Hoofdstuk 53

==

Natuurlijk had Adam gelogen, hij had helemaal geen tijd nodig. Hij wist wat hij wilde maar hij moest Stevie de ruimte geven en het niet nog ingewikkelder voor haar maken. Ze had zo geduldig gewacht tot Matthew bij haar terug zou komen, en nu was het zover. Dus hoe kon hij dat alles voor haar verstoren door nu zijn gevoelens aan haar op te biechten?

Hij duwde de deur van zijn huis open; slechts een huis, nooit zijn thuis. Het was zo kil en gevoelloos, zonder warmte, vreugde of het speelgoed van een klein jochie. Er stond geen meneer Grashoofd op de vensterbank, het was er geen aangename wanorde van pennen of boeken met klok-en-maanmotief op de voorkant. Er kwamen geen meelwolken uit de keuken en er stond geen kolossale pan chili op de zijplaat van de haard. Dit huis had hem nooit aangestaan maar nu haatte hij het ronduit. Het was groot en kaal en hol en de herinneringen die in de muren waren opgeslagen waren koud en leeg. Hij zou die middag nog de makelaar bellen en het te koop zetten. Daarna zou hij zichzelf wat vrije dagen geven zodat hij Stevie niet tegen het lijf hoefde te lopen.

Stevie.

Adam MacLean liet zich op de koude leren sofa vallen en dacht aan hoe zacht haar gezicht had aangevoeld toen hij het had vastgehouden, dacht terug aan hoe ze had moeten slikken toen hij haar in de ogen keek en hoe zijn hart tekeer was gegaan toen haar lippen de zijne raakten. Hij was nog nooit zo hevig voor iemand gevallen, zo diep dat alle andere keren dat hij gedacht had verliefd te zijn op goedkope parodieën leken. Stevie verdiende het om gelukkig te zijn en hij wilde zo graag dat ze gelukkig was, met of zonder hem. Het zag ernaar uit dat het zonder hem zou worden.

Bij die gedachte viel het grote, woeste boksersgezicht van Adam MacLean voorover in zijn handen. Toen de tranen kwamen hield hij ze niet tegen.