Hoofdstuk 55

==

In zijn kantoor bij Well Life, op zijn laatste werkdag vóór zijn aan zichzelf opgelegde vakantie, bleef Adams hand hangen bij een envelop in het midden van de stapel met post. Er zat geen postzegel op dus was hij blijkbaar voor de zekerheid zelf door de bus gegooid. Hij kende het prachtige handschrift met de artistieke lussen goed. Hij moest hem eigenlijk weggooien maar zijn nieuwsgierigheid won. Het was Jo op haar manipulatieve best.

Allerliefste Adam, wat je ook denkt over een brief van mij, verleen me een laatste gunst en lees hem helemaal, ik smeek het je.

Het waren staalharde woorden, bedekt met een fluwelen handschoen van meisjesachtige krullen. Ik heb er zoveel spijt van dat ik je gekwetst heb... Ik zal altijd om je geven... Ik moet dit zeggen... Hij wilde het niet lezen, maar het masochistische deel van hem kon zijn blik niet losrukken van de hypnotiserende zachte inktkrullen.

Ze kon het zo prachtig zeggen: dat hij nooit de ware voor Stevie kon zijn omdat hij zich nooit zou kunnen voegen naar haar saaie, zelfingenomen type... en je verdient het om iemand te vinden die van je houdt om de sterke, onbaatzuchtige, unieke grote persoonlijkheid die je bent. Ze schreef dat het gelukkige gezinnetje spelen met Stevie en Danny niets dan een illusie was omdat Stevies eigen afschuwelijke ervaringen met stiefouders ervoor zouden zorgen dat hij nooit geaccepteerd werd tenzij hij perfect was. Ze zei dit voor zijn eigen bestwil, natuurlijk. Lieve Adam, je bent het beste wat me ooit is overkomen en ik zal altijd spijt houden van mijn stomme fout om te vallen voor de leugens van een ander. Ik hou nog steeds van je en als je ooit van gedachten verandert, laat ik alles vallen en kom ik naar je toe. Wees gelukkig, jij geweldige man. Jo x.

Hij las de brief helemaal en de woorden bleven hem steken lang nadat hij hem aan stukken gescheurd en in de vuilnisbak gegooid had. Adam MacLean wist misschien hoe je psychologische spelletjes moest spelen, maar Jo MacLean was er een waar meester in.

==

Stevie vond de brief op de deurmat. Hij was zelf gepost en haar naam stond in extravagante letters voorop. In de laatste ‘e’ was een vriendelijk ogende smiley getekend om sympathie op te wekken. Stevie wilde hem niet openmaken, maar de aanwezigheid ervan alleen al gaf haar geen keus.

Allerliefste Stevie, ik weet dat je me nooit zult vergeven, maar sta me alsjeblieft deze ene oprechte daad van vriendschap toe en lees deze brief helemaal...

De woorden waren voortreffelijk geplaatst, naalden omsloten door watten. Dit wist ze, maar toch las ze verder. Adam gebruikt je... hij houdt nog steeds van mij... Hij vroeg me naar de sportschool te komen om te praten over een verzoening... Hij vertelde de gemene dingen over mij die jij hem gezegd zou hebben... Ik heb er zo’n spijt van dat ik hem geloofde en uit woede je auto bekrast heb...

Stevie hapte naar adem. Ze herinnerde zich die dag nog goed. Waarom zou Jo anders bij de sportschool geweest zijn dan om met Adam te praten?

Pas op voor kleine Danny’s hart... zoals je zelf maar al te goed weet, lieve vriendin, zijn stiefgezinnen gedoemd om te falen. Jo vertelde haar dat Adams ‘type’ altijd een lange, mooie, slanke donkerharige vrouw zou blijven en dat Stevie iemand moest vinden die van haar hield om de geweldige, volle, zonnige vrouw die ze was. Je verdient zoveel meer dan wij. Je was de beste vriendin die ik ooit gehad heb en ik zal altijd met een glimlach aan je terugdenken. Ik vind het heel erg dat dat niet wederzijds zal zijn. Wees gelukkig, lieve Stevie. Veel liefs, Jo x.

Stevie scheurde de brief aan stukken maar de woorden lieten diep in haar hart een vergif achter en er was niemand in de buurt om dat er voor haar uit te zuigen.