100

Twee dagen later zette King zijn auto op het parkeerterrein en stapte uit. Hij liep het praktijkgebouw binnen, vroeg naar Sylvia en liet zich de weg wijzen naar haar spreekkamer.

Ze zat aan haar bureau, met haar linkerarm in een mitella. Ze keek op en glimlachte, liep toen om het bureau heen en sloeg haar armen om hem heen.

‘Voel je je alweer een beetje beter?’ vroeg ze.

‘Ik ben ermee bezig,’ zei hij zachtjes. ‘Hoe gaat het met je arm?’

‘Bijna zo goed als nieuw.’

Hij ging tegenover haar zitten, terwijl zij met één been op de grond plaatsnam op de rand van haar bureau.

‘Ik heb je niet veel gezien de afgelopen tijd.’

‘Ik heb het nogal druk gehad.’

‘Ik heb kaartjes voor een toneelstuk in Washington, volgende week zaterdag. Zou je het erg brutaal vinden als ik je vroeg om mee te gaan? Aparte hotelkamers natuurlijk, dus er kan je niets gebeuren.’

King keek even naar de kapstok. Haar jas, trui en schoenen waren er respectievelijk netjes aan opgehangen, opgevouwen op neergelegd en naast gezet.

‘Is er iets mis, Sean?’

Hij keek haar aan. ‘Sylvia, waarom denk je dat Eddie het op ons gemunt had?’

Haar gezichtsuitdrukking veranderde op slag. ‘Hij is gek. Wij hebben ervoor gezorgd dat hij werd opgepakt. Of liever gezegd: daar heb jij voor gezorgd. En daarom haatte hij je.’

‘Maar hij liet me gaan. En jou hield hij bij zich. Hij had je over een boomstronk gelegd en stond op het punt om je te onthoofden. Als een middeleeuwse beul.’

Haar gezicht vertrok van woede. ‘Sean, die vent had al negen mensen vermoord, en die had hij bijna allemaal lukraak uitgekozen.’

Hij haalde een velletje papier uit zijn zak en gaf het aan haar. Ze ging aan haar bureau zitten en las het langzaam door.

Ze keek op. ‘Dit is het krantenartikel over de dood van mijn man.’

‘Hij is geschept door een auto en was op slag dood. De bestuurder van de auto is doorgereden. De zaak is nooit opgelost.’

‘Dat weet ik maar al te goed,’ zei ze kil, en ze schoof het papiertje naar hem toe. ‘Nou én?’

‘In de nacht waarop George Diaz om het leven is gekomen, is de Rolls-Royce van Bobby Battle beschadigd geraakt. De volgende dag was het ding verdwenen, en dat gold ook voor de monteur die zijn collectie voor hem onderhield.’

‘Wil je daarmee zeggen dat die monteur mijn man heeft vermoord?’

‘Nee, ik zeg dat Bobby Battle je man heeft vermoord.’

Ze keek hem verbijsterd aan. ‘Waarom zou hij dat nou doen, verdomme?’

‘Omdat hij je wilde wreken. Hij nam wraak namens de vrouw van wie hij hield.’

Sylvia stond op en klemde haar handen zo strak om de rand van het bureau dat haar vingernagels diep wegzonken. ‘Wat probeer jij hier te flikken?’

Nu veranderde Kings gezichtsuitdrukking ook. Hij ging op de punt van zijn stoel zitten. ‘Ga zitten, Sylvia, ik heb nog heel veel meer te zeggen.’

‘Ik...’

‘Zitten!’

Zonder haar ogen ook maar een seconde van hem af te wenden liet ze zich langzaam weer in haar stoel zakken.

‘Je hebt me ooit verteld dat je Lulu Oxley weleens in de wachtkamer van de gynaecoloog had gezien bij wie jullie allebei patiënt waren. Je zinspeelde erop dat ze van dokter was veranderd. Maar zíj is niet van dokter veranderd, maar jij.’

‘Dat is toch geen misdrijf?’

‘Daar kom ik nog op. Ik heb de naam van je nieuwe gynaecoloog van je oude gekregen en ben haar gaan opzoeken. Ze zit helemaal in Washington. Waarom zo ver weg, Sylvia?’

‘Dat gaat je geen moer aan.’

‘Toen je drieënhalf jaar geleden werd geopereerd, was je man degene die de operatie verrichtte. Hij was de allerbeste, zei je. Maar toen hij jou opensneed, had hij andere plannen. Ik heb eens met een bevriende chirurg gepraat en de procedure voor het corrigeren van een gescheurde divertikel van de karteldarm is een van de heel weinige waarbij een chirurg nog iets extra’s kan doen zonder dat een van de andere aanwezige artsen of verpleegkundigen daar ook maar iets van merkt.’

‘Wil je nou alsjeblieft eens ter zake komen?’ riep ze uit.

‘Ik weet het, Sylvia.’

‘Wát weet je dan?’ zei ze woest.

‘Dat hij zonder jouw medeweten of toestemming je eileiders heeft afgebonden, en je daarmee heeft gesteriliseerd.’

Er viel een lange stilte. ‘Ik weet niet waar je het over...’

‘George Diaz heeft de scheur in je karteldarm gehecht,’ viel King haar in de rede, ‘en heeft in het voorbijgaan ook even je eileiders dichtgeniet. En dat deed hij expres. Met die hechtingen in je lijf kon je niet terug naar je oude gynaecoloog. Hoe zou je dat nou moeten uitleggen? En dus heb je een nieuwe genomen, waarschijnlijk met een aangepast medisch dossier, en die heeft ze weer weggehaald. Ik ben haar gaan opzoeken en heb haar iets op de mouw gespeld over mijn ‘‘vrouw’’ en haar problemen met haar eileiders. Ik zei dat jij haar had aanbevolen omdat de operatie die ze bij jou had gedaan zo goed geslaagd was. Vanwege haar beroepsgeheim kon ze me niet al te veel vertellen, maar wat ze wel wilde loslaten was net voldoende om mijn verdenkingen te bevestigen. En de schade zou blijvend zijn geweest, hè? Je zou nooit meer kinderen kunnen krijgen.’

‘Vuile klootzak, hoe dúrf je...’

‘Je man is erachter gekomen dat jij Bobby’s minnares was,’ viel King haar opnieuw in de rede. ‘Je was voor die oude man gevallen, net als honderden anderen vóór je. George heeft wraak genomen voor je ontrouw en daarna heb jij weer wraak genomen.’ Hij pakte de foto van George Diaz van haar bureau en legde die met de afbeelding naar beneden op het bureau. ‘Voor mij hoef je de fa¢ade van de arme, treurende weduwe niet op te houden.’

‘Ik lag plat op mijn rug in het ziekenhuis toen George om het leven kwam!’

‘Inderdaad. Maar ik durf te wedden dat je man je heeft verteld wat hij had gedaan. Hij zou per slot van rekening willen dat je wist hoe hij zich gewroken had. Jij hebt Bobby gebeld en hebt hem er alles over verteld. En hij is er in zijn Rolls-Royce op uitgegaan, is naar je huis gereden, zag Diaz een wandelingetje maken en dat was dat. Eerst dacht ik dat Bobby de vrouw van Roger Canney had doodgereden, want die is rond die tijd ook bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Maar haar dood was gewoon een ongeluk. De dood van je man was moord.’

‘Dit zijn allemaal gissingen. En zelfs als het allemaal zo gegaan is als jij nu beweert, heb ik nog niets misdaan. Helemaal niets.’

‘Het misdadige komt nog. Want jij hebt Bobby vermoord door een dodelijke dosis kaliumchloride in zijn infuuszak te spuiten.’

‘Mijn kamer uit.’

‘Ik ga als ik heb gezegd wat ik te zeggen heb.’

‘Eerst zeg je dat ik met die vent naar bed ben geweest en daarna dat ik hem heb vermoord. Waarom zou ik hem nou hebben willen vermoorden?’

‘Je was bang dat hij je zou verraden,’ zei King eenvoudigweg. ‘Op de dag waarop hij werd vermoord, kwamen we je tegen in het huis van Diane Hinson. Michelle vertelde dat Bobby weer bij kennis was, maar dat hij lag te ijlen, allerlei namen riep en onsamenhangende dingen zei. Je was doodsbenauwd dat hij jouw naam zou noemen en over jullie relatie zou beginnen. Dan zou alles bekend worden. Misschien had hij je inmiddels al aan de kant gezet en in dat geval was je hem natuurlijk niets verschuldigd, maar dat weet ik niet zeker. Wat ik wél zeker weet, is dat je naar hem toe bent gegaan en dat je hem hebt vermoord. Voor een arts moet dat niet moeilijk zijn geweest. Je wist hoe het in het ziekenhuis toeging. Je hebt het gif in de infuuszak gespoten en niet in de slang, en je hebt een veer en een horloge achtergelaten omdat je wilde dat de moord aan de andere moordenaar toegeschreven zou worden. Je steunde al heel snel mijn theorie dat Bobby was vermoord door een lid van de familie Battle. Maar je hebt één fout gemaakt: je hebt niets weggenomen uit zijn kamer. Die diefstallen van de andere slachtoffers, de medaille van St.-Christoffel en zo, zijn niet openbaar gemaakt, en jij had er ook niets over te horen gekregen. Dus wist je niet dat je dat detail ook moest imiteren.’

‘Je bent gek,’ zei Sylvia hoofdschuddend. ‘Je bent al even gek als Eddie. En dan te bedenken dat ik ernaar uitkeek om opnieuw iets met je te beginnen.’

‘Ik ook met jou. Heb ik even mazzel.’

Haar gezicht was nu een afschuwelijk vertrokken masker. ‘Goed, je hebt je zegje gezegd. En nu eruit. En als je hier ook maar tegen iemand één woord over zegt, het maakt niet uit tegen wie, klaag ik je aan wegens laster.’

‘Ik ben nog niet klaar, Sylvia.’

‘O, krijgen we nog meer gestoorde praatjes?’

‘Een heleboel meer. Jij bent ook degene die bij de familie Battle heeft ingebroken.’

‘Je weet gewoon niet van ophouden, hè?’

‘Waarschijnlijk had Bobby je de sleutel en de toegangscode gegeven. Junior had al eens voor je gewerkt, dat heb je ons zelf verteld. Je had voldoende materiaal om hem voor die inbraak te laten opdraaien, en wie weet er beter hoe ze een vingerafdruk moet vervalsen dan een patholoog-anatoom? Ik weet niet zeker hoe je dat hebt gedaan, maar wel dat zoiets voor iemand met zeer veel ervaring niet onmogelijk is.’

‘Waarom zou ik bij hen inbreken? Wat moet ik nou met Remmy’s trouwring?’

‘Die ring kon je helemaal niet schelen! Het ging jou om iets anders. Battle lag in coma in het ziekenhuis. Je was er niet zeker van of Remmy op de hoogte was van Bobby’s geheime bergruimte en je wist ook niet zeker wat hij daarin had liggen. Je wist wel waar dat laatje te vinden was, maar niet hoe je het moest openkrijgen, en daarom heb je het moeten openbreken. Het was duidelijk dat dat opgemerkt zou worden, en om het wat meer op een gewone inbraak te laten lijken heb je toen ook maar bij Remmy ingebroken en het zo geregeld dat Junior daarvoor zou opdraaien. Waarschijnlijk had je van Bobby gehoord dat Remmy ook een geheime bergruimte in haar kamer had, maar dat hij niet wist waar precies. Daarom heb je daar alles moeten openbreken. Anders had je die geheime la nooit gevonden.’

‘En wat zou ik daar dan gestolen moeten hebben?’

‘Een foto van Bobby en jou. Een paar letters op de achterkant van het fotopapier hebben vlekken in het hout van de la achtergelaten. Misschien heeft hij je wel verteld dat hij die foto daar had liggen. Maar hoe dan ook, je moest hem weer in je bezit zien te krijgen. Want als hij doodging en die foto werd ontdekt, zouden de mensen ook weleens vragen kunnen gaan stellen bij de dood van je man. En zelfs als jij daar niets aan kon doen, zou niemand je geloven. Misschien vond je het ook wel een leuk idee dat jij uiteindelijk met Remmy’s trouwring zou rondlopen. Heb je hem thuis weleens omgedaan?’

‘Nou is het genoeg geweest! Eruit! Nu!’

King bleef zitten waar hij zat. ‘En was het nou echt nodig om Kyle te vermoorden? Probeerde hij je soms te chanteren?’

‘Ik héb hem niet vermoord! Hij bestal me!’

King keek naar de kapstok. ‘Op de avond dat Battle werd vermoord, was je bezig met de sectie op Diane Hinson. Je zei dat Kyle die avond in het gerechtelijk laboratorium was geweest, maar je hebt niet gezegd dat je hem had gezien of gesproken, alleen maar dat hij de deur had opengedaan en dat dat in het elektronische logboek van het alarmsysteem was vastgelegd.’

‘Ik heb hem helemaal niet gezien. Ik was met Hinson bezig in het mortuarium.’

‘Nee, niet om tien uur ‘s avonds. En dat is waarschijnlijk wat Kyle heeft gezien, of, juister geformuleerd: níét heeft gezien.’ Hij wees naar de keurige kapstok. ‘Je jasje, je schoenen en dergelijke... die leg je altíjd zo neer als je hier werkt. En het is ook behoorlijk vreemd om ‘s nachts een lijkschouwing te gaan doen, zonder hulp en zonder getuigen, zoals je met Diane Hinson hebt gedaan. Je hebt Todd zwaar de wind van voren gegeven omdat hij niet bij sommige andere lijkschouwingen is geweest, maar je wilde hem niet bij de sectie op Hinson hebben omdat jij die avond ook nog ergens anders heen moest. Je moest naar het ziekenhuis om Bobby te vermoorden tijdens de overdracht. Toen Todd die avond belde om te vertellen dat Battle was overleden, deed je alsof je niet lekker was, óf omdat je de sectie op Hinson nog moest afmaken, óf omdat je jezelf er niet toe kon zetten om zo snel nadat je hem had vermoord naar Battles lijk te gaan kijken.’

‘Jij bent echt geschift, weet je dat? Ik wilde die lijkschouwing gewoon zo snel mogelijk af hebben. Naarmate iemand langer dood is, levert zijn lijk steeds minder aanwijzingen...’

‘Bewaar dat verhaaltje maar voor iemand die het interesseert,’ zei King. ‘Ik vermoed dat Kyle dit allemaal heeft uitgepuzzeld en vervolgens heeft geprobeerd je te chanteren. En dus ben jij naar mij toe gekomen met het volkomen ware verhaal dat hij medicijnen stal en die verkocht aan derden, en ik heb toen tegen je gezegd dat ik Todd zou vragen om de volgende dag even bij hem langs te gaan. Maar toen had jij hem al vermoord. Misschien ben je er wel meteen na ons etentje naartoe gegaan. En tijdens de lijkschouwing heb je genoeg sporen aangetroffen om de indruk te wekken dat het hier om moord ging. Kwam dat even goed uit! En Dorothea zou daarvoor opdraaien. Ik weet zeker dat je dat van plan was. Ik durf er zelfs om te wedden dat je haar hebt gezien bij de Aphrodisiac en dat je wist dat zij Kyles afnemer was.’

Hij keek haar aan. Haar gezicht verried inmiddels geen enkele emotie meer. ‘Maar was het dat allemaal waard voor zo’n monster als Battle? Was het dit allemaal waard, Sylvia? Je was er maar één van de honderd. Hij hield niet van je. Hij hield van niemand.’

Ze pakte de telefoon. ‘Als je nou niet opdondert, bel ik de politie.’

King stond op. ‘En het is maar dat je het weet: Eddie was degene die me op dit alles heeft gewezen. Hij wist dat jij zijn vader had vermoord, en daarom wilde hij jou vermoorden.’

‘Dus nu luister je ook al naar veroordeelde seriemoordenaars?’

‘Heb je weleens van een zekere Teet Haerm gehoord?’

‘Nee.’

‘Hij woonde in Zweden. Misschien woont hij daar nog steeds wel. In de jaren tachtig werd hij ervan beschuldigd dat hij een aantal mensen had vermoord. Hij werd opgepakt en veroordeeld, maar het vonnis werd naderhand vernietigd en hij werd vrijgelaten.’

‘En wat mag dat dan wel met mij te maken hebben?’ vroeg ze ijzig.

‘Teet Haerm was de patholoog-anatoom van Stockholm. Er werd beweerd dat hij eigenhandig de lijkschouwing op sommigen van zijn slachtoffers had verricht. Waarschijnlijk is het voor het eerst in de wereldgeschiedenis geweest dat er zoiets gebeurde. Tot nu toe dan. Eddie heeft een aanwijzing achtergelaten, maar die heeft hij met opzet verkeerd gespeld. Per slot van rekening wilde hij de eerste zijn die jou zou vinden.’ Hij liet een korte stilte vallen en voegde er toen aan toe: ‘Ik weet niet of Teet wel of niet schuldig was, maar jij bent het wel.’

‘En niets van wat je net allemaal hebt gezegd, kun je bewijzen.’

‘Je hebt gelijk, dat kan ik niet,’ zei King. ‘Nu in elk geval nog niet. Maar ik zal jou iets zeggen, mevrouwtje: ik blijf het proberen. En ik hoop dat je in de tussentijd verteerd zult worden door schuldgevoel.’

King liep de deur uit en sloeg die met een klap achter zich dicht.