77

Om tien uur ‘s ochtends was de dubbelbrede woonwagen van de familie Deaver volkomen verlaten. De kinderen waren naar school en Lulu was aan het werk. Priscilla Oxley was naar de buurtwinkel gereden om sigaretten te halen, plus nog wat meer tonic om de wodka die haar zo dierbaar was mee weg te spoelen. Achter het rijtje bomen langs de verharde weg waar het pad vanaf de woonwagen op uitkwam, stond een pick-up. De man in de truck had toegekeken hoe Priscilla langs kwam schieten in haar Ford, met een sigaret in haar ene hand en een mobieltje in de andere, terwijl ze stuurde met haar kwabbige knieën.

Nu stapte de man uit en liep het bos door totdat hij de rand van de open plek bij de woonwagen had bereikt. Luther, de oude waakhond, kwam de schuur uit kuieren, hield zijn kop even scheef toen hij de man rook, liet een vermoeide blaf horen en sjokte toen weer naar binnen. Even later had de man het slot van de woonwagen opengebroken en liep hij snel naar het kleine slaapkamertje annex kantoortje aan het ene uiteinde daarvan.

Junior Deaver was nooit echt zakelijk geweest en aan boekhouden had hij al helemaal een broertje dood gehad, maar gelukkig beschikte zijn vrouw op beide terreinen over grote talenten. De papieren van Juniors aannemersbedrijfje waren keurig opgeborgen en makkelijk terug te vinden. Terwijl hij goed luisterde of er iemand aankwam, bladerde de man de ordners door, waarbij het hem goed uitkwam dat die op chronologische volgorde stonden. Toen hij klaar was, merkte hij op dat hij een tamelijk lange lijst had opgesteld. Een van de mensen daarop moest het zijn.

Hij vouwde het lijstje dubbel, stopte het in zijn zak en zette alle ordners weer netjes in de kast, waarna hij wegging via dezelfde route waarlangs hij gekomen was. Terwijl hij terugliep naar zijn pick-up kwam Priscilla Oxley langsrijden met haar tonic en sigaretten. Had die even mazzel, dacht hij. Vijf minuten eerder en ze was dood geweest.

Hij reed weg met het kostbare lijstje in zijn zak. Hij dacht na over de inbraak waar Junior Deaver ten onrechte van beschuldigd was en probeerde zich te herinneren wat hij allemaal over dat misdrijf had gehoord. Op de een of andere manier zag hij iets over het hoofd. Daarna liet hij de omstandigheden waaronder Bobby Battle aan zijn einde was gekomen de revue passeren. Was er nog iemand die die klootzak dood had willen hebben? Iemand die hij over het hoofd had gezien? Er waren verschillende mogelijke verdachten, maar daar zat niemand bij van wie hij werkelijk dacht dat die de oude man vermoord kon hebben. Daar waren lef en kennis van zaken voor nodig geweest, en dat waren eigenschappen die hijzelf in overvloed bezat en die hij ook in anderen wist te waarderen. Hij verlangde naar de dag waarop hij degene die zich voor hem had uitgegeven zou kunnen vertellen hoezeer hij hem bewonderde... waarna hij hem de strot af zou snijden.

Misschien had hij Sally moeten laten praten voordat hij haar had vermoord. Maar wat had ze nou helemaal kunnen weten? Ze was met Junior samen geweest, had ze gezegd. Ze hadden seks gehad. Ze was een dom wijf dat haar dagen bij voorkeur doorbracht in het gezelschap van viervoetige beesten, en haar nachten in het gezelschap van tweevoetige. De snelle dood die haar ten deel was gevallen, had ze ten volle verdiend. Wat maakt een Sally Wainwright meer of minder op deze planeet nou uit? vroeg hij zich af.

Tot nu toe had hij zes mensen vermoord, van wie één per vergissing, een vergissing waarvoor hij op zijn manier had geboet. Hij kon per slot van rekening niet zijn rozenkrans pakken voor zoiets als dit; geen biechthokje zou ooit de volle omvang van zijn zonden kunnen bevatten. Het was hem niet gelukt King en Maxwell te elimineren, en dat zat hem enorm dwars. Op dit ogenblik waren die twee ongetwijfeld weer nieuwe theorieën aan het opstellen over wat er werkelijk aan de hand was, en op een dag zouden ze misschien op de juiste stuiten. Hoe ingewikkeld het allemaal ook mocht lijken, dat stel zou er best eens achter kunnen komen en dat zou alles bederven. Het zou riskant zijn, maar hij moest nog een keer proberen hen te vermoorden, op een manier die níét kon mislukken. Het zou tijd kosten om daar een scenario voor te bedenken en totdat hij zover was, zou hij alle informatie die zijn afluisterapparaatjes hem opleverden aandachtig bestuderen en zijn best doen om King en Maxwell voortdurend een stap voor te blijven. Het zou allemaal erg nauw luisteren, maar als hij het hoofd koel hield en zich aan zijn plan hield, zou alles goed aflopen.

Hij had er vertrouwen in dat hij zou winnen. Hij beschikte over het krachtigste voordeel dat er maar was: hij was niet bang om zijn leven te geven voor de eindoverwinning. En hij had niet de indruk dat zijn tegenstanders er ook zo over dachten.

Maar nu moest hij een ander onderdeel van zijn plan zien te regelen. Een succesvolle exitstrategie.