56

De volgende ochtend reden King en Michelle naar Remmy toe.

King vertelde Michelle over zijn gesprek met Sylvia. ‘Ik heb het er vanochtend met Todd over gehad. Hij gaat Kyle vandaag oppakken.’

‘Enig idee wie die geheimzinnige vrouw zou kunnen zijn?’

‘Volgens mij is het het eenvoudigst om naar de nachtclub te gaan en het te vragen. Als ze daar vaker komt of er werkt, moet iemand haar toch kennen.’

Toen was het Michelles beurt om over haar ervaringen bij de heropvoering te vertellen. ‘Het was echt verbazingwekkend. Honderden mensen die allemaal van alles aan het doen waren. Ik bedoel, het was één grote chaos, net als bij een echte veldslag. Eddie denkt dat ze een deel van de opnames misschien wel laten zien op de lokale publieke zender.’

‘Ik ben weleens naar een paar van die heropvoeringen geweest. Een vrouw met wie ik een tijdje een relatie heb gehad toen ik bij de Secret Service zat, had een broer die daar erg mee bezig was. Hij had een heel museum met spullen uit de Burgeroorlog. Antieke geweren, versleutelingsschijven, uniformen, sabels en zelfs een amputatie-uitrusting.’

‘Eddie deed het hartstikke goed. Die man kan zo ontzettend veel, en toch heeft hij zo’n lage dunk van zichzelf.’

‘Tja, tegen zo’n vader valt niet makkelijk op te boksen.’

‘Ja, maar het is nou ook weer niet zo dat hijzelf helemaal niets bereikt heeft in het leven. En al is het dan nog zo’n mannetjesputter, je had hem eens moeten zien toen hij over zijn tweelingbroer vertelde. Echt een man met inhoud. In sommige opzichten zou hij weleens de allerbijzonderste van het hele stel kunnen zijn.’

King keek haar vragend aan. ‘En je zei dat hij je heeft thuisgebracht. Dus jullie zaten samen in de auto, zonder dat er iemand bij was?’

‘Hou je nou eens op met dat geïnsinueer? Er is helemaal niets gebeurd tussen ons en er gaat ook helemaal niets gebeuren.’

‘Mooi zo, want het laatste wat we nu kunnen gebruiken, is dat we Dorothea tegen ons krijgen, of erger nog: Remmy zelf.’

Eddie stond hen op te wachten bij de voordeur van het landhuis.

‘Ik ben al een paar uur bezig om haar zover te krijgen dat ze me vertelt wat er in die geheime la heeft gelegen, maar ze wil echt helemaal niets loslaten.’

‘Nou, als ze het jou niet wil vertellen, krijgen wij het vermoedelijk ook niet uit haar los,’ zei King.

‘Misschien heb ik haar alvast een beetje murw weten te maken. Ze zit op het terras achter het huis en jullie worden verwacht. Mason heeft net koffie en wat te eten gebracht.’

Eddie liep met hen mee naar het terras. Remmy zat te schrijven in een boek, een dagboek zo te zien, want er zat een slot op en toen ze hen zag aankomen, sloeg ze het snel dicht en stopte het in haar zak.

Terwijl King haar begroette, wenkte Eddie Michelle en fluisterde haar toe: ‘Als je hier klaar bent, kom dan naar mijn studio. Die is recht achter het koetshuis. Ik wil je iets laten zien.’

Hij liep weg en toen Michelle zich omdraaide, zag ze dat Remmy vol aandacht naar haar zat te kijken.

‘Ik heb gehoord dat je Eddie soldaatje hebt zien spelen,’ zei ze langzaam.

Michelle ging bij de andere twee aan tafel zitten en King schonk de koffie in.

‘Hij is er in elk geval goed in,’ merkte Michelle op. ‘Ik had geen idee dat er zoveel bij kwam kijken.’

‘Eddie is ermee begonnen omdat zijn vader erin geïnteresseerd was. Ik denk niet dat het hem verder zoveel kan schelen.’

‘Nou, ik kreeg de indruk dat hij het erg leuk vond.’

‘Tja, niet alles is altijd wat het lijkt, hè?’

De twee vrouwen zaten elkaar onbehaaglijk lang aan te kijken.

Uiteindelijk verbrak King de stilte. ‘Je kunt in elk geval wonderen verrichten, Remmy.’

‘Hoezo?’

‘De bekering van Lulu van vijand tot vriendin.’

Remmy wuifde de opmerking achteloos weg. ‘Ik had het mis, en dat heb ik toegegeven. Maak er nou geen groots menslievend gebaar van.’

‘Hoe bent u tot de conclusie gekomen dat u het mis had gehad?’ vroeg Michelle terwijl ze een kop koffie en een cracker pakte.

Voordat ze antwoord gaf, bracht Remmy langzaam het kopje naar haar mond en nam een slok. ‘Ik heb Junior een aanbod gedaan dat hij niet kon weigeren. Maar hij is er niet op ingegaan. En daarna is hij vermoord. Je hoeft geen genie te zijn om daaruit op te maken dat hier meer achter zit dan ik dacht.’

‘Maar Junior zou hier toch best iets mee te maken gehad kunnen hebben? Misschien is dat zelfs wel de reden waarom hij is vermoord,’ zei King.

Remmy keek hem misprijzend aan. ‘Was jij niet degene die zo zijn best deed om mij ervan te overtuigen dat hij onschuldig was? Of was dat soms een andere Sean King?’

‘Ik speel gewoon advocaat van de duivel.’

‘O, dat is waar ook: jij bent advocaat. Nou weet ik ook weer waarom ik altijd zo’n hekel aan die types heb gehad.’

‘Nou, dan ben ik blij dat ik niet meer praktiseer. Ik zou jou niet als vijand willen hebben.’

‘Nee, dat denk ik ook niet,’ zei ze kortaf.

‘Ik heb begrepen dat je heel graag nog iets anders terug wilt hebben, naast je geld en je sieraden.’

‘Eddie heeft het al een hele tijd geprobeerd, Sean,’ zei Remmy. ‘En als ik het hém niet vertel, ga ik het jou zeker niet aan je neus hangen.’

‘Is het zo erg?’ vroeg King, nu heel wat ernstiger. ‘Is het zo erg dat je het risico wilt nemen dat er nog meer doden vallen?’

‘Daar heb ik zo mijn redenen voor.’

‘Laten we dan maar hopen dat dat heel goede redenen zijn, want volgens mij ben je nu niet alleen egoïstisch, maar ook kortzichtig.’

‘Ik ben niet gewend om in mijn eigen huis zó toegesproken te worden,’ zei ze bits.

‘En ik heb de neiging mijn manieren te vergeten als ik met een moordzaak bezig ben,’ zei King, en vastberaden voegde hij daaraan toe: ‘Dat is een kwestie van prioriteiten.’

‘Wat er in mijn kledingkast lag, kan niets te maken hebben met welke moord dan ook.’

‘Het is mogelijk dat degene die jouw man heeft vermoord dezelfde is die Junior heeft vermoord. Als dat het geval is, dan is die inbraak het enige verband dat ik tussen die twee kan zien.’

‘Dat kan niet,’ zei Remmy koppig. ‘Dat kán gewoon niet.’

‘Mogen wij dat niet zelf beoordelen?’

‘Nee,’ zei ze gedecideerd.

‘Goed, laten we dan terugkomen op de reden voor onze komst. Volgens Eddie beweren sommige mensen dat jij Bobby en Junior misschien wel allebei hebt laten vermoorden. Volgens hem maken ze daarmee jou het leven onmogelijk.’

‘Eddie praat te veel. Ik dacht toch echt dat ik hem had geleerd dat terughoudendheid en stoïcisme twee van de beste eigenschappen zijn die een mens maar kan hebben.’

‘Maar niet beter dan liefde,’ zei Michelle. ‘En hij houdt echt van u.’

‘Dat weet ik ook wel!’ snauwde Remmy.

Maar Michelle hield aan. ‘Als hij zich ongerust om u maakt, dan moet hij daar een reden voor hebben.’

‘Eddie maakt zich veel te druk over de verkeerde dingen.’

‘Remmy, we kunnen je niet helpen als je ons niet in vertrouwen wilt nemen,’ zei King.

‘Ik heb nooit gezegd dat ik jullie hulp nodig heb.’

‘Oké. Voor ik het vergeet: waar was je toen Junior werd vermoord?’

‘Niemand heeft me verteld wanneer hij precies is vermoord.’

Nadat King haar dat had verteld, dacht ze een tijdje na. ‘Ik was thuis. Ik zat op mijn kamer wat te lezen.’

‘Is er iemand die dat kan bevestigen?’

‘Ik.’

Mason stond in de deuropening. ‘Die avond was ik tot tien uur hier in huis. In die tijd is mevrouw Battle haar kamer niet uit geweest.’

King keek hem even aandachtig aan. ‘Dank je wel, Mason.’ En toen Mason wegliep, richtte hij zijn aandacht weer op Remmy. ‘Fijn om zulk loyaal personeel te hebben, hè? Laatste vraag: waarom zat je trouwring niet om je vinger?’

Remmy gaf niet meteen antwoord, maar King bleef haar strak aankijken. Een hele poos later zei ze: ‘Een ring is een symbool voor liefde en trouw.’

‘Ja,’ zei King vol verwachting.

‘Je zei dat dat je laatste vraag was. Ik weet zeker dat jullie er zelf wel uit komen.’

Toen ze eenmaal buiten stonden, zei Michelle: ‘Sean, je weet best dat Remmy Junior niet heeft vermoord.’

‘Inderdaad. Ik zag dat Mason de patio op kwam lopen en ik wilde weten waar híj rond die tijd was.’

‘Slim van je.’

‘En wat nog veel slimmer is: Mason heeft gezegd dat Remmy helemaal haar kamer niet uit is gekomen.’

‘Dus?’

‘Dus heeft hij geen alibi voor het tijdstip waarop Junior is vermoord.’

‘Denk je echt dat hij het gedaan zou kunnen hebben?’

‘Natuurlijk. Hij is groot en sterk genoeg om Junior aan te kunnen. En is het je niet opgevallen dat de moordenaar niets tegen ons heeft gezegd? Toen hij wilde dat we onze wapens weggooiden, heeft hij dat aangegeven met zijn laservizier.’

‘Omdat we anders zijn stem herkend zouden hebben?’

‘Precies. En hij heeft tegen ons gelogen over de reden waarom Remmy haar trouwring niet omhad.’

‘Nu we het daar toch over hebben: het antwoord van de stoïcijnse mevrouw Battle liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Geen liefde, geen trouw, geen ring.’

Ze stonden nu naast Kings auto.

‘Ik loop even naar Eddies studio,’ zei Michelle.

‘Ik ga Sally opzoeken om eens te kijken of ik uit haar wat meer weet los te krijgen dan uit haar werkgeefster. Als ik klaar ben, kom ik wel naar Eddie om je op te halen.’

‘Wat denk je dat je van Sally te horen zult krijgen?’

‘Ik begin het zat te worden om in deze zaak telkens weer op tegenwerking te stuiten,’ zei hij verbeten. ‘Dus ze kan maar beter met een verdomd goede verklaring komen waarom ze zat te bidden bij Juniors graf.’

‘Sean King, weet je dat jij heel sexy bent als je kwaad wordt?’

‘Dat heb ik weleens gehoord, ja,’ zei King, en daarna liep hij boos weg om de jonge amazone aan de tand te gaan voelen.

Het uur van de zonde / druk 1
titlepage.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_0.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_1.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_2.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_3.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_4.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_5.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_6.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_7.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_8.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_9.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_10.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_11.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_12.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_13.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_14.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_15.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_16.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_17.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_18.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_19.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_20.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_21.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_22.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_23.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_24.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_25.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_26.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_27.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_28.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_29.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_30.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_31.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_32.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_33.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_34.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_35.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_36.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_37.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_38.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_39.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_40.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_41.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_42.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_43.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_44.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_45.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_46.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_47.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_48.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_49.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_50.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_51.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_52.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_53.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_54.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_55.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_56.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_57.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_58.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_59.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_60.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_61.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_62.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_63.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_64.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_65.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_66.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_67.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_68.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_69.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_70.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_71.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_72.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_73.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_74.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_75.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_76.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_77.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_78.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_79.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_80.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_81.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_82.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_83.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_84.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_85.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_86.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_87.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_88.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_89.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_90.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_91.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_92.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_93.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_94.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_95.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_96.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_97.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_98.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_99.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_100.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_101.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_102.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_103.xhtml
Het_uur_van_de_zonde_split_104.xhtml