Hoofdstuk 37

==

‘Heb je je uitnodiging gehad?’ vroeg Catherine tijdens haar net-de-kinderen-naar-school-gebracht-dinsdagochtend-telefoontje.

‘Hij kwam net met de post.’

‘En?’

‘Ja, voor je het vraagt, ik ga er met Adam MacLean heen.’

‘Waantastisch!’

‘Komt Matthew ook?’

‘Ze zijn uitgenodigd. Will schijnt aan Adam gevraagd te hebben of hij het erg vond en die zei van niet. En Pam vroeg mij of ik aan jou wilde vragen of het goed was.’

‘Ja, het is prima.’

‘Dat heb ik al gezegd. Ik heb er zelfs op aangedrongen dat ze ze zouden uitnodigen, want ik weet gewoon dat jullie iets van plan zijn. Ja toch?’ vroeg Catherine lachend.

‘Ik zou het geen plan kunnen noemen. We willen gewoon dat ze ons samen zien.’

‘Dat zal tijd worden ook,’ giechelde Catherine. ‘Maar goed, wat doe je aan?’

‘Ik ga iets nieuws kopen.’

‘Wanneer?’

‘Tegen het einde van de week waarschijnlijk.’

‘Mag ik mee?’

‘Graag.’

==

Ze spraken af om donderdag hun shopuitje te doen, vooral omdat Stevie een paar dagen flink hard aan het verhaal van Damme en Evie moest werken. Zelfs met zijn litteken (van een gevecht), bleek de Schot – tegen haar wil, dat moest gezegd worden – een behoorlijk indrukwekkend personage te worden. Hij ontstond geheel vanzelf. Als Midnight Moon-held moest hij natuurlijk geweldig zijn, maar Damme MacQueen had beslist de McX-factor. Evie nam aan dat zijn ruwheid niet tot zijn buitenkant beperkt bleef en hij dacht dat haar schoonheid slechts oppervlakkig was; het was seksuele Semtex. Ze waren veel te goed voor Crystals lopendebandfictie en Stevie zou willen dat ze ze bewaard had voor de dikke roman die ze ooit van plan was te schrijven. Ze had de grootste lol bij het verzinnen van de verbale twistscènes tussen de geliefden die zich compleet in elkaar vergisten.

Was dat wat zij en Adam deden? had ze zich onlangs meer dan eens afgevraagd. Ze had het litteken op Jo’s been gezien, was getuige geweest van de tranen en angst, maar eigenlijk was dat allemaal indirect bewijsmateriaal, zoals ze dat bij de detectiveserie A Touch of Frost noemden. Stevie had zichzelf plechtig beloofd dat ze bij het eerste teken van geweld uit het Honeywell/MacLean-pact zou stappen, maar tot nu toe was er nog geen enkel spoor van geweest. Zou het kunnen dat Jo haar leugens verteld had? Hadden vrouwen hetzelfde vermogen om te bedriegen als mannen? Niet dat het eigenlijk uitmaakte aangezien Stevies relatie met Adam slechts een middel was om een doel te bereiken, net als zijn relatie met haar. Het kon haar geen bal schelen wat er met hem of Jo gebeurde nadat ze Matthew terughad. Echt.

Catherine pakte een erg luchtige blauwe zomerjurk uit het rek. ‘Pas deze eens.’

‘Wauw, die is echt perfect,’ zei Stevie. En ook precies de kleur die Adam gezegd had dat hij zou dragen, al trok ze hem natuurlijk voor Matthew aan en niet voor Adam, herinnerde ze zichzelf.

‘Toe dan.’

Stevie trok hem aan. Toen ze het pashokje uitkwam deed ze een bescheiden pirouette voor haar vriendin.

‘Dit is ’em,’ zei Catherine.

‘Echt?’

‘Zekers.’

‘Nou, dan is de ochtend mooi meteen verpest,’ zei Stevie.

‘Nergens staat dat je niet de eerste de beste jurk mag kopen die je ziet,’ zei Catherine. ‘Trouwens, nu hebben we meer tijd om accessoires te zoeken en lekkere broodjes te eten.’

‘Daar hebt u helemaal gelijk in, mevrouw,’ zei Stevie, en ze ging de peperdure jurk afrekenen. Ze had deze maand zoveel geld over. Zelfs nadat de grote hap huur van haar rekening was gehaald, was het leven oneindig veel goedkoper zonder Matthew dan met.

==

De redding kwam voor Matthew in de vorm van een brief van Goldfish, die op dezelfde dag arriveerde als zijn officiële uitnodiging voor de barbecue van Pam en Will. Ze hadden zijn limiet met tweeduizend pond verhoogd dus haalde hij er meteen geld vanaf om zijn hypotheekachterstand te betalen voordat de rente hem helemaal de das om zou doen. Het was niet erg, vertelde hij zichzelf. Sommige mensen deden hun hele leven niets anders dan Peter bestelen om Paul terug te betalen, hoewel hij niet wist hoeveel langer hij dat nog kon volhouden omdat Peter niets meer over had om te stelen en Paul op het punt stond om wat stevige maten van hem met boksbeugels langs te sturen. Hij belde de bank en maakte een afspraak met zijn adviseur in de hoop een extra lening te kunnen krijgen. Daarna bedacht hij hoe hij Jo voor eens en voor altijd zou confronteren met de waarheid. Dat hij niet alleen maar als tussenoplossing in dat huis woonde tot zijn ‘familiegeld’ vrij kwam en hij een leuk stulpje buiten de stad kon kopen, dat hij zich geen luxe dansbruiloft kon veroorloven en dat ze niet langer elke avond uit eten konden gaan omdat hij arm, arm, arm was. Ze zou niet blij zijn, maar de scène in het restaurant had de zaak toch al op de spits gedreven. Hij had niet verwacht dat Jo zo kwaad zou reageren als ze deed en het had hem doen beseffen dat hij haar alles moest vertellen, en wel nu, nu de zaken er financieel gezien slechter voor stonden dan ooit. Ze hield van hem, ze zou het begrijpen. Daar was hij in elk geval volkomen van overtuigd.

==

Jo praatte nog steeds niet tegen hem. Ze hadden sinds het weekend niet meer gevreeën en niets wat hij deed of probeerde kon de ijzige lucht die tussen hen in hing ontdooien. Hij zag haar na de lunchpauze het kantoor in komen, zwaaide naar haar en glimlachte, maar ze schreed zo langs hem heen met een chic uitziende tas en zijn gezicht veranderde in dat van een puppy dat een schop had gekregen. Hij zuchtte en haalde zijn Visa tevoorschijn, belde het informatienummer voor het telefoonnummer van een Interflora, belde Floral Fixation en bestelde een extravagant boeket voor ene mevrouw J. MacLean op de ontwerpafdeling. Hij merkte niet dat Colin Seed ruim binnen gehoorsafstand achter hem stond.

==

Stevie en Catherine hadden een heerlijke dag; schoenen passen, make-up kopen, ingewikkelde koffies drinken en zoveel parfum uittesten dat ze een aantal vreemde blikken kregen toen ze langzaam richting de school wandelden om de kinderen op te halen. Ze roken als twee chemische wapens. Bij het rode schoolhek van Lockelands bekeek Catherine Stevie eens goed van de zijkant. Stevie had voor het eerst weer een roze gloed op haar wangen.

‘Weet je, je ziet er jaren jonger uit dan op Josh Parkers kinderfeestje,’ zei ze, waar ze ondeugend aan toevoegde: ‘Adam heeft zeker verjongende lippen.’

‘Gatver!’

‘Ik ben wel blij dat hij die eikel met zijn ballonnen voor je heeft aangepakt.’

‘Ja, dat heeft hij goed gedaan,’ zei Stevie, zonder te beseffen dat ze glimlachte. Ze had die scène honderden malen achter elkaar in haar hoofd afgespeeld: Adam MacLean die precies op het moment dat ze zich ontzettend hulpeloos voelde de hoek om kwam. Ze had het in haar boek gebruikt, waar Damme precies op het moment dat de gemene Richard de heldin in een hoek gedreven had, arriveerde. Het verschil was alleen dat Evies hart een sprongetje had gemaakt, terwijl haar eigen hart... eh... een sprongetje had gemaakt... Hou daarmee op, dat is een belachelijke en verdraaide herinnering. Dat was het probleem als je de verbeelding van een romanschrijver had; de grens tussen de verhalenwereld en de echte vervaagde en ze verwisselden soms van plaats. Het was haar al meerdere keren overkomen dat ze de dingen zag zoals ze ze wilde zien en niet zoals ze echt waren. Vooral als het om mannen ging.

‘Dus waar waren we gebleven,’ spoorde Catherine Stevie aan terwijl ze met haar hand voor het gezicht van haar vriendin wapperde om te zien of ze er nog wel bij was, ‘... Adam. Hoe voelde het om met hem te tongen?’

‘Ik heb niet met hem getongd, Cath. Ik heb hem alleen één keer heel luchtig gezoend, waarna we naar binnen gingen en allebei onze mond hebben afgeveegd.’

Ze had alleen zo kinderachtig gedaan omdat ze zijn hand als eerste naar zijn mond zag gaan en daarom duidelijk moest maken dat zoenen met hem net zo smerig, zelfs smeriger, was dan hij zoenen met haar leek te vinden. Hoewel ze moest toegeven dat het helemaal niet smerig was geweest. Hij had heel zachte lippen. Niet dat ze verder over dat onderwerp wilde uitweiden.

‘Stevie, is dit het allemaal waard?’ vroeg Catherine plotseling. ‘Met mannen zoenen die je niet uit kan staan, dure jurken kopen...’

‘Ja, Cath, dat is het,’ antwoordde Stevie. Ze pakte de tas op waar haar prachtige blauwe jurk in zat. Ze had Mick aan Linda verloren en onder geen beding zou ze de geschiedenis zich laten herhalen door Matthew aan Jo te verliezen.