3

Het was nu behoorlijk druk op de open plek. Een flinke lap grond was afgezet met geel politietape dat van boom tot boom was gespannen. Twee mensen van het gerechtelijk laboratorium zochten naar aanwijzingen op de plek waar het lijk was aangetroffen en analyseerden dingen die veel te minuscuul leken om ook maar van enig belang te zijn. Sommige mensen stonden over het lijk gebogen, terwijl andere zich een weg baanden door het omringende struikgewas om naar sporen en aanwijzingen te zoeken over de route waarlangs de moordenaar hier was gekomen en weer was weggegaan. Een politieman in uniform had de plek uitgebreid gefotografeerd en er toen ook nog eens een video-opname van gemaakt. Alle politiemensen hadden zuurstofmaskers op om zich te beschermen tegen de stank, maar toch liepen ze om de beurt haastig het bos in om over te geven.

Het zag er heel efficiënt en ordelijk uit, en iedereen was zo intensief bezig dat het wel een politieserie leek, maar voor een ervaren waarnemer was het duidelijk dat de stand tussen de schurken en de helden tot nu toe 1-0 was. Ze hadden nog helemaal niets gevonden.

Michelle stond een eindje verderop toe te kijken. Naast haar stond Sean King, haar partner van privédetectivebureau King & Maxwell. King was in de veertig en acht centimeter langer dan Maxwell. Hij had kort donker haar dat bij de slapen grijs begon te worden. Hij was goed in vorm en had brede schouders, maar zijn knieën waren nogal gammel en tijdens een mislukte arrestatie was er een kogel dwars door een van zijn schouders gegaan. Dat was toen hij als agent van de Secret Service met een onderzoek naar valsemunterij bezig was. Hij was ook een tijdje vrijwillige deputy-sheriff geweest in Wrightsburg, maar inmiddels had hij die functie neergelegd en zowel vuurwapens als politiewerk voor de rest van zijn leven afgezworen.

Sean King had in zijn leven verschillende tragedies moeten doormaken: aan zijn loopbaan bij de Secret Service was op smadelijke wijze een einde gekomen nadat een presidentskandidaat die hij moest bewaken onder zijn ogen was vermoord, zijn huwelijk was uitgedraaid op een nare scheiding, en daarna was er ook nog eens een poging gedaan om hem te laten opdraaien voor een reeks moorden, waardoor de herinneringen aan de pijnlijke details van zijn laatste dagen als federaal agent ook weer waren opgerakeld. Dit alles had hem tot een zeer behoedzaam man gemaakt, die niet bereid was om ook maar enig vertrouwen te stellen in wie dan ook, in elk geval voordat Michelle Maxwell pardoes zijn leven binnen was gestapt. Hoewel hun relatie heel stormachtig was begonnen, was zij inmiddels de enige in de hele wereld die hij absoluut vertrouwde.

Michelle Maxwell zelf was met een flinke spurt aan haar leven begonnen. Ze was in drie jaar door de middelbare school heen gescheerd, had een olympische medaille roeien gewonnen, en voordat ze bij de Secret Service ging, had ze in haar thuisstaat Tennessee als politieambtenaar gewerkt. Net als bij King was haar afscheid van deze federale dienst niet prettig geweest. Iemand die ze moest beschermen was op ingenieuze wijze ontvoerd. Het was de eerste keer in haar leven geweest dat haar iets niet gelukt was, en dat fiasco had haar bijna te gronde gericht. Nadat ze toch uit de as had weten te herrijzen had ze samen met King een privédetectivebureau opgericht. Tijdens hun eerste ontmoeting had ze onmiddellijk een hekel aan hem gekregen, maar tegenwoordig beschouwde ze Sean King als wat hij was: de beste rechercheur die ze ooit had gekend. En haar beste vriend.

Toch hadden de twee niet verschillender kunnen zijn. Michelle snakte voortdurend naar adrenalinestoten en dreef haar lichaam tot het uiterste met intensieve oefeningen die zowel haar longen als ledematen zwaar op de proef stelden. King ging in zijn vrije tijd liever op zoek naar wijnen die goed in zijn collectie pasten, verzamelde op een ontspannen manier werk van kunstenaars uit de omgeving, las goede boeken en ging daarnaast ook veel varen en vissen op het meer achter zijn huis. Hij was geneigd tot introspectie en dacht graag na voordat hij iets deed, terwijl Michelle juist de neiging had om overal met absolute topsnelheid op af te stormen en pas later te kijken waar de stukken en brokken waren neergekomen. Op de een of andere manier bleek dit partnerschap tussen ontploffende ster en gestaag voortschuivende gletsjer echter te floreren.

‘Hebben ze de jongens gevonden?’ vroeg ze aan King.

Hij knikte. ‘Ik heb gehoord dat die behoorlijk geschrokken waren.’

‘Dat lijkt me nog zwak uitgedrukt. Ze zullen waarschijnlijk hun hele middelbareschooltijd in therapie moeten blijven.’

Michelle had al een gedetailleerde verklaring afgelegd tegenover de plaatselijke politie, in de persoon van sheriff Todd Williams. Na het eerste avontuur van King en Michelle in Wrightsburg was het haar van de sheriff een stuk grijzer geworden.

Michelle keek toe hoe een slanke en aantrekkelijke vrouw van achter in de dertig, die een zwarte tas en een uitrusting voor het onderzoek van verkrachtingszaken bij zich had, de open plek op liep, zich naast het lijk op haar knieën liet zakken en het begon te onderzoeken.

‘Dat is de adjunct-patholoog-anatoom van dit district,’ legde King haar uit. ‘Sylvia Diaz.’

‘Diaz? Ze lijkt meer op de filmster Maureen O’Hara.’

‘George Diaz was haar man. Hij was hier in de omgeving een heel gerenommeerd chirurg. Een paar jaar geleden is hij om het leven gekomen toen hij werd geschept door een auto. Sylvia was vroeger hoogleraar Forensische Pathologie aan de universiteit van Virginia. Tegenwoordig heeft ze een eigen huisartsenpraktijk.’

‘En daarnaast is ze dan ook nog adjunct-patholoog-anatoom. Een druk bestaan. Kinderen?’

‘Nee, haar werk zal haar wel volledig in beslag nemen.’

Toen de wind weer draaide, zodat de lijkenlucht recht naar hen toe werd geblazen, bracht Michelle snel haar hand naar haar neus. ‘Wat een leven,’ zei ze. ‘God zeg, zij heeft niet eens een maskertje op en ík word nu al kotsmisselijk.’

Twintig minuten later kwam Diaz overeind en sprak even met de mensen van het gerechtelijk laboratorium. Vervolgens trok ze haar rubberhandschoenen uit en begon foto’s te maken van het lijk en de omgeving. Toen ze daarmee klaar was, stopte ze haar camera weer in haar tas en maakte aanstalten om weg te gaan toen ze King zag staan. Er verscheen een hartelijke glimlach op haar gezicht en ze liep naar hen toe.

Michelle fluisterde: ‘Ben je soms vergeten te vertellen dat jullie samen iets hebben gehad?’

King keek haar verbaasd aan. ‘We zijn ooit eens een paar keer uit geweest, maar hoe weet jij dat?’

‘Als je net zo’n tijd met je gezicht vlak boven een lijk hebt gehangen, ga je alleen maar zo kijken als je iemand al heel goed kent.’

‘Bedankt voor je scherpzinnige opmerking, maar wees een beetje aardig tegen haar. Sylvia is echt een geweldige vrouw.’

‘Dat geloof ik graag, maar bespaar me de details, Sean.’

‘Maak je maar geen zorgen. Zolang ik nog in leven ben, komt er geen detail over mijn lippen.’

‘Juist. Je bent toch echt een gentleman uit Virginia.’

‘Nee, ik wil gewoon niet op mijn vingers getikt worden.’