46

Hij was King en Michelle gevolgd naar het huis van de familie Pembroke en reed nu achter hen aan terwijl ze naar het aan de andere kant van de stad gelegen huis van meneer Canney reden. Hij reed deze keer niet in de blauwe Volkswagen, maar – voorlopig althans – in een oude pick-up. Een cowboyhoed met zweetplekken, een zonnebril en een door hemzelf ontworpen valse snor en baard vormden een goede vermomming. De twee rechercheurs begonnen echt een probleem te worden en hij wist niet goed wat hij daaraan moest doen. Pembroke zou hun niets opleveren, en Diane Hinson al evenmin. En op zich bood de moord op Rhonda Tyler ook geen aanknopingspunten. Maar met Canney lag dat anders. Die jongen was de sleutel die het hele project als een kaartenhuis in elkaar kon laten storten.

Hij had geen tijd om de vader van Steve Canney uit de weg te ruimen, en bovendien zou dat alleen nog meer de aandacht richten op de reden waarom de populaire football-speler had moeten sterven. Hij had geen keus. Hij moest het verhoor gewoon laten doorgaan, analyseren wat er werd gezegd, en aan de hand daarvan iets ondernemen. Gelukkig maar dat hij er nog voordat hij de jongen vermoordde aan had gedacht om ook het huis van diens vader van afluisterapparatuur te voorzien. Tactiek, het was uiteindelijk allemaal een kwestie van tactiek.

Hij wreef over zijn rug, die hij flink bezeerd had in de vechtpartij met Junior Deaver. Hij kon zich niet nog zo’n confrontatie veroorloven. Hij had Michelle Maxwell met een schijnbaar achteloze schop dat balkje doormidden zien trappen. Die vrouw was gevaarlijk. En op zijn eigen manier was King zelf nog gevaarlijker. In feite was King de enige van wie hij werkelijk dacht dat die hem ten val zou kunnen brengen. Daar kon hij maar beter iets aan doen. En Maxwell zou hij misschien ook moeten vermoorden. Hij wilde niet dat die vrouw achter hem aan kwam om de dood van haar partner te wreken.

Toen de auto vóór hem de lange oprit naar een groot, in rustieke stijl opgetrokken landhuis opdraaide, reed hij een zijweggetje op, zette de pick-up langs de kant, trok het koptelefoontje dat hij onder zijn hoed verborgen had gehouden over zijn oren en morrelde even wat aan de radio-ontvanger die op de stoel naast hem lag totdat hij de juiste frequentie had gevonden. Daarna liet hij zich achteroverzakken in zijn stoel en wachtte tot de voorstelling zou beginnen.