15

‘Mijn verontschuldigingen voor Savannah,’ zei Remmy. ‘Ik ben dol op haar, maar soms kan ik me gewoon niet voorstellen dat we familie zijn of ook maar iets gemeen hebben.’

‘Het geeft niet hoor, mevrouw Battle,’ zei Michelle. ‘Het is nog maar een kind. Kinderen doen nou eenmaal gekke dingen.’

‘Ze is helemaal geen kind meer!’ snauwde Remmy. ‘Ze is tweeëntwintig. Ze is afgestudeerd aan een van de beste universiteiten van de oostkust. Ringen in haar buik en tatoeages op haar billen – ik heb die meid toch niet laten studeren om haar helemaal gek te laten worden?’

Michelle keek hulpeloos naar King.

‘Eh... Remmy, we hebben het gehoord van Bobby. Heel erg voor je. Hoe gaat het met hem?’ vroeg die.

‘Zijn toestand is nog steeds kritiek,’ zei Remmy op dezelfde barse toon, en toen bracht ze haar hand naar haar gerimpelde voorhoofd en zei wat kalmer: ‘Neem me niet kwalijk. Ik zit maar te klagen over Savannah en zo ben ik zelf ook bepaald geen goede gastvrouw. Maar er is de afgelopen tijd ook zoveel gebeurd.’ Ze liet een korte stilte vallen en zei toen langzaam: ‘Bobby heeft ik weet niet hoe lang in coma gelegen en die stomme artsen hadden geen flauw idee of hij daar ooit nog uit zou komen, laat staan wanneer. Maar toen kwam hij weer bij kennis. Ze hebben hem zelfs van de beademing kunnen halen. Twee weken geleden heeft hij voor het eerst weer iets gezegd.’

‘Dat klinkt heel bemoedigend,’ zei King.

‘Dat zou je wel denken, hè? Maar weet je, wat hij zei was volkomen onsamenhangend. Een hele reeks namen. Niets wat ook maar ergens op sloeg. Jezus, ze weten niet eens helemaal zeker of hij niet weer in coma is geraakt.’

‘Dat zal voor de artsen wel niet eenvoudig te bepalen zijn.’

‘Voor al het geld dat ze rekenen, zouden ze eigenlijk op water moeten kunnen lopen en een rechtstreekse lijn naar God moeten hebben,’ zei Remmy bitter.

‘Als we misschien iets voor je kunnen doen?’

‘Een beetje bidden kan misschien geen kwaad, maar verder zou ik het niet weten.’ Mason kwam naar buiten met een dienblad met koffie. Hij schonk Remmy een kopje in, bood ook King en Michelle wat aan – ze hoefden niet – en ging toen snel weer naar binnen.

‘Er gaat niets boven een rustgevend kopje middagkoffie.’ Remmy nam een slokje en leunde toen achterover in haar stoel. ‘Harry Carrick is een verdomd fijne advocaat en Junior mag van geluk spreken dat hij van zijn diensten gebruik kan maken.’ Ze liet een korte stilte vallen, nam een slokje koffie en voegde daar toen aan toe: ‘Maar Junior heeft het gedaan. Dat weet ik net zo zeker als wanneer ik het hem met eigen ogen had zien doen.’

King maakte onmiddellijk van de gelegenheid gebruik. ‘Maar daar gaat het nou juist om, Remmy: je hebt hem níét gezien. Niemand heeft hem gezien.’

Dat wuifde ze weg op een manier die Michelle deed denken aan het karategebaar dat Savannah daarnet had gemaakt. ‘Het bewijsmateriaal is heel overtuigend.’

‘Precies. Te overtuigend. Het is ook mogelijk dat iemand hem veroordeeld probeert te krijgen op een valse beschuldiging.’

Remmy keek hem aan alsof hij een taal sprak die niet van deze wereld was. ‘Wie zou zo iemand als Junior Deaver dat nou in ’s hemelsnaam willen aandoen?’

‘Degene die werkelijk je huis is binnengedrongen en al je bezittingen heeft gestolen,’ zei King. ‘En kun je je nou echt voorstellen dat Junior gaat proberen juwelen en aandelen aan toonder te verkopen?’

‘Hij wist niet wat er allemaal in mijn kast zat, en hij heeft ook een hoop geld meegenomen. Je hoeft toch geen Einstein te zijn om geld uit te geven?’

‘We willen alleen maar even rondkijken en met een paar mensen praten. En ook al werken we voor Harry en Junior, ik ga er toch maar van uit dat je wilt dat de schuldige achter de tralies komt.’

Remmy glimlachte, maar in haar ogen zag hij een boosaardige schittering. ‘Daar heb je gelijk in, Sean, maar de schuldige is al opgepakt.’ En plotseling zei ze, zo luid en scherp dat elk woord wel een kogel leek: ‘En als dat stomme rund me nou maar wilde vertellen waar mijn trouwring is, verdomme nog aan toe, dan zou ik de officier misschien wel zover kunnen krijgen dat hij de zaak seponeert! Zeg dat maar tegen Harry! Dan kunnen we misschien een streep zetten onder al deze ellendige flauwekul!’

Michelle vond Remmy’s zuidelijke accent heel wat opvallender wanneer ze boos werd, en anders dan bij haar dochter was dat beslist geen aanstellerij. Tijdens Remmy’s uitbarsting had Michelle haar ijsthee bijna uit haar handen laten vallen en nu zette ze die snel neer terwijl ze in stilte de voorzienigheid dankte omdat Remington Battle niet háár moeder was.

‘Waarvan akte, Remmy,’ zei King rustig. ‘En kunnen we dan nu even rondkijken?’

Remmy keek hem doordringend aan en trok wat met haar lippen terwijl ze kennelijk wanhopig haar best deed om haar woede de baas te worden. Even kreeg Michelle de indruk dat de vrouw King dat ‘rustgevende’ kopje koffie naar zijn hoofd ging gooien. Misschien kun je beter overstappen op cafeïnevrije, dacht ze.

Toen stond Remmy op en wenkte hen dat ze moesten meekomen. ‘Ach, verdomme, ik leid jullie zelf wel even rond.’