Hoofdstuk 38

==

Op vrijdag heerste er lichte paniek toen de onvoorspelde regenbuien kwamen. Enorme en plotselinge stortregens en vonkende bliksemschichten waar zaterdagse bruidjes en barbecueërs met lede ogen op toekeken. Stevie en Danny werden op hun wandeling terug van een naschools bezoek aan het park overvallen door een spectaculaire bui en ze renden half lachend, half gillend als krankzinnigen naar huis, ontdeden zich van hun drijfnatte kleren en stapten samen in een groot schuimbad.

Gelukkig waren de wolken de volgende dag op een paar sliertjes na verdwenen en de lucht boven de tuin was al heel warm en dampig. Tegen het midden van de ochtend pakten bruidjes door het hele land met een opgeluchte glimlach hun lippenstift op. Stevie had de hele week in de zonnige tuin gewerkt en er was een waas van sproeten op haar neus en wangen verschenen alsof ze er met een penseel op waren gezet. Haar lichtgebruinde huid deed haar ogen er net zo blauw uitzien als de lucht van die dag en ze glommen van verwachting en opwinding. Ze verkleurde nog wat meer terwijl Danny en zij het grootste gedeelte van de dag bezig waren alle aardappelen die de bloemperken teisterden uit de tuin te verwijderen en de paardenbloemen weg te schoffelen. Het lichamelijke werk leidde haar mooi af van de zenuwen voor de komende avond. Danny viel in slaap onder de parasol toen ze het gras aan het maaien was en aangezien het een laat avondje zou worden voor hem liet ze hem slapen totdat het tijd was om in bad te gaan en zijn feestkleding aan te trekken. Catherine had geregeld dat Eddie hem oppikte en meenam naar het huis van de Flanagans zodat hij samen met de rest van de kinderen alvast kon gaan.

‘Dan heb jij nog een uur of twee om jezelf mooi te maken,’ had ze met een knipoog naar Stevie gezegd. Waarop Stevie antwoordde: ‘Daarvoor heb ik aan twee uur niet genoeg!’

‘Wel in die jurk,’ zei Catherine. ‘Al het werk wordt voor je gedaan.’

En dus sprong Stevie, zodra Danny in zijn feestshirt met rode draak opgewekt het tuinpad was afgerend naar oom Eddie en Gareth die in de auto zaten te wachtten, gewapend met scrubcrème, haarmasker en haar trouwe scheermesje in bad; een vrouw met een missie.

==

Los van het feit dat haar hand trilde tijdens het opbrengen van de eyeliner en ze één compleet oog opnieuw moest doen, was Stevie tevreden met haar zelfbehandeling hoewel ze wist dat ze niet met Jo’s beautysalonperfectie kon concurreren. Catherine had gelijk, de jurk was schitterend en paste als gegoten. Ze was meer dan tien kilo afgevallen sinds al dit gedoe begon en de smalle taille zorgde er alleen maar voor dat haar rondingen erboven en eronder geaccentueerd werden. De jurk bracht die mooiste aspecten zelfs nog meer naar voren en daarin, samen met een paar gouden sandaaltjes met riempjes die haar waarschijnlijk binnen een uur kreupel zouden maken en een blauwe bloem in haar aan één kant opgestoken haar, zag ze er fris en best mooi uit.

Ze had Adam de dag ervoor kort gesproken. Hij haastte zich druk heen en weer, maar vond even de tijd om haar bij de bank met gewichten op te zoeken en te zeggen dat hij haar en Danny om halfacht op zou halen. Hij zou rijden, want hij wilde de hele avond een helder hoofd houden. Toen Stevie hem vertelde dat Danny al voor hen uit zou gaan, dacht ze dat hij ietwat teleurgesteld keek. Adam MacLean als family man zou Matthew nog groener laten uitslaan dan hij al was, dacht ze cynisch. Ze hoopte dat Danny er niet van in de war zou raken als hij Jo en Matthew samen zag, maar zoals Catherine al zei, ze kon niet voor eeuwig voor hem verborgen houden dat het leven verderging.

Om zeven uur hoorde ze een taxi toeteren. Ze gluurde boven door het raam en zag Matthew en Jo erin stappen. Hij droeg een opzichtig Hawaii-overhemd dat ieder ander belachelijk zou staan, maar bij hem was het leuk en zonnig en zijn schouders kwamen er groot en breed in uit. Zíj had een witte zonnejurk met spaghettibandjes aan en zwarte sandalen met waanzinnig hoge hakken. Het hele ensemble zag er heel eenvoudig maar prachtig uit en bij Stevie gierden plotseling de zenuwen door de keel. Maar aan de andere kant wist ze dat ze er alles aan gedaan had om er mooi uit te zien met de middelen die ze voorhanden had. Stevie voelde zich goed. De juiste tint lippenstift, de juiste schoenen, het juiste kapsel. Dit was het: de dood of de gladiolen, zoals haar tante Rita vaak zei in de tijd voor ze haar chique man trouwde.

Het laatste half uur was ze bezig met niet op haar nagels bijten. Stevie had ze een Franse manicure gegeven en ze zagen er best aardig uit, hoewel het niet zulke lange klauwen waren als die van Jo omdat ze ze kort moest houden om te kunnen typen. Ze was zo nerveus dat toen Adam dertig seconden te laat was, ze al op het punt stond hem te bellen om te zeggen dat ze toch maar niet ging. Maar net toen ze voor de vijfmiljardste keer controleerde of er geen lippenstift op haar tanden zat, hoorde ze een auto aan komen rijden. Haar benen weigerden dienst. Ze hoorde het portier van de auto dichtslaan, hoorde zijn voetstappen, zijn stevige klop op de deur. Misschien als ze net deed alsof ze er niet was...

Terwijl ze zichzelf een standje gaf om haar zielige gedrag, stond Stevie op, liep naar de hal en opende de deur. Adam droeg een overhemd in dezelfde kleur als haar jurk. Hij zag er groot en blauw en redelijk knap uit en ze merkte dat haar adem even in haar keel stokte, waarna er een onvrijwillige snak ontsnapte.

Ondertussen bekeek hij haar discreet van top tot teen, waarna hij zacht en alsof hij verbaasd was zei: ‘Je ziet er mooi uit.’

‘O... eh... dank je,’ kuchte Stevie, nogal van haar stuk gebracht omdat ze in geen miljoen jaar een compliment van hem verwacht had. Ze vond het niet meer dan beleefd er een terug te geven. ‘Jij trouwens ook.’

‘Aye, nou, nu is het klaar met het jaarlijkse uitje van de Wederzijdse Waarderings Vereniging, op naar het feest,’ gromde hij, plotseling ongeduldig. Stevie, die een stuk meer op haar gemak was met Adam MacLean in vijandige modus dan wanneer hij net deed alsof hij aardig was, haalde diep adem en stapte in de auto.

==

De rit naar het huis van Will en Pam was veel te kort. Ze moesten verderop in de straat parkeren omdat er al zoveel auto’s stonden. Stevies hart ging als een gek tekeer en ze beefde van spanning. Toen Adam de motor afzette leek hij zelf ook niet al te gretig om de auto uit te stappen.

‘Gaat het?’ vroeg hij.

‘Nee,’ antwoordde Stevie.

‘Je... redt je wel.’ Muziek en gelach drongen de daaropvolgende stilte binnen.

‘Om eerlijk te zijn, vind ik het ook wel een beetje eng,’ voegde hij er uiteindelijk aan toe.

‘Echt waar?’

‘Aye.’

En ook al was ze nog zo bang, het was toch Stevie die zei: ‘Nou, kom op, we weten wat ons te doen staat. Vooruit met de geit.’ Daarna opende ze het portier van de auto.

==

In tegenstelling tot wat ze dacht dat er zou gebeuren, namelijk dat de wereld zou stoppen met draaien en er zo’n diepe stilte zou vallen dat als je een speld zou laten vallen iedereen binnen een straal van zestig kilometer doof zou worden, was wat er echt gebeurde dat Adam aanbelde bij Pam, Pam de deur opendeed, hen allebei zoende en omhelsde en hen de achtertuin in schoof. Daar vielen ze regelrecht in de armen van het welkomstcomité van Catherine en Eddie die halverwege hun eerste pilsje waren. Adam liet met zijn voordelige lengte zijn blik over de vrolijk drinkende menigte gaan, maar van de tortelduifjes was geen enkel spoor. Hij schudde het hoofd en Stevie ervoer een paradoxale mengelmoes van opluchting en teleurstelling.

‘Ze staan vlak om de hoek, links,’ zei Catherine zacht fluisterend. Daarna knipperde ze vreemd naar Stevie met haar ogen alsof ze een boodschap in morse probeerde over te brengen. Hoe gestoord het ook was, Stevie begreep het. Ze waren niet voor niets al duizend jaar bevriend.

‘O... eh... Adam, ik weet dat je Catherine al gezien hebt, maar jullie hebben nog niet echt kennisgemaakt, dus... eh... dit zijn Catherine en Eddie, mijn beste vrienden. Cath, Eddie, dit is Adam.’ Er werden handen geschud en glimlachen uitgewisseld. Hij had best een leuke glimlach, zag Stevie toen hij naar Catherine lachte. Bescheiden, warm, oprecht.

‘Wil je wat drinken, mate?’ vroeg Eddie.

‘Nee, dank je. Ik denk dat ik zo wat voor ons allebei ga halen,’ antwoordde Adam, waarna hij nog een keer om zich heen keek en naar iemand zwaaide.

‘Je ziet er gruwelijk mooi uit,’ fluisterde Catherine tegen Stevie.

‘Vind je? Ik ga bijna over mijn nek van de zenuwen!’

‘Jullie lijken wel een echt stel. Jullie stralen allebei. Interessant.’

‘O, hou op. Ik wil gewoon dat ze ons snel zien, dan is dat achter de rug. Waar is Danny?’

Catherine wees naar het springkasteel. Hij vermaakte zich geweldig met Catherines kroost.

‘Hij komt zelfs niet als je roept. Je bent een van de vergetenen, net als wij,’ zei Catherine, en ze duwde haar zachtjes voor zich uit. Zorg dat je gezien wordt, liefje.’

‘Kom op,’ zei Adam, en hij pakte haar hand vast. Stevie keek hoe die door zijn grote hand ingesloten werd en zette grote ogen op naar Catherine die heimelijk haar duimen omhoog stak en naar haar glimlachte als een opgewonden schoolmeisje. Toen, alsof ze aan een baldadige dobermannpincher vastzat, schoot Stevie met een ruk naar voren omdat Adam in beweging kwam.

‘Daar zijn ze,’ zei Adam, en hij hield haar nog steviger vast. ‘Blijf kalm en als je wilt doen alsof je ze niet gezien hebt, hou dan je blik op de oranjerie gericht.’

Catherine keek van een afstandje toe en legde vast wat er daarna gebeurde. Zoals ze het later aan Stevie vertelde, liepen Jo en Matthew langzaam en in beeldschone stellenconversatie met een even lang en elegant paar terug naar de drukte. Toen Jo’s prachtige hoofd draaide, viel haar blik op haar ex hand in hand met Stevie en haar hele lichaam leek zo erg te verstijven dat ze even een van Pams tuinbeelden leek. Matthew volgde haar blik en zag hen ook. Hij had het zich dus toch niet ingebeeld, ze waren echt een stel. Dit was het onbetwistbare bewijs. Beiden keken toe hoe Adam soepeltjes naar de dranktafel liep. Daar boog hij zich naar Stevie als om haar te vragen wat ze wilde en zij legde een hand achter in zijn nek terwijl ze iets in zijn oor zei.

Schitterend! dacht Catherine, toen ze de kleine aanraking zag die van meer intimiteit getuigde dan wanneer ze voor ieders ogen op het gras zouden gaan liggen rollebollen. Adam schonk eerst een drankje voor haar in en daarna voor zichzelf. Ze tikten heel zachtjes hun glazen tegen elkaar en nadat er genoeg tijd verstreken was, leidde Adam haar met een beschermende arm om haar heen geslagen terug naar haar vrienden. Hun bewegingen waren zo perfect als die van het Bolshoi Ballet.

Matthews mond hing zo ver open dat je zou denken dat van de shock zijn kaak uit de kom was geraakt. In zijn stoutste dromen had hij zich nog niet kunnen inbeelden dat als ze al samen waren, ze zo onbeschaamd zouden zijn om dat in het openbaar te laten zien. Bovendien deden ze net alsof ze elkaar al jaren kenden; ontspannen en op hun gemak in elkaars gezelschap. En ze hield zijn hand vast! Voorzichtig wierp hij een vluchtige blik op Jo, die nu ook wist wat hij wist, en maakte zich ineens zorgen over wat die informatie met haar deed. Hij zag dat ze zich natuurlijk probeerde te gedragen, maar ze was één en al nerveuze, geïrriteerde gebaren; de vingers van de hand die niet haar glas vasthield wriemelden aan elkaar, haar ogen knipperden en het kostte haar enorme moeite om ze van haar ex af te houden. Haar glimlach was stijf. Ze stak haar arm bezitterig door die van Matthew en dwong hem weer deel te nemen aan het gesprek, maar zijn hersenen waren als een geklutst ei en hij droeg niet veel meer bij dan de geforceerde dorpsgekgrijns van een afgeleid persoon.

‘Je deed het goed,’ zei Adam, zijn nek knedend. Het voelde alsof iemand met zijn spieren gemacrameed had.

‘Ik tril als een rietje,’ zei Stevie.

‘Het ging goed. Het ergste is voorbij en het goede nieuws is dat ik denk dat het werkt.’

‘O, dat was schitterend. Prachtig ingetogen,’ zei Catherine, die zich erin kwam mengen. ‘Nou, ze weten nu in elk geval dat jullie een stel zijn en ze waren er allebei absoluut niet blij mee, zo te zien.’

‘Echt?’ vroegen Adam en Stevie in koor.

‘Alles goed hier?’ vroeg Pam, zoals gewoonlijk het opvallendst gekleed. ‘Stevie, ik moet het je vragen, sinds wanneer ben je zo bloedmooi?’

Pam had haar net zo goed op een ronddraaiend voetstuk kunnen zetten met neonpijlen boven haar hoofd. Stevie bloosde en wuifde het compliment weg terwijl de anderen haar plaagden. Ongewild keek Adam met mannenogen naar haar en realiseerde zich plotsklaps hoe schitterend iedereen zijn vergezellin vond. Natuurlijk had hij haar vluchtig bekeken toen hij haar ophaalde, maar nu bestudeerde hij haar in zijn geheel: de nonchalant warrige gouden haren, de luchtblauwe ogen, rondingen waar je u tegen zegt. Hij wrikte snel zijn blik los omdat hij niet op die manier naar haar wilde kijken. Dat maakte helemaal geen deel uit van zijn plan.

Pam lachte als een bootwerker. Ze pakte Stevies glas af en gaf het Adam.

‘Ik neem haar even mee. Ik zal haar gauw en helemaal heel terugbrengen, dat beloof ik,’ zei ze, waarna ze haar arm door die van Stevie stak en haar wegleidde.

‘Kom eens mee, ik wil je wat laten zien.’ Ze liepen richting de oranjerie omdat je tegen Pam nou eenmaal geen nee kon zeggen. Het was een familietrekje, je had gewoon niets in te brengen bij een Manning-vrouw.

‘Wat wil je me laten zien dan?’ vroeg Stevie.

‘O, van alles en nog wat,’ antwoordde Pam mysterieus. ‘Kom even naar mijn nieuwe oranjerie kijken.’ Ze pakte twee glazen champagne van een dienblad uit de keuken en leidde Stevie naar het grote zonnige gebouw. Pam deed niet aan ‘klein’. Behalve Stevie dan. Stevie was een klein mensje dat ze maar al te graag kende.

‘Hoe bevalt het om getrouwd te zijn?’ vroeg Stevie nadat ze de enorme kleurrijke en comfortabele sofa in de ruimte had bewonderd. Als Pam een meubelstuk was, was ze die sofa geweest.

‘Dat is helemaal niet interessant. Vertel me over jou en Adam MacLean. Hoe lang is dat al gaande?’

‘O... eh... niet zo lang,’ blufte Stevie.

Ze moest op haar hoede zijn tijdens deze ondervraging. Ze wilde niet tegen Pam liegen, maar ze wilde het ook niet allemaal verpesten door op te biechten dat ze eigenlijk alleen maar deden alsof ze wat hadden. Pam had een mond zo groot als een vliegtuigloods.

‘Ik moet zeggen dat je me met een veertje kon omduwen toen ik hoorde over jou en Matthew, Steve.’

‘Mij ook,’ zei Stevie.

‘Had je het niet zien aankomen?’

‘Nee, ik had geen idee,’ antwoordde ze.

‘Hij krijgt er nog wel spijt van,’ zei Pam hoofdschuddend. ‘Als hij weer bij zinnen komt.’

‘Ik betwijfel het,’ zei Stevie. ‘Jo is behoorlijk sensationeel.’

‘Die krijgt nog veel meer spijt. Weet je, ik heb haar nooit gemogen. Will ook niet. Te hoog in der bol,’ zei Pam met een spottende snuif.

‘Nee?’ Oké, het gaf Stevie een kick dat Pam en Will Jo niet mochten, vooral omdat Pam niet het type was dat iets alleen maar zei om haar een goed gevoel te geven.

‘Ze heeft iets kouds over zich, dat heb ik altijd al gevonden. Ogen als die van een dode schelvis. Als je haar open zou snijden als een zuurstok, zou je het woord ik van binnen overal kunnen lezen, ik ik ik ik. Je zou niet denken dat Matthew daarvoor zou gaan, domme vent. Maar Matthew mag ik wel graag.’ Pam liet een boer en zei: ‘Jeetje, ik ben me der eentje! Dat krijg je van al die chique drank.’

‘Pardon, zeg je dan,’ zei Stevie grijnzend.

‘Ik ken Adam niet zo goed als ik Matthew ken, maar hij lijkt me een erg aardige kerel en ik hoop dat jullie heel gelukkig worden. Will vindt het een prima gozer en jullie zijn een erg leuk stel samen. Heel ongewoon, maar leuk.’ Ze klinkte met haar glas tegen dat van Stevie. ‘Zal ik mijn trouwjurk voor je bewaren?’ Ze brulde van het lachen.

‘Dan mag hij eerst wel scheiden,’ zei Stevie.

‘Waar heb je het over, meid? Hij is vrijgezel. Hij ís gescheiden.’

‘Van Jo? Nu al?’ Stevie begreep het niet.

‘Nee, sufferd. Van zijn eerste vrouw. Hij is nooit met Jo getrouwd geweest. MacLean is haar meisjesnaam. Een van die toevalligheden die waarschijnlijk het gesprek tussen hen op gang heeft gebracht,’ snoof Pam.

‘Ik heb het hem nooit gevraagd, ik nam gewoon aan...’ zei Stevie.

‘Nee, hij was een paar jaar geleden met iemand getrouwd en die ging ervandoor met haar baas. Geldbelust, heb ik van horen zeggen, maar heel knap. Ze heeft Adam alles afgepakt, zei Will. Het zou me niets verbazen als Jo MacLean net zo was, dus godzijdank dat ze niet getrouwd zijn want ik wed dat ze geprobeerd zou hebben hem financieel uit te kleden. Schijnt dat ze een grootse luxe bruiloft wilde, maar Adam was, begrijpelijk, een beetje bang.’

‘Bang? Adam MacLean?’ schimpte Stevie, waar ze vlug ter compensatie aan toevoegde: ‘Eh... ik bedoel, mijn Adam bang?’

‘Ahh, “mijn Adam”, wat lief,’ zei Pam op een geamuseerde, vriendschappelijk spottende manier. ‘Ja, bang. Ik denk dat hij er zeker van wilde zijn dat het deze keer goed zat nadat hij alles wat hij bezat aan Diane, zo heette ze geloof ik, had verloren. Hij wilde het niet overhaasten. Persoonlijk denk ik dat hij diep vanbinnen wist dat Jo niet de juiste voor hem was en dat hij het daarom uit bleef stellen.’ Plotseling greep ze Stevie vast en knuffelde haar alsof ze een popje was. ‘Ahh. “Mijn Adam”! Ik hou je bij hem vandaan. Kom op, ga gauw terug naar je menneke voordat hij ontwenningsverschijnselen krijgt.’

Pam duwde haar de deur door. ‘Geniet er lekker van, Stevie. Je verdient een beetje liefde en het lijkt erop dat Adam MacLean ook wel een keertje een goeie vrouw kan gebruiken,’ en met die woorden waggelde Pam weg om zich met het liefdesleven van andere mensen te gaan bemoeien, altijd met goede bedoelingen natuurlijk.

Toen Stevie het gras overstak draaide ze haar gezicht dapper in de richting van haar aartsvijandin. Jo staarde haar aan met arrogante tot spleetjes geknepen ogen die haar wel in kleine stukjes konden hakken. Toen ze haar blik op Matthew richtte, week hij ineens van Jo’s zijde alsof hij naar haar toe wilde komen maar werd tegengehouden door Jo’s hand op zijn arm. Ze zei iets ontzettend intens tegen hem wat ze probeerde voor een normaal gesprek door te laten gaan. Matthew zag er vernietigd uit. Jo gaf hem daadwerkelijk een standje. Dit bizarre, gestoorde plan van Adam MacLean om onrust bij ze te zaaien wérkte.

‘Welkom terug,’ zei Catherine. ‘Heeft Pam duimschroeven gebruikt?’

‘Nee, ze probeerde met champagne de informatie uit me te krijgen. Haar methodes zijn subtieler geworden sinds ze getrouwd is.’

‘We gaan even iets eten,’ zei Catherine. ‘Ga je mee?’

Het was geen vraag maar een bevel. Catherine was ook een Manning-vrouw.

‘Dat is me der eentje die Pam, hè?’ vroeg Adam toen ze richting de enorme grill liepen waar een groepje mannen vlees stond te cremeren.

‘Ken je haar goed?’

‘Nee, niet zo erg. We hebben elkaar een paar keer op feestjes gezien. Will ken ik beter. Hij was mijn rechterhand bij Gym Village voordat ik naar de vijand overliep om Well Life te runnen.’

‘Pam leek in de veronderstelling dat jij en Jo niet getrouwd zijn.’

‘Nee,’ zei Adam, plotseling verstard. ‘Nog niet.’ Hij keek naar Jo, wier ogen naar de zijne schoten en die zijn blik vasthield in een uitdagende poging hem aan te staren tot hij zijn ogen neersloeg. Even was er niets anders dan zij tweeën. De rest van de menigte vervaagde. Ze was zo mooi, zo lang en slank en prachtig en pijnlijk mooi.

Er was altijd een deel van zijn mammie dat Adam nooit te zien had gekregen. Isa MacLean was lang, slank en prachtig, maar o zo kil. Ze aanbad Andy MacLean die haar mishandelde, maar was nooit in staat om net zoveel te houden van haar zoon die haar adoreerde. En hoe meer hij van haar hield in de hoop dat zij dan van hem zou gaan houden, hoe duidelijker het werd dat ze hem nooit echt in haar hart zou toelaten. Misschien voelde hij zich daarom aangetrokken tot beeldschone vrouwen die erop uit waren hem te kwetsen, vrouwen als Diane en Jo. Vrouwen die genoeg van zichzelf achterhielden om hem als een gek te laten proberen hen te bereiken waardoor hij zichzelf uitputte met zijn inspanningen om hun liefde te winnen en daar nooit in slaagde.

Alle vier namen ze een hotdog en toen Adam nog een keer terugging voor wat biefstuk, vroeg hij zoals het een attente partner betaamt of Stevie ook nog iets wilde.

‘Nee, dank je. Ik ga even naar het toilet,’ antwoordde Stevie, en ze verdween het huis in. Toen Adam zijn biefstukje had zag hij Danny uit het springkasteel komen en zich een weg banen naar het bekende gezicht dat hij zojuist ontdekt had. Adam bleef naar het kleine jochie staan kijken dat nu aan Matthews broek trok. Matthew woelde door zijn haar en ging door zijn knieën om hem te knuffelen. Daarna liep Danny naar Jo en gaf haar een dikke knuffel alsof hij haar ook kende, maar Jo trok hem subtiel los en duwde hem daarna met een geïrriteerde glimlach weg, terug de menigte in. Adams hart liep plotseling over van woede en pijn. Toen hij Jo zo bezig zag moest hij denken aan hoe zijn moeder vroeger met hem omging en hij was blij dat Stevie dit niet had zien gebeuren. Ze zou haar zoontje door niemand weg laten duwen.

Adam stuiterde op het jochie af dat er nu verloren bij stond.

‘Danny,’ bulderde hij, wat Jo leek te irriteren aan de manier waarop ze haar drankje achterover sloeg te zien.

‘Well Life Man!’ gilde Danny met onverbloemde blijdschap.

‘Sst! Wat zei ik nou? Ik ben Adam!’

‘Sorry,’ zei Danny, en hij sloeg zijn hand voor zijn mond. Daarna gooide hij zijn armen om Adams benen heen, voor zover dat ging.

‘Je mama is even naar de wc,’ zei Adam, en hij bukte zich tot hij op Danny’s ooghoogte zat. ‘Zocht je haar?’

‘Nee, ik wil wat drinken.’

‘Kom op, ik haal het wel voor je.’ Danny liet zijn hand in de klauw van de grote man glijden en ze trippelden naar de tafel met drankjes.

‘Heb je het naar je zin, menneke?’ vroeg Adam, die een flesje priklimonade openmaakte en er een rietje in stak.

‘Ik heb een enorme cheeseburger gegeten,’ fluisterde Danny. ‘Die heeft oom Will voor ons gemaakt. Hij heeft er ook uitjes bij gedaan.’

‘Hier, wil je een hapje van mijn biefstuk? Dat geeft je speciale proteïnekrachten.’

‘Ja!’ zei Danny, en Adam moest lachen om de enorme gulzige hap die het kleine jongetje nam.

‘Lekker hè, jongen?’

‘Wauw. Meneer Well Life, wat denk je dat meer belangrijker is voor een Superheld,’ vroeg Danny toen hij zijn mond had leeg gekauwd. ‘Een cape, een goed hart of een maillot?’

Adam gooide zijn hoofd achterover en lachte.

‘Ik denk dat een maillot heel belangrijk is en een cape ook, maar een goed hart lijkt me het juiste antwoord,’ zei hij uiteindelijk.

‘Dat denk ik ook. Kom je met ons mee naar huis?’ vroeg Danny, en hij nam een grote slok limonade.

‘O, dat weet ik niet, ventje,’ antwoordde Adam terwijl hij voor zichzelf een bierglas met limonade vulde.

‘We woonden eerst bij Matthew maar nu niet meer,’ vertelde Danny alsof hij een groot geheim onthulde. ‘We hebben nu maar twee slaapkamers, maar als je wilt mag je mijn kamer wel hebben. Dat zou zo gaaf zijn. Later!’ en weg rende hij, terug naar de andere kinderen die op het gras bij de goochelaar plaatsnamen.

Er begon iets te gonzen in Adams hoofd, als een mug in het donker. Hij kon het niet te pakken krijgen om te pletten en eens goed te bekijken. Het irriteerde hem. Misschien zou het wel terugkomen als hij wachtte...

==

Stevie had een langzame weg terug naar Adam genomen. Ze had gezien hoe hij Danny in de menigte vond en een drankje met hem ging halen. Het leek instinctief, niet een actie van een man die erop uit was een klein jochie te gebruiken om een ex te imponeren of de moeder te paaien. Hij had zijn hoofd in zijn nek gegooid en gelachen om iets wat Danny zei en ze had echte warmte gezien. Ze glimlachte dankbaar naar hem omdat hij zo aardig voor haar zoon was geweest. Dat, samen met het gesprek dat ze net met Pam had gevoerd, maakte dat ze bedacht dat ze misschien toch de echte Adam MacLean helemaal niet kende.

==

Pam kwam Adam bij de kwarktaart tegen. Ze schommelde nu behoorlijk.

‘Heb je het naar je zin, Schotje?’ vroeg ze.

‘Zeker weten,’ antwoordde hij. ‘Heerlijke kwarktaart, zelfgemaakt?’

‘Natuurlijk, maar niet door mij, door de bakker op Lamb Street,’ antwoordde ze, en ze liet een lach horen die een gebouw zou kunnen omblazen. ‘En hoe gaat het met jou en Stevie?’

‘Geweldig,’ zei Adam.

‘Goeie meid, die Stevie.’

‘Aye,’ antwoordde hij.

‘Een fijne gedachte dat ze nu voor de verandering met iemand is die haar hart niet zal breken. Die klootzak van een Mick...’ Pam schudde met absolute afschuw het hoofd. ‘Ik snap niet hoe ze het redt. Fantastisch werk wat ze doet. Heb je er al iets van gelezen? Maar ja, jij bent natuurlijk een kerel, dus waarschijnlijk niet. Maar dat Matthew hetzelfde geflikt heeft als Mick, en bij Stevie nota bene! Ze doet nog geen vlieg kwaad, Stevie. Nog nooit een meid gezien met zoveel pech wat mannen betreft!’

Adam deed net alsof hij wist waar ze het over had en knikte.

‘Hij gaf haar geen cent, Mick, wist je dat? En daarna liet hij een puinhoop voor haar achter. Maar Stevie is een echte bikkel en ik ben dol op haar. Zorg goed voor der, Adam MacLean, anders krijg je met ons te maken.’ Ze wees zo ongeveer in Matthews richting naar de menigte. ‘Zijn dood, jouw brood, zou ik zeggen. Ik mag Matt echt, maar op het moment is hij zo dom bezig. Weet je wat, ik ga hem erop aanspreken, en wel nu. Ik zal hem eens even vertellen...’

‘O nee, dat ga je niet!’ zei Will, die van de zijkant verscheen en zijn vrouw bazig mee het huis in nam voor wat fris en kaassandwiches. In tegenstelling tot wat men dacht, kon Will Pam behoorlijk doeltreffend aanpakken als dat nodig was.

En terwijl Adams hersenen deze nieuwe, verwarrende informatie verwerkten, kwam het in hem op dat hij misschien toch de echte Stevie Honeywell helemaal niet kende.

==

De rest van het feest hielden de neptortelduifjes de perfecte schijn van een echt stel op. Ze brachten een redelijke tijd gescheiden door met hun vriendengroepen, maar de aanwijzingen waren duidelijk aanwezig op de momenten dat ze elkaars gezelschap zochten. In de lichte aanrakingen en de attentheden die veel meer zeiden dan grandioze vertoningen van aflebberaffectie. Het was veel te snel tijd om naar huis te gaan. Adam had met Will en de andere jongens van de sportschool staan praten waarbij hij weer de voordelen van Well Life tegen die van Gym Village moest beargumenteren, toen hij opkeek en zag dat Matthew naar Stevie stond te staren die gezellig met Catherine en een goed ontnuchterde Pam kletste. Het was niet de blik van iemand die helemaal geen gevoelens meer voor haar had en Adam wist niet waarom, maar het irriteerde hem. Hij liep naar Stevie toe, sloeg bezitterig een arm om haar heen en duwde haar tegen zich aan waarna hij zijn hoofd naar haar toe boog om te zeggen dat ze bekeken werden. Ze zocht zijn hand en besloot in dat geval maar een goed showtje weg te geven. Stevie was niet iemand die vaak klef deed in het openbaar, dus ze wist dat als Matthew dit zag, het een gevoelige snaar zou raken. Maar door Adams grote, vlezige vuist opgeslokt worden was wel wat anders dan de zeldzame handervaringen van Matthew met zijn slanke vingers. Adam streelde afwezig met zijn duim over haar knokkels terwijl ze met Catherine praatten. Het voelde zo intiem als een kus, bijna intiemer zelfs, en daarom trok ze toch haar hand maar terug, precies op het moment dat Danny gapend aan kwam lopen. Ze omhelsde Catherine en Eddie en haar gastheer en gastvrouw en ze begaven zich naar Adams auto.

Danny viel in slaap zodra hij achterin in de gordel zat en voor Stevie scheelde het ook weinig. Ze had niet veel alcohol gedronken; het eerste glas champagne was rechtstreeks naar haar hoofd gestegen en ze vertrouwde zichzelf niet als haar gevoelens door drank verstoord raakten, dus had ze daarna bijna alleen maar tonic gedronken. Evengoed voelde ze zich licht in het hoofd en opgewekt. Ze had het zo naar haar zin gehad en het was geslaagder geweest op het Jo/Matthew-front dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Jo had de hele avond haar best gedaan niet boos te kijken en Matthew zag er alleen maar erg vermoeid uit. Zijn lange gezicht en Jo’s duidelijk zeikerige opmerkingen hadden veel tot Stevies genot van de avond bijgedragen en als dat haar een bitch maakte, dan was dat maar zo. Ze had Matthew behoorlijk wat keren naar hen zien kijken en één keer had ze gedacht dat hij op het punt stond naar haar toe te komen, tot Jo hem tegen had gehouden. Wat had hij willen zeggen? vroeg ze zich af.

En Adam was... nou, superlief eigenlijk. Ook al was het geveinsde genegenheid, het was fijn geweest zich voor te stellen hoe het voelde om gewild te zijn en aangeraakt en verzorgd door iemand die het goed met haar voorhad. Matthew werd ook altijd graag aangeraakt en verzorgd, maar gaf zelf zelden de affectie die hij verwachtte. Stevie werd zich er met de dag bewuster van hoeveel ze gegeven had en hoe weinig ze daarvoor terug had gekregen. Daardoor voelde ze zich nog eenzamer, ongewilder en dommer dan al het geval was.

Adam reed in stilte. Het zoemende mugje was geland, hij had het plat gemept in zijn hoofd en goed onderzocht. Het bleek een uiterst interessant beestje.

Hij droeg Danny voor haar naar binnen en legde hem voorzichtig op zijn bed. Stevie trok zijn schoentjes uit en legde zijn dekbed over hem heen. Daarna vroeg ze Adam of hij koffie wilde en hij antwoordde dat hij daar geen nee tegen zei. Ze haalde een half pakje gemalen bonen door de percolator waarna ze de zitkamer in gingen en neerploften. Stevie strekte zich uit op de sofa en schopte haar sandaaltjes uit. Gek genoeg was ze zich er pas van bewust dat haar voeten pijn deden toen ze thuis was. Ze wiebelde met haar tenen en ontspande zich.

‘Wat voor smaak koffie is dit?’ vroeg Adam, die zijn neus dromerig in de lucht stak.

‘Chocolade-ijs. Hij is heerlijk om in te vriezen, met een grote dot slagroom erbovenop.’

‘Klinkt inderdaad lekker.’

‘Is het ook.’

Ze dronken in verbazingwekkend aangename stilte. Even vergat ze zelfs dat ze hem niet mocht. Maar lang duurde dat niet.

‘Je lijkt nogal verzot op dit soort boeken,’ zei hij, terwijl hij een Midnight Moon door Beatrice Pollen van een stapel naast zijn stoel pakte. ‘Ik had niet gedacht dat iemand als jij van prullerige romannetjes hield.’

Als Stevie een kogelvis was geweest, zou ze op dat moment opgezwollen zijn tot twintig keer haar normale afmetingen en had ze stekels gekregen.

‘Hoe durf je over me te oordelen, je kent me helemaal niet.’

Adam kon niet geloven dat ze tegen hem snauwde. Hij had het juist als compliment bedoeld!

‘Nee,’ zei hij, en hij dacht terug aan zijn gesprek met Pam, ‘dat klopt, je hebt gelijk. Maar ik denk dat daar binnenkort verandering in komt.’

‘O, denk je dat?’ zei Stevie met lijzige stem terwijl alle welwillende gedachten als sneeuw voor de zon verdwenen. Arrogante klootzak! Het feest was voorbij, de schijn blijkbaar ook, en nu was hij weer helemaal de plaatselijke vertegenwoordiger van het monster van Loch Ness.

‘Ja, ik denk dat we van de impact die we vanavond gemaakt hebben gebruik moeten maken.’ In alle rust nam hij een slok van zijn koffie in tegenstelling tot Stevie, wier wenkbrauwen een tango leken te dansen.

‘Je bedoelt?’

‘Ik bedoel, het werkt, dus nu moeten we er helemaal voor gaan.’

‘En, meneer MacLean, wat is je plan?’

‘Heel simpel, mevrouw Honeywell. Morgen trek ik bij je in.’