79

King zat aan het stuur en Michelle zat naast hem in de zes meter lange Bombardier-speedboot die nu met dertig knopen over het stille meer voer. Het zou nog even duren voor het zomer werd, en dus waren ze vrijwel alleen op het water.

‘Hoeveel heb je eigenlijk al gezien van Lake Cardinal?’ vroeg King.

‘Een heleboel. Ik hou nu eenmaal niet van stilzitten.’

‘Weet je,’ ging King pedant verder, ‘dit meer is ontstaan doordat ze twee rivieren hebben afgedamd en het water daarna tien jaar lang deze vallei in hebben laten stromen. Het resultaat was een heel diep meer van vijftig kilometer, waar je uitstekend kunt vissen en watersporten, en dat ongeveer tweehonderd baaien en inhammen telt.’

‘Wauw, nou klink je net als de makelaar die me mijn huis heeft verkocht. Regel je ook hypotheken?’

Ze voeren naar de hydro-elektrische dam, die eigenlijk uit twee verschillende dammen bestond, waarvan de ene hoger gelegen was dan de andere. Ze bereikten de hoofdvaargeul en zetten koers naar het westen. Op het punt waar de twee rivieren samenkwamen, voer King naar het noorden totdat ze bij een kleinere vaargeul kwamen, die eerst naar het noorden liep en vervolgens een scherpe bocht naar het oosten maakte. Ze bleven stroomopwaarts varen en passeerden een reeks even genummerde rode boeien die telkens een afslag aangaven, totdat hij de gashendel terugduwde en de boot een kleine en onbewoonde baai in stuurde. Een poosje later hadden ze het anker uitgeworpen op een plek waar het water niet meer dan een meter of vijf diep was, en haalde King een picknickmandje en een koelbox met limonade en water tevoorschijn.

‘Voor we eten ga ik even zwemmen,’ zei Michelle.

‘Hoe gaat het met je arm?’

‘Hou nou eens op over die arm. Het was maar een schrammetje.’

‘Hoe komt het toch dat ik het gevoel krijg dat jij als je een grote kogel in je borst zou krijgen alleen maar om een snelverbandje zou vragen?’

Ze trok haar kleren uit zodat ze in haar badpak stond, en dook het water in.

‘God, het is heerlijk,’ zei ze toen ze weer bovenkwam.

King keek even op zijn dashboard. ‘De watertemperatuur is tweeentwintig graden. Voor mij moet het toch wel een graad of vijfentwintig zijn voordat ik me erin waag.’

‘Je bent gewoon een watje.’

‘Zo kun je het ook zeggen.’

Na de lunch haalde King het anker op en voeren ze verder. Michelle wees naar een punt recht vóór hen. Het was een indrukwekkend gezicht: een aanlegsteiger met plaats voor zes boten, compleet met een overdekt terras, een bar, een eetruimte en verschillende werkplaatsen, plus meer dan vijfhonderd vierkante meter dekoppervlak, en dat allemaal betimmerd met cederhout. Het smeekte gewoon om een dubbele pagina in Architectural Digest .

‘Heel indrukwekkend. Wie is de eigenaar?’

‘Raak je op het water je gevoel voor richting een beetje kwijt? Dat is Casa Battle.’

‘Hè? Ik wist niet eens dat dat aan het meer lag.’

‘In Wrightsburg bouwt niemand een landhuis als het niet aan het meer ligt. De Battles hebben de hele landtong in bezit, plus nog eens acht hectare daarachter. Hun aanlegsteiger ligt een eindje van het hoofdgebouw. Volgens mij is dat vanaf het meer niet eens te zien. Ik denk dat ze het op die manier hebben ontworpen: om te voorkomen dat er de hele tijd nieuwsgierige toeschouwers langs varen. Ze gebruiken golfkarretjes om ernaartoe te rijden.’

‘Wat een leven.’ Met haar ogen tot spleetjes geknepen tegen het felle zonlicht tuurde ze naar een punt in de verte. ‘Wie is dat daar, op dat zeilbootje?’

King pakte zijn verrekijker van de stoel naast hem en richtte die op de schipper van de andere boot. ‘Savannah.’ Hij dacht even na, duwde toen de gashendel een eindje naar voren en voer naar het zeilbootje toe.

‘Wat ga je doen?’

‘Een beetje vissen.’

Vlak bij de zeilboot nam hij gas terug. Het was maar een heel klein bootje, nauwelijks meer dan een surfplank. Savannah had één hand op de helmstok en de andere op een blikje cola. Toen ze zag wie er in de speedboot zaten, zwaaide ze.

‘Grote geesten komen altijd tot dezelfde conclusies,’ riep King.

Savannah droeg een lang hemd over haar bikini. Haar natte haar was in een paardenstaart gebonden en haar gezicht en schouders werden al rood.

‘Het water is heerlijk,’ zei ze.

‘Sean gaat pas zwemmen als het zo warm is als badwater,’ zei Michelle.

‘Je weet niet wat je mist, Sean,’ zei Savannah.

‘Nou, als jullie ook gaan zwemmen, ben ik misschien wel te verleiden.’

Ze namen allebei even de tijd om het anker te laten zakken en toen dook Savannah als eerste het water in, vrijwel onmiddellijk gevolgd door Michelle. Toen ze weer boven kwam, zat King nog steeds op de rand van zijn boot, met zijn voeten in het water.

‘Wat doe jij nou, Sean?’ vroeg Michelle.

‘Ik zei dat ik misschien wel te verleiden was, niet dat ik ook echt zou gaan zwemmen.’

De twee vrouwen wisselden een blik van verstandhouding en doken tegelijkertijd onder water. Toen ze vlak bij King weer bovenkwamen, grepen ze allebei een van zijn enkels vast.

‘O, nee, laat dat...’ begon King, maar wat hij verder ook had willen zeggen ging verloren toen hij het water in werd getrokken en onmiddellijk kopje-onder ging. Vloekend en water uitspuwend kwam hij weer boven.

‘Dit is helemaal geen zwembroek!’ riep hij boos.

‘Nu wel,’ zei Savannah zelfvoldaan.

Na een halfuur in het water voeren ze naar de aanlegsteiger en gingen op het overdekte terras zitten met een paar blikjes bier die Savannah voor hen uit de koelkast had gehaald.

Michelle keek eens om zich heen naar het weidse uitzicht op de bergen en het water. ‘Wat een uitzicht.’

‘Wat mij betreft is dit echt de mooiste plek van het hele landgoed,’ zei Savannah.

King liet zijn blik eens over de uitgebreide collectie boten van de familie Battle gaan. ‘Ik heb weleens meegevaren op die grote Sea Ray Cruiser, maar die Formula 353 FasTech kan ik me niet herinneren. Mooie boot.’

‘Papa heeft hem de afgelopen winter pas gekocht. De mensen van de jachthaven hebben hem vaarklaar gemaakt, maar niemand is er nog het water mee op gegaan. Eddie is de botengek van de familie. Ik vind het gewoon prettig om aan dek wat te zonnen en bier te drinken. Eddie zei dat hij er binnenkort weleens mee zou gaan varen. Ik heb gehoord dat het echt een heel snelle boot is en dat hij een paar monsterlijk snelle motoren heeft.’

‘Dat kun je wel zeggen, ja,’ zei King, ‘Twee Mercedes efi -motoren van vijfhonderd pk, een topsnelheid van meer dan zeventig en een kruissnelheid van twintig knopen per uur. Zeg Eddie maar dat ik best mee wil als hij dat beest gaat temmen.’

‘Nou, nou,’ zei Savannah met een zwaar overdreven zuidelijke tongval. ‘En daar zat ik dan op dat lullige zeilbootje van me, helemaal zonder paardenkrachten, en ik vond het nog leuk ook.’

‘Dat is meer iets voor mánnen, Savannah,’ zei Michelle met een geamuseerde blik op haar partner. ‘Ik wist niet dat jij zo dol was op speedboten.’

‘Het is heel makkelijk om daar dol op te zijn als je ze toch niet kunt betalen.’

Er viel een korte stilte. Toen zette King langzaam zijn blikje neer en wierp de jongste telg uit het geslacht Battle een ernstige blik toe.

‘Je bent hier vast niet om mij te bewonderen in mijn bikini en begerig naar onze boten te kijken,’ zei ze, en ze keek hem aan met een blik in haar ogen waaruit maar al te duidelijk bleek dat ze vurig hoopte dat ze het mis had.

‘We wilden je wel een paar dingen vragen.’

Savannah wendde onmiddellijk haar ogen af en er verscheen een gekwelde uitdrukking op haar gezicht. ‘Over Sally?’

‘Ja, ook over Sally.’

‘Dat is een van de redenen waarom ik hier ben gaan zeilen: ik wilde die hele toestand even van me af kunnen zetten.’ Ze schudde haar hoofd. ‘Maar ik denk niet dat ik dat ooit echt kwijt zal raken. Nóóit. Het was zo afschuwelijk, Sean. Zó afschuwelijk.’

Hij legde zijn hand op de hare en gaf er een kneepje in. ‘Maar het wordt alleen maar erger als we de dader niet te pakken krijgen.’

‘Ik heb Todd en agent Bailey al alles verteld wat ik weet. Ik wist niet eens dat Sally in de stal was voordat...’

‘En toen ben je naar het huis van je broer gerend?’ vroeg Michelle. Savannah knikte.

‘Dorothea heeft opengedaan. Hoe zag zij eruit?’

‘Dat weet ik eigenlijk niet. Ik was helemaal overstuur. Ik weet nog dat ze Eddie ging roepen, maar ze kon hem niet wakker krijgen, en toen waren de poppen pas echt aan het dansen. En al die tijd stond ik daar maar bij de deur. Ik was zelfs nog te bang om ook maar een stap te verzetten. Toen ze Eddie kwamen halen, ben ik teruggehold naar mijn kamer en heb ik de dekens over mijn hoofd getrokken.’ Ze zette haar blikje neer, liep naar de rand van de steiger en ging met haar voeten in het water zitten.

King keek haar nieuwsgierig aan. Wat knaagde er toch zo aan hem? Er was iets, maar het lukte hem maar niet om er de vinger op te leggen. Na een tijdje schudde hij geërgerd zijn hoofd. Hij kon er gewoon niet op komen.

‘Is je moeder thuis?’ vroeg hij.

‘Nee, ze is weg. Er was iets met de advocaten en het testament.’

‘Zou je er bezwaar tegen hebben als we nog eens naar de bergkasten in de slaapkamers van je vader en je moeder gingen kijken?’

Ze trok haar benen uit het water, draaide zich zittend een halve slag om en keek hem aan. ‘Dat hebben jullie toch al gedaan?’

‘Het kan geen kwaad om het nog een keer te doen. Wie weet wat het oplevert.’

Ze stapten in het golfkarretje waarmee Savannah naar de steiger was gereden en reden terug naar het landhuis. Savannah liet hen binnen door de achteringang en ze namen de trap naar de tweede verdieping.

‘Ik zeg al de hele tijd tegen mama dat ze een lift moet laten installeren als ze hier wil blijven wonen.’

‘Traplopen is heel goed voor je conditie,’ zei Michelle.

Savannah deed de deur van haar moeders slaapkamer open en bleef abrupt staan. ‘O!’ riep ze uit. ‘Wat doe jij hier?’

King stapte langs haar heen en keek Mason argwanend aan.

De butler keek onverstoorbaar terug. ‘Ik ruim de kamer van je moeder even op, Savannah. De kamermeisjes zijn over het algemeen lang niet grondig genoeg.’

Daarna keek hij King en Michelle al even argwanend aan als zij hem. ‘Kan ik jullie ergens mee van dienst zijn?’

‘Eh...’ zei Savannah, en ze beet op haar onderlip.

‘Je druipt op het kleed,’ merkte Mason op.

‘We zijn wezen zwemmen in het meer,’ zei Michelle.

‘Mooie dag voor een zwempartijtje.’ Hij bleef hen vragend aankijken.

‘We komen nog eens naar Remmy’s bergkast kijken, Mason,’ zei King. ‘Dat hoort bij het onderzoek.’

‘Maar nu meneer Deaver dood is, is het onderzoek toch zeker gestaakt?’

‘Dat zou je wel denken, hè? Maar dat is niet het geval,’ zei King beleefd.

‘Heb je het hier met je moeder over gehad?’ vroeg Mason aan Savannah.

‘Remmy heeft ons die kast al eens eerder laten zien, Mason,’ zei King, ‘dus ik kan me niet voorstellen dat ze er bezwaar tegen zal hebben als we nog eens een kijkje nemen.’

‘Ik wil dit soort dingen graag altijd zeker weten.’

‘We weten dat Junior het niet gedaan heeft, Mason, en omdat Remmy nu goed bevriend is met zijn weduwe, is het aan ons om erachter te komen wie die spullen heeft gestolen. Dat is natuurlijk ook in Remmy’s belang, maar als je het haar eerst wilt vragen, moet je haar maar even bellen. Ze zit op dit moment met haar advocaat over het testament te praten, geloof ik. Wij wachten hier wel.’

King kon gewoon zien hoe Mason dit allemaal overdacht. Toen haalde de man zijn schouders op. ‘Volgens mij kan het geen kwaad. Als jullie alles maar netjes achterlaten. Mevrouw Battle kan rommel niet uitstaan.’

‘Dat weet ik,’ zei King.

Mason liep de slaapkamer uit en de twee detectives liepen onmiddellijk Remmy’s garderobe binnen, trokken de geheime la open en bekeken die aandachtig, maar zonder iets te vinden.

‘Misschien hebben jullie meer geluk in papa’s kamer,’ zei Savannah.

Toen ze de garderobe uit liepen, bleef King even staan om naar een paar foto’s op de plank boven Remmy’s bed te kijken. Savannah kwam naast hem staan.

‘Dat ben ik, toen ik twaalf, dik en lelijk was. God, die beugel voel ik nu nog.’

King hield een andere foto omhoog, een met twee baby’tjes erop.

‘Dat is Eddie,’ zei Savannah, en ze wees op het ene baby’tje, ‘en dit is Bobby junior. Nee, sorry, de linker is Eddie, en de rechter is Bobby junior. ’ Ze leek nog steeds niet helemaal zeker van haar zaak. ‘Gênant, hoor, dat je je eigen familie niet herkent.’

‘Nou, het was per slot van rekening een tweeling.’ King zette de foto terug.

Ze liepen naar Bobby’s slaapkamer, maar hadden daar al evenmin succes, althans aanvankelijk niet. Maar toen King de la centimeter voor centimeter afspeurde, verstrakte hij ineens. ‘Heb je ergens een zaklantaarn?’ vroeg hij aan Savannah.

‘Mama heeft er een op haar nachtkastje liggen, voor het geval de stroom uitvalt.’ Savannah ging hem even halen.

King scheen ermee in de la. ‘Kijk hier eens.’ Ze tuurden allemaal in de la.

‘Dat zijn letters,’ zei Michelle.

‘Dat is duidelijk een k, en daar staat een c of een o.’

Michelle keek wat aandachtiger. ‘Dan is er wat ruimte, en dan zie je een p, gevolgd door iets wat zo te zien of een a of een o is.’

King ging weer rechtop staan. Hij had nu een peinzende blik in zijn ogen. ‘Kennelijk heeft er een document in de la gelegen en hebben die letters op de een of andere manier een afdruk achtergelaten op het hout.’

‘Misschien is het papier nat geworden,’ zei Savannah.

King boog zich voorover, snoof eens aandachtig aan het hout van de la en keek Savannah toen vragend aan. ‘Dronk Bobby in zijn slaapkamer?’

‘Of papa drónk? Hij had een hele bar in dat dressoir daar, tegenover zijn bed. Hoezo?’

‘Omdat deze la naar whisky ruikt.’

‘Dat zou verklaren hoe dat papier vochtig heeft kunnen worden,’ zei Michelle, die inmiddels ook even geroken had. ‘Hij heeft erin liggen lezen, heeft whisky gemorst in de la en daardoor is er een afdruk van de letters op het hout achtergebleven.’

King liep de slaapkamer binnen, kwam terug met een pen en papier die hij van Bobby Battles bureau had gepakt en schreef de letters over, met het geschatte aantal spaties ertussen.

Kc...pa, Ko...pa..., Ko...po.

‘Kc-pa, Ko-pa of Ko-po,’ zei hij langzaam. ‘Zegt dat jullie iets?’

Savannah schudde van nee.

‘Het is duidelijk dat er een aantal letters ontbreekt. Als dit een televisiespelletje was, zou ik nu om een paar klinkers vragen,’ zei Michelle. ‘Wat denk jij ervan, Sean?’

Hij nam even de tijd voordat hij antwoord gaf. ‘Op de een of andere manier zou dit hier volgens mij weleens de sleutel kunnen zijn, als ik maar wist wat het betekende.’

Plotseling kreeg Michelle een inval. Terwijl Savannah naar de letters stond te turen die King net had opgeschreven, fluisterde Michelle haar partner in het oor: ‘Misschien was het dat holografische testament wel, waarvan Harry denkt dat het weleens bestaan zou kunnen hebben.’

Geen van allen hoorden ze dat de slaapkamerdeur zachtjes werd dichtgetrokken achter degene die naar hen had staan luisteren. Noch hoorden ze iemand zachtjes door de gang naar de trap lopen.