Hoofdstuk 58

==

Stevie bracht Danny naar school en haalde onderweg naar huis wat lege dozen bij de Happy Shopper. Toen ze de deur van de cottage opende werd ze begroet door stilte en die stilte was onaangenaam oorverdovend op een manier dat Adams luidruchtigheid dat nooit zou kunnen zijn. Elke dag miste ze de enorme dreunstem meer. Ze miste zijn enorme sporttas bij de deur. Ze miste zijn boxershorts aan de waslijn. Ze miste de zware gang van zijn voetstappen op de trap, de manier waarop hij door deuren knalde en met drie miljard decibellen onder de douche ‘Flowers of Scotland’ ten gehore bracht. Ze miste alles aan die man. En Danny’s niet aflatende gevraag hielp ook niet bepaald. ‘Waar is Adam? Wanneer komt hij terug? Komt hij vanavond terug?’ Hij had niet half zoveel vragen over Matthew en Mick samen gesteld. Het leek erop dat haar kleine jongen hem net zo erg miste.

Haar gedachten hadden haar die week naar een aantal verschrikkelijke plekken gevoerd: naar Mallorca, waar ze Jo bespiedde in haar witte bikini maatje 36, zalig gestrekt naast Adam in de zon. Ze wilde dat ze kon wensen dat ze de man nooit ontmoet had, maar dan had ze misschien ook nooit ontdekt dat ze zo ontzettend hevig kon liefhebben. Dit was geen liefde aan de zijlijn die compromissen sloot, dit was een val in een afgrond waar ze nooit meer uit had willen kruipen.

Ze hoopte dat Matthew in het zuiden zijn voldoening zou vinden, hoewel ze diep vanbinnen wist dat dat wel goed zou komen. Ze hoopte dat Colin Seed van zijn leven in New York zou genieten en iemand vond om van te houden en voor te zorgen die zo nu en dan met hem zou gaan winkelen. En het meeste hoopte ze dat Jo zich zou realiseren wat ze bijna verloren had en nu beter op Adams geweldige hart zou passen. Stevie kwam erachter dat ware liefde het mogelijk maakte om iemand te laten gaan zodat hij met een ander gelukkig kon zijn.

Ze begon boeken in een van de dozen te stoppen tot haar ogen zo vertroebelden dat ze niet meer kon zien wat ze deed. Ze was ook op Humbleby verliefd geworden en zou het bijna niet aankunnen om hem te verlaten. Het klonk misschien stom, maar het leek wel of de cottage ook ‘verdrietig’ aanvoelde omdat ze binnenkort zou vertrekken, alsof hij eenzaam was geweest tijdens zijn gedwongen leegstand en ervan genoten had om een grappige kleine jongen, een ongeneeslijke romanticus en een nogal luidruchtige Gaelische reus warmte en bescherming te kunnen bieden.

Ze draaide duidelijk door; ze dacht dat oude huizen gevoelens hadden. Wat kwam daarna? Zou ze zich inbeelden dat de vaatwasser snikte tijdens het schrobben van de pannen? Ze moest er nodig eens uit. Ergens in de aanwezigheid van andere menselijke wezens iets doen wat die belachelijke ideeën over emotionele levenloze voorwerpen uit haar hoofd zou werken. Ze vulde haar bidon, pakte haar sportschoolpasje en autosleutels en ging naar Well Life.

==

Stevie keek op de calorieënteller. Schijnbaar had ze er 350 verbrand in het laatste uur en ze was nog steeds niet moe. Het voelde dan ook alsof haar lijf niet meer met haar hoofd verbonden was. Haar benen zwoegden maar haar hersenen gaven geen seintje door dat ze moesten stoppen. Ze waren te druk bezig alles uit te wissen. Ze stonden ook niet meer in verbinding met haar oren, dus hoorde ze niet dat het nummer ‘Loneliness’ weer eens opstond en ook niet met haar ogen, dus zag ze mtv en Morning Coffee voor zich op de schermen niet. Ook merkte ze niet dat Adam MacLean naast de StairMaster kwam staan.

Tot een grote, harige arm een klein sieradendoosje op de plank van de waterflessen zette en die donderende stem ‘Ik heb gehoord dat je tot over je oren verliefd op me bent, vrouwmens’ hoorde zeggen, was ze zich geenszins bewust van zijn aanwezigheid. Van schrik verloor ze haar evenwicht, knalde met haar hoofd op het bedieningspaneel en maakte een achterwaartse salto die bij de Olympische Spelen het Roemeense turnteam van de eerste plaats zou hebben verdreven.