21

Toen King en Michelle terugliepen naar de auto, liep Lulu met hen mee.

‘Junior is een goeie vent. Hij is dol op de kinderen en hij houdt van me,’ zei ze. ‘Hij werkt hard, maar hij weet dat het er niet goed voor hem uitziet en daar heeft hij het erg moeilijk mee.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘En het ging allemaal zo goed – misschien wel te goed. Op mijn werk gaat alles geweldig en Junior heeft meer opdrachten dan hij aankan. We zijn een nieuw huis aan het bouwen en de kinderen doen het prima op school. Ja, misschien ging het allemaal gewoon wel te goed.’

‘U hebt uw meisjesnaam gehouden?’ vroeg Michelle.

‘Ik heb geen broers,’ zei Lulu. ‘Mijn zussen hebben allemaal de naam van hun man aangenomen. Ik wilde ervoor zorgen dat de Oxleys zouden blijven voortleven, in elk geval zolang ik er nog ben.’

‘U werkt toch bij de Aphrodisiac?’ vroeg King.

Ze keek nogal verbaasd. ‘Inderdaad. Hoe weet u dat?’ Plotseling glimlachte ze. ‘U gaat me toch niet vertellen dat u er geweest bent?’

King glimlachte terug. ‘Eén keer, jaren geleden.’

‘Toen ik er kwam werken, was het maar een ordinair hoerenkot. De Love Shack heette het toen, weet u, naar het nummer van de B52’s. Maar ik zag er heel wat meer mogelijkheden in en in de loop der jaren hebben we er een mooie club van weten te maken. Goed, we hebben nog steeds paaldanseressen en zo, maar dat is maar één afdeling, het oorspronkelijke deel van het gebouw. Junior heeft er veel aan gedaan. U zou de inrichting nu eens moeten zien: houten zuilen, mooi lijstwerk, heel chique draperieën en prachtig behang. We hebben een schitterend restaurant, met echt damast en porselein, een biljartzaal en een zaaltje waar je kunt kaarten, een bioscoop en een eersteklas bar met een speciale afzuig installatie, zodat de mannen er sigaren kunnen roken; en we hebben net een club geopend voor de zakenmensen uit de omgeving. U weet wel, een plek waar ze kunnen netwerken. We hebben er internetaansluitingen, een business center... Vergeleken met afgelopen jaar zijn de opbrengsten met 86 procent gestegen, en vorig jaar was het beste jaar van de afgelopen tien. En ik probeer al een hele tijd om de naam te laten veranderen in iets...’

‘Smaakvollers?’ opperde Michelle.

‘Ja,’ zei Lulu. ‘Ik heb er een aandeel in, en dat is onze oudedagsvoorziening, dus ik wil dat de club zo veel mogelijk winst maakt. Ik heb de onkosten in de hand, de schulden zijn te overzien en we hebben een sterke cashflow. Er is maar weinig concurrentie en de publieksgroep waarop we ons richten – mannen met hoge inkomens die niet op een paar centen kijken – is hier in de omgeving ruim vertegenwoordigd. U zou onze ebitda eens moeten vergelijken met die van vroeger.’

‘U klinkt als een echte zakenvrouw,’ zei Michelle.

‘Zo ben ik niet begonnen. Ik heb de middelbare school niet eens afgemaakt. Mijn vader heeft een aneurysma gehad toen ik zestien was en ik ben van school gegaan om te helpen bij zijn verzorging. Ik zal wel niet zo’n goede verpleegster zijn geweest, want hij is toch doodgegaan. Maar toen ik met Junior trouwde, heb ik het leven weer opgepakt; ik heb staatsexamen gedaan en ben daarna allerlei cursussen management en administratie gaan volgen aan de avondschool. En ik ben parttime gaan werken bij de Love Shack. Als serveerster,’ voegde ze daar snel aan toe. ‘Ik heb niet het soort lichaam dat een danseres moet hebben. Ik heb me langzaam opgewerkt, heb het bedrijf goed leren kennen en zo is het allemaal gekomen.’

‘En een van uw danseressen is vermoord,’ zei King.

Lulu’s gezicht verstrakte. ‘Hoe weet u dat?’

‘We fungeren ook als een soort informele consultanten voor sheriff Williams,’ legde King uit.

‘Ze is danseres bij ons gewéést,’ zei Lulu.

‘Hebt u haar gekend?’ vroeg Michelle.

‘Niet echt. Die danseressen komen en gaan. Dat hoort nou eenmaal bij dit vak. En we houden ons aan de regels. Dansen is het enige wat bij ons is toegestaan. We zijn niet van plan onze vergunning kwijt te raken omdat zo’n meisje wat wil bijverdienen door met haar benen wijd te gaan.’

‘Was Rhonda Tyler er ook zo eentje? Is ze daarom bij u weggegaan?’ vroeg Michelle.

‘Dat heb ik allemaal al aan de politie verteld. Is er een reden waarom ik het allemaal nog eens aan u zou moeten vertellen?’

‘Nee hoor, daar is geen enkele reden voor,’ zei King.

‘Prima, want ik heb al genoeg aan mijn hoofd zonder me ook nog eens druk te hoeven maken over een of ander grietje dat zich heeft laten vermoorden.’

‘Het lijkt me sterk dat dat haar bedoeling was,’ zei Michelle.

‘Schatje,’ zei Lulu, ‘ik zit al lang genoeg in het vak en heb daar al genoeg zien gebeuren om me nooit, maar dan ook echt nóóit meer ergens over te verbazen.’

‘Dat dacht ik ook net,’ zei King.

Toen ze wegreden, bleef Lulu hen nog even staan nakijken voordat ze naar de woonwagen liep.

Michelle had haar bewegingen gevolgd in het zijspiegeltje. ‘Ze beweert dat ze die vrouw nauwelijks heeft gekend, maar toch was ze in staat om haar te herkennen aan de hand van een compositietekening. En dan wist ze ook nog dat het mens een tatoeage vlak bij haar kruis had. Volgens mij klopt dat niet.’

‘Zou kunnen,’ zei King.

‘En Junior mag dan misschien te stom zijn om te weten wat hij met aandelen aan toonder en juwelen moet beginnen, maar zijn vrouw is volgens mij slim genoeg om te weten waar ze daarvoor een goede prijs kan krijgen.’

‘Als dat inderdaad zo blijkt te zijn, dan is onze cliënt schuldig.’

Michelle haalde haar schouders op. ‘Soms is dat nou eenmaal zo. Wat gaan we nu doen?’

‘We gaan proberen erachter te komen wie die geheime bergruimten bij meneer en mevrouw Battle heeft gemaakt. We trekken de alibi’s van Juniors gabbers na en we gaan Harry vertellen wat we tot nu toe hebben gedaan.’

‘En we wachten op de volgende moord,’ zei Michelle met een zucht.