7

Harry Lee Carrick woonde op een groot landgoed aan de oostelijke rand van Wrightsburg. Terwijl ze naar hem toe reden, bracht King Michelle op de hoogte van de achtergrond van deze tot advocaat geworden magistraat.

‘Hij is hier jaren geleden gevestigd geweest als advocaat. Daarna is hij rechter geworden bij de plaatselijke rechtbank, en vervolgens heeft hij twintig jaar als rechter bij het Hooggerechtshof gewerkt. Hij heeft me zelfs nog ingezworen als lid van de balie van Virginia. Zijn familie woont hier al driehonderd jaar. Hij is zelfs nog verre familie van generaal Robert E. Lee, de opperbevelhebber van de zuidelijke troepen tijdens de Burgeroorlog. Hij is nu in de zeventig, maar scherper van geest dan ooit. Nadat hij afscheid had genomen van de rechtbank is hij teruggekeerd naar Wrightsburg en heeft hij zich gevestigd op het landgoed van zijn familie.’

‘Je zei dat Junior Deaver iemand van de zelfkant is?’

‘Laten we het er maar op houden dat hij zo nu en dan de wet heeft overtreden. Maar op een gegeven moment heeft hij schoon schip gemaakt en hij heeft al heel lang niet meer voor problemen gezorgd.’

‘Tot nu toe dan, zo te horen.’

Ze reden langs een paar smeedijzeren hekken met de letter ‘C’ erop.

Michelle keek naar het fraaie landgoed. ‘Mooi, hoor.’

‘Harry heeft niet slecht geboerd en hij komt uit een rijke familie.’

‘Getrouwd?’

‘Zijn vrouw is jong gestorven. Hij is nooit hertrouwd en heeft geen kinderen. Voor zover ik weet, is hij de laatste telg uit het geslacht Carrick.’

Tussen de hoge bomen door vingen ze een glimp op van een statig pand met witte zuilen ervoor. King maakte echter een bocht de andere kant op, reed een smal gravelweggetje op en bracht de wagen tot stilstand voor een klein huisje van witgeschilderd hout.

‘Wat is dit?’ vroeg Michelle.

‘Het luxueuze hoofdkantoor van de weledelgestrenge heer Harry Lee Carrick.’

Ze klopten aan en een prettig klinkende stem riep: ‘Kom maar binnen.’

De man stond op van zijn grote houten bureau en stak zijn hand uit. Harry Carrick was een slanke man van bijna een meter tachtig lang, met fraai zilverkleurig haar en een gebruinde huid. Hij ging gekleed in een sportieve grijze pantalon, een blauwe blazer, een wit overhemd en een witte das met rode strepen. Zijn ogen waren heel lichtblauw, en Michelle vond dat ze een prettig soort ondeugendheid uitstraalden. Zijn dichte wenkbrauwen hadden dezelfde kleur als zijn haar. Hij had een ferme handdruk en zijn melodieuze zuidelijke accent was zo zacht en soepel dat het je hetzelfde gevoel gaf als drie vingers van je meest geliefde drankje en een luie stoel om daarvan te genieten. Zijn energie en uitstraling waren die van een man die minstens twintig jaar jonger was. Kortom, hij was de Hollywood-versie van hoe een rechter eruit hoort te zien.

‘Ik begon me al af te vragen wanneer Sean nou eindelijk eens met je zou langskomen,’ zei Harry tegen Michelle, ‘en dus voelde ik me verplicht om zelf het initiatief te nemen.’

Hij ging hen voor naar een paar stoelen in een hoek van het kamertje. Het grootste deel van de wanden werd in beslag genomen door stevige boekenkasten. Het meubilair was zo te zien antiek en was duidelijk intensief gebruikt. Sigarenrook dreef in stapelwolkjes door de lucht en op een tafeltje zag Michelle een oude Remington-typemachine, al stonden er op het van prachtig houtsnijwerk voorziene bureau ook een pc en een laserprinter.

‘Ik ben volledig gecapituleerd voor de efficiënte voorzieningen van de moderne tijd,’ zei Harry, die haar had zien rondkijken. ‘Ik heb de computer tot het allerlaatste moment weten te weerstaan, maar toen dat echt niet meer vol te houden was, heb ik me er ook uit alle macht op gestort. De Remington bewaar ik voor brieven aan bepaalde oude vrienden, die het een grove schande zouden vinden om een briefje te ontvangen dat niet met een echte typemachine op van een monogram voorzien briefpapier is getypt. Eigenlijk geven ze veruit de voorkeur aan handgeschreven brieven, maar mijn handschrift wordt steeds onleesbaarder. Oud worden is afschuwelijk, maar het alternatief is nog erger. Ik zou iedereen aanraden om altijd jong en mooi te blijven, zoals jij, Michelle.’

Michelle glimlachte. Harry was inderdaad een echte heer, en nog een charmeur ook.

Voordat hij tussen hen in kwam zitten stond hij erop om thee voor hen te zetten, die hij serveerde in enigszins gehavende porseleinen kopjes met bijpassende schoteltjes.

‘Junior Deaver,’ zei King.

‘En de Battles,’ zei Harry.

‘Dat lijkt me een vreemd stel,’ merkte Michelle op.

‘Vreemder kan bijna niet,’ zei Harry instemmend. ‘Bobby Battle was briljant en keihard. Hij heeft fortuin gemaakt door zijn eigen inspanningen en denkwerk, en zijn vrouw Remmy is een geweldige dame, die trouwens al even onverzettelijk is als hij. Dat moet ook wel, als je met Bobby getrouwd bent.’

Michelle keek hem nieuwsgierig aan. ‘U zei ‘‘was’’. Is Bobby Battle dan overleden?’

‘Nee, maar hij heeft kortgeleden een zware beroerte gehad, niet lang voor het incident waar Junior nu de schuld van krijgt, en het is nog onduidelijk in hoeverre hij er weer bovenop zal komen.’

‘Is dat het hele gezin: Bobby en Remmy?’ vroeg Michelle.

‘Nee, er is ook nog een zoon, Edward Lee Battle, al noemt iedereen hem Eddie. Hij is een jaar of veertig. Bobby heet voluit Robert E. Lee Battle. We zijn geen familie. Zijn achternaam is gewoon Battle, en ze hebben hem de voornamen ‘‘Robert E. Lee’’ gegeven, naar de opperbevelhebber van het zuidelijke leger tijdens de Burgeroorlog. Zoals je wel zult begrijpen komt dat hier in de omgeving veel voor. Ze hadden nog een zoon, Bobby junior, maar die is al als tiener aan kanker gestorven.’

‘En dan is Eddies vrouw Dorothea er ook nog. En Eddies jongere zus Savannah,’ zei King. ‘Die is net afgestudeerd, heb ik gehoord.’

‘Eddie is een jaar of veertig, maar Savannah is net afgestudeerd?’ vroeg Michelle.

‘Nou, ze kwam als een verrassing, zou je kunnen zeggen. Remmy was al over de veertig toen Savannah geboren werd. Voor haar geboorte hebben Remmy en Bob een tijdje apart gewoond en het zag ernaar uit dat ze zouden scheiden.’

‘Wat was het probleem?’ vroeg King.

‘Remmy had hem betrapt met een andere vrouw, een hoertje. En het was niet de eerste keer ook. Bobby voelde zich sterk tot dergelijke types aangetrokken. In die tijd werd dat allemaal heel stilgehouden, natuurlijk. Ik dacht destijds echt dat dat de druppel zou zijn, maar ze hebben het uitgepraat en zijn met een schone lei opnieuw begonnen.’

‘Dat heb je soms als er een kindje op komst is,’ zei King.

‘Wonen ze allemaal onder één dak?’ vroeg Michelle.

Harry schudde zijn hoofd. ‘Bobby, Remmy en Savannah wonen in het grote huis. Eddie en Dorothea wonen daarnaast in het vroegere koetshuis. Er gaan geruchten dat Savannah weleens op zichzelf zou kunnen gaan wonen.’

‘Ik denk dat ze als ze is afgestudeerd wel een deel van haar erfenis uitbetaald zal krijgen,’ zei King.

‘En daar zit ze waarschijnlijk al jaren gretig op te wachten,’ zei Harry.

‘Ze kan zeker niet al te best met haar ouders overweg?’ vroeg Michelle.

‘Laten we het zo stellen: Bobby was als vader nauwelijks aanwezig en Remmy en zij zijn allebei sterke, onafhankelijke vrouwen, die het op maar weinig punten met elkaar eens zijn.’

‘Wat doen Eddie en Dorothea?’ vroeg Michelle.

‘Eddie is kunstenaar,’ zei Harry, ‘en daarnaast is hij iemand die zich enthousiast bezighoudt met het naspelen van scènes uit de Burgeroorlog. Dorothea heeft een eigen makelaardij en die loopt heel goed.’ Harry lachte Michelle ondeugend toe. ‘De mensen in de sociale omgeving van de familie Battle wisselen in een schrikbarend tempo van levenspartner, en zijn daarom vaak in de markt voor nieuwe en steeds luxueuzere huizen. Dat is heel goed voor haar portemonnee, maar het zal haar soms wel zwaar vallen om niet te vergeten wie ook weer bij wie hoort.’

‘Het klinkt een beetje als Peyton Place ,’ zei Michelle.

‘O, Peyton Place hebben we al lang geleden achter ons gelaten,’ zei Harry.

‘En dan komen we nu bij Junior,’ voegde King daaraan toe.

Harry zette zijn theekopje neer en pakte een dossiermap van zijn bureau. ‘Junior was bezig met een verbouwing voor de Battles, en wel in het bijkamertje naast Remmy’s slaapkamer, waar ze haar kleren bewaart. Hij is goed. Hij heeft ook weleens een klusje voor mij gedaan, en voor een heleboel andere mensen hier in de omgeving.’

‘En het misdrijf waarvan hij wordt beschuldigd?’ vroeg King.

‘Diefstal. Er zat een verborgen kast in dat kamertje, waar ze haar sieraden, contant geld en andere waardevolle spullen bewaarde. Die is opengebroken en leeggehaald. En de geheime la in Bobby’s kledingkast is eveneens opengebroken. Al met al was het iets van tweehonderdduizend dollar, heb ik begrepen, en helaas zat Remmy’s trouwring er ook bij.’ Terwijl hij naar het dossier tuurde, voegde Harry daaraan toe: ‘En niets is zo gevaarlijk als een vrouw die van haar trouwring is beroofd.’

‘Wordt Junior verdacht omdat hij daar aan het werk was?’ vroeg Michelle.

‘Nou, er is wel enig bewijs dat tegen hem pleit.’

‘Zoals?’ vroeg King.

Harry telde de punten een voor een af op zijn vingers. ‘De inbreker is het huis binnengedrongen door een raam op de tweede verdieping. Het raam is geforceerd en de koevoet waarmee dat is gedaan, heeft een afdruk achtergelaten in het hout, plus een stukje metaal dat bleek te passen in een koevoet die het eigendom was van Junior. Junior heeft ook een ladder die hoog genoeg is om bij dat raam te komen. Bovendien zijn er glassplinters aangetroffen in zijn broekomslagen. Ze kunnen niet aantonen dat die afkomstig zijn uit het venster in het huis van de familie Battle, maar het is wel getint glas van precies dezelfde kleur.’

‘Je zei net dat het raam was geforceerd,’ zei King. ‘Waar komt dat glas dan vandaan?’

‘Een deel van de ruit is gebroken toen het venster werd geforceerd. Ik neem aan dat de theorie luidt dat die scherven in zijn broekomslagen terecht zijn gekomen toen hij door de opening kroop. Verder zijn er op de hardhouten vloer van Remmy’s slaapkamer nog schoenafdrukken aangetroffen die overeenkomen met de zolen van een paar schoenen dat bij Junior thuis is aangetroffen. Er is wat bouwmateriaal gevonden op de vloer van Remmy’s kledingkast. Cement en zaagsel. Precies wat Junior als bouwvakker allemaal aan zijn schoenen gehad zou kunnen hebben. Er is ook wat aarde gevonden die van hetzelfde soort blijkt te zijn als de aarde rondom Juniors huis. Soortgelijk bewijsmateriaal is aangetroffen in Bobby’s slaapkamer en kledingkast.’

‘Dus ze hadden aparte slaapkamers?’ vroeg Michelle.

Harry trok één enkele dichte wenkbrauw op. ‘Inderdaad, en dat is ongetwijfeld iets wat Remmy liever privé had willen houden.’

‘Dat is allemaal belastend, maar het vormt geen direct bewijs,’ zei King.

‘Nou, er is nog een bewijsstuk, of liever gezegd, er zijn er twee: een handschoenafdruk en een vingerafdruk, die allebei overeenkomen met die van Junior.’

‘Een handschoenafdruk?’ vroeg Michelle.

‘Het was een leren handschoen,’ zei Harry, ‘en leer heeft een duidelijk lijnenpatroon, net als een vingerafdruk. Schijnt het.’

‘Maar als hij handschoenen aanhad, hoe heeft hij dan een vingerafdruk kunnen achterlaten?’ vroeg King.

‘Waarschijnlijk zat er een gat in een van de vingers. En Junior heeft zo’n handschoen in huis.’

King staarde Harry aan. ‘Wat heeft Junior daarover te zeggen?’

‘Junior houdt bij hoog en bij laag vol dat hij onschuldig is. Hij heeft laat doorgewerkt in een huis dat hij aan het bouwen is in Albemarle County, in zijn eentje. Hij heeft niemand gezien en niemand heeft hem gezien. Dus naar een alibi kan hij fluiten.’

‘Wanneer is de inbraak ontdekt?’ vroeg King.

‘Remmy heeft het rond vijven ‘s ochtends opgemerkt, toen ze terugkwam uit het ziekenhuis. Ze was de vorige ochtend om een uur of acht nog in haar slaapkamer geweest en er zijn mensen tot elf uur ‘s avonds in huis geweest, dus het misdrijf heeft vermoedelijk tussen twaalf en vier uur ‘s nachts plaatsgevonden.’

‘En dat valt dus duidelijk binnen de uren waarop Junior volgens zijn eigen verklaring alleen in dat huis aan het werk is geweest.’

‘En toch,’ zei Michelle, ‘denkt u dat hij onschuldig is? Ondanks al dat bewijsmateriaal?’

Harry keek haar recht in de ogen. ‘Ik heb wel eerder mensen verdedigd die schuldig waren; dat hoort nou eenmaal bij dit beroep. Als rechter heb ik soms schuldigen vrijuit zien gaan en onschuldigen achter slot en grendel zien verdwijnen, en in de meeste gevallen kon ik daar helemaal niets tegen doen. Maar in het geval van Junior ben ik er volkomen van overtuigd dat hij dit misdrijf niet heeft gepleegd, en wel om een eenvoudige reden: die kerel heeft net zo weinig idee wat hij moet beginnen met honderdduizend dollar in contanten, effecten aan toonder en juwelen als ik zou weten hoe ik me in een vrouwen vier met stuurman naar een olympische medaille moest roeien.’

Michelle keek verbaasd op, want in haar studietijd was dat precies wat zij wél had gedaan.

‘Ja, meid,’ zei Harry verontschuldigend. ‘Ik heb je even nagetrokken. Ik hoop dat je dat niet erg vindt.’ Hij gaf haar een zacht klopje op haar hand en ging verder: ‘Dat Junior een incompetente dief is, staat wel vast. Om maar eens iets te noemen: jaren geleden heeft hij een paar accu’s uit een plaatselijke garage gestolen. Maar toen hij naar dezelfde garage ging om zijn eigen auto te laten repareren, liet hij diezelfde accu’s in de achterbak staan. Die blunder heeft hem zes maanden cel gekost en toont duidelijk aan dat hij een heel onhandige boef is.’

‘Nou, misschien is hij in de loop der jaren beter geworden,’ zei King.

‘Hij heeft nog nooit zo goed geboerd als tegenwoordig met de aannemerij. Zijn vrouw verdient ook goed. Ze zijn een nieuw huis aan het bouwen. Waarom zou hij bij de familie Battle inbreken?’

‘Misschien had hij wat extra geld nodig voor dat nieuwe huis, maar als hij het niet heeft gedaan, dan doet iemand flink zijn best om hem te laten opdraaien voor iets wat hij niet heeft gedaan,’ zei King. ‘En waarom zou iemand die moeite nemen?’

Op die vraag was Harry duidelijk voorbereid. ‘Junior was daar met een klus bezig, dus hij zou onmiddellijk verdacht worden. De dader zou zijn gereedschap, schoenen, broek en handschoenen uit zijn woonwagen hebben kunnen halen. Dat ding staat op een heel afgelegen plek en vaak is er niemand thuis.’ Na een korte stilte voegde hij daaraan toe: ‘Maar die vingerafdruk zit me niet lekker. Er is veel ervaring voor nodig om zoiets na te maken.’

‘Hoe ziet zijn gezin eruit?’ vroeg Michelle.

‘Drie kinderen. De oudste is een jaar of twaalf. Hij is getrouwd met Lulu Oxley.’

‘Lulu Oxley?’ vroeg Michelle.

‘De manager van een nachtclub die Aphrodisiac heet. Ze heeft me verteld dat ze tegenwoordig mede-eigenaar is.’

‘Dat meent u niet,’ zei Michelle. ‘De Aphrodisiac heet die?’

‘Ik heb gehoord dat het er binnen eigenlijk heel mooi is – je weet wel, niet alleen maar een ordinaire bar met topless danseressen,’ zei Harry snel. ‘Al ben ik er natuurlijk nooit geweest.’

‘Dat is zo,’ zei King.

Michelle keek hem eens aan. ‘Ga me nou alsjeblieft niet vertellen dat jij daar wél bent geweest.’

Hij aarzelde, keek nogal ongemakkelijk en zei toen: ‘Eén keertje maar. Een vrijgezellenfeestje, voor een vriend.’

‘Ja ja,’ zei Michelle.

King ging op het puntje van zijn stoel zitten en leunde naar voren. ‘Goed, misschien was Junior niet het brein achter deze inbraak, maar als dat nou iemand anders is geweest, iemand die wist dat Junior het huis van de familie Battle in en uit kon lopen en die hem heeft gevraagd die inbraak te plegen? Het bewijsmateriaal is behoorlijk belastend, Harry.’

Harry liet zich niet uit het veld slaan. ‘Er is inderdaad een hoop bewijsmateriaal dat tegen hem pleit. Veel te veel zelfs!’

‘Goed, wat wil je ons laten doen?’

‘Ik wil dat jullie met Junior gaan praten, luisteren naar wat hij te zeggen heeft en ook eens bij de familie Battle langsgaan.’

‘Goed, maar stel nou dat we alles natrekken en dat het allemaal blijkt te kloppen?’

‘Dan ga ík weleens met Junior praten. Als hij dan nog steeds volhoudt dat hij onschuldig is, heb ik geen andere keus dan hem dat voor de rechter te laten verklaren. Maar als het OM een deal voorstelt waarbij hij strafvermindering krijgt als hij schuld bekent, dan zal ik het er wel met hem over hebben. Hij heeft al eerder in de gevangenis gezeten en hij heeft helemaal geen zin om dat nog eens te moeten doormaken.’

Hij overhandigde King een dossier met alle gegevens. De twee mannen drukten elkaar de hand en daarna draaide Harry zich naar Michelle en pakte haar hand vast. ‘En ik moet zeggen dat het me elke prijs die jullie maar kunnen rekenen meer dan waard was om eindelijk deze charmante jonge vrouw eens te ontmoeten.’

‘Straks ga ik nog blozen, Harry.’

‘Dat beschouw ik als een groot compliment.’

Toen ze naar buiten liepen, zei Michelle: ‘Wat een aardige man.’

‘Mooi, want deze ontmoeting zou weleens het enige kunnen zijn wat al dit gedoe gaat opleveren.’

Zijn mobieltje begon te piepen.

Even later verbrak hij de verbinding.

‘Dat was Todd,’ zei hij. ‘Kom mee.’

‘Waarnaartoe?’ vroeg Michelle.

‘Een heel leuke club die ‘‘het lijkenhuis’’ heet.’