53

Toen Kyle door de voordeur van zijn flatgebouw naar buiten kwam, lag de brief op zijn jeep. Hij maakte de envelop open en terwijl hij snel las wat erin stond, verscheen er een brede grijns op zijn gezicht. Het was van zijn pillenkoopster, de gestoorde exhibitioniste die zo van pistolen met geluiddemper hield. Ze wilde hem vanavond laat ontmoeten, ergens in een motel in de buurt. Ze had zelfs het kamernummer erbij gezet. Ze bood haar excuses aan en schreef dat ze het weer goed wilde maken. Ze beloofde hem vijfduizend dollar, en intrigerender nog: de voltrekking van datgene waar hij de vorige keer zo op had gerekend. Ze wilde hém, stond er. Ze wilde hem zó graag! Het zou een onvergetelijke ervaring voor hem worden. En ze had er nog een lokkertje bij gestopt: tien biljetten van honderd dollar. Waarschijnlijk waren het precies dezelfde biljetten die hij daar de vorige keer onder bedreiging had achtergelaten.

Hij stopte het geld in zijn zak, stapte in zijn jeep en reed weg. Zijn chantageplannen hadden niets opgeleverd. Het was wel duidelijk dat hij toch niet gezien had wat hij gezien meende te hebben. Maar nu deed zich deze nieuwe kans voor, en wat had hij met de duizend dollar die hij nu al op zak had eigenlijk nog te verliezen? Oké, ze zou het spel wel niet helemaal eerlijk spelen, maar hij had niet de indruk dat ze nu weer met een pistool zou gaan zwaaien. Waarom zou ze hem zo’n hoop geld geven als ze het niet meende? Hij zou heel voorzichtig zijn, maar tegelijkertijd beschouwde hij dit ook als iets wat weleens de gelukkigste dag van zijn hele leven zou kunnen blijken te zijn. En, zo hield hij zichzelf voor, hij zou behoorlijk ruw met haar omgaan, om haar op die manier betaald te zetten dat ze hem zo de stuipen op het lijf had gejaagd. Hij durfde te wedden dat ze wel van een beetje ruige seks hield. Nou, hij zou zorgen dat dat wijf heel wat meer te verstouwen kreeg dan ze had verwacht. Big Kyle was op oorlogspad.

Michelle en Bailey keken ieder met hun eigen verrekijker toe hoe de slag – of liever gezegd: de reeks schermutselingen – zich overal op het terrein afspeelde. Charges en tegenaanvallen en ongelooflijk realistisch aandoende gevechten van man tot man. Elke keer dat ze het zware dreunen van de kanonnen hoorde, schrok Michelle op en moest Bailey lachen.

‘Groentje,’ zei hij bij wijze van grapje.

Lange colonnes mannen in grijze en bruine uniformen kwamen het veld op marcheren en stuitten daar op de linies van hun in het blauw geklede tegenstanders. Ondanks alle schoten, rook, geschreeuw en sabelgekletter kon Michelle zich toch makkelijk voorstellen dat de werkelijkheid nog oneindig veel erger moest zijn geweest. De grond hier was in elk geval niet bezaaid met ledematen en grote plassen bloed, en nergens klonk het gesnik of gereutel van zwaargewonden. De ernstigste verwonding die ze had gezien was een verzwikte enkel.

Michelle keek met grote aandacht toe toen ze zag hoe Eddie samen met het zootje ongeregeld waaruit zijn compagnie was samengesteld het bos uit kwam stormen, terwijl ze allemaal de roemruchte rebellenstrijdkreet brulden. Door hun tegenstanders van de Unie werden ze begroet met een spervuur en de helft van hen smakte dood of stervend in de modder. Eddie werd niet bij de eerste salvo’s al getroffen en samen met een stuk of tien van zijn manschappen stormde hij verder. Hij sprong over de houten borstwering, stortte zich in een fel gevecht van man tot man met drie soldaten van de Unie, en terwijl Michelle gefascineerd toekeek, liet hij er twee in het stof bijten. Een van de mannen werd door hem zelfs opgetild en languit in een struik gesmeten. Om hem heen zag ze zijn manschappen een voor een sneuvelen. Eddie raakte verzeild in een ingewikkeld duel op de blanke sabel met een blauwgeüniformeerde kapitein, maar wist zijn wapen uiteindelijk dwars door de man heen te steken.

Het was allemaal zo realistisch dat Michelle merkte dat al haar adem uit haar longen werd geperst toen Eddie zich omdraaide om een andere tegenstander te zoeken en door een kogel recht in zijn buik werd getroffen. Terwijl hij op de grond viel, voelde ze een bijna overweldigende neiging om haar wapen te trekken, het slagveld op te rennen en de man die Eddie had vermoord neer te schieten.

Ze keek opzij en zag dat Bailey vol aandacht naar haar stond te kijken. ‘Ik ken het. De eerste keer dat ik hem zag sneuvelen voelde ik me precies zo.’

Een paar minuten lang bleven alle mannen doodstil liggen en Michelle merkte dat ze zich steeds slechter op haar gemak begon te voelen. Toen ging Eddie rechtop zitten, boog zich voorover, zei iets tegen de ‘gesneuvelde’ naast hem, stond op en liep naar Michelle en Bailey toe.

Hij nam zijn hoed af en veegde het zweet van zijn bezwete voorhoofd.

‘Dat was fantastisch, Eddie,’ zei Michelle.

‘Ach, mevrouwtje toch, u had me bij Gettysburg moeten zien, of bij Antietam; toen was ik pas écht goed in vorm.’

Je mocht er vandaag anders ook best wezen, dacht Michelle, voordat ze in de gaten kreeg wat ze eigenlijk dacht en al Kings verwijten weer in haar opkwamen. Hij was getrouwd. Zelfs al gaf zijn vrouw kennelijk niet om hem, hij was en bleef getrouwd.

‘Hoe weten jullie wie er doodgaat en wie niet?’ vroeg ze.

‘Dat wordt van tevoren allemaal grondig gepland. De meeste heropvoeringen duren van vrijdag tot en met zondag. Op vrijdag komen de mensen bij elkaar en gaan de ‘‘generaals’’ bij iedereen langs om te vertellen wat ze van de mensen willen – wie waar moet zijn, wie er sneuvelt en wie niet. Het hangt allemaal ook sterk af van wie er komen opdagen en wat die bij zich hebben aan paarden en kanonnen en dergelijke. De meeste mensen hier zijn zeer ervaren, dus die hoeven niet veel te leren. En de choreografie van de gevechten wordt van tevoren grotendeels uitgeschreven, al is er altijd ook wel wat ruimte voor improvisatie. Die kerel die ik oppakte en in het struikgewas smeet? Dat was wraak. Tijdens de vorige veldslag heeft die gluiperd me een klap op mijn kop gegeven met het gevest van zijn sabel. Hij zei dat het een ongelukje was, maar ik heb een week met een joekel van een bult op mijn hoofd rondgelopen. Dus heb ik hem ‘‘per ongeluk’’ opgepakt en in een doornstruik gesmeten.’

Ze keek naar de plek waar de rest van de ‘gesneuvelden’ nog steeds op de grond lag. ‘Zijn er regels over hoe lang je daar moet blijven?’

‘Ja, maar die zijn redelijk flexibel. Soms zeggen de generaals van tevoren dat je moet blijven liggen totdat de veldslag is afgelopen. En als we ziekendragers hebben, worden we van het veld gedragen. Ze zijn vandaag aan het filmen, en dat maakt het allemaal wat ingewikkelder, maar na mijn dood zijn de camera’s overgeschakeld op een andere schermutseling, dus besloot ik een beetje te smokkelen en ben ik ervandoor gegaan.’ Met een verlegen glimlach voegde hij daaraan toe: ‘Het uitzicht is hier een heel stuk beter.’

‘Vergeleken met al die lijken? Ik weet niet of ik dat nou zo’n compliment vind,’ zei Michelle glimlachend.

Later op de dag zagen ze Eddie nog te paard, terwijl hij zijn mannen aanvoerde bij een paar tactische verkenningen van de linies van de Unie. De cavaleristen kwamen vlak langs hen heen en galoppeerden in volle vaart de heuvels op en af. Als er iets in de weg stond, sprongen ze daar gewoon overheen.

‘Waar heeft hij zo leren rijden?’ vroeg Michelle aan Bailey.

‘Je zou er versteld van staan wat die jongen allemaal kan. Heb je zijn schilderijen weleens gezien?’

‘Nee, maar die zou ik graag eens bekijken.’

Weer later kwam Eddie langsdraven en wierp Michelle zijn bepluimde cavaleristensjako toe.

‘Waar is dat nou goed voor?’ zei ze terwijl ze het ding opving.

‘Ik ben niet gesneuveld. Volgens mij breng jij me geluk,’ riep hij achterom, waarna hij er weer in volle galop vandoor ging.

Voor de dames was er daarna een theevisite en een modeshow, gevolgd door een les over dansen uit de tijd van de Burgeroorlog. Eddie danste samen met Michelle en hielp haar bij de ingewikkelde passen. De les werd gevolgd door een formeel bal dat eigenlijk alleen maar bedoeld was voor heropvoerders, maar Eddie had nog ergens een jurk liggen waarvan hij zei dat hij die van een van de marketenters had gekocht, en die overhandigde hij aan Michelle.

Ze stond er een beetje verbaasd naar te kijken. ‘Wat moet ik daar nou mee?’

‘Nou, milady , als we onuitgenodigd op het bal verschijnen dient u wel correct gekleed te zijn. Kom op, je kunt je in de truck wel even omkleden. Ik ga wel voor het portier staan. Dan blijft je reputatie onbezoedeld.’

Eddie had ook een uniform meegenomen voor Chip Bailey, maar de fbi -agent zei dat hij nodig weg moest.

‘Dan breng ik haar wel thuis,’ zei Eddie. ‘Ik kan toch niet blijven voor de tweede dag van de veldslag.’

Michelle leek zich daar niet helemaal bij op haar gemak te voelen, maar Eddie zei: ‘Ik zal een echte heer zijn, hoor. En vergeet niet dat we Jonas in de paardentrailer hebben staan om op te letten dat er niets onwelvoeglijks gebeurt.’

De volgende twee uur brachten ze dansend, etend en drinkend door.

Toen Eddie eindelijk ging zitten, ging zijn enorme borstkas op en neer, maar Michelle leek nauwelijks buiten adem.

‘Goh, meid, wat ben jij goed in conditie, zeg.’

‘Ik heb vandaag ook geen oorlog uitgevochten.’

‘Ik ben doodmoe en ik heb ontzettende pijn in mijn rug. Ik heb echt al veel te lang paardgereden en soldaatje gespeeld. Zullen we gaan?’

‘Ja.’

Voor hun vertrek maakte hij een polaroid van haar in haar baljurk. ‘Ik zal je waarschijnlijk nooit meer zo gekleed zien,’ legde hij uit. ‘Dus ik kan maar beter zorgen dat ik wat bewijsmateriaal heb.’

Voordat ze weggingen, trok ze snel haar gewone kleren aan. Tijdens de rit naar huis zaten ze samen te praten, eerst over de veldslag en heropvoeringen in het algemeen, en daarna over waar Michelle vandaan kwam en over haar familie.

‘Een heleboel broers zeker?’ zei Eddie.

‘Te veel soms. Ik was de jongste, en hoewel hij dat nooit openlijk zal toegeven, is mijn vader dol op me. Mijn broers en hij zijn allemaal agent. Toen ik besloot ook bij de politie te gaan, was hij daar helemaal niet blij mee. Hij is er nog steeds niet helemaal overheen.’

‘Ik heb ook een broer gehad,’ zei hij zachtjes. ‘Hij heette Bobby. We waren een tweeling.’

‘Ik weet het. Ik had het al gehoord. Heel vervelend voor je.’

‘Hij was erg aardig. Een lief jong, hij deed alles voor je. Hij had ze alleen niet allemaal op een rijtje. Ik hield van hem. Ik hield echt zielsveel van hem en ik mis hem ontzettend.’

‘Ik neem aan dat ieder van jullie het daar moeilijk mee heeft gehad.’

‘Ja, ik neem aan van wel.’

‘En ik heb de indruk dat Savannah en jij niet al te veel gemeen hebben.’

‘Zij is ook heel aardig, en heel intelligent, maar ze is een beetje de weg kwijt. God, niet dat ik dat haar kwalijk kan nemen. Moet je mij eens zien!’

‘Volgens mij doe je het lang niet slecht.’

Hij keek haar even aan. ‘Als iemand als jij dat zegt, is dat een enorm compliment. Een gewezen olympiër en agente bij de Secret Service, en nu een gevierd privédetective. Hoe bevalt het je om met Sean samen te werken?’

‘Hij is geweldig. Ik zou me geen betere partner en mentor kunnen wensen.’

‘Het is een heel slimme man, maar eerlijk is eerlijk: hij mag blij zijn dat hij jou als partner heeft.’ Michelle keek uit het zijraampje. Ze voelde zich nu duidelijk niet op haar gemak.

‘Ik wil niet brutaal zijn, Michelle. Jullie werken goed samen. Het is fijn om deel uit te maken van zo’n team. Volgens mij ben ik gewoon jaloers.’

Ze keek hem eens aan. ‘Als je niet gelukkig bent, dan kun je daar iets aan doen, Eddie.’

‘In sommige opzichten ben ik niet gelukkig,’ zei hij. ‘Maar ik denk niet dat ik de moed heb om daar verandering in te brengen, niet als het om wezenlijke veranderingen gaat. Het gaat niet alleen om Dorothea. Die gaat haar eigen gang, en ik ga de mijne. Een heleboel huwelijken zitten zo in elkaar, en daar kan ik wel mee leven. Maar ik zit ook nog met mijn moeder. Stel nou eens dat ik hier wegga. Wat gebeurt er dan?’

‘Ze lijkt me iemand die zichzelf heel goed kan redden.’

‘Dat zou je verbazen, vooral nu iedereen met een beschuldigende vinger naar haar wijst.’

‘Sean en ik gaan daar binnenkort eens met haar over praten. Het is duidelijk dat ze iets tegen Lulu heeft gezegd wat zijn uitwerking niet heeft gemist. Als je moeder Lulu ervan heeft weten te overtuigen dat ze niets met Juniors dood te maken heeft, zullen andere mensen dat ook wel geloven.’

‘Het gaat niet alleen om Juniors dood, maar ook om die van mijn vader. Het is geen geheim dat mijn vader en zij zo nu en dan een onstuimig huwelijk hadden, en dus denken de mensen dat mijn moeder hem heeft vermoord. Ik weet niet zeker of ze dat wel overleeft. En ik zal alles doen om haar te beschermen.’

En na een korte stilte zei hij nog een keer: ‘Alles.’

‘Voordat we Remmy gaan opzoeken, zou je misschien eens kunnen kijken of ze jou wél wil vertellen wat er nou eigenlijk gestolen is bij die inbraak.’

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Nou, gewoon. Haar ring, wat geld en wat spulletjes.’

‘Nee, er is nog iets gestolen, iets wat ze zo graag terug wilde hebben dat ze Junior er een hoop geld voor heeft geboden.’

Eddie hield zijn handen heel strak om het stuurwiel geklemd. ‘Wat zou dat dan in vredesnaam kunnen zijn?’

‘Ik hoop eigenlijk dat jij daarachter kunt komen. Als ze het al aan íémand vertelt, dan ben jij het wel.’

‘Ik zal het proberen, Michelle. Ik zal echt mijn best doen.’

Hij bracht haar naar huis en liep met haar naar de voordeur.

‘Als je bij mijn moeder op bezoek gaat, kom dan daarna even bij mij langs. Dan mogen Sean en jij mijn schilderijen zien.’

Michelles gezicht lichtte op. ‘Dat zou ik heel leuk vinden, Eddie. Nou bedankt voor de heerlijke avond. Ik heb in geen tijden zoveel plezier gehad.’

Hij maakte een diepe buiging en toen hij weer rechtop stond, nam hij zijn bepluimde sjako af en gaf die aan haar. ‘Voor u, milady .’ En na een korte stilte: ‘God, ik heb in geen twintig jaar zoveel plezier gehad.’

Ze stonden nu wat verlegen tegenover elkaar, en een paar eindeloos durende seconden lang durfden ze elkaar niet aan te kijken. Toen stak Eddie zijn hand uit en zij nam die onmiddellijk aan. ‘Nou, welterusten dan maar,’ zei hij.

‘Welterusten, Eddie.’

Terwijl hij wegreed, met de paardentrailer achter zijn pick-up, bleef Michelle hem staan nakijken en streek intussen met haar hand over de stof van zijn sjako.

Heel af en toe had Michelle zichzelf weleens toegestaan om over een langdurige relatie met een man na te denken. Eerst had ze zich ten doel gesteld om olympisch atlete te worden, daarna was een baan als straatagente het streven geweest, en vervolgens had ze zich tien jaar lang een weg gebaand door de ingewikkelde dilemma’s en beproevingen van het leven van een agente van de Secret Service. Dat waren háár aspiraties geweest, en ze had er hard voor gewerkt om die zelfgestelde doelen te bereiken. Nu was ze tweeendertig. Ze woonde in een klein plaatsje en was een nieuwe loopbaan begonnen, en zo nu en dan kwamen er ook andere gedachten in haar op, gedachten over iets anders dan werken en zichzelf met handen en voeten omhoogwurmen naar de top van de piramide. Ze had zich zichzelf nooit als moeder voorgesteld – al had ze geen reden om aan te nemen dat ze geen goede moeder zou kunnen zijn – maar ze kon zich zichzelf wél voorstellen als iemands vrouw.

Ze tuurde naar het langzaam neerdwarrelende stof op het pad waarover Eddies truck net was weggereden.

Maar ook nu weer hoorde ze Seans waarschuwing in haar oren klinken. Eddie wás getrouwd, al was het dan geen gelukkig huwelijk. En daarmee was de zaak wat haar betreft afgedaan.

Ze ging naar binnen en stond een uur lang op haar stootzak in te beuken.