101

King en Michelle stapten in het vliegtuigje en vlogen naar South Carolina. Van daaruit was het nog een uur rijden naar de zwaarbewaakte gevangenis waar Eddie zat opgesloten en waar hij de rest van zijn leven zou blijven. Michelle besloot buiten te blijven wachten, zodat King alleen naar binnen ging.

Eddie werd het verhoorkamertje binnengebracht. Hij was aan handen en voeten geboeid en werd omringd door vier zwaargebouwde bewakers die hem geen ogenblik uit het oog verloren. Eddies haar was gemillimeterd en zijn gezicht en onderarmen zaten vol littekens en wonden die hij tijdens zijn verblijf in de gevangenis had opgelopen. King vroeg zich af hoeveel andere er onder de gevangenisoverall verborgen zaten. Hij ging tegenover Eddie zitten. Ze werden van elkaar gescheiden door een meer dan twee centimeter dikke plaat plexiglas. King had alle voorschriften voor bezoekers al te horen gekregen. De belangrijkste daarvan waren dat hij geen plotselinge bewegingen mocht maken en geen moment, maar dan ook geen enkel moment, mocht proberen om op welke wijze dan ook lichaamscontact met de gevangene te krijgen.

King wist dat het hem geen moeite zou kosten zich aan die regels te houden.

‘Ik had je willen vragen hoe het gaat, maar dat zie ik zo ook al.’

Eddie haalde zijn schouders op. ‘Zo erg is het niet. Het is allemaal heel eenvoudig. Het is doden of gedood worden, en ik leef nog.’ Hij wierp King een nieuwsgierige blik toe. ‘Ik had niet verwacht jou ooit nog te zien.’

‘Ik had een paar vragen voor je. En verder had ik je ook nog iets te vertellen. Wat wil je het eerst?’

‘Eerst de vragen maar. De jongens hier binnen hebben er niet veel. Ik breng het grootste deel van mijn tijd in de bibliotheek door. En verder wat gewichtheffen en balspelen. Ik probeer met een stel jongens een team te vormen. Schilderen mag ik hier niet. Ze zijn zeker bang dat ik iemand zal verdrinken in een emmertje. Nou, vraag maar raak.’

‘Eerste vraag: was je vaders beroerte de aanleiding voor dit alles?’

Eddie knikte. ‘Ik liep er al een tijdje over te denken, maar ik wist niet zeker of ik het lef zou hebben om dit allemaal te doen. Toen mijn vader ineens op sterven lag, werd het me plotseling duidelijk dat het nu of nooit was.’

‘Tweede vraag: waarom heb je Steve Canney vermoord? Ik dacht dat je dat had gedaan om je moeder te wreken, maar nu weet ik dat dat niet het geval was.’

Eddie ging verzitten en zijn boeien maakten een ratelend geluid. Een van de bewakers draaide zijn hoofd hun kant op. Eddie glimlachte en zwaaide naar hem, waarna hij zijn aandacht weer op King richtte. ‘Mijn ouders laten mijn broer creperen, en mijn vader verwekt ijskoud een andere zoon bij de een of andere sloerie. Nou, ik zat niet te wachten op een nieuwe broer. Die Steve Canney was sterk en gezond, en dat had Bobby moeten zijn, snap je? Dat had Bobby moeten zijn.’ Zijn stem werd nu steeds luider en alle vier de bewakers zaten nu naar hem te kijken. King wist niet voor wie hij het bangst was: voor Eddie of voor zijn bewakers.

‘Derde vraag: omdat ik inmiddels weet dat het je niet kon schelen dat Junior Deaver iets van je moeder had gestolen, vraag ik me af waarom je hem eigenlijk hebt vermoord.’

‘Er had een tekening van mijn broer in die la gelegen en die is tijdens de inbraak beschadigd geraakt.’

‘Je moeder heeft het me laten zien.’

‘Het was een tekening van Bobby voordat hij zo ziek werd.’ Eddie zweeg even en legde zijn geboeide handen op het hout vóór hem. ‘Ik had hem zelf gemaakt. Ik hield van die tekening, en ik wilde dat hij in de kamer van mijn moeder zou hangen, zodat ze er voortdurend aan herinnerd zou worden wat ze had gedaan. Toen ik zag dat het lijstje kapotgeslagen was en de tekening doormidden was gescheurd, wist ik dat ik de schuldige zou vermoorden.’

‘Voor het geval het je iets kan schelen: dit heeft Remmy allemaal heel zwaar getroffen, ook al probeert ze het niet te laten merken.’

‘Ze mag van geluk spreken dat ik niet het lef heb gehad om háár te vermoorden.’

‘Ben je door toedoen van Chip Bailey op het idee gekomen om beruchte seriemoordenaars te imiteren?’

Eddie grinnikte. ‘Die ouwe Chippie. Hij liep de hele tijd maar op te scheppen dat hij zoveel slimmer was dan wie ook, en dat hij zoveel van seriemoordenaars en hun manier van werken wist. Hij beweerde dat hij zelfs de slimste seriemoordenaar nog wel te pakken zou weten te krijgen. Nou, ik heb die uitdaging aangenomen en volgens mij spreken de resultaten voor zich.’

‘Laatste vraag: als je vader niet was vermoord, wat had je dan gedaan?’

‘Dan zou ík hem vermoord hebben. Met behulp van alle spullen die ik de andere slachtoffers had afgenomen. Ik wilde dat hij goed zou beseffen wat hij had aangericht. Ik wilde dat hij zich ten minste één keer ergens verantwoordelijk voor zou voelen. Toen hij stierf, heb ik al die spullen maar bij Robinson achtergelaten, om de schuld op hém te schuiven.’ Hij zweeg even en er verschenen diepe rimpels in zijn voorhoofd. ‘Dus eigenlijk ben ik niet anders dan mijn vader,’ zei hij toen zachtjes.

Het was King maar al te duidelijk dat dit veruit het zwaarste vonnis was dat over Eddie geveld kon worden, en dat hij het zelf had uitgesproken.

‘En wat wilde je me vertellen?’

‘Dat je gelijk had wat Sylvia betrof,’ zei King met gedempte stem. ‘Ik heb haar erop aangesproken maar ik kan niets bewijzen, al blijf ik het wel proberen.’

‘Ben je erachter gekomen wat het woordje ‘‘Teet’’ betekent?’

‘Ja.’

‘Ik kreeg over die zaak te horen toen ik een keer samen met Chip naar de fbi Academy in Quantico ben geweest.’

‘Sylvia is inmiddels naar elders verhuisd, waarschijnlijk om ergens onder een andere naam een nieuw leven op te bouwen.’

‘Heeft zij even mazzel.’

‘Ik heb niemand anders er ook maar iets over verteld, zelfs Michelle niet.’

‘Ach, ik denk niet dat het nu nog veel uitmaakt.’

‘Het maakt wél uit, Eddie, maar ik kan er op dit moment gewoon niets aan doen. Ik heb geen enkel bewijs. Ze heeft haar sporen grondig uitgewist, maar ik blijf het proberen.’ King stond op. ‘Ik kom je niet meer opzoeken.’

‘Dat weet ik.’ Terwijl Eddie opstond, zei hij met luide stem: ‘Hé, Sean, wil je tegen Michelle zeggen dat ik haar die nacht niets gedaan zou hebben? En zeg ook maar dat ik heb genoten van die avond waarop we samen hebben gedanst.’

Het laatste wat King van hem zag, was dat hij met vier bewakers om zich heen wegschuifelde. En toen was Eddie verdwenen. Voor altijd, hoopte hij.

Toen hij de gevangenis uit liep, werd King in het bezoekerscentrum staande gehouden en kreeg daarna een pakje overhandigd. Het enige wat hij daarover te horen kreeg, was dat het hiernaartoe was gestuurd en dat ze opdracht hadden gekregen om het zolang voor hem te bewaren. De naam op het etiket was echter die van Michelle.

‘Wat is dat?’ vroeg ze toen hij weer in de auto zat.

‘Het is voor jou. We gaan zo wel even eten bij dat wegrestaurant waar we net langs zijn gekomen, dan kun je het daar openmaken.’

Het was een bijzonder vettig hok vol met truckers, maar het eten was goed en de koffie was heet. Ze vonden een plekje ergens achterin en aten wat.

‘Wil je niet weten hoe het met hem gaat?’ vroeg King.

‘Nee, waarom zou ik? Heeft hij naar mij gevraagd?’

King aarzelde en zei toen: ‘Nee. Hij heeft het helemaal niet over jou gehad.’

Michelle slikte haar laatste hap door en spoelde die weg met een slok koffie.

‘Eén ding vraag ik me nog steeds af,’ zei ze.

‘Eentje maar?’ King probeerde te glimlachen.

‘Wat zat er in die kast dat Remmy zo graag terug wilde hebben?’

‘Ik denk dat het de brieven waren van een man uit haar omgeving.’

‘Dus ze is Bobby inderdaad ontrouw geweest?’

‘Nee, het was een onbeantwoorde liefde. Met een getrouwde vrouw wilde de man in kwestie het niet anders. Maar zij wilde zijn brieven terug hebben.’

‘Ik vraag me af wie dat geweest kan zijn.’ Plotseling werden haar ogen groot en rond van verbazing. ‘Toch niet...?’

‘Ja,’ zei King snel. ‘Ja, maar het was al een hele tijd geleden en hij heeft niets gedaan om zich voor te schamen. Hij gaf gewoon om een vrouw die dat uiteindelijk niet waard bleek te zijn.’

‘God, wat triest.’

Hij hielp haar het pakje open te maken en daarna bleven ze allebei sprakeloos naar het voorwerp zitten staren.

Het was Eddies portret van Michelle in een baljurk.

King keek eens naar haar, en naar het schilderij, maar zei niets. Ze rekenden af en liepen het restaurant uit. Voordat ze in de auto stapten, gooide Michelle het portret in de afvalcontainer van het restaurant.

‘Zullen we maar naar huis gaan?’ vroeg King toen ze aan het stuur ging zitten.

‘Ja, laten we dat maar doen.’

Michelle gaf gas en in een grote wolk opwaaiend stof reden ze weg.