Een week eerder zou de aankomst van zoveel beroemde Hollywood- sterren de inwoners van Palomo Grove in groten getale de straat op gekregen hebben, maar vandaag was er nauwelijks een mens op de trottoirs te zien toen ze aankwamen. De limousines zoefden ongezien de Heuvel op; hun passagiers waren of high of werkten hun make-up bij achter de getinte raampjes. De ouderen onder hen vroegen zich af hoelang het nog zou duren voordat de mensen hun eerbetoon zouden komen brengen, zoals nu bij Buddy Vance gebeurde. De jongeren na­men aan dat er wel iets tegen de dood uitgevonden zou zijn tegen de tijd dat deze een bedreiging voor hen zou gaan vormen. Er waren maar enkelen onder al die lieden die werkelijk van Buddy hadden ge­houden. Velen hadden hem benijd, sommigen hadden hem begeerd maar bijna allemaal hadden wel plezier gehad in zijn val van de top. Maar liefde was een weinig voorkomend fenomeen in dit soort gezel­schap. Het was een luxe die ze zich niet konden permitteren. De passagiers in de limousines waren zich bewust van het gebrek aan bewonderaars. Hoewel velen van hen er geen behoefte aan hadden om herkend te worden, waren hun gevoelige ego's toch gekwetst dat ze met een dergelijke onverschilligheid werden binnengehaald. Ze draaiden de belediging echter snel om in een positief punt. In de ene auto na de andere kwam hetzelfde onderwerp ter sprake: waarom had de dode man zichzelf in zo'n godvergeten gat als Palomo Grove begraven? Hij had geheimen gehad, dat zou het wel geweest zijn. Maar wat dan? Zijn drankprobleem? Dat wist iedereen. Drugs? Wie kon dat nu wat schelen? Vrouwen? Hij schepte zelf het meeste op over zijn lul en wat die allemaal kon. Nee, er moest nog iets anders zijn dat hem naar dit oord had verdreven. De theorieën kwamen op als vitriool toen de treurenden de mogelijkheden overwogen en hiel­den pas met hun insinuaties op om uit te stappen en de weduwe hun condoleances aan te bieden op de drempel van Coney Eye. Maar zo­dra ze binnen waren, gingen ze onmiddellijk verder. Buddy's verzameling kermisartikelen gaf aanleiding tot het nodige commentaar en verdeelde het publiek. Velen vonden het een vol­maakte weergave van de dode man: vulgair, opportunistisch en nu, uit hun verband, zinloos. Anderen vonden het een openbaring, een kant van de overledene waar ze het bestaan niet van hadden gekend. Een paar gingen naar Rochelle om te kijken of het te koop was. Ze vertelde hun dat niemand nog wist aan wie het testament het had toe­gekend, maar als ze van haar zouden blijken te zijn, zou ze ze met alle liefde weggeven.

Komiek Lamar liep met een grijns van oor tot oor tussen de feestgan­gers door. In alle jaren sinds hij en Buddy uit elkaar waren gegaan, had hij nooit durven hopen dat hij ooit zou zijn wat hij nu was, heer en meester over Buddy's hofhouding. Hij deed geen enkele poging om zijn plezier te verhullen. Waarom zou hij ook? Daar was het leven veel te kort voor. Het was maar beter om er het beste van te maken, voor het werd afgepakt. De gedachte aan de Jaff die twee etages ho­ger zat, voegde nog een extra dimensie aan zijn glimlach toe. Hij wist niet wat de bedoelingen van de man precies waren, maar het was leuk om deze mensen als prooi te zien. Hij keek op alle aanwezigen neer; hij had hen dingen van een morele acrobatiek zien doen die een paus beschaamd zou hebben en dat alles alleen uit winstbejag, om posities of beter aanzien. Soms om alle drie die redenen. Hij was gekomen om deze van zichzelf geobsedeerde leden van zijn stam vol afkeer te aanschouwen, de ambitie die zo velen van hen ertoe bracht hun meer­deren omlaag te halen en het beetje goeds dat ze nog in zich hadden te onderdrukken. Hij had die minachting nooit laten blijken. Tenslotte moest hij met hen werken. Het was beter om zijn gevoelens verborgen te houden. Buddy (arme Buddy) was nooit tot een dergelij­ke afstandelijkheid in staat geweest. Met een beetje te veel drank in zijn lichaam was hij lang en hard tegen de sufferds die hij niet kon lijden tekeergegaan. Het was voor alles deze indiscretie die zijn val van de top had veroorzaakt. In een stad waar woorden goedkoop waren, kon praten duur zijn. Verduistering konden ze vergeven even­als verslaving, het molesteren van minderjarigen, verkrachting en zelfs bij gelegenheid moord. Maar Buddy had hen sufferds genoemd. En dat zouden ze hem nooit vergeven.

Lamar werkte zich door de kamer, kuste de schoonheden, herkende de dekhengsten en schudde de handen van hen die beiden engageer­den en weer ontsloegen. Hij stelde zich Buddy's weerzin bij dit ritueel voor. Telkens weer had hij tijdens hun jaren samen Buddy op feesten zoals deze moeten overhalen zijn beledigingen voor zich te houden. En telkens weer was hij daar niet in geslaagd. 'Je ziet er goed uit, Lam.'

Het welgedane gezicht tegenover hem behoorde toe aan Sam Sagans- ky, een van de meest succesvolle manipulatoren met macht van Hol­lywood. Naast hem stond een rondborstig verwaarloosd kind, een uit een lange rij rondborstige verwaarloosde kinderen die Sam uit de goot haalde en van wie hij daarna in het openbaar dramatisch af­scheid nam. Iets dat de carrières van de dames meestal niet ten goede kwam en de reputatie van Sam als ladykiller versterkte. 'Wat voor gevoel is het om op zijn begrafenis te zijn?' wilde Sagansky weten.

'Dat is het eigenlijk niet, Sam.'

'Hij is wel dood en dat ben jij niet. Vertel me niet dat je dat geen pret­tig idee vindt.' ik geloof van wel.'

'Wij overleven alles, Lam. We hebben alle recht om onze ballen te krabben en te lachen. Het leven is goed.' 'Ja,' zei Lamar. 'Dat zal wel.'

'Wij zijn allemaal winnaars, hè liefje?' Hij keerde zich naar zijn vrouw die haar tanden toonde, ik ken geen beter gevoel.' ik zie je straks nog wel, Sam.'

'Krijgen we ook nog vuurwerk?' vroeg de verwaarloosde zich af. Lamar dacht aan de Jaff die boven wachtte en glimlachte.

Toen hij de kamer had afgewerkt ging hij naar boven om te kijken

hoe zijn baas het maakte.

'Het zijn er nogal wat,' zei de Jaff.

'Heeft het je goedkeuring?'

'Helemaal.'

'Ik wilde nog even iets zeggen, voor je het te. . . druk krijgt.'

'Waarover?'

'Rochelle.'

'Aha.'

'Ik weet dat je iets van plan bent en geloof me, ik vind het allemaal best. Als je ze allemaal van deze verrekte aardbodem zou wegvegen, zou je de wereld een groot plezier doen.'

'Het spijt me je te moeten teleurstellen,' zei de Jaff. 'Ze zullen niet al­lemaal aan het Grote Ontbijt in de hemel verschijnen. Ik mag me dan misschien enige vrijheden met hen veroorloven, maar ik ben niet in hun dood geïnteresseerd. Dat is meer het terrein van mijn zoon.'

'Ik wilde alleen even zeker stellen dat je Rochelle erbuiten houdt.'

'Ik zal haar met geen vinger aanraken,' antwoordde de Jaff. 'Zo. Nu tevreden?'

'Ja. Dank je wel.'

'Zo. Zullen we dan maar beginnen?'

'Wat ben je van plan?'

'Ik wil alleen maar dat jij de gasten stuk voor stuk naar boven bij me brengt. Laat ze eerst maar wat drinken en dan. . . laat je ze het huis zien.' 'Mannen of vrouwen?'

'Breng de mannen maar eerst,' zei de Jaff en slenterde weer naar het raam. 'Die zijn plooibaarder. Verbeeld ik het me of wordt het don­ker?'

'Alleen maar wat bewolking.' 'Regen?'

'Dat betwijfel ik.'

'Jammer. Aha, nog meer gasten bij het hek. Je kunt maar beter naar beneden gaan om hen te verwelkomen.'