Hoofdstuk 42

==

Die dag was het de verjaardag van Catherines jongste dochter, Violet.

‘Vio kan niet wachten tot ze haar nieuwe pyjama ziet!’ zei Danny toen hij ’s ochtends naar school huppelde.

‘O, Danny, je hebt het haar toch niet verteld en de verrassing verpest, hè?’ vroeg Stevie.

‘Helemaal niet,’ antwoordde Danny verontwaardigd. ‘Ik heb alleen gezegd dat het iets is om in bed te dragen.’

‘Fijn,’ zei Stevie hoofdschuddend.

Het vrouwelijke gezinshoofd van de Flanagans zou Danny van school halen en meenemen voor een feestje bij de Burger King, zo kreeg Stevie de kans om flink in Affaire in de Hooglanden te duiken. Ze had Crystal de samenvatting gestuurd en wachtte nog op een telefoontje om te horen of ze het wat vond. Omdat ze Crystal een beetje kende, was ze ervan overtuigd dat dat zo was. Het werd de beste Midnight Moon die ze ooit geschreven had. Even na zes uur werd er op de deur geklopt en toen ze opendeed stond Adam op de stoep.

‘Ik wilde niet zomaar binnen komen vallen.’

‘Nou, het ziet er fraai uit als je steeds gaat lopen kloppen terwijl je hier zogenaamd woont.’

‘Aye, daar heb je gelijk in,’ zei Adam, en hij bukte zich om zijn wang vlak naast de hare te houden en net te doen alsof hij haar kuste voor het geval ze gezien werden. Hij rook naar zijn werk, schoon zweet en bosachtige aftershave. ‘Waar is het menneke?’ vroeg hij toen Stevie de deur had dichtgedaan.

‘Die propt op dit moment een enorme hamburger naar binnen, denk ik. Het dochtertje van Catherine is jarig, dus hij is naar haar feestje.’

‘Aha. Heb je al gegeten?’

‘Eh, nee, ik ben pas net klaar met werken.’

‘Kom op, wat doe je nou voor werk?’

‘Ik ga even theezetten,’ zei ze.

Hij legde zijn tas vlak bij het haltafeltje waar Stevies post lag; een kaart van een oude schoolvriendin en een ongeopende salarisstrook van Midnight Moon. Zijn blik viel op het logo op een bruine envelop. Een grote maan met de wijzers van een klok erin.

‘Krijg jij post van Midnight Moon?’ vroeg hij met geamuseerd gekrulde lippen. ‘Wat staat hierin dan?’ Hij deed net alsof hij hem open wilde maken.

‘Geef dat aan mij!’ zei Stevie, die het theewater liet voor wat het was. Maar Adam hield hem ver buiten haar bereik, hoog boven zijn hoofd. Nou ja, zo hoog als de balken toestonden.

‘Ik meen het, Adam, geef terug.’ Stevie sprong om erbij te komen. Ze wilde niet dat hij wist wat ze deed. Hij had haar duidelijk laten merken dat hij het slechte boeken vond. Ze wilde die envelop onmiddellijk terug, maar dat was onmogelijk. Adam danste in het rond en Stevie sprong om hem heen als een indiaan om een totempaal. Het zorgde voor een heel apart beeld als je er door het raam naar zou kijken, wat precies was wat Matthew, die geobsedeerd voor zíjn raam stond, deed.

Ondanks zijn geldproblemen, ondanks zijn dip met Jo, ondanks zijn gepieker over waarom hij Colin Seed de laatste tijd telkens wanneer hij opkeek rond zag hangen, had Matthew nog genoeg ruimte over voor zorgen om Stevie. Hij wist dat MacLean haar gebruikte, waarschijnlijk om Jo terug te lokken door haar gek te maken van jaloezie. Hij wist dat de dag snel zou komen waarop de betovering (wat dat ook mocht zijn) werd verbroken en het geweld zou losbarsten. Geen enkele vrouw, zelfs Jo niet, zou Stevie zo bang en verslagen willen zien als zij was geweest. Met die gedachte in zijn achterhoofd zag hij Adam MacLean en Stevie bij het raam in een soort strijd verwikkeld, en het was lang geen eerlijke strijd, met haar op bonsaihoogte en hij zo groot als een Californische sequoia.

Jo stond net op het punt hem te vergeven en kwam naar hem toe om even lekker te knuffelen, toen Matthew haar zowat omver duwde en door de buitendeur wegstoof.

==

‘Hé, moet je kijken,’ zei Adam, en hij liet zijn arm zakken, ‘je vriendje is onderweg hiernaartoe en kijkt behoorlijk pissig. Lach. Nu!’

‘Lachen? Waarom zou ik lachen?’

‘Alsof we aan het dollen zijn.’

‘Zo’n goeie actrice ben ik niet!’

‘Toe!’

Stevie haalde haar schouders op en gehoorzaamde toch maar. ‘Oké.’ Ze liet een zielig ongeloofwaardig lachje horen.

‘Och, dat kun je beter.’

‘Ik kan niet zomaar lachen.’

‘Kujetegekietele?’

‘Watteh?’ vroeg Stevie.

‘Vlug!’ zei Adam.

‘Vlug wa... aah!’ In een flits werd Stevie tegen de grond gesmakt. Om de een of andere bizarre reden trok Adam als de Hulk zijn overhemd open en ging schrijlings bovenop haar zitten.

‘Wat doe je in g...!’

‘Sorry!’ zei hij nog voordat zijn handen zich tot klauwen vormden en op haar afkwamen.

==

Matthew deed niet eens de moeite eerst te kloppen voor hij probeerde de deur van de cottage open te maken, maar die was op slot, dus bonsde hij er hard op. Stevie gilde, waardoor hij nog harder ging bonken ofschoon hij hoe langer hij luisterde er minder zeker van was dat het schreeuwen van pijn waren. Ze lachte als een waanzinnige en klonk eigenlijk meer alsof ze gekieteld werd dan aangevallen. Tussen een aantal verzoeken tot stoppen door, gilde ze Adams naam en dat maakte hem om een reden die hij niet aan zichzelf kon toegeven nog kwader.

‘Stevie, laat me erin!’ Hij gooide zijn schouder tegen de deur, maar die was van massief eikenhout en hij zou hem nog niet kapot hebben kunnen krijgen als hij Rambo was geweest en een kanon bij zich had gehad.

Plotseling verscheen Stevie heel verfomfaaid aan de deur. Ze had zo’n rood gezicht dat je zou kunnen denken dat ze net bieten gespoten had. Haar haren zaten door de war, ze trok net haar kleren recht en hij had sterk de indruk dat ze zojuist op de vloer had liggen rollen. Op de achtergrond leek Adam MacLean op te staan van diezelfde vloer, met een opengescheurd overhemd en een wat Matthew betrof veel te zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht. Ook deed hij niet al te subtiel zijn broek goed.

‘Ik hoorde je gillen, Stevie, is alles wel goed?’

‘Ik... eh... ja hoor,’ zei Stevie ademloos.

‘Deed MacLean je pijn?’

‘Eh... nee, eigenlijk een beetje het tegenovergestelde.’

Dit wil ik niet weten, dacht Matthew, vanbinnen ineenkrimpend.

‘O, oké, sorry voor het storen dan,’ zei hij stijfjes. Hij draaide zich om en liep weg, maar toen hij op veilige afstand was draaide hij zich weer terug en stak een vinger uit richting Adam alsof het Harry Potters toverstaf was.

‘Als je haar iets aandoet, MacLean, dan... dan vermoord ik je!’ sputterde hij uit. ‘En blijf ook van haar geld af!’

Adams reactie was niet meer dan een Roger Moore-achtig optrekken van zijn wenkbrauwen. Hij moest zijn best doen om niet geamuseerd te kijken terwijl hij toekeek hoe Matthew nog een paar keer zijn richting op wees voordat hij vlug de straat overstak zolang het goed ging. Finch die de gewelddadige hellefeeks waar hij zogenaamd zo graag vanaf wilde beschermde... Hmm.

Stevie was stomverbaasd. Ze had Matthew niet meer zo gepassioneerd gezien sinds... nou, eigenlijk nooit. Wat ze ook van MacLean dacht, hij had zeker verstand van psychologische oorlogsvoering. Dat weerhield haar er echter niet van haar haat jegens hem tot een nieuw hoogtepunt te laten komen. Hoe durfde hij zo met haar om te gaan? Wie dacht hij wel niet dat hij was?

‘Wauw,’ zei Adam toen Stevie de deur sloot. ‘Wat een heisa. Sorry nog, trouwens. Ik heb die truc een keer in een film met John Wayne gezien. Toen werkte die ook.’

‘Jij...’ bracht Stevie uit, niet in staat een woord te vinden dat beledigend genoeg was.

‘Vertel me waarom jij brieven van Midnight Moon krijgt.’

‘Loop naar de hel,’ zei Stevie, waarna ze haar brief uit zijn handen rukte, haar werkkamer in banjerde, neerplofte en zich toen afvroeg of haar hart ooit nog zou ophouden met bonzen.

==

Schaapachtig sjokte Matthew terug over het tuinpad met de gedachte dat hij hen zojuist op heterdaad betrapt had. Hoe kon Stevie het met iemand doen die vrouwen in elkaar sloeg? Wilde ze hem zo wanhopig graag jaloers maken dat ze haar eigen veiligheid en die van haar kind in gevaar bracht? En zo ja, werkte het? Hij wist eerlijk gezegd niet wat de aanvoerende emotie was geweest die hem de straat over had doen vliegen om haar te beschermen.

Jo stond hem op te wachten en klapte langzaam in haar handen.

‘Wat ontzettend galant,’ zei ze. ‘Jammer dat je niet hetzelfde voor mij hebt gedaan toen ik van hem gered moest worden.’

‘Ze hoefde helemaal niet gered te worden,’ zei Matthew bitter. ‘Ik dacht dat ze schreeuwde omdat hij haar sloeg terwijl ze eigenlijk op het punt stonden om met elkaar te vrijen.’

‘Vrijen?’ vroeg Jo.

‘Ja, je weet wel, wat wij vroeger ook weleens deden.’

‘Krijg de klere!’ zei Jo, en ze liet een hele stroom aan meppen op hem neerkomen.

‘Jo, wat is er met ons aan de hand?’ vroeg Matthew, die achteruitdeinsde van haar taalgebruik en haar handen vastpakte om ze stil te houden. Hij moest zich concentreren op zijn problemen met Jo maar hij had moeite om het beeld van Stevie en MacLean samen op de vloer uit zijn hoofd te krijgen. Ze waren vast van plan om het daar gewoon op de keukenvloer te gaan doen. Met hem had ze dat nooit gewild. Ook had hij haar nog nooit zulke geluiden horen uitstoten. Matthew had haar nooit geassocieerd met dat soort hartstochtelijke activiteiten.

‘Hoe durft-ie? Met háár nog wel!’ zei Jo.

‘Waarom maak je je zo druk over hém?’ vroeg hij.

‘Waarom maak je je zo druk over háár?’ ging ze in de tegenaanval.

Ze trok haar handen los en begon als een gekooide tijger door de kamer te ijsberen. ‘We moeten verhuizen. Ik heb geen zin om hier te blijven toekijken hoe Adam en die bitch voor onze neus hun leven leiden.’

‘Waarom doe je zo onaardig, Jo?’

Maar Jo luisterde niet, ze was afgedwaald naar een wereld die alleen uit haarzelf bestond.

‘... zei hij daarom: “Ga maar”? Probeerde hij me daarom niet tegen te houden? Zelfs geen zoen of afscheidsknuffel. Hij heeft verdomme zelfs mijn koffers naar de auto gedragen. Waarom was dat? Omdat hij het achter mijn rug met die kleine, dikke koe deed. Als je erover nadenkt, kan dat de enige reden zijn. De trut, dat verraderlijke teringwijf!’

‘Heeft Adam je zo makkelijk laten gaan?’ vroeg Matthew. ‘Je zei toch dat hij...’

‘Hoe snel kun je dat geld innen, Matthew? Laten we alsjeblieft een huis hier ver vandaan kopen. In Leeds. Een van die leuke huisjes buiten de stad die we in de Yorkshire Post zagen.’

Nu is het moment. Je moet het haar vertellen.

‘Over dat geld,’ zei Matthew zacht, en hij probeerde zijn lippen te bevochtigen met zijn van de zenuwen droge tong. ‘Ga even zitten, Jo, alsjeblieft.’

‘Goed Matthew, ik weet dat je hebt gezegd dat je nu even blut bent. We zijn de laatste tijd te vaak duur uit eten geweest. Maar als we verhuizen, zullen we minder behoefte hebben om uit te gaan om maar weg te zijn van dát huis.’

‘Ssst,’ snoerde hij haar zachtjes de mond. ‘Jo...’

Toen vertelde hij het haar.