Hoofdstuk 24

==

‘Schat, waar is het strijkijzer?’ riep Jo naar boven naar Matthew die nu alleen in het bad zat waar ze vijf minuten geleden nog samen in hadden gezeten.

‘Onder de trap bij de strijkplank. Sorry lieverd, hoorde je me niet?’

‘Ja, ik weet dat je dat zei je, lieverd, maar daar is-ie niet.’

Matthew hees zichzelf uit bad en in zijn badjas om voor haar te gaan kijken. Hij rende naar beneden, schuimige voetafdrukken op de trap achterlatend, en stak zijn hoofd in de kast onder de trap waar Jo stond te wachten en gesticuleren als een stewardess die de noodprocedure demonstreerde.

‘Maar daar staat-ie altijd,’ zei hij, en hij krabde op zijn vochtige hoofd.

‘Dan zal Stevie hem wel meegenomen hebben, hè?’ zei Jo, die haar eigen vochtige hoofd schudde terwijl ze een lichtelijk geïrriteerd glimlachje liet zien. ‘Net als de magnetron en alle enigszins fatsoenlijke handdoeken.’

‘O, eh... ja... misschien wel. Het was een groot, duur ding. Ze heeft hem pas een paar weken geleden aangeschaft.’

‘Ge-wel-dig,’ zei Jo. ‘Wat moet ik dan nu gebruiken? Zeg me alsjeblieft dat je er nog eentje hebt.’

‘Luister,’ zei Matthew, die haar supersexy vond als ze pruilde, ‘we halen er morgen wel eentje. Je hebt een hele zooi andere kleren die je aan kunt trekken.’ Die namen overigens haar kant van de kledingkast en de helft van de zijne in beslag en ze moesten er nog steeds binnenkort een bij kopen. Als hij daar ruimte voor kon vinden op zijn Visa tenminste.

‘Maar niks wat gestreken is. Ah, en ik wilde nog wel zo graag die jurk aan,’ pruilde Jo.

‘Ik wilde je ook graag in die jurk zien, lieverd,’ zei Matthew, waarna hij haar een lange, lome kus gaf. Ze had hem aangehad toen ze voor het eerst met elkaar vreeën, in Stevies auto. Hij had er dus heel goede herinneringen aan en had gehoopt op een herhaling op de achterbank van zijn Punto onderweg naar huis vanaf het restaurant.

‘Goed, dan zoek ik wel wat anders,’ zei ze met een zucht. ‘Dat beetje wraak kan ik Stevie niet verwijten. Ik ben allang blij dat dat alles is.’

‘Het maakt niet uit wat je aantrekt. We gaan alleen maar bij Giovanni’s eten, niet in het Ritz,’ lachte hij, en hij kneep in haar adembenemend schattige neusje.

‘Matthew Finch, ik zorg altijd dat ik er piekfijn uitzie, al eten we fish and chips uit een krant op een bankje.’

Matthew mocht willen dat ze dat gingen doen. Hij had net vijftig pond van zijn creditcard afbetaald en zou er nu weer honderd vanaf halen. Moesten ze nou echt hun eerste dag samenwonen vieren door zoveel uit te geven?

‘We kunnen ook hier blijven en elkaar opeten,’ stelde hij voor, wat hij sowieso liever had, financiële redenen of geen financiële redenen.

‘Nee, ik wil gezien worden. Met jou, natuurlijk,’ zei ze met een glimlach die hem ertoe zou kunnen overhalen elke cent die hij niet had uit te geven. Kon het leven nog mooier worden dan dit? Toen ging zijn mobiel.

Hij verkeerde in zo’n droomtoestand dat hij niet keek wie er belde en meteen aannam.

‘Hallo, met Matthew Finch.’

‘Hallo Matthew, met Stevie.’

Shit!

‘O, hoi Stevie,’ zei hij, zijn lichaam verstijfde. Met geluidloze lippen vroeg Jo ‘Wat moet ze?’ waarop Matthew onschuldig zijn schouders ophaalde alsof ze hem zojuist ergens van beschuldigde.

‘Sorry dat ik je stoor, ik bel maar kort. Het gaat om mijn post.’

‘O, natuurlijk, je post,’ zei hij, zodat Jo het kon horen.

‘Ik heb mensen mijn nieuwe adres doorgegeven, maar voor het geval er toch nog een verdwaalde brief doorglipt...’

‘Natuurlijk, ik stuur het wel naar je door,’ zei hij, haar onderbrekend om zo snel mogelijk weer op te kunnen hangen. Jo trok een behoorlijk territoriaal gezicht, wat hem zenuwachtig maakte en ook een beetje geil. Vlug pakte hij pen en papier. ‘Oké, geef me je nieuwe adres maar en dan zorg ik dat je het krijgt.’

‘Eh... nou... dat hoeft niet,’ zei Stevie.

Nee hè, ze wil het komen halen, dacht hij, en om haar voor te zijn zei hij snel: ‘Het is echt geen moeite. Waar zit je?’

‘Dat probeer ik je te vertellen,’ antwoordde Stevie. ‘Je kunt ze gewoon in de bus gooien, als je wilt.’ Ze haalde diep adem ter voorbereiding op de sensationele mededeling. ‘Ik woon in de cottage bij je aan de overkant.’

‘Wát zeg je?’ Matthew trok zo wit weg dat Jo hem met haar scherpste nagel prikte om zijn aandacht te trekken en erachter te komen wat er aan de hand was, niet dat Matthew het voelde terwijl hij richting het raam liep om tussen de gordijnen door te kijken. En ja hoor, aan de andere kant van de straat was een gedaante zichtbaar die ook een mobiele telefoon vasthield en naar hem zwaaide terwijl de stem luid en duidelijk in zijn oor klonk. Het was de onaangenaamste stereo-ervaring die hij ooit gehad had.

‘Ah, daar ben je!’

‘W...’ zei hij, maar het woord, wat het dan ook geweest was, weigerde zich te vormen.

‘Maar goed, dat was het voor nu. Dus bedankt, en eh... fijne avond verder.’

Matthew zei niets. Hij liet alleen zijn telefoon zakken en beantwoordde Jo’s stroom van vragen met een vlakke, ongelovige stem.

‘Dat was Stevie. Ze wil haar post. Ze is in die cottage gaan wonen.’

‘Welke cottage? Waar?’ vroeg Jo, die nu zelf het gordijn opzijschoof maar alleen maar een vierkant van licht in het mooie grote huis aan de overkant zag. ‘Daar?’ vroeg ze. ‘Nee, niet daar. Zeg me dat het niet daar is!’

‘Ja, daar.’

‘Hoe daar? Waarom daar?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Wat heeft dit te betekenen?’

‘Dat weet ik niet.’

‘Nou, het lijkt me duidelijk, hè? Ze is doorgeslagen!’ zei Jo. Vermoeid schudde ze het hoofd. ‘Ik wist dat dit veel te makkelijk ging om waar te zijn. Matt, je moet met haar gaan praten. Ze is gestoord. Arme, arme Stevie. Denkt ze nou echt dat je naar haar teruggaat als ze je stalkt? Ze doet precies hetzelfde als toen bij haar man, denk je ook niet?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Matthew, die het echt niet wist. Het zou in elk geval een dure manier zijn om hem in de gaten te houden, en nog tevergeefs ook. Hij had het eigenlijk hebben moeten zien aankomen want ze had een beetje een historie als vastbijter nadat een relatie duidelijk al voorbij was. Misschien moest hij naar haar toe gaan om er met haar over te praten en haar duidelijk maken dat hij echt niet terug zou komen. En Jo had gelijk, dit verklaarde waarom ze hem zo gemakkelijk ‘had laten gaan’. Ze had blijkbaar haar krachten gespaard voor dit pièce de résistance. Had ze Jo’s auto aan zien komen rijden? Had ze hem haar naar binnen zien dragen? Realiseerde ze zich dan dat Jo bij hem was komen wonen? Hoe kwaad zou haar dat gemaakt hebben? Had ze zijn sleutels laten namaken? Rook hij nou garnalen? Er kwamen steeds meer vragen in hem op en plotseling wilde hij weg van dit alles.

‘Kom, laten we ons klaarmaken om uit te gaan. Dit komt later wel, maar laten we nu gewoon gaan eten.’

‘En drinken,’ zei Jo. Ze trok het waardeloos dunne, opgerolde knäckebröd van een handdoek los die ze om haar haren gewikkeld had maar die niets geabsorbeerd had, sprong de trap op naar haar kast vol dure designerkleding en riep nog naar beneden: ‘Ik heb veel champagne nodig om deze onthulling weg te drinken!’

Matthew kreunde.

==

Om zichzelf te kalmeren ademde Stevie langzaam in en uit zoals ze tijdens de bevalling had gedaan. Ze beefde zo dat ze amper haar telefoon uit kon zetten. Toen ze zich weer in staat achtte naar het raam te lopen, rukte ze de jaloezieën dicht om zich veilig van de rest van de wereld af te sluiten en leunde tegen de muur voor wat hoognodige steun omdat ze in haar hele leven nog nooit zo op het randje van flauwvallen had gestaan. Daarna typte ze een sms’je met de tekst Missie volbracht en stuurde het naar Adam MacLean.