Hoofdstuk 10

==

Matthew stopte de kleine rode string in het zijvak van Jo’s koffer en zuchtte toen hij terugdacht aan het plezier dat ze daar de vorige nacht aan beleefd hadden. Jo kwam tandenpoetsend de badkamer uit alsof ze aanvoelde dat er heel stoute gedachten over haar door zijn hoofd zweefden.

‘Helemaal klaar voor morgen, lieverd?’ vroeg ze.

‘Nee, ik wil hier voor altijd blijven,’ antwoordde hij, terwijl hij zijn broek goed moest trekken omdat die plotseling erg krap werd. Ze zag de indrukwekkende bobbel en haar ogen werden groot.

‘Nou, zo gaat het van nu af aan worden, toch?’

‘Precies, maar dan in een kouder klimaat.’

‘Ik kan wel wat manieren bedenken om je op te warmen,’ zei ze met een sexy hese stem, en zijn broek werd nog krapper. Hij knapte zelfs bijna uit elkaar. Matthew had niet gedacht dat het mogelijk was zoveel te zweten als hij deze week gedaan had. Als hij morgen stierf, zou hij genoeg herinneringen hebben om zich in de eeuwigheid mee te amuseren. Hoewel hij daar eigenlijk geen grapjes over moest maken, want dat hij morgen zou sterven zat er wel in, als Adam MacLean hem te pakken kreeg. Door die gedachte werd zijn broek ineens weer ruim zat.

‘Zie je het wel zitten, om thuis spullen op te gaan halen? Wil je liever dat ik meega?’ vroeg hij zacht.

‘Ik red me wel,’ zei ze. ‘Adam weet toch niks over ons.’

‘Maar als dat zo was, dan zou hij goed boos zijn, toch?’ vroeg Mat-thew slikkend.

‘Dan zou hij ons op het vliegveld op staan wachten met een vlammenwerper,’ antwoordde Jo. Ze streek geruststellend over zijn gezicht. ‘Maar hij weet van niks, dus relax.’

‘Nee, natuurlijk niet. Hoe zou hij iets moeten weten?’ zei Matthew, meer tegen zichzelf dan tegen Jo, maar hij vroeg zich evengoed af of ze in de taxfreewinkel op het vliegveld kevlar kogelvrije vesten verkochten.

‘Dus morgen vraag je Stevie ergens anders te gaan wonen?’ vroeg Jo.

‘Ik moet haar natuurlijk wel wat tijd geven om te pakken en iets anders te vinden. Ze heeft Danny ook nog.’

‘Arme kleine Danny,’ zei Jo, met een droeve snik. ‘Voor hem wordt dit ook afschuwelijk. Ik wil er niet aan denken. Ze zal waarschijnlijk...’ Jo brak haar zin af en schudde het hoofd.

‘Wat zal ze doen?’ wilde Matthew weten.

‘Niets,’ zei Jo. ‘Laat maar.’

‘Nee, wat wilde je zeggen?’

‘Nee, het komt er toch verkeerd uit als ik het zeg,’ antwoordde Jo. ‘Laat nou maar.’

Daar nam Matthew geen genoegen mee.

‘Nou, ik denk dat je heel voorzichtig moet zijn met Stevie,’ zei Jo. ‘Anders... draait ze door.’

‘Niet waar. Zo is ze niet,’ zei Matthew. Jo wierp hem een blik toe die zei dat ze meer over vrouwen wist dan hij.

‘Echt, ik probeer niet lullig te doen of zo,’ zei ze. ‘God weet dat dit verschrikkelijk zal zijn voor de arme schat. Alleen... nou, ze heeft me zelf verteld hoe het de vorige keer is gegaan.’

Matthew moest toegeven dat Jo hier best weleens gelijk in kon hebben. Hij dacht terug aan een paar gesprekken die hij lang geleden met Stevie gevoerd had over haar reactie op Micks ontrouw. Er was veel geschreeuwd, er waren dingen kapot gescheurd en gegooid, er was sprake van emotionele chantage en zelfs van stalken geweest, ze was gewoon totaal doorgedraaid, helemaal niets voor de aardige persoon die hij kende en waar hij van gehouden had. Gehouden hád. Hij merkte dat hij al in de verleden tijd over haar dacht. Het was maar goed dat hij alleen tegen Stevie ging zeggen dat hij wat ruimte nodig had en dat het misschien beter zou zijn als ze voor een tijdje ergens anders ging wonen. Als ze eenmaal zijn huis uit was, zou hij net doen alsof hij iets met Jo kreeg, die natuurlijk vlak daarna bij hem in zou trekken. Als ze het zo speelden, hoefde hij (hopelijk) niet bang te zijn dat hij een keer thuiskwam en een konijn in de pan zou vinden. Na deze week hoopte hij dat hij makkelijk van Stevie af zou komen, want hij kon niet wachten om thuis voort te zetten waar hij en Jo in Mallorca zouden eindigen. Het was zo heerlijk om na een lange nacht samen met haar wakker te worden in plaats van alles in het geniep te doen en gebruik te moeten maken van de momenten waarop Stevie de andere kant op keek. Hij wist niet wanneer hij Stevie zou gaan vertellen dat de bruiloft niet meer doorging. Hij hoopte eigenlijk een beetje dat ze zelf die conclusie zou trekken, zodat dat hem bespaard bleef. Het was wel een cliché, maar alles wás geoorloofd in oorlog en liefde. Dat moest hij blijven denken, anders zou hij zichzelf nooit meer in de ogen kunnen kijken.

Adam MacLean zou het natuurlijk niet zo zwart-wit kunnen zien. Jo zou hem ook vertellen dat ze wat ruimte nodig had, en zou zich bij Matt in het Queens Hotel in de stad vervoegen nadat ze een paar noodzakelijke spulletjes had gepakt. Ze was niet erg enthousiast geweest over zijn eerdere voorstel om naar een B&B aan Lunn Street te gaan, maar wat gaf het ook; het was toch niet voor lang en daarna waren alle geldzorgen verdwenen. Jo zou ongetwijfeld voor een flitsscheiding gaan op grond van het feit dat MacLean een gewelddadige lul was, die haar vervolgens zou moeten uitkopen als hun huis werd verkocht. Matthew nam aan dat ze dan de helft van zijn huis in Blossom Lane zou kopen zodat de financiële druk van hem af zou zijn. Dan konden ze zich echt gaan vermaken vanuit een stabiele financiële basis. Met genoeg vakanties naar de zon zoals deze, genoeg romantische diners voor twee thuis en dan gezellig tegen elkaar aan kruipen op de sofa, en genoeg van die piepkleine rode strings van Agent Provocateur om met zijn tanden uit te trekken. Zijn perfecte leventje was binnen handbereik.

‘Wat wil je doen op onze laatste avond?’ vroeg hij.

Tergend langzaam en verleidelijk liep ze op hem af terwijl haar armen naar achteren gingen om haar jurk los te ritsen. Die viel op de grond en ze stapte eruit, in niets anders dan een heel klein zwart doorzichtig onderbroekje.

‘Wat vind je ervan?’ vroeg ze. ‘Zoiets heeft Stevie vast nooit voor je aangetrokken, hè?’

Matthew kreunde.

Welke Stevie? was zijn laatste samenhangende gedachte van de dag.

==

Stevie stopte Danny en zijn teddybeer in en las hem een verhaaltje voor over een Nutteloze Trol voor dat heel akelig eindigde en waar de jongen naar luisterde met de vervoering van een klein kind, sabbelend op de kraag van zijn pyjama tot ze die uit zijn mond trok. Ze gaf hem een nachtzoen en dacht: de volgende keer dat ik je zie is de dag waarop ik Matthew ook weer zal zien. Toen ging de telefoon. Catherine, die deed alsof ze Stevies moeder was.

‘Ben je klaar voor morgen? Hoe ga je het spelen? Ga je hem laten weten dat je het weet?’

‘Nee. Ik ga gewoon heel lief doen. Niet schreeuwen of tieren, gewoon kalm, beheerst en cool.’

Wat allemaal moeilijk genoeg zou worden, wist ze sinds ze had ontdekt dat Matthew het grootste gedeelte van het geld van hun gezamenlijke rekening had opgenomen, geld dat hij zelf niet ingebracht had. Ze waren van plan geweest om Danny die zomer mee naar Eurodisney te nemen. Hij had het waarschijnlijk aan háár uitgegeven, maar Stevie zou haar best doen er niets over te zeggen.

‘Laat hem er niet helemaal mee wegkomen, dan zal hij over je heen lopen,’ zei Catherine, die zich verbaasde over de zelfbeheersing van haar vriendin. Ze was getuige geweest van de doorgedraaide staat waarin Stevie verkeerde toen ze erachter was gekomen dat Mick vreemdging. Ze verwachtte half dat Matthew dáárvoor én voor zijn eigen misdrijven zou moeten boeten, want dat deden mensen soms; de hele lading op een ander overbrengen als ze de eerste keer geen emotionele bevrediging hadden gekregen, en Stevie had een hoop onafgedane kwesties uit die vorige relatie.

‘Ja, ik snap wat je wilt zeggen,’ zei Stevie, ‘maar ik wil horen wat hij te zeggen heeft. Als hij blijft doen alsof hij naar Aberdeen geweest is en meer niet, dan ga ik gewoon proberen te vergeten dat dit ooit gebeurd is.’

‘En denk je dat je dat echt kunt?’ vroeg Catherine geschrokken.

‘Ik zal wel moeten,’ antwoordde Stevie, met ijzeren vastberadenheid.