99

Eddie Battle verklaarde zich schuldig aan alle moorden die hij had gepleegd. In ruil voor zijn volledige medewerking met de autoriteiten en zijn uitgebreide antwoorden op al hun vragen, én omdat er enige twijfel bestond over zijn toerekeningsvatbaarheid, slaagden zijn advocaten erin om een deal te sluiten waarbij hij niet ter dood werd veroordeeld, maar levenslang kreeg, zonder mogelijkheid van vervroegde vrijlating. De heftige reacties op de uitspraak lieten niet lang op zich wachten. Actievoerders vóór de doodstraf demonstreerden in de straten van Wrightsburg. Er werd opgeroepen tot procedures om de gouverneur, de rechter en de officier van justitie uit hun ambt te ontzetten; de familie Battle – althans het weinige wat daar nog van over was – werd voortdurend met de dood bedreigd; en er werd dreigend voorspeld dat Battle het nog geen maand in de gevangenis zou uithouden voordat hij werd vermoord, hoe streng hij ook bewaakt mocht worden.

Veel had King hier niet van gevolgd. Nadat hij Eddie had neergeschoten, had hij geholpen om Sylvia en Eddie naar de boten te dragen, waarmee ze naar het ziekenhuis waren overgebracht. Ze waren allebei inmiddels volledig hersteld, al twijfelde King eraan of Sylvia na deze angstaanjagende ervaring ooit weer helemaal de oude zou worden.

Christus, misschien word ik zelf nooit weer helemaal de oude, dacht hij.

Hij had lange tochten gemaakt met zijn boot, waarbij hij bij daglicht opnieuw de route volgde van die afgrijselijke nacht. Michelle en hij hadden er wat over gepraat, maar over het algemeen hadden ze het onderwerp gemeden. Ze waren allebei uitgeput. Ze had hem echter zeer nadrukkelijk en uitvoerig bedankt omdat hij haar had gered.

Telkens als ze er weer aan dacht, schudde ze haar hoofd. ‘Ik heb me nog nooit zo hulpeloos gevoeld, Sean. Ik ben nog nooit een man tegengekomen die zo sterk was. Het leek wel of hij bezeten werd door iets wat niet van deze wereld was.’

‘Ik denk dat dat ook het geval was,’ had King daarop geantwoord.

Dat alles had hem naar het punt gebracht waarop hij zich nu bevond. Hij zat aan zijn bureau en vroeg zich af wat Eddie had bedoeld met die laatste woorden die hij had gesproken terwijl hij daar bloedend op de heuvelhelling lag.

‘Maar één punt ernaast, man.’ Die vijf woorden beukten op hem in, en hij kon ze maar niet van zich afzetten. Na een hele tijd zo gezeten te hebben stond hij op en reed naar het huis van de familie Battle. Remmy was thuis, vertelde Mason.

Er stonden verschillende tassen en koffers in de hal.

‘Gaat er iemand op reis?’ vroeg King.

‘Savannah heeft een baan gevonden in het buitenland. Ze vertrekt vandaag.’

Daar heeft ze geluk mee, dacht King terwijl Mason hem voorging door de gang.

Remmy leek niet meer dan een schim van haar vroegere zelf. Ze nipte aan haar kopje koffie en King was er zeker van dat die in werkelijkheid voor negentig procent uit bourbon bestond.

‘Ik hoorde net dat Savannah het huis uit gaat,’ zei hij.

‘Ja, maar ze zei dat ze met de kerst op bezoek zou komen,’ zei haar moeder hoopvol.

Of niet, dacht King.

‘Is Dorothea al terug uit de ontwenningskliniek?’

‘Ja. Ze is weer thuis. Ik zal haar helpen met haar geldproblemen.’

‘Fijn om dat te horen. Er is geen reden om de rijkdom niet een beetje te spreiden, en ze is per slot van rekening familie. Wordt ze nog verdacht van de moord op Kyle Montgomery?’

‘Ik geloof van niet. Ik betwijfel of ze die zaak ooit zullen weten op te lossen.’

‘Je weet maar nooit.’

Geen van beiden zei ook maar een woord over Eddie. Wat viel er ook te zeggen?

King wilde hier graag zo snel mogelijk weg, en dus besloot hij maar gewoon ter zake te komen. ‘Remmy, ik kom hier eigenlijk om je een vraag te stellen, eentje maar. Het gaat om een voormalige werknemer van jullie, Billy Edwards.’

Ze wierp hem een scherpe blik toe. ‘De automonteur?’

‘Inderdaad.’

‘Wat is de vraag?’

‘Ik wil weten op welke datum hij precies is vertrokken.’

‘Dat kan ik voor je nakijken in de salarisadministratie.’

‘Ik had al gehoopt dat je dat zou zeggen.’ Hij keek haar vol verwachting aan.

‘Wil je dat nu meteen weten?’

‘Ja, nu meteen.’

Toen ze terugkwam met de afrekeningen, was King opgestaan en had aanstalten gemaakt om weg te gaan, maar toen hij zich al had omgedraaid, voelde hij dat iets hem daar nog van weerhield.

Hij keek naar de goedverzorgde en keurig geklede Remington Battle, die daar in een prachtige oude stoel zat, het toonbeeld van een aristocratische grande dame uit het zuiden van de Verenigde Staten.

Ze keek op. ‘Verder nog iets?’ vroeg ze met kille stem.

‘Was het dit allemaal waard?’

‘Wat bedoel je?’

‘Om de vrouw van Bobby Battle te zijn? Woog dat op tegen het verlies van je twee zoons?’

‘Hoe dúrf je?’ zei ze scherp. ‘Besef je wel wat ik allemaal heb moeten doormaken?’

‘Ja, ik heb er ook van genoten. Waarom geef je geen antwoord op mijn vraag?’

‘Waarom zou ik?’ zei ze nijdig.

‘Vanuit de welwillendheid van een verfijnde en waardige dame misschien.’

‘Je sarcasme is aan mij niet besteed.’

‘Laat ik het dan recht voor zijn raap zeggen: Bobby junior was je kind. Hoe kon je hem zomaar laten creperen?’

‘Zo was het helemaal niet!’ zei ze, en haar stem klonk nu een stuk luider. ‘Denk je nou echt dat het zo lag? Denk je dat ik niet van mijn zoon hield?’

‘Woorden zijn maar woorden, Remmy. Het gaat erom wat je dóét. Zoals tegenwicht bieden aan je man. Zoals hem te verstaan geven dat het je geen moer kon schelen waar hij die ziekte heeft opgelopen, maar dat jóúw zoon daar wél voor behandeld moest worden. Zo moeilijk was die diagnose niet te stellen, zelfs toen niet. Als hij penicilline had gekregen, was er een heel goede kans geweest dat je nu allebei je zoons nog zou hebben gehad. Heb je daar weleens aan gedacht?’

Remmy wilde iets zeggen, maar bedacht zich toen. Ze zette haar kopje koffie neer en legde haar handen in haar schoot.

‘Misschien was ik toen nog niet zo sterk als nu.’ King zag dat haar ogen glommen van de tranen. ‘Maar uiteindelijk heb ik toch de juiste beslissing genomen. Ik heb met Bobby junior allerlei specialisten afgelopen.’

‘Maar toen was het al te laat.’

‘Ja,’ zei Remmy zachtjes. ‘En toen kreeg hij kanker. Hij had gewoon geen weerstand meer.’ Ze veegde haar tranen weg, wilde haar kopje weer pakken, maar hield zich in en keek naar hem op.

‘Iedereen moet beslissingen nemen, Sean,’ zei ze.

‘En een heleboel mensen nemen de verkeerde beslissingen.’

Remmy leek op het punt te staan om een bijtende opmerking te maken, maar slikte die snel weer in toen King een foto van de plank pakte en die omhooghield. Het waren Eddie en Bobby junior als kinderen. Plotseling bracht ze haar hand naar haar mond, alsof ze een snik moest bedwingen. Toen ze hem weer aankeek, dropen haar wangen van de tranen. ‘Toen we trouwden, was Bobby een heel ander mens. Misschien was dat wel de man aan wie ik me heb vastgeklampt, in de hoop dat hij weer terug zou komen.’

King zette de foto weer op de plank. ‘Ik denk dat een man die zijn eigen zoon laat creperen zonder ook maar een poot uit te steken niet het soort man is op wie je moet blijven wachten.’

Zonder om te kijken liep hij naar buiten.

Toen hij de deur uit liep, zag hij dat een chauffeur Savannahs bagage in een zwarte personenwagen aan het laden was. Savannah stapte uit de auto en liep naar hem toe.

‘Ik wilde je nog even spreken voordat ik wegging,’ zei ze. ‘Ik hoorde net wat je tegen mijn moeder zei. Ik stond niet te luisteren, hoor, maar ik liep toevallig net langs.’

‘Eerlijk gezegd weet ik niet of ik nou medelijden voor haar moet voelen of weerzin.’

Ze keek peinzend naar het huis. ‘Ze heeft altijd de matriarch van een grote zuidelijke familie willen zijn. Je weet wel, een soort dynastie.’

‘Dat is haar dan niet gelukt,’ zei King.

Nu werd Savannahs peinzende blik op hem gericht. ‘Dat is het nou net... Volgens mij heeft ze zichzelf ervan weten te overtuigen dat dat haar wél was gelukt. Binnenskamers had ze verschrikkelijk de pest aan mijn vader, maar naar buiten toe deed ze altijd alsof ze hem geweldig vond. Ze hield van haar zoons, maar toch heeft ze die opgeofferd om haar huwelijk te redden. Het slaat nergens op. Het enige wat ik weet, is dat ik hier niets meer mee te maken wil hebben. Ik zal zeker nog tien jaar bezig zijn om erachter te komen hoe ik hiermee moet omgaan, maar dan wel graag van een afstand.’

Ze omhelsden elkaar en King hield het portier voor haar open.

‘Het allerbeste, Savannah.’

‘O, Sean, en bedank Michelle voor alles wat ze voor me gedaan heeft.’

‘Doe ik.’

‘En zeg maar dat ik haar advies over mijn tatoeage heb opgevolgd.’

King keek haar enigszins verbaasd aan, maar zei niets. Toen de auto wegreed, zwaaide hij.

Daarna reed hij naar het gebouw van de Wrightsburg Gazette en ging daar met een wat glazige blik in zijn ogen naar de microfilmlezer zitten kijken die Eddie had gebruikt toen hij hier die nacht had ingebroken. Hij keek snel een hele reeks oude nummers door totdat hij de datum vond waarop Edwards was ontslagen, maar vond daar niet wat hij zocht. Daarna schoot het hem te binnen dat het weleens te laat gebeurd zou kunnen zijn om de avondeditie nog te halen, en daarom keek hij in de krant van de dag daarna. Hij hoefde niet lang te zoeken. Het was voorpaginanieuws. Hij las het artikel aandachtig door en liet zich toen diep in gedachten verzonken achteroverzakken in zijn stoel. Toen zijn gedachten langzaam het werkelijk ondenkbare begonnen te naderen, legde hij zijn hoofd op het bureau.

Toen hij weer rechtop ging zitten, zag hij de muur waar Eddie iets op had geschreven. De tekst was inmiddels weggehaald, maar was nog vaag leesbaar:

tiet

Een paar dagen eerder had hij geëxperimenteerd met verschillende variaties op dit woord – tien, teelt, stiel – maar dat had allemaal niets opgeleverd. En toch geloofde hij niet dat Eddie dat opgeschreven zou hebben als het niet belangrijk was.

King haalde de versleutelingsschijf uit zijn zak en begon er wat aan te draaien. Om de een of andere reden had hij het ding de afgelopen dagen steeds bij zich gestoken. Lang geleden al was er ontdekt dat een gecodeerd bericht door middel van frequentieanalyse weer te ontcijferen viel, als het maar niet te kort was. De methode was in principe heel eenvoudig. Sommige letters van het alfabet worden veel meer gebruikt dan andere, en de letter die het meest wordt gebruikt, is de letter e. Die ontdekking had de codebrekers een hele tijd de overhand gegeven, totdat de versleutelingsmensen eeuwen later weer met nieuwe trucs op de proppen waren gekomen.

King draaide de buitenste ring van de versleutelingsschijf rond totdat de letter e tegenover de letter a kwam te staan. Eén punt ernaast. Hij tuurde naar de muur en verwisselde in gedachten één letter, een e voor een i. Nu stond er

Teet .

Dat sloeg ook nergens op. Wat was een teet? Omdat je per slot van rekening maar nooit wist, ging hij weer naar kantoor, zette de computer aan en tikte het woord ‘teet’ in bij een zoekmachine, en daarna in een opwelling ook het woord ‘misdrijf’. Hij verwachtte niet iets te vinden. Het zou allemaal wel rotzooi zijn, dacht hij, maar toen hij naar het eerste resultaat keek, ging hij plotseling rechtop zitten.

‘O, mijn god.’ Hij las alles wat er te lezen viel en liet zich toen achteroverzakken in zijn stoel. Hij voelde aan zijn voorhoofd. Dat was klam van het zweet. Zijn hele lijf was klam van het zweet. ‘O, mijn god,’ zei hij nogmaals.

Langzaam kwam hij overeind. Hij was blij dat Michelle er niet was. Hij durfde haar niet onder ogen te komen. Niet nú.

King moest nog een paar dingen natrekken om zeker van zijn zaak te kunnen zijn. En daarna zou hij de confrontatie aan moeten gaan. Hij wist dat dit een van de zwaarste in zijn hele leven zou worden.