een prachtig stel Matt en dat kreng zouden vormen, met hun bij elkaar passende donkere haar, bruine ogen, lange benen en onbetrouwbare harten.

‘Grote vent, zeg,’ zei Eddie. ‘Die zou ik niet graag kwaad willen zien.’

‘Zoals hij op mij is, bedoel je?’ vroeg Stevie, die daarna haar mond moest houden omdat het orgel de eerste noten van ‘Daar komt de bruid’ begon te spelen en Pam door het gangpad zwierde in een wijd uitvallende witte fluwelen jurk, haren hoog opgestoken met witte bloemen erin en een lichte bontachtige cape om haar schouders. Ze was een grote dame en in een bolle jurk zou ze ‘voor lul’ hebben gestaan, zoals ze het zo verfijnd kon uitleggen, maar in deze uitvoering zag ze er stralend en sexy uit terwijl ze aan haar vaders arm door het gangpad werd geleid, superlangzaam omdat hij een beroerte gehad had en met een stok liep. Maar het tempo deerde Pam helemaal niet, dat gaf haar juist uitgebreid de gelegenheid om die laatste reis als vrijgezelle meid uit te melken en des te meer tijd om op haar eigen unieke Pammy-manier te zwaaien en knipogen en glimlachen naar haar vrienden en familie.

‘Lieve aanwezigen...’ begon de dominee, en Stevie moest slikken. Over precies vier weken was haar eigen bruiloft en ze had geen idee of die nog wel doorging. Haar hoofd klampte zich vast aan de mogelijkheid dat dat wel zo was, maar een heel krachtige en verstandige stem binnen in haar zei haar dat ze die hoop moest laten varen.

Ze wist zich er al playbackend op ‘Love Divine’ overheen te zetten, dat gestemd leek voor Barry White of Aled Jones in zijn Snowman-tijd en voor niemand daartussenin. Tijdens de lezingen kon ze tenminste ongegeneerd haar ogen deppen en ze barstte samen met alle anderen in tranen uit toen Pam en William door het gangpad terugslenterden als man en vrouw met een glimlach waar hun gezichten van openbarstten. Er waren geen bruidsmeisjes. Pam wilde niet dat iemand er mooier uit zou zien dan zij en meer aandacht zou krijgen. Niet dat ze Pams enorme persoonlijkheid en enorme alles eigenlijk zouden hebben kunnen overtreffen. En de petieterige, magere William aanbad haar. Het viel tijdens de ceremonie aan zijn gezicht af te lezen dat hij niet kon geloven wat een mazzelaar hij was. Niemand, zelfs Matthew niet, had ooit met zulke hevige zichtbare gevoelens naar Stevie gekeken. En niemand zal dat ooit doen, zei een gemeen stemmetje in haar hoofd dat een Schots accent leek te hebben.

Dus bij gebrek aan bruidsmeisjes sloot de getuige zich aan bij Madge, Pams moeder, daarachter liep Williams popachtige moeder met Adam MacLean en Pams vader kwam er op een rustiger tempo achteraan met zijn eigen moeder. Stevie zag dat MacLean een blik op haar wierp en ze wierp er net zo hard een terug. Beiden seinden ‘wat doe jíj hier’ in internationale oogtaal. En alsof dat allemaal niet al genoeg was om te moeten verdragen, was de eerste persoon die ze zag toen ze de anderen naar buiten volgde voor de foto’s, Matthew. Het pluspunt was dat Jo niet bij hem was. Het minpunt was dat hij het pak aanhad dat hij op zijn huwelijk met haar zou dragen.

‘O shit!’ zei Catherine. ‘Heb je gezien wie daar staat?’

‘Ja, ik heb hem gezien,’ antwoordde Stevie, die zich plotseling behoorlijk misselijk en koortsig voelde.

‘Nee, hij niet.’

‘Wat?’

Catherine wees discreet met haar vinger vlak voor haar lichaam, Stevie keek die kant op en zag Jo daar staan. In haar zwarte pakje met rode accessoires zag ze er lang en slank en verbluffend mooi uit. Stevie raakte in een complete shock, al haar ledematen begonnen te prikkelen. Ze had de neiging om over het kerkhof heen naar huis te rennen. Nee, dat wilde ze niet, ze wilde als een stier met haar hoofd naar voren op Jo af stormen en haar doodknuppelen met een urn.

‘Blijf rustig,’ zei Catherine, terwijl ze zachtjes op Stevies arm klopte. ‘Laat hen maar degenen zijn die zichzelf voor schut zetten.’

‘Ze is dus niet terug naar MacLean, dat is wel duidelijk,’ zei Stevie. ‘Aan de andere kant, waarom negeren zij en Matthew elkaar?’ Ze zou hier hoop uit moeten putten, maar iets weerhield haar daarvan. Jo was tenslotte ontwerpster en deze scène zag er verontrustend gestileerd uit.

‘Ze doen waarschijnlijk een poging zich de woede van de man met de harige benen niet op de hals te halen,’ zei Catherine.

Stevie keek toe toen Adams blik Matthew registreerde en daar heel, heel lang bleef hangen. Zijn lichaam verstijfde als dat van een rottweiler voor een aanval, maar ontspande gauw weer om in een glimlachend tableau te veranderen voor de foto. Omdat hij Matthew had gezien, keek hij om zich heen op zoek naar Jo. Hij vond haar, staarde naar haar, slikte en werd weer onderdeel van het vrolijke huwelijkstafereel.

Dit moet net zo moeilijk voor hem zijn als voor mij, dacht Stevie, die de dappere blik herkende.

Ze liet haar ogen terloops richting Matthew schieten die deed alsof hij haar nu voor het eerst zag, en hoe ze het voor elkaar kreeg wist ze niet, maar ze zwaaide hartelijk en glimlachte als de koningin, waarna ze haar blik weer verder liet gaan alsof ze alleen maar de menigte in zich opnam. Het was moeilijker om met Jo’s rood-zwarte aanwezigheid om te gaan. Stevie kon zich er niet toe dwingen ook maar vluchtig die kant uit te kijken, dus was het wijzer om te doen alsof Jo er niet was. Maar haar pakje leek steeds maar in Stevies ooghoek te blijven verschijnen en ze moest voortdurend op zoek naar een plek om haar blik te laten rusten zonder dat hij op Jo of Matthew of MacLean viel. Het was doodvermoeiend.

‘De laatste: groepsfoto van de vrienden!’ kondigde de fotograaf ongeveer drie miljoen jaar later aan toen de oudere mensen al op luide toon begonnen te klagen: ‘Hoe lang duurt het nog voor we kunnen zitten en wat te eten krijgen?’

O god, dacht Stevie, omdat alle personen uit haar ergste nachtmerrie zich bij elkaar verzamelden op het gazon. Catherine trok haar beschermend tussen Eddie en zichzelf en drong naar voren in het gedrang. Jo poseerde aan de andere kant, Matthew stond in het midden en Adam was nergens te zien dus waarschijnlijk ergens achter hen.

‘Die gaan we nabestellen... not,’ zei Catherine spottend, en ze gaf Stevie een por.

‘Oké, kan iedereen met iemand meerijden naar de Ivy?’ informeerde de grote Adam MacLean in functie. Hij hoefde niet te schreeuwen om gehoord te worden. Zijn stem sloeg op de schaal van Richter uit naar tussen de aardbeving in San Francisco en een concert van Deff Leppard.

‘Wij niet,’ antwoordde Eddie, die zijn auto thuis had gelaten zodat ze allemaal wat konden drinken. Zo luid had hij het niet gezegd, maar Adam bleek ook nog eens de oren van een vleermuis te hebben (naast het gezicht van een in elkaar geslagen krab, dacht Stevie met een grijns) en regelde op deskundige wijze dat ze mee konden liften met Williams stokoude oom Dennis. Stevie wierp een heimelijke blik op Matthew, die de schijn wilde opwekken dat hij Jo gedag zei en haar vroeg of ze een lift nodig had. Dat viel tenminste te concluderen uit de extravagante handgebaren richting de parkeerplaats van de kerk. Het leek alsof ze toekeek hoe iemand een gecompliceerd stuk van Rimsky-Korsakov uitvoerde.

‘Nou, zo erg was dat ook weer niet, toch?’ vroeg Eddie, toen ze samen op elkaar gepropt op de achterbank van een gekoesterde oude auto zaten die niet zou misstaan in een museum, bestuurd door iemand die daar ook thuishoorde.

‘Hoe bedoel je?’ vroeg Catherine. ‘Ben je scheel? Als ze nog erger had lopen beven, was haar bloed in yoghurt veranderd.’

‘Ik denk dat ik de receptie maar oversla en naar huis ga,’ zei Stevie. Ze voelde zich misselijk en dat kon onmogelijk aan de wilde rijstijl van oom Dennis worden geweten, want ze werden aan alle kanten door schildpadden en slakken ingehaald.

‘Welnee,’ zei Catherine. ‘Je doet het fantastisch. Denk aan “het plan”.’

‘Keek hij wel naar me?’ vroeg Stevie, terwijl ze bedacht dat de laatste keer dat ze die vraag aan Catherine had gesteld op de disco van de middelbare school was geweest, over de coole en superknappe Oliver Thompson die er die avond flitsend uit had gezien in een bordeauxrood jasje en zwarte broek. Twintig minuten later was ze helemaal op hem afgeknapt, omdat ze hem als een slungel had zien dansen op ‘Are Friends Electric’. O, de wispelturigheid van de jeugd!

‘Ik durf het niet te zeggen,’ zei Catherine. ‘Ik probeerde niet naar hem te kijken.’

Catherine kruiste haar vingers achter haar rug tijdens de leugen. Ze wilde niet tegen haar vriendin zeggen dat de paar keer dat ze had gekeken, Matthew alleen oog voor Jo leek te hebben. Ze had zich in moeten houden om er niet op af te stappen om ze met de koppen tegen elkaar te slaan.

Helaas bleek de Ivy niet dé Ivy te zijn, maar het was een alleraardigst hotelletje niet meer dan anderhalve kilometer verderop, met een kleine golfbaan en een nogal indrukwekkend grote hal waar dienbladen vol sherry en maltwhisky op de gasten stonden te wachten. Stevies hand trilde zo erg dat ze het grootste gedeelte van haar sherry op haar rok morste. Ze keek gauw de zaal rond om zich ervan te verzekeren dat niemand van belang haar zo stuntelig bezig had gezien.

‘Rustig nou,’ maande Catherine. ‘Je lijkt wel een alcoholist.’

Adam circuleerde lachend en was het zonnetje in huis. Hij zag er heel anders uit met al dat haar eraf, dacht Stevie. Ze zou het niet ‘zachter’ kunnen noemen, want met zo’n neus en litteken zag je er altijd verre van zacht uit. Ze zou eerder gaan voor ‘minder afschrikwekkend’.

Jo en Matthew bevonden zich aan twee verschillende kanten van de ruimte. Zij stond met een paar andere vrouwen te praten, evenwichtig en elegant, zonder met haar drankje te morsen. Matthew praatte met de getuige. Stevie deed heel erg haar best niet te kijken, maar haar blik bleef door hem aangetrokken worden. Ze zag dat hij net zo hard probeerde zijn blik niet naar Jo te laten schieten, maar dat hij, net als zij, niet in zijn poging slaagde.

‘Hallo!’ Pam kwam binnenstormen en zoende hen allemaal. Ze had een glas champagne in de ene hand en een lange mentholsigaret in de andere.

‘Gefeliciteerd,’ zei Stevie. ‘Je ziet er prachtig uit.’

‘Jij zelf ook, Stevie. Ben je afgevallen?’

‘Een beetje,’ antwoordde Stevie.

‘Het spijt me van jullie, schat, ik hoop dat het een beetje gaat.’

‘O, eh, ja hoor. Maak je geen zorgen,’ zei Stevie, die een glimlachmasker opzette en van onderwerp veranderde. ‘Waar mogen we je cadeautjes neerleggen? Ik hoop dat je het mooi vindt.’

‘Geen flauw idee, ons mam regelt dat allemaal. Natuurlijk vind ik het mooi. Helemaal als het sloffen zijn. Echt hoor, m’n poten doen verdomde pijn in deze schoenen. Ik weet nog niet hoe ik straks in godsnaam moet dansen.’

Pam, de niet al te traditionele bruid, banjerde daarna met een ‘later!’ weg op haar enorme satijnen pumps en liet hen in een stille driehoek staand achter.

‘Sorry, maar ik moest haar wel over jou en Matthew vertellen,’ zei Catherine met een verontschuldigend glimlachje. ‘Ik dacht niet dat je naast hem zou willen zitten als hij zou komen, dus heb ik tante Madge gevraagd de tafelschikking aan te passen.’

‘Daar had ik niet eens aan gedacht,’ zei Stevie. Het zou een kwelling geweest zijn om nu naast Matthew te moeten zitten. Dankbaar kneep ze in Catherines hand. ‘Dank je.’ Het was zo’n typisch voorbeeld van haar zorgzaamheid, geen wonder dat ze al zo lang vriendinnen waren. Iemand als zij laat je nooit gaan.

‘Je moet dat huwelijksgebeuren snel met hem uitspreken,’ ging Catherine verder. ‘Ik wil je niet overstuur maken en ik zal er verder over ophouden, maar in de komende paar dagen moet je er echt achter zien te komen hoe het daarmee staat.’

‘Ik weet het,’ zei Stevie.

‘Ik zou het mooi afzeggen als ik jou was,’ zei Eddie, en hij nam een grote slok van zijn Barnsley Bitter dat hij had moeten bestellen omdat Catherine zijn sherry aan Stevie had gegeven. ‘Hij is absoluut niet de kerel die ik dacht dat hij was.’

Niemand zei meer iets, maar, ja, dat was precies wat ze allemaal dachten.

‘Daaamus en heeerre, wil-u zich alstublieft naarrr de eetzaal begeven?’ klonk Adam MacLeans kanon van een stem.

‘Als hij straks een speech houdt, zal niemand er ook maar een woord van kunnen verstaan,’ zei Catherine, waarmee ze Stevie een spanningsbrekend lachje bezorgde.

Ze bekeken de tafelschikking en Stevie kwam erachter dat ze naast Eddie zat, met aan haar andere kant: o nee, A. MacLean! Gelukkig hielden haar hersenen haar voor de gek en stond er eigenlijk A. MacLeod, een jonge spaghettisliert van een tienerjongen die steeds aan zijn kraag trok alsof die hem wurgde.

Matthew zat ergens verderop aan haar kant van de tafel, buiten gluurzicht, en Jo zat halverwege een naburige tafel tussen twee heren van middelbare leeftijd in kilts die meer dan tevreden leken met de tafelschikking. Ze zag er helemaal niet slachtofferachtig uit, als je bedacht dat ze slechts vijf mensen van haar psychotische aanstaande ex-man zat die zich opvallend onberispelijk gedroeg gezien de omstandigheden, dacht Stevie. Hij zag er juist heel vrolijk uit. Ze zag hem geen één keer Jo’s kant op kijken, terwijl zijzelf juist zo op hen lette.

‘Kijk niet zo naar hem,’ siste Catherine. ‘Ik kan je wel een schop verkopen, maar dan krijg je een ladder in je panty.’

‘Sorry,’ zei Stevie, en ze begon aan haar hoofdgerecht van kalkoen. Het was een complete kerstmaaltijd. Pam had een kerstbruiloft gewild, vandaar de bontcape, maar ze wilde geen risico lopen met het weer, dus had ze gekozen voor een combinatie van de voordelen van de twee; zonneschijn én kalkoen, behalve voor het ene vegetarische joch aan Stevies rechterkant dan, die met de gebraden noten op zijn bord zat te spelen. Ze had nog nooit iemand met zo’n ongezonde gelaatskleur gezien en moest de neiging onderdrukken hem te ontvoeren en te dwingen een paar karbonades op te eten om te zien of hij daar weer een beetje van opknapte.

Ze kregen kerstpudding en pasteitjes na en toen daarna de koffie geserveerd werd sneed het kersverse bruidspaar de taart: een enorme chocoladecreatie van drie lagen waar volgens de speech van de getuige meer rum in zat dan boter. Hij maakte iedereen aan het lachen waardoor de lucht vol vreugde en liefde leek.

Stevies bruiloft zou niet zo groot of gewichtig worden als deze, maar haar vader zou haar weggeven en ze hadden schuimige erwtensoep, roastbeef en yorkshirepudding, met frambozenrol of fudgegebak als toetje in de Rose and Crown, een schattige pub net buiten Penistone. Matthews broer zou uit Canada komen overvliegen en getuige zijn en ze had roze bloemen uitgekozen voor haar boeket. Alles was geregeld en tot nu toe had hij het nog niet afgezegd.

Maar waarom heeft hij dan nu zijn pak aan naar de bruiloft van iemand anders en ziet hij er schitterend in uit voor iemand anders, niet voor jou? hoorde ze het irritante stemmetje in haar hoofd weer. Ze wenste dat dat stemmetje een ernstige en plotselinge aanval van laryngitis kreeg.

Haar gedachten keerden weer terug naar de tafel toen men de glazen hief op het bruidspaar. Stevie tilde tegelijk met de anderen haar glas op en deed haar best om overtuigend te glimlachen. Matthew deed het met een ander en zij moest een ander huis zoeken. Hoe aannemelijk was het dat zij zelf over drie weken het bruidspaar zouden zijn?

Pam had natuurlijk niet gewoon discomuziek als entertainment voor de avond. Ze had een ceilidhband en een dansdemonstratieteam gekleed in hooglandplunje dat rondhupste en draaide zoals oom Dennis na drie sherry’s was gaan doen.

‘Die zal zijn auto moeten laten staan zo te zien,’ zei Catherine toen de oude man van zijn stoel afviel zonder zijn handklapritme te onderbreken.

‘Deze dans heet “Blauwe hoedjes”, zei een zwaarbehaarde accordeonspeler die eruitzag als een kleiner en eerder model van Adam Mac-Lean.

‘“Blauwe hoedjes”? Die heb ik op school geleerd,’ zei Eddie.

‘Jij en countrydansen?’ vroeg Catherine met een geamuseerde piepstem.

‘Ja ja, en ik was er goed in ook. Alle meidjes wilden mij als hun partner.’

‘Zorg dat je erbij komt dan, knul.’ Catherine duwde hem richting de dansvloer.

‘Shit, ik weet niet meer hoe het gaat.’ Verlegen deed hij weer een stap naar achteren.

‘Dat hoeft ook niet, ze laten het wel zien.’

‘Toch ga ik niet.’

‘Toe dan, je wilt wel, ik zie het.’

‘Laat me met rust, pestkop!’

Terwijl Catherine en Eddie hun giechelige twist voortzetten keek Stevie toe hoe Matthew zich langzaam richting Jo begon te manoeuvreren. Zo’n vier minuten later waren ze in gesprek. Misschien deden ze alsof ze op de bruiloft met elkaar aanpapten terwijl ze geen idee hadden dat zij en Adam MacLean al wisten wat er tussen hen speelde.

‘Ik zie dat er contact is gelegd,’ zei Catherine, en ze knikte richting het verraderlijke tweetal.

‘Ja, dat zag ik ook. Ik wed dat ze een showtje opvoeren voor MacLean en mij en doen alsof het hier allemaal begint.’

‘De volgende dans is de “De Bijtjes en de Blozende Brrruid”,’ kondigde Accordeonman aan. ‘Kom derrrbij, jongens en meisjes.’

Een hele bups met sherry gevulde ooms en tantes kwam overeind.

‘Ziet er leuk uit,’ zei Catherine. ‘Wil je meedoen? Eddie vergezelt je wel.’

‘Dat doet Eddie helemaal niet,’ zei Eddie.

‘Waar is de blozende bruid zelf?’ riep iemand van het demoteam, en hij begon te scanderen om Pam aan het dansen te krijgen. ‘Kom op, het brengt geluk om deze te dansen.’

‘Goed, oké, als ik voor lul moet staan, moet iedereen dat. Kom op, opstaan allemaal!’ riep Pam flink aangeschoten. Ze drukte haar sigaret uit en schoof als een sneeuwploeg Eddie, Catherine en Stevie voor zich uit. Iedereen kwam de dansvloer op omdat dat moest van Pam.

‘Stevie, maak jij maar een testrit met Will voor me,’ zei Pam, waarna ze haar kersverse echtgenoot aan het einde van de rij voor Stevies neus duwde. ‘Adam, kom eens gauw hier met dat Schotse achterwerk van je en dans met me!’

‘Ik weet helemaal niet wat de bedoeling is,’ zei Stevie.

Will fluisterde: ‘Join the club, Stevie, maar je weet hoe ze is. Doe deze ene dans en daarna laat ze je met rust, dat beloof ik.’

‘Nu is je kans om me te verleiden met je vlugge voetenwerk, grote jongen,’ zei Catherine, waarbij ze uitdagend naar haar man knipoogde.

‘Morgenochtend niet zeuren dat je niet geslapen hebt,’ zei Eddie.

‘O, beloftes...’ antwoordde Catherine.

Pam trok Adam achter zich aan en hij en Stevie keken elkaar vanuit de diagonaal kwaad aan.

‘We zijn met z’n zessen en we moeten met z’n achten zijn,’ zei Eddie.

‘Moet je Fred Astaire horen!’ zei Catherine.

‘Hé! Hier moeten er nog twee bij!’ schreeuwde Pam.

Er werd een tweetal hun kant op geduwd dat zich had verscholen achter de volgende groep van acht in de hoop dat niemand zou merken dat ze daar overbodig waren.

‘O god,’ zeiden ze allemaal, zelfs de halfbezopen Pam, toen Matthew en Jo hun ongemakkelijke plaats naast Eddie en Catherine innamen. Hoe lang deze dans ook duurde, het zou té lang zijn.

De professionals deden de passen voor. Het zag er allemaal best eenvoudig uit, als je hem zo zag hopsen. In de praktijk bleek het iets ingewikkelder.

Pam begon al goed en ging de verkeerde kant op, waardoor Will haar partner werd. Hierdoor kwam Stevie bij Adam MacLean uit en terwijl Pam ‘Maakt niet uit, ga maar door’ brulde, was Stevie gedwongen haar arm door de zijne te haken en met middelpuntvliedende kracht rondgezwiept te worden.

‘Hoe gaat ’t met je neus?’ vroeg hij toen ze van richting veranderden. Hij wees ernaar alsof ze vergeten zou zijn waar hij was.

‘Prima, dank je, en met die van jou?’ vroeg Stevie, die niet wist waarom ze dat vroeg. Maar ja, op dat moment probeerde ze ook tegelijk achteruit te hupsen én niet misselijk te worden.

‘De laatste keer dat ik keek, prima,’ zei hij humorloos terwijl hij naar voren trippelde en haar hand weer pakte. Hij was verrassend behendig met zijn voeten voor een Schotse hooglander, dacht Stevie.

‘En, ben je er al klaar voor om te horen wat ik te zeggen heb? Het ziet er niet naar uit dat je op jouw manier veel vooruitgang boekt.’

‘En jij wel dan?’ vroeg Stevie, waarbij ze haar wenkbrauwen kromde.

‘Aye, zeer zeker!’

Stevie draaide om hem heen met een sarcastische ‘Ha’ gevolgd door: ‘Nee, dank je. Ik denk dat ik deze en elke andere gelegenheid om jouw “masterplan” te bespreken oversla.’ Haar arm raakte vluchtig Jo aan die achter de formatie langs huppelde om weer bij Matthew uit te komen. Het was alsof ze geraakt was door een elektrische veeprikker. Stevie sprong opzij, botste tegen Will op en zou gevallen zijn als Adam MacLean haar elleboog niet gegrepen had. Bij haar vergeleken waren Jo’s passen perfect. Zij en Matthew zagen eruit als John Travolta en die Stephanie in Saturday Night Fever; geestelijk en lichamelijk geheel synchroon. Alsof Stevie nog meer bewijs nodig had van hoe lomp ze vergeleken bij haar was.

Adam duwde haar van zich af, ze maakte een acht om Pam heen en danste onhandig tegen Matthew op, die recht voor zich uit staarde op een manier die zei: ‘God, zorg dat ik hier snel weg kom!’ Toen greep Adam voor aan de rij Stevies beide handen vast en draafde met haar tussen de andere drie stellen door. Zijn handen waren gigantisch. Handen die vrouwen sloegen. Het voelde naar om ze aan te raken en ze probeerde zich los te trekken, maar MacLean hield stevig vast.

‘Dus je ben nie van plan te luisteren, begrijp ik?’ bromde hij uit zijn mondhoek.

‘Never nooit niet,’ hijgde Stevie.

Adam grijnsde spottend als Elvis op een slechte dag.

‘Nou, laten we hopen dat je beter bent in je man bij je houden dan in dansen,’ zei hij bruusk toen hij Stevies handen losliet en haar aan Will overhevelde, die haar tijdens de laatste tonen van de reel op z’n Gay Gordons rondtolde. Zodra het laatste akkoord geklonken had, verdwenen Adam, Jo en Matthew van de dansvloer, drie mensen verenigd in hetzelfde verlangen om zo snel mogelijk bij de mollige vrouw met de met sherry bevlekte rok en korstige neus weg te komen.

Catherine leidde haar vriendin zachtjes uit het licht van de dansvloer, waar haar blozende, uitgelaten echtgenoot nog stond te applaudisseren. Hij had zijn dansbenen helemaal gevonden en sprong rond als Rob Roy met vlooien.

‘Wat een verschrikking, hè?’ zei Catherine. ‘Ik dacht dat er nooit een einde aan zou komen.’

‘En Moordzuchtige McKilt moest natuurlijk weer in ons groepje zitten,’ zei Stevie, bij wie allerlei soorten verdrietige en boze gedachten door het lichaam gierden. ‘Ik had niet verwacht dat ik met hem zou moeten dansen toen ik met Will begon.’

‘Uiteindelijk kwam je wel weer bij je oorspronkelijke partner uit,’ zei Catherine. ‘Misschien is het symbolisch,’ voegde ze eraan toen om Stevie wat hoop te geven, hoe zwak het ook mocht klinken.

‘Misschien,’ zei Stevie.

Och, arm kind, dacht Catherine, toen ze de blik van haar vriendin Jo naar een rustig tafeltje voor twee in de andere hoek zag volgen. Mat-thew ging een paar tellen later aarzelend bij haar zitten met een beweging die net zo kundig gechoreografeerd was als de zoetklinkende bijendans van zonet.

Catherine kon zien dat Stevie er nu helemaal klaar mee was, maar ze bleef samen met de anderen staan klappen bij de zoveelste vrolijke reel terwijl de danskoppeltjes uit elkaar gingen en weer bij elkaar kwamen. Eddie was nog steeds op de dansvloer. Hij had zijn passie voor het quadrilleren helemaal hervonden en draaide nu zijn grote lichaam rond met tante Madge terwijl hij zich afvroeg of hij op eBay ook een kilt zou kunnen vinden.

‘Ik denk dat ik er nu maar tussenuit knijp,’ zei Stevie. ‘Me dunkt dat ik nu wel genoeg heb verdragen.’

Catherine knikte en zoende haar op haar voorhoofd.

‘Ik ben trots op je. Je hebt je het keurig gedaan. Slaap morgen lekker uit en haal Danny op wanneer je maar wilt. Hij zal niet blij zijn als je vroeg komt.’

Daar twijfelde Stevie niet aan. Ze leek bij niemand meer hoog te staan op het lijstje van mensen die ze graag zagen.

Stevie vroeg de mevrouw van de receptie een taxi voor haar te bellen, waarna ze op de grote, zachte bank ging zitten en naar de vrolijke slierten muziek uit de zaal luisterde. Het duurde niet lang voor de taxi er was, maar net toen ze naar de glazen deuren van de uitgang liep hoorde ze Matthews stem achter zich.

‘Stevie, Stevie, wacht!’

Ze draaide zich om met een hoopvol kloppend hart, maar hij maakte nauwelijks oogcontact, wat niet bepaald een bemoedigend teken was.

‘Sorry, slechte timing. Je taxi is er zeker?’

‘Ja, dat klopt,’ antwoordde ze. Haar hart bonkte nu als een tamtam die een noodsignaal afgaf.

‘Stevie, is het goed als ik morgen even langs wip? Rond negen uur?’

‘’s Morgens?’

‘Nee, ’s avonds, als Danny naar bed is.’

‘Ja, natuurlijk.’

Buiten toeterde de taxichauffeur ongeduldig.

‘Oké, tot morgen dan,’ zei Matthew, waarna hij vluchtig zwaaide en het feestgedruis weer in vluchtte.

‘Ja, zie je morgen,’ zei Stevie tegen zijn koude kielzog.