43

Zoals King al had voorspeld, was de politie te laat ter plekke om Juniors moordenaar nog te kunnen oppakken. Toen bekend werd dat er weer een moord was gepleegd, raakte de hele omgeving in rep en roer. Met een verbijsterend vertoon van gebrek aan vertrouwen in zowel Todd Williams als de fbi eiste de burgemeester van Wrightsburg dat de Nationale Garde werd opgeroepen en de staat van beleg werd afgekondigd, maar gelukkig werd dat verzoek door niemand ingewilligd. De nationale nieuwsmedia waren inmiddels op Wrightsburg en omgeving neergedaald en gaven blijk van een reusachtige honger naar details, hoe triviaal of irrelevant voor het onderzoek ook. De grote mediatrucks met hun schotelantennes en de bijbehorende journalisten met draadloze microfoons in de hand waren al even alomtegenwoordig als de ontluikende lentebloesems. De enigen die gelukkig waren met deze situatie, waren de plaatselijke restauranthouders en hoteliers. En de samenzweringsfanaten natuurlijk, die nu overal hun eindeloze theorieën liepen te verkondigen. Bijna iedereen graaide verwoed naar zijn vijftien minuten als mediapersoonlijkheid.

Todd Williams werd overspoeld door deze journalistieke zondvloed, en dat gold ook voor Chip Bailey. Zelfs King en Michelle wisten er niet helemaal aan te ontkomen en moesten onthutst en geschrokken toezien hoe allerlei details over de vorige keren dat ze met hun activiteiten in het nieuws waren gekomen weer aan de vergetelheid werden ontrukt en werden opgenomen in de eindeloze stroom berichten.

Er werden meer politiemensen bij gehaald, zowel van de fbi als van de staatspolitie, en King vroeg zich af of al die extra mankracht nou bevorderlijk was voor het onderzoek of juist niet. Omdat iedereen elkaar voor de voeten liep, leek dat laatste hem waarschijnlijker.

En toen kwam dan eindelijk de brief. Er stond in te lezen dat de moordenaar van Junior Deaver deze keer een imitatie ten beste had gegeven van John Wayne Gacy, de clowneske prins der duisternis onder de seriemoordenaars. En jullie maar denken dat die het alleen op homo’s had gemunt , luidde het treiterige briefje. Misschien moet iemand het verleden van meneer Deaver maar eens natrekken, zodat jullie zeker weten dat hij dat niet was .

Ze waren allemaal aanwezig bij een vergadering van de speciale taakgroep, ‘s ochtends vroeg op het politiebureau. De grote conferentiekamer was veranderd in een soort commandocentrum, met lange rijen computers en telefoons die de hele week door dag en nacht bemand werden, kaarten en grafieken aan de muur, hoge stapels dossiermappen, een heleboel koffie en donuts, en grote aantallen zeer gespecialiseerd personeel dat alle aanwijzingen natrok, zonder dat ergens ook maar één serieuze verdachte te bekennen viel.

‘Gacy heeft veel van zijn slachtoffers op die manier vermoord,’ vertelde Chip Bailey.

‘Wat weet jij toch veel over seriemoordenaars,’ zei Michelle.

‘Dat mag ook wel. Ik heb jaren achter ze aan gezeten.’

‘En in de gevangenis begon die grote, montere vent toen schilderijen van clowns te maken,’ zei King. ‘Daarom heeft deze imitator dat masker erbij gelegd: voor het geval dat dat tourniquet voor ons niet voldoende was om te weten wie hij bedoelde.’

‘En Juniors horloge stond op vijf uur,’ zei Michelle. ‘Dus óf onze seriemoordenaar kan niet tellen, óf degene die Bobby Battle heeft vermoord was een imitator.’

‘Ik denk dat we er wel van uit kunnen gaan dat er twee moordenaars zijn,’ gaf Chip Bailey toe. ‘Al valt niet uit te sluiten dat het er maar één is, en dat hij om de een of andere reden met de nummering aan het knoeien is.’

‘Dat hij probeert niet van zes maar van vijf moorden beschuldigd te worden, bedoel je?’ vroeg King. ‘Ik weet niet hoe dat elders toegaat, maar in Virginia executeren ze je maar één keer, hoor.’

Williams liet een luid gekreun horen en greep naar de Advil. ‘Verdomme, ik krijg weer hoofdpijn.’

‘Heb je Bobby Battles testament gezien?’ vroeg Michelle.

Williams slikte een paar hoofdpijntabletten door en knikte. ‘Het overgrote deel van zijn nalatenschap gaat naar Remmy.’

‘Waren ze in gemeenschap van goederen getrouwd?’ vroeg King.

‘Een groot deel van Bobby’s eigendommen stond alleen op zijn naam. Al zijn patenten, bijvoorbeeld. Het huis gaat automatisch naar Remmy en ze had ook nog wat eigendommen op haar naam staan.’

‘Je zei dat het overgrote deel naar Remmy gaat. Wat is er met de rest gebeurd?’

‘Een deel gaat naar de liefdadigheid, en er gaat ook het een en ander naar Eddie en Dorothea, maar dat is bij lange na niet genoeg om er een moord voor te plegen.’

‘En hoe zit het met Savannah?’ vroeg King.

‘Nee, die krijgt niets. Maar ze had al een hoop gehad. Dat zit allemaal in een fonds dat voor haar wordt beheerd.’

‘Maar toch is het behoorlijk hardvochtig om haar helemaal niets na te laten.’

‘Misschien waren ze niet zo close,’ zei Bailey.

King keek hem aan. ‘Hoe goed ken jij die familie?’

‘Eddie en ik zien elkaar vrij regelmatig. We jagen samen en ik ben ook weleens naar een paar van zijn heropvoeringen van de Burgeroorlog geweest. Hij is een keer naar Quantico gekomen en daar heb ik hem rondgeleid op de fbi Academy. Remmy en Bobby waren toen trouwens ook van de partij, en Mason ook. Ik heb een paar schilderijen van Eddie in bezit en Dorothea heeft me geholpen een huis in Charlottesville te krijgen. Toen hun vader vermoord bleek te zijn ben ik een middag bij hen thuis geweest. Hij was diep geschokt, dat kan ik jullie wel vertellen, maar ik denk dat hij zich eigenlijk nog het meest druk maakte om de uitwerking die dit op zijn moeder zou hebben.’

King knikte. ‘Nou, hij kán zijn vader niet vermoord hebben. Toen dat gebeurde, zaten we bij hem aan tafel in een restaurant.’

‘En toen Rhonda Tyler, Steve Canney en Janice Pembroke werden vermoord, was hij bezig met een heropvoering,’ zei Bailey.

‘Hoe zit het met Dorothea?’ vroeg Michelle.

‘Haar hebben we nagetrokken en er is niets belastends gevonden.’

‘Ook niet rond de tijd waarop Bobby Battle is overleden?’ vroeg King.

‘Nou, ze zei dat ze toen op weg was naar Richmond, waar ze de volgende ochtend een bespreking had.’

‘Alleen?’

‘Ja.’

‘Dus zij heeft eigenlijk geen alibi. Nu we het toch over Dorothea hebben: ken je haar goed?’

‘Zoals ik al zei: ze was mijn makelaar. Volgens mij ken ik haar net zo goed als wie ook, en dat is niet érg goed. Ik denk niet dat ze ’s nachts huilend in slaap valt vanwege Bobby’s dood.’

‘Een gelukkig huwelijk?’ vroeg Michelle.

‘Eddie houdt van haar, dat weet ik zeker, maar ik vraag me af in hoeverre het wederzijds is. Onder ons gezegd en gezwegen: het zou me niet verbazen als die nog ergens een vriendje heeft zitten.’

‘En Savannah zei dat ze thuis was toen haar vader stierf. Klopt dat?’

‘Ik heb het nagevraagd bij het personeel, maar iedereen was tegen die tijd al naar huis, behalve Mason, en die kan zich niet herinneren dat hij haar heeft gezien. En ze was niet bepaald in topvorm toen we haar gesproken hebben. Ik moet haar nog eens verhoren.’

‘Dus zij is ook nog steeds verdacht. Hoe zit het met Bobby en Remmy?’ vroeg King.

‘Hoe bedoel je?’

‘Als ik je vertelde dat ze drie of vier jaar geleden slaande ruzie hebben gehad omdat Bobby met allerlei andere vrouwen naar bed ging, zou dat je dan verbazen?’

‘Nee, daar stond hij om bekend. Sommige mensen dachten dat hij daar inmiddels wel overheen was, maar zulke dingen leer je meestal niet meer af.’

‘En dat zou voor Remmy een heel goed motief zijn om haar man te vermoorden,’ zei Michelle.

‘Dat is mogelijk,’ zei Bailey.

‘Hoe zit het met Remmy?’ vroeg King.

‘Of zij met andere mannen naar bed ging?’

King knikte.

‘Nóóit,’ zei Bailey nadrukkelijk.

‘Mason schijnt een heel hoge dunk van haar te hebben,’ zei King.

‘Daar twijfel ik niet aan, maar hij gaat niet met haar naar bed. En dat zal ook nooit gebeuren ook, als je dat soms bedoelt.’

King keek Bailey een paar seconden aan, maar besloot toen van onderwerp te veranderen. Hij keek eens naar de sheriff. ‘Heeft Sylvia al sectie gedaan op Junior?’

‘Ja,’ zei Williams, die inmiddels al genoeg was opgekikkerd om een chocoladedonut naar binnen te werken en twee koppen koffie achterover te slaan. ‘Hij is om het leven gebracht door verwurging met een stuk draad, maar voor zijn dood was hij al herhaaldelijk op zijn hoofd geslagen met een schep en een stuk hout. En daarbij had hij een heleboel bloed verloren.’

‘Dat was ons ook al opgevallen,’ zei King droogjes.

‘Juist,’ zei de sheriff. ‘Maar hoe dan ook, Sylvia denkt dat ze deze keer een spoor van de moordenaar heeft gevonden. En het team van de technische recherche heeft een paar vezels gevonden die niet afkomstig waren van de kleren die Junior aanhad. En niet ver van het huis hebben we ook een bandafdruk gevonden.’

‘Ze kunnen die vezels maar beter ook even met mijn kleren vergelijken,’ zei King. ‘Toen de moordenaar begon te schieten heb ik, eh... wat lichaamscontact met Junior gehad.’

‘Over schieten gesproken,’ zei Michelle, ‘hebben jullie de kogels uit de banden gehaald?’

‘Het waren .44-patronen,’ zei Williams. ‘Niets bijzonders. Ik hoop maar dat we ooit een pistool vinden dat erbij past.’

‘Die vent had een laservizier,’ zei King. ‘Dat is behoorlijk geavanceerd.’

‘En Juniors broekriem was weg,’ merkte Williams op.

‘Weer een trofee,’ zei Michelle.

‘Zo te zien heeft Junior flinke tegenstand geboden,’ zei Bailey. ‘Er zaten een heleboel wonden op zijn handen en bovenarmen, en die waren duidelijk afkomstig van pogingen om klappen af te weren.’

‘En er is een houten wandje omvergedrukt,’ zei de sheriff. ‘Dat is waarschijnlijk tijdens het gevecht gebeurd.’

‘Die vent begint fouten te maken,’ zei Williams. ‘Dat jullie tweeën zo onverwacht langskwamen was voor hem echt een streep door de rekening.’

‘We hebben hem laten ontsnappen,’ zei Michelle. ‘Dus zoveel hebben we niet bereikt.’

King keek nog eens aandachtig naar de brief. ‘Dit is de eerste keer dat hij een slachtoffer met name noemt,’ zei hij.

‘Dat is mij ook al opgevallen,’ zei Bailey. ‘En wat denk je van die opmerking dat we zijn verleden maar eens moeten natrekken?’

‘Dat Deaver homoseksueel was geloof ik niet, maar misschien wil de moordenaar ons wel op iets anders wijzen,’ zei King.

‘Maar waarom zou een moordenaar dat doen?’ vroeg Williams zich af.

‘Heb je dat dan nog niet geleerd op de cursus ‘‘Seriemoordenaars voor beginners’’?’ vroeg King. ‘Stiekem willen ze allemaal graag opgepakt worden.’

‘Soms is dat echt zo,’ merkte Bailey op.

‘Ja, maar deze vent niet,’ zei King. ‘Dat voel ik gewoon. Hij speelt met ons. Hij wil bepalen wat wij gaan doen. Hij zit nu te wachten of we doen wat hij gezegd heeft.’

‘Maar waarom dan?’ vroeg Michelle.

‘Omdat dit allemaal deel uitmaakt van iets veel groters, iets waar wij nu nog geen zicht op hebben,’ zei King.

‘En wat mag dat dan wel zijn?’ vroeg Bailey sceptisch.

‘Als ik daarachter kom, ben jij de twééde die het te horen krijgt,’ zei King met een veelbetekenende blik op Williams. ‘Hoe heeft Lulu het opgenomen, Todd?’ vroeg hij daarna met een heel wat zachtere stem.

Williams leunde achterover in zijn stoel en haalde zijn schouders op. ‘Ze heeft niet gehuild, maar per slot van rekening waren de kinderen erbij. Maar die moeder van haar, dat mens werd compleet hysterisch. Ze liep maar te gillen dat ze altijd zoveel van Junior had gehouden, en wat ze nou zonder hem moesten beginnen. Uiteindelijk heeft Lulu haar maar naar een andere kamer gebracht. Wat een vreselijk wijf is dat.’

King en Michelle keken elkaar hoofdschuddend aan.

‘En dan komen we nu bij een interessant punt,’ zei Williams. ‘Jullie hebben ons verteld dat Remmy Junior heeft bedreigd. Dat ze een paar dingen terug wilde hebben en dat ze niet wilde dat Junior die aan iemand anders liet zien.’

King knikte. ‘Dat is wat Lulu ons heeft verteld, en volgens haar was dat wat zij van Junior te horen heeft gekregen. Maar Remmy Battle is niet degene die Junior in elkaar heeft geslagen en daarna heeft gewurgd.’

‘Maar volgens Lulu had Remmy tegen Junior gezegd dat ze wel een paar mensen kende die...’

King schudde zijn hoofd. ‘Ik denk niet dat Remmy hem zou willen laten vermoorden, in elk geval nog niet. Volgens Lulu zou ze Junior nog wat bedenktijd geven. Nu hij dood is, kan hij haar niet meer vertellen waar die spullen zijn. Ik denk trouwens niet dat hij haar daar hoe dan ook iets zinnigs over had kunnen zeggen, omdat ik niet geloof dat hij die spullen heeft gestolen.’

‘Als hij dood is,’ zei Bailey, ‘kan hij ze ook niet aan iemand anders laten zien.’

King was nog steeds niet overtuigd. ‘Maar daar kan Remmy niet zeker van zijn. Per slot van rekening kan hij best iets hebben geregeld voor het geval hem iets zou overkomen.’

‘Dat is waar,’ zei Williams. ‘Maar we zullen dit toch moeten natrekken. Niet dat ik er nou zo naar uitzie om Remmy hierop aan te spreken.’

‘Nou,’ zei King. ‘We hebben nog veel te doen. We moeten nog een heleboel mensen spreken en een hoop verschillende plekken bezoeken.’

‘Wie en waar?’ vroeg Bailey op scherpe toon.

‘De vader van Steve Canney en de ouders van Janice Pembroke.’

‘Die hebben we al gesproken. En dat geldt ook voor iedereen die iets met Diane Hinson te maken heeft gehad.’

‘Maar jullie vinden het toch niet erg als wij nog eens gaan kijken?’ zei Michelle.

‘Ga gerust je gang,’ zei Williams snel. ‘Jullie hebben volledig de vrije hand.’

‘Maar als jullie op iets interessants stuiten,’ zei Bailey, ‘vergeet dan niet het te melden.’

‘O, dat zal ik zeker niet vergeten,’ mompelde King.