48

Kyle Montgomery had nog geen antwoord gekregen op zijn chantagebrief. Die had hij natuurlijk anoniem verstuurd. Het bericht was eenvoudig, maar rijk aan mogelijkheden. Het verhulde het feit – op nogal slimme wijze – vond hij, dat hij eigenlijk helemaal niet veel wist. Hij rekende erop dat iemand met een bezwaard geweten uit eigen beweging wel met iets belangrijks zou komen aanzetten, en ‘iets belangrijks’ was voor hem per definitie iets van materiële waarde. Hij had nog steeds niets gehoord en begon zich af te vragen of hij het mis had. Nou ja, als dat zo was, was er niets aan de hand. Dacht hij.

Hij was op weg naar de Aphrodisiac met een andere bestelling voor zijn ‘klant’. Hij had geen extra pillen hoeven halen, omdat hij zo slim was geweest de vorige keer een dubbele portie mee te nemen. Het had geen zin om onnodige risico’s te nemen.

Hij zette zijn auto op het drukke parkeerterrein en ging naar binnen. De auto die kort na hem het parkeerterrein opdraaide, merkte hij niet op. Hij was zo verdiept geweest in zijn gedachten over al dat geld dat hij binnenkort tegemoet kon zien dat hem helemaal niet was opgevallen dat hij al gevolgd was sinds hij van huis was gegaan.

Hij ging naar binnen, en zoals zijn gewoonte was, bleef hij een poosje naar de paaldanseressen kijken. Er was er een bij die hij erg leuk vond, al maakte hij bij haar maar weinig kans. Hij beschikte niet over het uiterlijk, noch over het geld – en dat laatste was veel belangrijker – dat je nodig had om deze meisjes zover te krijgen dat ze je ook maar een blik waardig keurden.

Hij liep de trap op en wilde langs het rode gordijn lopen toen er ineens een vrouw naast hem opdook. Ze zag er nogal afgetobd uit en stond zo te zien niet al te stevig op haar benen.

‘Waar gaat dat heen?’ vroeg ze.

‘Iemand opzoeken,’ zei hij zenuwachtig. ‘Ik word verwacht.’

‘O, ja?’ zei de vrouw, die duidelijk aangeschoten was, met onvaste stem. ‘Heb je een rijbewijs of een paspoort?’

‘Een rijbewijs of een paspoort? Ik ben niet aan het drinken en ik kijk niet naar de meisjes. En zie ik er soms uit alsof ik onder de achttien ben? Heb je al die grijze haren in mijn sik niet gezien?’

‘Als je een grote mond hebt, kun je meteen oprotten.’

‘Hoor eens, mevrouw, wat is nou het probleem?’ vroeg Kyle op wat beleefdere toon. ‘Ik ben hier al eerder geweest,’ voegde hij er nog aan toe.

‘Dat weet ik,’ zei de vrouw. ‘Ik heb je wel gezien.’

‘Komt u hier vaak?’ vroeg Kyle zenuwachtig. Plotseling drong het tot hem door dat het niet in zijn belang was om hier als een vaste bezoeker bekend te staan.

‘Ik kom hier elke dag,’ antwoordde Lulu Oxley. Ze gebaarde naar het rode gordijn. ‘Je doet je best maar, snelle jongen.’

En ze wankelde de trap af terwijl Kyle haastig langs het rode gordijn liep.

Hij klopte aan en kreeg het gebruikelijke antwoord. Hij ging naar binnen. De vrouw lag op bed, met een deken over zich heen. Het was zo donker in het vertrek dat hij haar nauwelijks kon zien.

Hij hield het zakje op. ‘Hier zijn ze.’

Ze gooide iets naar hem toe. Hij stak zijn hand op, maar miste, en het voorwerp plofte op de vloer. Hij raapte het op: tien honderdjes die met een elastiekje bij elkaar werden gehouden. Hij legde het zakje op tafel en bleef zenuwachtig naar haar staan kijken. Toen ze na een paar tellen nog niets had gezegd, draaide hij zich om en wilde weglopen. Maar toen hij het bed hoorde kraken en het licht wat feller werd, bleef hij weer staan. Met half dichtgeknepen ogen keek hij achterom en zag haar naar zich toe komen. Ze had de sjaal weer om haar hoofd gewikkeld, haar zonnebril op, en de deken om zich heen geslagen. Toen ze dichterbij kwam, kon hij zien dat haar schouders naakt waren en dat ze op kousenvoeten was.

Toen ze nog maar een centimeter of dertig van hem af stond, liet ze de deken van zich af vallen. Ze had een zwarte string aan, met een bijpassende beha en zwarte nylonkousen tot hoog op haar dijen, maar meer ook niet. Hij schrok, ademde moeizaam en voelde hoe elke spier van zijn lijf zich spande. Haar lichaam was zonder meer prachtig. Haar buik was plat, haar heupen waren zacht en haar borsten spanden zich tegen het dunne stukje kant dat ze in bedwang hield. Hij wilde niets liever dan haar die weinige kleren van het lijf rukken.

Alsof ze zijn gedachten had gelezen – wat per slot van rekening ook niet zo moeilijk was – maakte ze haar beha los en liet die op de grond vallen, zodat haar borsten uit hun beknellende omhelzing verlost werden en wat opzij wipten.

Kyle kreunde en zakte bijna door zijn knieën. Dit was ongetwijfeld de mooiste nacht van zijn leven.

Ze stak haar hand uit, alsof ze zijn maar al te zichtbare erectie wilde aanraken, maar pakte toen het zakje van de tafel en sloeg de deken weer om zich heen.

Kyle deed een stap naar voren. ‘Dat hoeft niet, schatje,’ zei hij zo cool als hij maar kon. ‘Die zit alleen maar in de weg.’ Hij was nog nooit zo dicht bij een vrouw met zo weinig kleren aan geweest. Duizend dollar en nog gratis een beurt ook. Het kon toch zeker niet beter? Hij wilde zijn armen om haar heen slaan, maar ze duwde hem weg met veel meer kracht dan hij had verwacht.

Zijn gezicht werd vuurrood toen ze begon te lachen.

Ze liep weer naar het bed, liet de deken op de vloer zakken, ging languit op de matras liggen en rekte zich uit alsof ze een grote luie kat was. Toen draaide ze zich om, zodat ze op haar knieën en ellebogen zat, stak haar hand uit en legde het zakje op het nachtkastje. De bewegingen waarmee ze dat deed, waren zo langzaam en weloverwogen dat hij haar billen heel lang en onverhuld te zien kreeg. Hij was nu zo opgewonden dat het gewoon pijn deed.

Ze liet zich weer op haar rug rollen, stak een been omhoog en nam rustig de tijd om de nylonkous af te stropen en die naar hem toe te gooien. En met haar andere been ging het al net zo. Daarna wees ze naar hem en lachte weer. Terwijl een ander deel van hem snel omlaagzakte, voelde Kyle zijn bloeddruk omhoogschieten.

‘Takkewijf!’ Eindelijk zou hij de kans krijgen om zijn fantasieën waar te maken en tegelijkertijd zou hij haar nog een lesje leren ook. Snel stapte hij naar het bed toe. Hij bleef echter al even snel weer staan toen ze een pistool op hem richtte. Dat had zeker onder de lakens verborgen gelegen.

‘Wegwezen.’ Dit was de eerste keer dat ze op normale toon iets tegen hem zei, en hij herkende haar stem niet. Dat was echter niet iets waar hij op dit ogenblik erg op lette. Zijn blik was strak op het pistool gericht, dat nu op- en neerging, van zijn hoofd naar zijn kruis.

Kyle liep langzaam naar achteren, met zijn handen vóór zich, alsof hij daarmee een kogel hoopte tegen te houden. ‘Hé, kalm aan. Ik ga al.’

‘Opschieten,’ zei ze harder. Ze trok de deken om zich heen en ging voor hem staan, met haar beide handen om het pistool, alsof ze heel goed wist hoe ze daarmee om moest gaan.

Hij stak zijn handen hoog in de lucht. ‘Ik ga al. Ik gá al, verdomme!’

Hij draaide zich om.

‘Leg het geld op tafel,’ zei ze.

Langzaam draaide hij zich weer om. ‘Pardon?’

‘Het geld. Op tafel.’ Ze maakte een kort gebaar met het pistool.

‘Ik heb je geleverd wat je wilde hebben. Dat kost géld.’

In reactie daarop liet ze opnieuw de deken zakken en streek met één hand over de wulpse vormen van haar vrijwel naakte lijf. ‘Dit ook,’ zei ze streng. ‘Kijk maar eens goed, jongetje, want dit is de laatste keer dat je het te zien krijgt.’

Nu werd hij nijdig. ‘Duizend dollar! En waarvoor? Voor een peepshow, verdomme? Zelfs als ik met je naar bed mocht, had ik daar nog geen duizend dollar voor over.’

‘Zelfs voor al het geld ter wereld mocht jij nog niet met je poten aan me zitten,’ zei ze bot.

‘O nee? Alsof jij zo geweldig bent. Een drugsverslaafde exhibitioniste die in een kamertje in een nachtclub woont? En die haar gezicht verbergt achter een sjaal en een grote donkere zonnebril? Die met haar blote billen uitdagend voor me heen en weer staat te zwaaien en dan zegt dat ik van haar af moet blijven? Wie denk je wel dat je bent?’

‘Je bent saai. Rot op.’

‘Zal ik jou eens wat vertellen? Ik denk niet dat jij met dat pistool durft te schieten. Niet met al die mensen hier vlakbij.’ Hij keek haar triomfantelijk aan, maar die triomf was niet van lange duur.

Ze tikte op de tromp van het pistool en zei: ‘Dit is een geluiddemper.’ Ze mikte opnieuw op zijn kruis. ‘Zal ik hem even demonstreren?’

‘Nee!’ gilde hij, terwijl hij achteruitschuifelde. ‘Nee.’ Hij liet het geld op tafel vallen, draaide zich om en rende de kamer uit. De deur sloeg met een harde klap dicht.

De vrouw deed de deur op slot, ging weer in bed liggen en slikte wat pillen. Een paar minuten later lag ze kreunend op de vloer en was ze weer gelukkig.

Aan de andere kant van de deur was Sylvia net op tijd weggedoken voordat Kyle langs kwam rennen. Ze had alles gehoord, liep haastig naar buiten en was net op tijd om Kyle zo snel het parkeerterrein af te zien rijden dat het grind onder zijn banden wegspoot. Snel zette ze de hoed af en trok haar opgestoken haar los. Haar verdenkingen waren bevestigd: Kyle stal drugs en verkocht die. Maar wie was de vrouw in dat kamertje? Ze had aandachtig geluisterd, maar hoewel de stem haar bekend voorkwam, kon ze hem niet plaatsen. Sylvia besloot op het parkeerterrein te blijven wachten of de vrouw nog naar buiten zou komen.

Er gingen vele uren voorbij. Het was inmiddels al heel vroeg in de ochtend en Sylvia had al meer dan honderd mensen het gebouw uit zien komen, voor het grootste deel mannen. Ze wilde het net opgeven toen er nog iemand naar buiten kwam. Het was een vrouw. Ze had een sjaal om haar hoofd geslagen en hoewel het donker was, had ze een zonnebril op. Ze leek wat onvast ter been, maar toch stapte ze in een vlak bij het gebouw geparkeerde auto en reed weg. Sylvia besloot haar niet te volgen, omdat ze dan te gemakkelijk opgemerkt zou worden. De auto waarin de vrouw was weggereden, had ze echter goed gezien. Ze reed weg. Hoewel sommige vragen vannacht beantwoord waren, waren daar nieuwe en verontrustende andere vragen voor in de plaats gekomen.