Grillo werd gewekt door de telefoon, greep ernaar, gooide een glas

champagne om dat nog halfvol was - dat was zijn laatste dronken

toost de vorige avond geweest: Op Buddy, heengegaan, maar niet

vergeten - vloekte, vond de hoorn en legde hem tegen zijn oor.

'Hallo?' gromde hij.

'Heb ik je wakker gemaakt?'

'Tesla?'

'Ik hou van mannen die mijn naam onthouden,' zei ze. 'Hoe laat is het?'

'Laat. Je zou allang op en aan het werk moeten zijn. Ik wil dat je klaar bent met je werk voor Abernethy tegen de tijd dat ik kom.' 'Wat zeg je? Kom je hier?'

'Je bent me een dineetje schuldig vanwege alle roddels over Vance,' zei ze. 'Dus zoek maar iets duurs uit.' 'Hoe laat ben je van plan hier te zijn?' vroeg hij. 'O, ik weet het nog niet. Ongeveer. . .' Midden in haar zin legde hij de hoorn neer, grinnikte tegen de telefoon en zag haar in gedachten aan de andere kant staan vloeken. Maar de glimlach gleed van zijn gezicht toen hij opstond. Zijn hoofd bonsde als een drilboor, hij twij­felde er zelfs aan of hij zou kunnen opstaan als hij dat laatste halve glas nog opdronk. Hij belde room service en bestelde koffie. 'Wilt u er sap bij, meneer?' kwam de stem uit de keuken. 'Nee. Alleen koffie.' 'Ei, croissants. . .'

'O jezus, nee, geen eieren. Helemaal niets. Alleen maar koffie.' Het idee om te moeten gaan zitten schrijven was bijna net zo weerzin­wekkend als de gedachte aan een ontbijt. Hij besloot om in plaats daarvan contact met die vrouw in het huis van Vance op te nemen. Die Ellen Nguyen van wie hij het adres zonder telefoonnummer nog in zijn zak had zitten.

Met een door de cafeïne opgepept lichaam stapte hij in de auto en reed naar Deerdell. Toen hij het huis eindelijk had gevonden, zag hij dat het een schril contrast vormde met het huis op de Heuvel waar de vrouw werkte. Het was klein, onooglijk en hard aan onderhoud toe. Grillo had al enige achterdocht over het gesprek dat voor hem lag, de ontevreden werkneemster die wat roddels over haar werkgever ten beste zou geven. In sommige situaties in het verleden waren dergelij­ke informanten waardevol gebleken, maar ze waren net zo vaak de scheppers van kwaadaardige verhaaltjes geweest. In dit geval had hij zijn twijfels. Was dat omdat Ellen hem zo kwetsbaar had geleken toen ze hem opendeed en nog meer koffie voor hem ging maken, of omdat als haar kind haar vanuit de andere kamer riep - hij had griep legde ze uit - ze iedere keer als ze terugkwam nadat ze hem verzorgd had en weer de draad van haar verhaal oppakte de feiten dezelfde bleven, of was het alleen omdat het verhaal dat ze vertelde niet alleen Buddy Vance kwetste, maar haarzelf ook? Het laatste feit overtuigde hem misschien wel meer dan een van de andere dat ze een betrouwbare bron was. Het verhaal dat ze vertelde, wierp zeer demo­cratisch een smet op alle betrokken partijen.

'Ik was zijn maîtresse,' legde ze uit. 'Bijna vijf jaar lang. Zelfs toen Rochelle in huis was - en dat duurde natuurlijk niet lang - vonden we altijd nog wel een manier om bij elkaar te komen. Vaak zelfs. Ik denk dat ze het wel heeft geweten. Daarom zorgde ze ook dat ze de eerste de beste kans aangreep om van me af te komen.' 'Werk je dan niet meer op Coney?'

'Nee. Ze zat te wachten op een excuus om me te kunnen ontslaan en daar heb jij voor gezorgd.' 'Ik?' zei Grillo. 'Hoe dan?'

'Ze zei dat ik met je flirtte. Typerend natuurlijk dat ze een dergelijke reden gebruikte.' Het was niet de eerste keer in hun gesprek dat Gril­lo de indruk kreeg dat ze meer bedoelde - in dit geval minachting - dan het passieve gedrag van de vrouw eigenlijk zou doen vermoe­den. 'Ze beoordeelt iedereen naar haar eigen standaard,' ging ze ver­der. 'En je weet hoe die is.' 'Nee,' zei Grillo eerlijk. 'Dat weet ik niet.'

Ellen keek verbaasd. 'Wacht even,' zei ze. 'Ik wil niet dat Philip dit hoort.'

Ze stond op en ging naar de slaapkamer van haar zoon, praatte even zo zachtjes met hem dat Grillo het niet kon verstaan en deed toen de deur dicht voor ze terugkwam om haar verhaal af te maken. 'Hij heeft al te veel woorden geleerd waarvan ik zou willen dat hij ze niet kende. In een jaar op school. Ik wil dat hij de kans heeft om. . . ik weet het niet, onschuldig te zijn? Ja, onschuldig, al is het maar van korte duur. De lelijke dingen komen toch al snel genoeg, nietwaar?' 'De lelijke dingen?'

'Je weet wel: mensen die je beduvelen en verraden. Seks. Macht.' 'O, dat,' antwoordde Grillo. 'Dat komt vanzelf.' 'Dus ik had het over Rochelle, hè?'

'Ja-' 'Nou, het is eenvoudig genoeg. Voor ze met Buddy trouwde was ze

een hoer.'

'Wat?'

'Je hebt het goed gehoord. Waarom ben je zo verbaasd?'

'Ik weet het niet. Ze is zo mooi. Er moeten andere manieren geweest

zijn om geld te verdienen.'

'Ze heeft dure gewoontes,' antwoordde Ellen. En weer vermengde de

minachting zich met afkeer.

'Wist Buddy dat toen hij met haar trouwde?'

'Wat? De gewoontes of het hoereren?'

'Beide.'

'Ik weet vrijwel zeker van wel. Ik denk dat dat juist een van de rede­nen geweest is dat hij met haar is getrouwd. Kijk, Buddy heeft perver­se neigingen. Sorry, ik bedoel hij had ze. Ik kan er nog niet over uit dat hij dood is.'

'Het moet heel moeilijk zijn over hem te praten zo vlak nadat je hem hebt verloren. Het spijt me dat ik je dit moet aandoen.' 'Ik heb het toch zelf aangeboden?' antwoordde ze. 'Ik wil dat iemand dit allemaal weet. Eigenlijk wil ik dat iederéén het weet. Hij hield van mij, meneer Grillo. Hij heeft al die jaren van mij gehouden.' 'En ik neem aan dat jij ook van hem hield?'

'O ja,' zei ze zachtjes. 'Heel veel. Hij was natuurlijk egocentrisch, maar dat zijn alle mannen, nietwaar?' Ze gaf Grillo niet de gelegen­heid om zichzelf daarvan buiten te sluiten en ging verder. 'Jullie zijn allemaal opgevoed met het idee dat de wereld om jullie draait. Ik maak dezelfde fout met Philip. Ik zie het mezelf doen. Het verschil met Buddy was dat de wereld, althans voor een tijdje, wérkelijk om hem draaide. Hij was een van de meest geliefde mannen in Amerika. Een paar jaar lang. Iedereen kende zijn gezicht, iedereen kende zijn nummers uit zijn hoofd. En natuurlijk wilden ze alles weten over zijn privé-leven.'

'Dus hij nam nogal een risico door met een vrouw als Rochelle te trouwen?'

'Dat lijkt me wel, hè? Vooral toen hij probeerde zijn nummer te sane­ren en een van de netwerken zover te krijgen hem weer een show te geven. Maar hij had een perverse neiging, zoals ik al zei. Een groot deel van de tijd was het pure zelfvernietiging.' 'Hij had met jou moeten trouwen,' zei Grillo.

'Hij had het slechter kunnen treffen,' vond ze ook. 'Hij had het véél slechter kunnen treffen.' De gedachte bracht een golf van gevoelens naar boven die opvallend afwezig waren geweest tijdens haar relaas over haar plaats in dit geheel. De tranen kwamen naar boven. Op

hetzelfde ogenblik riep de jongen vanuit zijn slaapkamer. Ze legde haar hand op haar mond om haar gesnik te onderdrukken. 'Ik ga wel,' zei Grillo en stond op. 'Hij heet Philip, hè?' 'Ja,' zei ze bijna onverstaanbaar.

'Ik ga wel even naar hem toe, maak je maar geen zorgen.' Hij liet haar achter terwijl ze met de rug van haar hand de tranen van haar ogen veegde. Toen hij de deur van de kamer van de jongen opendeed, zei hij: 'Hallo. Ik ben Grillo.'

De jongen leek veel op zijn moeder en zat recht overeind in zijn bed, omgeven door een chaos van speelgoed, kleurpotloden en bekladder- de vellen papier. In de hoek van de kamer stond de tv aan zonder ge­luid te maken. 'Jij heet Philip, hè?'

'Waar is mammie?' wilde de jongen weten. Hij liet duidelijk blijken dat hij Grillo absoluut niet vertrouwde en gluurde langs hem heen of zijn moeder ergens te zien was.

'Ze komt zo,' stelde Grillo hem gerust en naderde het bed. De teke­ningen, waarvan vele van het dekbed waren afgegleden en op de grond lagen, hadden allemaal hetzelfde bolvormige ontwerp. Grillo ging op zijn knieën zitten en pakte er een op. 'Wie is dat?'

'De Ballonvaarder,' antwoordde Philip plechtig. 'Heeft hij een naam?'

'De Ballonvaarder,' kwam het antwoord enigszins ongeduldig. 'Is die van de tv?' vroeg Grillo en bekeek het veelkleurige, niets voor­stellende schepsel op het vel. 'Nee.'

'Waar ken je hem dan van?'

'Uit mijn hoofd,' antwoordde Philip.

'Is hij aardig?'

De jongen schudde zijn hoofd.

'Hij bijt zeker, hè?'

'Alleen jou,' kwam het antwoord.

'Dat is niet erg beleefd,' hoorde Grillo Ellen zeggen. Hij keek over zijn schouder. Ze had een poging gedaan haar tranen te verbergen, maar het overtuigde haar zoon beslist niet. Hij keek Grillo beschuldi­gend aan.

'Je kunt maar beter niet te dicht bij hem komen,' zei Ellen tegen Gril­lo. 'Hij is erg ziek geweest, hè jongen?' 'Ik ben nu weer beter.'

'Nee, dat ben je nog niet. Je moet in bed blijven terwijl ik meneer Grillo uit laat.'

Grillo stond op en legde de tekening op het bed tussen de andere por­tretten.

'Dank je wel dat je me de Ballonvaarder hebt laten zien,' zei hij. Philip gaf geen antwoord, maar ging verder met zijn werk, het paars kleuren van een tekening.

'Wat ik je verteld heb. . .' zei Ellen toen ze buiten gehoorsafstand van de jongen waren,'. . .is niet het hele verhaal. Er is nog veel meer, dat kan ik je verzekeren. Maar ik kan er nog niet goed over praten.' 'Laat maar weten wanneer dat wel het geval is,' zei Grillo. 'Ik ben in het hotel.'

'Misschien bel ik je wel. Misschien ook niet. Alles wat ik je vertel is alleen maar een deel van de waarheid, hè? Het belangrijkste deel is Buddy en je zult nooit in staat zijn hem goed te beschrijven. Nooit.'

Deze laatste woorden bleven Grillo bij toen hij door Palomo Grove naar het hotel terugreed. Het was niet moeilijk om vast te stellen, maar het was wel waar. Buddy Vance was inderdaad het punt waar alles om draaide. Zijn dood was zowel raadselachtig als tragisch ge­weest, maar het leven dat eraan vooraf was gegaan was nog raadsel­achtiger geweest. Er waren voldoende aanwijzingen in dat leven die hem bijzonder boeiden. De kermisverzameling die de muren van Co­ney Eye sierden (de ware kunst van Amerika), de deugdzame minna­res die nog steeds van hem hield en zijn vrouw, een gewezen hoer, die dat vermoedelijk niet deed en nooit had gedaan. Zelfs zonder die merkwaardige en absurde dood als rake slotzin was het nog een ge­weldig verhaal. De vraag was dus ook niet óf hij het zou vertellen, maar hóe.

Abernethy's kijk op het geheel zou dubbelzinnig zijn. Hij zou veron­derstellingen verkiezen boven de feiten en vuiligheid boven waardig­heid. Maar er waren raadsels hier in Palomo Grove. Grillo had ze ge­zien, had ze met eigen ogen uit het graf van Buddy Vance zien breken en de lucht in zien verdwijnen. Het was belangrijk dat dit verhaal eer­lijk werd verteld of hij zou alleen maar nog meer verwarring stichten en daarmee zou hij niemand een plezier doen.

Maar wat belangrijk was, kwam eerst: hij moest de feiten vastleggen zoals hij ze de afgelopen vierentwintig uur had vernomen: van Tesla, van Hotchkiss, van Rochelle en nu van Ellen. En dat deed hij ook zodra hij in zijn hotel terug was. Hij schreef met de hand een eerste schema van de Buddy Vance Story, peinzend aan zijn bureautje in zijn kamer. Zijn rug begon pijn te doen terwijl hij werkte en de eerste tekenen van opkomende koorts veroorzaakten zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd. Hij schonk er echter geen aandacht aan, althans niet voor hij zo'n twintig bladzijden had vol geschreven. Pas toen hij van zijn werk opstond en zich uitrekte, merkte hij dat al had de Ballon­vaarder hem dan niet te pakken genomen, de griep van zijn schepper dat wel had gedaan.