54

Terwijl Michelle bezig was met de heropvoering, werd King thuis op zijn woonboot gebeld door Sylvia Diaz.

‘We hebben je gemist op de begrafenis en de receptie,’ zei hij.

‘Nou, ik heb meneer en mevrouw Battle niet gekend, dus ben ik ook niet uitgenodigd voor de receptie. En het leek me geen goed idee om daar nou onuitgenodigd naartoe te gaan.’

‘Je hebt wel een paar interessante ontwikkelingen gemist,’ zei hij, en hij vertelde haar over Remmy en Lulu Oxley, maar zonder erbij te vertellen dat hij Sally Wainwright bij Juniors graf had zien bidden. Hoe minder mensen daarvan voorlopig op de hoogte waren, hoe beter.

‘Ik moet je spreken. Heb je tijd om vanavond ergens een hapje te eten?’

‘Zeg maar waar. Je klinkt gespannen, is er iets mis?’

‘Sean, volgens mij is er iets heel erg mis.’

Die avond reed King naar een restaurant aan de rand van Charlottesville. Sylvia had niet met hem willen afspreken in Wrightsburg zelf. Haar cryptische reactie op zijn vraag had zijn nieuwsgierigheid gewekt, en toen ze eenmaal aan tafel zaten, draaide hij er verder niet omheen. ‘Oké, wat is er aan de hand?’

Snel vertelde Sylvia hoe ze had ontdekt dat Kyle medicijnen had gestolen, en dat ze de vorige avond in de Aphrodisiac een mysterieuze vrouw had gezien.

King wist niet goed hoe hij het had. ‘En je hebt haar stem niet herkend?’

‘Nee, de deur was dicht, dus die kon ik niet goed horen. Het was wel duidelijk dat Kyle evenmin wist wie het was. En ze was gewapend, dus ik had geen zin om het haar te gaan vragen.’

‘Dat was heel verstandig van je. Duizend dollar per bestelling – dat perkt het aantal verdachten meteen behoorlijk in.’

‘Het is duidelijk een rijke vrouw of in elk geval iemand die aan geld kan komen.’

‘Ik dacht dat alleen de danseressen daar logeerden.’

‘Nou, het valt ook niet uit te sluiten dat het een van de danseressen was,’ antwoordde Sylvia. ‘Uit wat ik heb gehoord, maak ik op dat ze de een of andere soort striptease voor hem heeft opgevoerd, en dat hij razend werd toen hij daarna niet met haar naar bed mocht. Ik weet nog heel goed dat hij tegen haar stond te gillen omdat ‘‘je met je blote kont voor me heen en weer staat te zwaaien maar me niet laat neuken’’. Of zoiets. Het was in elk geval nogal grof. Die kant van hem heb ik op het werk godzijdank nooit gezien.’

‘Om wat voor drugs gaat het?’

‘Voornamelijk pijnstillers, maar dan wel sterke. Er zijn erbij die je een flinke optater kunnen geven, als je de timed release -component weghaalt of een overdosis neemt. Ze kunnen zelfs levensbedreigend zijn.’

‘En je hebt haar zien weggaan?’

‘Ik denk dat zij het was, maar daar kon ik niet honderd procent zeker van zijn. De vrouw die ik heb gezien is weggereden in een Mercedes cabrio – je weet wel, zo’n ouderwets ding dat inmiddels bijna antiek is. Het nummerbord heb ik niet gezien, en het was te donker om de kleur goed te kunnen zien, maar het leek me groen of donkerblauw. Dus als zij het was, dan was ze niet een van de danseressen, want dan was ze wel in de club gebleven.’

‘Het zal ons wel lukken om die auto te traceren.’

‘Wat doe ik met Kyle?’

‘Het lijkt me iets voor de politie. Je hebt bewijs en je bent getuige.’

‘Denk je dat ik hem erop moet aanspreken?’

‘Nee! Je hebt geen idee wat hij dan gaat doen. Ik zal het er morgenochtend wel even met Todd over hebben om te horen wat die ervan vindt, maar als ik jou was, zou ik maar vast een nieuwe assistent gaan zoeken.’

Ze knikte langzaam. ‘Ik denk dat ik dit had moeten zien aankomen. Kyle zocht altijd al de grenzen op. Een paar dagen geleden betrapte ik hem erop dat hij aan de computer op de administratie bezig was, en toen hing hij een flauwekulverhaal op over voorraden inkopen. Waarschijnlijk zat hij daar onder mijn ogen met de inventarislijsten te knoeien.’

‘Hij is duidelijk een goede leugenaar en hoewel hij me niet gewelddadig lijkt, zijn dat altijd degenen met wie je het meest moet oppassen. Ik ga morgenochtend met hem praten.’

Ze glimlachte. ‘Fijn dat er eens iemand anders is die het heft in handen neemt.’

Hij lachte terug en keek om zich heen. ‘Ze hebben hier een uitstekende wijnkelder. Heb je er bezwaar tegen als ik iets bijzonders bestel?’

‘Zoals ik al zei: fijn dat iemand anders eens het heft in handen neemt.’

‘Als ik me goed herinner, hebben ze hier een Château Ducru-Beaucaillou.’

‘Ducru-Beaucaillou? Mijn Frans is niet zo goed meer.’

‘ Beaucaillou betekent ‘‘mooie kiezelstenen’’,’ zei hij terwijl hij haar recht in de ogen keek. ‘En dat leek me wel toepasselijk.’ De daaropvolgende twee uur gingen heel snel voorbij en van Kyle Montgomery gingen ze al gauw over op wat persoonlijker zaken.

‘George en ik kwamen hier vroeger elk jaar voor onze trouwdag,’ zei Sylvia terwijl ze door het raam naar de volle maan tuurde.

‘Fijne plek om zoiets te vieren,’ merkte King op. ‘Toen we ons detectivebureau begonnen ben ik hier met Michelle gaan eten.’

‘Het is nu meer dan drie jaar geleden dat George is overleden. Ik lag in het ziekenhuis en zat zo zwaar onder de medicijnen dat het pas een paar dagen later tot me doordrong dat hij dood was.’

‘Waarvoor lag je dan in het ziekenhuis?’

‘Gescheurde divertikel van de karteldarm. George heeft me geopereerd. Het werd allemaal wat ingewikkelder toen ik halverwege de operatie ineens niet gunstig bleek te reageren op de verdoving en mijn bloeddruk heel diep wegzakte. Sorry trouwens, dit is niet iets voor tijdens het eten.’

‘Het lijkt me erg zwaar voor een chirurg om zijn eigen vrouw te opereren.’

‘Dat soort chirurgie was zijn specialiteit. Ik denk dat hij intuïtief heeft aangevoeld dat het allemaal misschien wel iets gecompliceerder zou blijken dan de onderzoeken aangaven, en hij had gelijk. George was veruit de beste chirurg in de wijde omgeving, een van de beste specialisten in Amerika zelfs. Ik was in de best mogelijke handen.’ Plotseling veegde ze een paar tranen weg met haar servet.

King pakte haar hand vast. ‘Ik weet dat het allemaal heel naar voor je geweest is. Sorry. Ik vind het echt akelig dat je dit allemaal hebt moeten doormaken.’

Ze haalde eens diep adem en pinkte snel nog een traan weg. ‘Je zou denken dat ik er op een gegeven moment wel overheen zou zijn. De dood maakt deel uit van het leven, dat hou ik mezelf telkens weer voor. Elke keer als ik sectie verricht op iemand die het slachtoffer is geworden van moord, probeer ik mezelf dat weer voor te houden. De dood maakt deel uit van het leven, en soms geldt dat ook voor de gewelddadige en oneerlijke dood. Ik denk dat ik dit werk zonder die filosofie niet zou kunnen doen.’

Hij hief zijn glas. ‘En dat doe je buitengewoon goed.’

‘Dank je wel. Het is fijn om te weten dat iemand zo’n hoge dunk van me heeft.’

Ze keek hem wat verlegen aan.

‘Wat is er?’ zei hij.

‘Ik vroeg me gewoon af waarom we op een gegeven moment nooit meer iets hebben afgesproken.’

‘Dat zat ik me ook net af te vragen.’

Ze liet haar hand licht op de zijne rusten. ‘Misschien moeten we daar maar eens iets aan doen.’

‘Misschien wel, ja,’ zei King.