74

Hoewel Bailey en Williams de hele omgeving hadden laten afgrendelen, gingen er twee dagen voorbij zonder dat er ook maar een spoor van Roger Canney werd gevonden.

Tijdens een van de vergaderingen van het onderzoeksteam klaagde een fbi -agent vol machteloze woede: ‘Het lijkt wel of hij van de aardbodem is verdwenen.’

Nu er in totaal acht moorden waren gepleegd en er bovendien een poging tot moord op King en Michelle was gedaan, wemelde het in heel Wrightsburg van allerlei verschillende soorten politiemensen, die het voortdurend met elkaar aan de stok kregen over de afbakening van hun bevoegdheden, de manier waarop er met het bewijsmateriaal moest worden omgegaan en de juiste manier om de zwerm journalisten die op het plaatsje was neergedaald tevreden te stellen. Er was vrijwel geen inwoner van Wrightsburg die inmiddels niet was geïnterviewd door de een of andere verslaggever. Er ging geen nationaal nieuwsprogramma voorbij zonder dat er een item aan Wrightsburg werd gewijd, en dat gold ook voor in het hele land verspreide kranten als de Washington Post , de New York Times en usa Today . De ene stuurman aan wal na de andere kwam met oplossingen aanzetten, die over het algemeen niets van doen hadden met de werkelijke feiten. Steeds meer mensen zetten hun huis te koop en alle winkels in de wijde omgeving zagen hun omzet flink teruglopen. Het leek niet bijster vergezocht dat als de moorden niet snel werden opgelost, het plaatsje binnenkort niet meer zou bestaan. Het was dan ook niet verrassend dat vele vooraanstaande personen uit het zakenleven en de politiek om het hoofd van sheriff Williams en zijn nog maar kortgeleden benoemde naaste medewerkers King en Maxwell riepen. Ook Bailey kreeg van zijn superieuren veel te verduren, maar hij bleef geduldig en systematisch alle aanwijzingen natrekken, ook al leidde dat in de meeste gevallen nergens toe.

Eddie werd uit het ziekenhuis ontslagen op ongeveer hetzelfde moment dat Sylvia de sectie op Sally voltooide. Er was nooit enige twijfel geweest over de doodsoorzaak en de sectie had dan ook geen nieuwe feiten aan het licht gebracht. Dat was jammer, maar in elk geval waren er inmiddels geen nieuwe moorden gepleegd.

Te midden van al deze chaos en al dit onderzoek, terwijl het leek alsof de hele stad elk ogenblik kon leeglopen en in het niets kon verdwijnen, stopte Sean King twee flessen in zijn draagbare wijnkoeler en ging samen met Michelle op weg naar het huis van Harry Carrick.

Toen ze haar huis uit kwam en in de Lexus stapte, zette King grote ogen op. ‘Je ziet er heel mooi uit, Michelle,’ zei hij terwijl hij aandachtig naar het strakke jurkje tot hoog halverwege haar dijen keek, zodat er een flink stuk van haar prachtige olympische benen zichtbaar werd. Ze had ook een stijlvolle blauwe omslagdoek om haar schouders. De mitella droeg ze niet langer. Ze had wat make-up opgedaan en had zo te zien zelfs haar haren gewassen, en had die bovendien netjes gekamd. Het was een enorm verschil met haar gebruikelijke spijkerbroeken, windjacks, gymschoenen en trainingspakken, en met haar wilde manen.

King ging gekleed in een pak en had bovendien een stropdas om en een pochet in zijn borstzakje.

‘Ik wilde een goede indruk op Harry maken,’ zei ze haastig. ‘Maar goh, zulke enthousiaste loftuitingen had ik van jou niet verwacht.’

‘Waarom niet?’

‘Het ontbijt en de lunch die ik voor je had gemaakt heb ik wéér in de vuilnisbak teruggevonden. Als mijn manier van koken je niet bevalt, zeg het dan gewoon. Daar beledig je me echt niet mee, hoor.’

Met zijn beste Bogart-imitatie zei King: ‘O, meid, jij moet je tijd niet verdoen in de keuken. Dat is helemaal jouw stijl niet.’

Ze glimlachte en zei: ‘Godzijdank niet, nee.’

‘Maar dat gezegd hebbende: die tonijnschotel van gisteravond was echt heel lekker.’

‘Voor jouw doen is dat uitbundige lof.’

‘Zal ik je iets vertellen? Als we weer eens samen koken, zal ik je een paar trucjes leren.’

‘Afgesproken.’

‘Hoe gaat het met je arm?’

‘Zoals ik al zei: een schrammetje, meer niet.’

Het was een warme avond en terwijl ze met de kap omlaag onder een hoge en uitgestrekte hemel vol met sterren over de bochtige landweggetjes reden, keek Michelle hem bewonderend aan.

‘Jij ziet er ook best goed uit vanavond.’

‘Ik ben net als Eddie Battle: je zou het misschien niet zeggen, maar zo nu en dan was ik me weleens.’ Hij glimlachte om te laten zien dat het maar een geintje was.

‘Zijn wij de enige gasten?’

‘Ja, want ik ben degene die heeft voorgesteld om eens met zijn drieën samen te eten.’

‘Jij? Waarom?’

‘Het wordt hoog tijd dat we alles wat met deze zaak te maken heeft eens goed doorspreken, en met een paar flessen wijn erbij kan ik beter denken.’

‘Weet je zeker dat je niet gewoon probeert te ontsnappen aan de zoveelste maaltijd bij mij thuis?’

‘Dat was nog geen moment bij me opgekomen.’

Harry’s grote en oude huis was prachtig ingericht.

Hij deed zelf open en ging hen voor naar de bibliotheek. Hoewel het een warme avond was, brandde er een gezellig vuurtje in de open haard. De oude advocaat ging gekleed in een elegant driedelig kostuum met een beschaafd ruitjespatroon. Op zijn revers droeg hij een anjer. Hij schonk hen een drankje in en ze gingen op een zachte, met een fijn craquelé overdekte leren bank voor de open haard zitten. De bank zag eruit of hij de achterwerken van minstens vijf opeenvolgende generaties had getorst.

De oude advocaat hief het glas. ‘Een toast op mijn twee goede vrienden.’ Daar dronken ze op, en nadat hij Michelle even aandachtig had opgenomen, voegde Harry daaraan toe: ‘Ik denk eigenlijk dat we nog een keer moeten toasten.’ Hij hief opnieuw het glas. ‘Op een van de mooiste vrouwen die ik ooit heb ontmoet. Michelle, je ziet er echt geweldig uit vanavond.’

Michelle glimlachte en keek even naar King. ‘Als ik nou maar kon koken, hè?’

King wilde iets zeggen, maar leek zich toen te bedenken en nam haastig een slok van zijn cocktail.

‘Wat een ongelooflijk interessante kamer,’ zei Michelle terwijl ze haar blik over de ingebouwde, door houtworm aangetaste boekenplanken liet gaan, die vol stonden met zo te zien heel oude boeken.

Harry volgde haar blik. ‘Het spookt hier natuurlijk, maar zo hoort het ook voor een huis dat het licht van de achttiende eeuw nog heeft gezien.’

‘Spookt het hier?’ vroeg Michelle.

‘O, ja zeker. Ik ben in de loop der jaren al van verschillende verschijningen getuige geweest. Sommige beschouw ik als vaste gasten. Sinds ik hier weer ben teruggekeerd heb ik het als mijn plicht beschouwd om ze te leren kennen. Per slot van rekening zal ik me in de niet al te verre toekomst bij hen voegen.’

‘Je hebt nog een hele tijd voor de boeg, Harry,’ zei King.

‘Wat zouden we zonder jou moeten beginnen?’ zei Michelle en ze tikte met haar whiskyglas tegen Harry’s grote glas bourbon.

‘Zelfs nog voordat de andere tak van de familie Lee bij Stratford Hall zijn fort liet optrekken, was mijn tak van de familie hier al dit huis aan het bouwen.’ Harry keek even op zijn zakhorloge. ‘Calpurnia dient het eten altijd op om halfacht precies. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om alvast een beetje te praten, al kan ik nu al wel raden waar we het tijdens het eten over zullen hebben.’

‘Calpurnia?’ vroeg Michelle.

‘Dat is mijn kokkin en huishoudster, een alleraardigste dame die al jaren bij me in dienst is. Ik heb haar ontdekt toen ik rechter was bij het hooggerechtshof in Richmond en ze is zo vriendelijk geweest om met me mee te gaan toen ik hiernaartoe kwam. Zonder haar zou ik reddeloos verloren zijn.’

Hij nam een slokje van zijn bourbon, zette zijn glas neer en vouwde zijn handen. Zijn gezicht stond nu heel ernstig.

‘We moeten deze zaak oplossen, en snel ook. Anders worden er steeds meer mensen vermoord, en met alleen maar vrome wensen houden we dat niet tegen.’

‘Dat weet ik,’ zei King. Hij stond op en ging tegenover hen staan, met zijn rug naar het vuur. ‘Ik heb hier lang over nagedacht. Terwijl ik lag bij te komen van al die koolmonoxide die ik binnen heb gekregen, had ik toch niet veel anders te doen. Tot nu toe zijn er acht doden gevallen.’ Hij stak één hand op. ‘Maar nu wil ik me beperken tot vijf daarvan, in elk geval voorlopig. En ik wil beginnen met Rhonda Tyler.’

‘De danseres,’ zei Harry Carrick.

‘De prostituee.’

‘Weet je dat zeker?’ vroeg Michelle.

‘Ik heb het Lulu gevraagd. Tyler was een van degenen die voor het ‘‘extra tarief’’ hadden gekozen.’

‘Wat is dat?’ vroeg Harry nieuwsgierig.

‘Een service van de Aphrodisiac waar ze inmiddels mee zijn gestopt,’ zei King vaag.

Harry schonk hem een veelbetekenend knikje. ‘Dat heb ik altijd al gedacht. Weet je, als je een stel mannen naar blote meisjes laat kijken en ze dan ook nog eens vol alcohol giet, kun je gewoon niet verwachten dat het bij kijken blijft.’

‘Precies. Dus Rhonda was een prostituee. Maar is dat de reden waarom ze is vermoord?’

Michelle probeerde een antwoord te geven. ‘Nou, prostituees vormen vermoedelijk de groep waarbinnen veruit de meeste seriemoordenaars hun slachtoffers kiezen.’

‘Ook daar heb je gelijk in. Maar hebben we hier nou te maken met een ‘‘gewone’’ seriemoordenaar die heeft besloten te beginnen met iemand uit de klassieke verzameling slachtoffers, of is hier iets anders aan de hand?’

‘Hoe bedoel je, Sean?’ vroeg Harry.

‘Ik bedoel: is Rhonda Tyler alleen maar gekozen als symbool voor een hele groep of was haar dood iets persoonlijkers?’

‘Hoe kunnen we daar nou antwoord op geven?’ vroeg Michelle. ‘We weten nog maar zo weinig.’

‘Laat me mijn vraag dan beantwoorden met een andere vraag. Zou Bobby Battle gebruikgemaakt kunnen hebben van de diensten van Rhonda Tyler? Ze werkte al in de Aphrodisiac voordat Bobby een beroerte kreeg. We weten dat hij daar vaak kwam, al bleef Lulu behoorlijk vaag over de laatste keer dat ze hem had gezien.’

‘Zo had ik het nog niet bekeken,’ zei Harry zachtjes. ‘Maar laten we er maar van uitgaan dat hij inderdaad met haar naar bed is geweest. Waarom zou dat haar tot een doelwit maken voor onze moordenaar, samen met minstens vier andere mensen die hier helemaal buiten lijken te staan?’

‘En als sommigen van de oudere slachtoffers nou wél connecties hadden met Battle?’

‘Zoals?’

‘Sean vermoedt dat Steve Canney een onwettig kind van Bobby was. Zijn moeder heeft voor Battle gewerkt en is waarschijnlijk door hem zwanger gemaakt, en we denken dat Roger Canney Bobby daarmee chanteerde. We denken ook dat Bobby weleens betrokken zou kunnen zijn geweest bij de dood van mevrouw Canney, drieënhalf jaar geleden, rond het tijdstip waarop de chantage is begonnen.’

‘Mijn god!’ riep Harry uit.

‘Maar Sean,’ zei Michelle. ‘Ik heb hier ook over zitten denken. Bobby heeft heel openlijk allerlei buitenechtelijke relaties gehad, en hij maakte er ook geen geheim van dat hij prostituees bezocht. Als wat jij zegt waar is, waarom zou hij zich er dan zo druk om maken of het nou wel of niet bekend werd dat hij een onwettige zoon had? Waarom zou hij zich laten chanteren met een seksueel contact?’

‘Ik denk dat ik daar wel antwoord op heb,’ zei Harry. ‘In de tijd waar jullie het nu over hebben, was Bobby druk in de weer om zijn bedrijf te verkopen. Een groot aantal advocaten hier uit de omgeving was voor Battle bezig met die deal. Veel van die mensen ken ik en dus heb ik alles over de onderhandelingen gehoord. De koper was een multinational met een keurige reputatie. En Bobby was het boegbeeld van zijn eigen bedrijf.’

‘Dus nieuws over een onwettig kind zou niet bevorderlijk zijn geweest voor het verloop van de onderhandelingen,’ zei King.

‘Precies. Maar de deal is gesloten en heeft Bobby meer geld opgeleverd dan hij in verschillende levens achter elkaar zou kunnen uitgeven. Het was waarschijnlijk een kwestie van de juiste timing.’

‘Waarom zeg je dat?’ vroeg King.

‘Battle was altijd al excentriek geweest, maar de afgelopen jaren werd zijn gedrag steeds buitenissiger. Sterke stemmingswisselingen, depressies die werden afgewisseld met buien van onrealistische euforie. En zijn geestelijke vermogens gingen ook achteruit. Hij was een van de briljantste ingenieurs en zakenmensen van zijn tijd geweest, maar op het laatst vergat hij namen en belangrijke afspraken. Die beroerte kwam voor mij niet als een verrassing. Ik vermoed zelfs dat hij al verschillende kleinere had gehad en dat die verantwoordelijk zijn geweest voor zijn achteruitgang. Maar zo dwalen we wel van het onderwerp af.’ Harry richtte zijn blik weer op King. ‘We hadden het over chantage. Sorry dat ik zo uitweid.’

‘Nee, hoor, we zijn helemaal niet afgedwaald. We hebben alle informatie nodig die we maar kunnen krijgen. De timing van het moment waarop Bobby’s bedrijf is verkocht doet me vermoeden dat Roger Canney de enige was die met chantageplannen rondliep. Je zou denken dat mevrouw Canney wel wist wie de vader van haar zoon was, of in elk geval dat Bobby de vader had kunnen zijn. Steve Canney was zeventien toen hij stierf. Als ze een vaderschapsactie had willen beginnen, had ze niet al die jaren gewacht. Zeventien jaar geleden was Bobby ook al rijk.’

Harry nam het estafettestokje van hem over. ‘Maar Roger Canney zou weleens geweten kunnen hebben dat Steve zijn biologische zoon niet was, en misschien heeft hij gewacht tot zijn vrouw dood was voordat hij Bobby Battle de duimschroeven durfde aan te draaien. Misschien heeft hij wel zo lang gewacht omdat zijn vrouw daar nooit aan meegewerkt zou hebben. En hij heeft ongetwijfeld weet gehad van de verkoop van het bedrijf. Die was openbaar.’

‘Of misschien,’ zei Michelle, ‘wilde Roger Canney helemaal niet wachten totdat zijn vrouw ‘‘een natuurlijke dood’’ was gestorven en heeft hij het proces wat versneld door haar een ravijn in te duwen, zodat hij vrij was om zijn chantageplannen uit te voeren.’

‘Maar Bobby’s auto is rond de tijd van het ongeluk beschadigd geraakt,’ zei King. ‘Dus het lijkt me een stuk waarschijnlijker dat Bobby dat heeft gedaan.’

‘Ik wil alleen maar opmerken dat Roger Canney ook een motief kan hebben gehad om haar te vermoorden,’ zei Michelle.

King keek haar bewonderend aan. ‘Dat is een heel zinnige opmerking, Michelle. Daar had ik eigenlijk nog helemaal niet aan gedacht.’

‘Waar staan wij in dat geval?’ wilde ze weten.

Er werd gescheld voor het diner.

‘Ik heb Calpurnia weleens gezegd dat dit een heel ouderwetse manier is om te laten weten dat er is opgediend,’ zei Harry, ‘maar ze beweert dat ik wat hardhorend word en dat dit de enige manier is waarop ze mijn aandacht kan trekken zonder dat ze het hele huis door hoeft te sjouwen om me te vinden. Zullen we dan maar?’