61

King en Michelle hadden met Todd Williams en twee van zijn deputy’s afgesproken in de Aphrodisiac. Niet lang nadat ze elkaar daar hadden getroffen zaten ze bij Lulu op kantoor en verhoorden ze haar over de bewoonster van die kamer en de bezoekjes die Kyle haar had gebracht. Aanvankelijk ontkende Lulu dat ze daar ook maar iets van wist, maar na verloop van tijd gaf ze toe dat ze Kyle twee avonden geleden nog had gezien.

‘Maar wie die vrouw is weet ik niet,’ zei ze. ‘Ze werkt hier niet. Dat is het enige wat ik jullie kan vertellen.’

‘Wat? Doe je tegenwoordig dan aan liefdadigheid?’ zei sheriff Williams. En schamper voegde hij daaraan toe: ‘Je geeft die kamers zeker gratis in bruikleen aan rijke drugsverslaafden?’

‘Ik had geen idee dat ze daar dat soort dingen uitspookte. Ze heeft contant betaald voor de kamer. Ik dacht dat ze gewoon een dak boven haar hoofd nodig had.’

‘Was ze hier elke avond?’

‘Daar heb ik eigenlijk niet zo op gelet. Tenzij je een van de zaaltjes binnengaat waar de meisjes optreden, hoef je hier nergens een pasje te laten zien. We hebben hier ook lounges en een business center,’ zei ze verhit. ‘Iedereen kan daar in en uit lopen zonder dat iemand erop let. We zijn een openbare gelegenheid.’

‘Kom op, Lulu,’ zei King hoofdschuddend. ‘Je gaat toch niet beweren dat je die vrouw nooit gesproken hebt? Ook niet toen ze hier voor het eerst een kamer heeft gehuurd? Hoe kon je anders weten dat ze hier iets wilde huren?’

‘Ze heeft een stapeltje contant geld neergelegd, met een briefje erbij waarin stond dat ze een kamer wilde huren.’

‘En dat heb je gedaan? Je hebt haar zomaar een kamer verhuurd?’

‘Het is maar een kamertje, Sean! En geld is geld. Dat mens dreef daar geen misdaadsyndicaat of zo. Ze kwam alleen ‘s avonds en overdag lieten we die kamer gewoon schoonmaken, net als alle andere. Hij was altijd helemaal leeg. Ik weet dat het een beetje merkwaardig klinkt en ik moet toegeven dat ik nieuwsgierig was. Toen ze hier voor het eerst kwam hield ik haar dan ook goed in de gaten. Maar er was nooit lawaai of zoiets. En behalve die Kyle kreeg ze nooit bezoek.’

‘Heb je haar zien komen en gaan?’

‘Soms. Maar ze had altijd een sjaal om haar hoofd geslagen, een zonnebril op en een lange jas aan.’

‘En dat wekte bij jou geen argwaan? Heb je nooit geprobeerd erachter te komen wie ze was? Heb je nooit gewacht totdat je haar zag weggaan, of op de een of andere manier te achterhalen waar ze vandaan kwam?’

‘Natuurlijk had ik wel argwaan, maar ik ben niet iemand die zich met andermans zaken wil bemoeien. Leven en laten leven, is mijn devies. Als ze een kamer voor zichzelf wilde, en niet wilde dat iemand hier wist wie ze was, dan was ze in elk geval bereid om daar goed voor te betalen. En dat was voor mij voldoende,’ zei ze. En op uitdagende toon voegde ze daaraan toe: ‘Ik ga heus geen klanten wegjagen.’

‘Nou, Kyle Montgomery is dood, en misschien wel vermoord, dus nu ziet alles er heel anders uit,’ zei Williams.

Lulu keek hem nerveus aan. ‘Daar weet ik niets van, sheriff. Hier is hij in elk geval niet vermoord, dus ik snap niet wat wij ermee te maken hebben.’

‘Nou, dat zal ik je dan even uitleggen,’ zei de sheriff. ‘We hebben een getuige die heeft verklaard dat eergisternacht hier in deze nachtclub een zeer verhit gesprek heeft plaatsgevonden tussen Kyle en die vrouw. We weten dat hij haar uitsluitend op recept verkrijgbare medicijnen leverde die hij had gestolen uit de dokterspraktijk waar hij werkte, en dat zij die vermoedelijk als drugs gebruikte.’

‘Daar weet ik niets van.’

‘Ze hebben hier ruzie gehad en de volgende nacht is Kyle overleden.’

‘Nou, ik heb hem niet vermoord, en ik zou niet weten wie die vrouw is.’

‘Is ze hier afgelopen nacht nog geweest?’

‘Voor zover ik weet niet. In elk geval heb ik haar niet gezien.’

‘Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?’

Lulu dacht even na. ‘Waarschijnlijk drie of vier dagen geleden. Ik weet het niet.’ En nijdig voegde ze eraan toe: ‘Ik heb ook nog wel wat anders aan mijn hoofd. Mijn man begraven, bijvoorbeeld.’

‘We zullen iedereen moeten ondervragen die hier de afgelopen nacht is geweest en die haar gezien zou kunnen hebben.’

‘Sommige mensen gaan pas laat op de dag aan het werk.’

‘Dan wil ik nu de kamer zien en ik wil iedereen ondervragen die haar gezien zou kunnen hebben.’

Lulu keek hem nerveus aan. ‘Nu?’

‘Is dat een probleem?’

‘Nee, maar sommige meisjes van de nachtploeg liggen nog te slapen.’

‘Te slapen? Het is halfdrie in de middag!’

‘Ze dansen tot in de kleine uurtjes!’

‘Goed, dan beginnen we met iedereen die niet danst, maar intussen trommel jij die meiden uit bed en zorg je ervoor dat ze wakker genoeg zijn om met ons te kunnen praten. Is dat duidelijk, Lulu?’

‘Ja, ik begrijp het,’ zei ze snel.

Toen ze weggingen, keek Michelle om en zag ze Lulu’s hand in een la van haar bureau verdwijnen, net als de vorige keer dat King en zij hier waren geweest.

Toen ze allemaal weer in de gang stonden, zei Michelle: ‘Todd, als jij nou alvast met die verhoren begint, dan kijken Sean en ik hier nog even rond.’

‘Goed idee, we vertellen elkaar later wel wat we te weten zijn gekomen.’

‘Wat is er aan de hand?’ zei King toen de sheriff en zijn manschappen de gang uit waren.

‘Kom mee. Snel.’

Michelle liep voor hem uit naar buiten en om het gebouw heen. Aan de achterkant zag ze een brandtrap. Ze verstopten zich achter een vuilniscontainer en binnen een mum van tijd werd hun geduld beloond. Een aantal mannen, sommigen met jassen over de arm, anderen met hun overhemd nog open en hun haar in de war, kwam tevoorschijn uit een deur boven aan de trap; ze liepen snel naar beneden, stapten in de auto’s die achter het gebouw geparkeerd stonden en reden met hoge snelheid weg.

King en Michelle keken elkaar eens aan.

‘Zo te zien doet de Aphrodisiac zijn naam eer aan. Mooie vangst, Michelle,’ zei King.

‘En prostitutie is een goede manier om de inkomsten wat op te krikken,’ zei Michelle. ‘Nou, wat doen we eraan?’

‘Ik denk dat we nog maar eens met Lulu moeten gaan praten.’

‘Een dode man en drie kinderen. Ik weet dat prostitutie in dit land verboden is, Sean, maar ik heb helemaal niet zoveel zin om haar nou de gevangenis in te laten draaien.’

‘Misschien kunnen we haar aan het verstand brengen dat ze verkeerd bezig is.’

Toen Lulu een tijdje later haar kantoor weer binnenliep, zat King aan haar bureau, en Michelle stond naast hem.

‘Wat doen jullie hier?’ blafte Lulu.

King stak zijn hand in de la en drukte op de knop die ze daar hadden aangetroffen.

‘Ik hoop dat deze tweede waarschuwing de meisjes niet in de war brengt, maar in elk geval zijn de klanten allemaal al de deur uit.’

Lulu’s mond zakte open, maar ze herstelde zich snel. ‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’

‘Ga zitten, Lulu,’ zei King streng. ‘We zijn hier om je te helpen, maar als je ons zelfs maar een heel klein beetje probeert te bedonderen, zeggen we tegen Todd dat hij de zaak maar van ons moet overnemen. En dan kunnen wij er verder ook helemaal niets meer aan doen.’

Lulu stond hen woest aan te kijken, maar ging toen eindelijk zitten, met haar nerveus bewegende handen in haar schoot.

‘Als je een sigaret wilt opsteken, doe dat dan gerust. We zitten hier nog wel even.’

Lulu deed wat haar gezegd was. Ze zoog de rook diep in haar longen en liet die daarna door haar neusgaten weer ontsnappen.

King leunde achterover in zijn stoel. ‘Oké, vertel maar eens hoe het hier werkt.’

‘Het is niet wat jullie denken,’ zei Lulu snel.

‘Je bent veel te slim om het op de ouderwetse manier aan te pakken, dus ik weet zeker dat je wel iets creatiefs verzonnen hebt. Ik ben gewoon benieuwd.’

Lulu keek hen nerveus aan. ‘Ik heb jarenlang hard gewekt om hier iets van te maken. Lange werkdagen, te weinig aandacht voor mijn kinderen, en ook voor Junior. Ik heb een maagzweer en ik rook twee pakjes per dag. Ja zeker, ik heb niet meer dan een klein aandeel in de zaak, maar ik ben wel degene die de hele tent runt. Mijn partners zitten over het algemeen in Florida, maar ze zitten me wél voortdurend op mijn huid om de winst nog wat verder op te krikken, zodat zij zich nog grotere boten en nog knappere vrouwen kunnen veroorloven. ‘‘Meer, meer, meer’’, dat is het enige wat ik ooit te horen krijg.’

‘Dus toen kwam je op dat idee om die paaldanseressen in te zetten?’

‘Eigenlijk was het een idee van mijn partners. Ik wilde niet, maar ze stonden erop. Ze zeiden dat ze anders wel een andere manager zouden vinden. Maar een meisje dat niet wil, hoeft niet, en zonder vervelende vragen. Daar heb ik altijd op gestaan.’ Ze aarzelde en zei toen: ‘Als ik jullie dit vertel...’

‘Lulu, Sean heeft net al gezegd dat wij hier zijn om je te helpen,’ zei Michelle.

‘Waarom?’ krijste ze plotseling. ‘Waarom zou het jullie ook maar iets kunnen schelen wat er met mij gebeurt?’

King was degene die antwoord gaf: ‘Omdat we denken dat je in wezen een goed mens bent, en een moeder met drie kinderen, die je nodig hebben. Je hebt onder enorme druk gestaan en je hebt net je man verloren. Wat je ons hier vertelt, blijft onder ons. Eerlijk beloofd.’

Lulu haalde eens diep adem en stak van wal. ‘De meisjes en de mannen wisselen geen geld uit. We... Tja, we hebben een soort club opgericht. De leden betalen inleggeld en daarna een maandelijkse bijdrage die is gebaseerd op hun... ‘‘verbruik’’. We boeken het als zakelijk netwerken.’

‘Nou, het is in elk geval een heel nieuwe manier van netwerken. Ga verder,’ zei King.

‘Het is een behoorlijk fors bedrag, dus de clientèle is beperkt en heeft een bepaald niveau.’

‘Vertaling: rijke kerels op zoek naar een beetje vertier,’ zei King.

‘Je zegt het maar. Als de leden een bepaald meisje willen, moeten ze een afspraak maken. Vervolgens krijgen ze dan een codewoord, dat ze tegen de meisjes moeten noemen, zodat die weten dat het in orde is. Condooms zijn verplicht, gevaarlijke variaties zijn niet toegestaan en iedereen die te ruw met de meisjes omgaat, wordt voorgoed geschorst. Maar we hebben nog nooit problemen gehad. De danseressen die aan de club meewerken, krijgen extra salaris uitbetaald.’

‘En jij bent degene die het allemaal organiseert. Behoorlijk creatief, Lulu, maar nog steeds verboden. Met dit soort stunts loop je het risico dat je club gesloten wordt en dat jijzelf achter de tralies belandt.’

Lulu stak nog een sigaret op en zag eruit alsof ze elk ogenblik kon gaan kotsen. ‘Ik weet het,’ zei ze met trillende stem. ‘God, ik weet dat dit allemaal ontzettend stom is geweest.’

‘En die knop in je la staat in verbinding met een bel in de kamertjes, zodat de meisjes en hun klanten gewaarschuwd worden als er een probleem is en ze er door de achteruitgang vandoor kunnen gaan.’

‘Ja,’ zei Lulu, met een trieste blik in haar ogen. ‘En vaak zet ik ook iemand op wacht bij de ingang.’

‘Hoe is Kyle hier dan binnengekomen?’

‘Die vrouw heeft de bewaker een foto van Kyle gegeven, met een briefje erbij waarin stond dat hij te vertrouwen was.’ Ze drukte haar sigaret uit. ‘Eergisteravond werd hij gevolgd. Een van de mensen die ik op de uitkijk had staan heeft me daar naderhand iets over verteld.’

‘Dat was Sylvia Diaz, de arts voor wie Kyle werkte.’

‘Die naam komt me bekend voor.’

‘Ze is ook de plaatselijke patholoog-anatoom, en ze heeft me verteld dat jullie dezelfde gynaecoloog hadden, voordat je van arts veranderde.’

‘Ik ben niet van gynaecoloog veranderd.’

‘Dan was dat dokter Diaz. Waar het me om gaat, is dat zij de getuige is die Kyle hier heeft gezien en die de ruzie tussen de vrouw en hem heeft gehoord.’ Hij liet een korte stilte vallen en zei toen: ‘Je zult hiermee moeten stoppen, Lulu. Vandaag nog. Anders stort de hele boel om je heen in elkaar.’

‘Dan moet ik die mannen hun geld teruggeven. Dat is een fors bedrag.’

‘Nee, dat hoeft niet. Ze hebben bewust meegedaan aan een illegale activiteit. Zeg maar tegen ze dat ze ternauwernood de dans zijn ontsprongen en daarmee uit. Vertel ze maar dat als je het geld nu terugbetaalt, dat makkelijk te traceren valt als er een onderzoek wordt ingesteld. Ik weet zeker dat ze dat risico niet willen lopen.’ Hij keek haar strak aan. ‘Dit is voor jou de enige manier om je hieruit te draaien, Lulu.’

Ze knikte begrijpend. ‘Ik zal ze vandaag allemaal bellen.’

‘En praat maar eens met je partners in Florida. Breng ze maar aan hun verstand dat de lange arm van de wet ze ook daar wel te pakken weet te krijgen. Als ze hun boten en hun mooie meiden niet kwijt willen raken, dan kunnen ze je maar beter met rust laten en zich verder bij paaldansen en bier houden. Ik weet zeker dat dat ook al heel wat oplevert.’

King stond op en wenkte naar Michelle dat die met hem mee moest komen. ‘En nu Remmy heeft beloofd je financieel te steunen bij de opvoeding van de kinderen, zou je misschien wat meer tijd thuis kunnen zijn en wat minder tijd hier. Het is maar een suggestie.’

Terwijl ze naar buiten liepen, riep Lulu hun na: ‘Hoor eens, ik sta bij jullie in het krijt. Hartstikke bedankt, hoor!’

King draaide zich om. ‘Iedereen verdient minstens één keer in zijn leven een beetje aardigheid, Lulu, en ik had zo het vermoeden dat jij inmiddels weleens aan de beurt was. Veel geluk.’ Hij maakte opnieuw aanstalten om weg te lopen, maar bleef staan toen Lulu hem iets nariep.

‘En ik weet in wat voor auto ze rijdt. Dat heb ik een keer gezien.’

‘Dat weten wij ook. Een oude Mercedes cabrio.’

‘Meer dan dat. Een echte klassieker: een 300 SL uit 1959.’

‘Hoe weet je dat?’ vroeg Michelle.

‘Een van mijn zakenpartners is een autofanaat. Hij heeft een hele zwik van die dingen in een garage in Napels staan. Hij heeft me een hoop geleerd. De auto van die vrouw is echt een prachtexemplaar. Hij is een klein fortuin waard.’

King mompelde iets, maar zo binnensmonds dat het niet te verstaan viel, en zei toen: ‘Lulu, beschouw je schuld aan ons hierbij als afgelost. Michelle, kom mee.’ Hij greep haar bij de arm en duwde haar de deur uit.

‘Waarom heb je ineens zo’n haast?’ vroeg Michelle.

‘Omdat ik denk dat ik weet waar die auto te vinden is.’