Dat jaar woedde er een oorlog in Amerika. Misschien wel de bitterste en in ieder geval de vreemdste die ooit gestreden was. Zowel in de grond als erboven. Het meeste werd niet bekendgemaakt, omdat het niet werd opgemerkt. Of beter gezegd, de gevolgen (en dat waren er vele en vaak bijzonder ingrijpende) leken zo absoluut niet op de resul­taten van een gevecht dat ze steeds verkeerd werden uitgelegd. Maar dit was een oorlog zonder precedent. Zelfs de meest vreemde profe­ten, het soort dat jaarlijks Armageddon voorspelt, wist niet hoe ze het trillen van Amerika's grondvesten moesten verklaren. Ze wisten dat er iets belangrijks op til was en als Jaffe nog steeds in de Kamer met Onbestelbare Brieven in het postkantoor van Omaha had geze­ten, zou hij ontelbare heen en weer gestuurde brieven vol theorieën en veronderstellingen ontdekt hebben. Maar niet een - zelfs brieven­schrijvers die vaag iets over de School en de Kunst wisten - kwam ook maar in de buurt van de waarheid.

Het gevecht was niet alleen zonder precedent, maar het karakter van de strijd veranderde naarmate de weken voorbijgingen. De strijders hadden de missiepost Santa Catrina verlaten met slechts een elemen­tair begrip van hun nieuwe conditie en de krachten die daarmee ge­paard gingen. Ze leerden echter al snel deze krachten te gebruiken als een gevecht het nodig maakte hun uitvinding in een hogere versnel­ling te gooien. Zoals hij had gezworen, vormde Fletcher een leger van de fantasielevens van gewone mannen en vrouwen die hij ontmoette, terwijl hij Jaffe het hele land door achtervolgde en hem nooit de tijd gaf zich op zijn wil te concentreren en de Kunst te gebruiken waar hij nu toegang tot had. Hij noemde deze verzonnen soldaten halluci­nogenen, naar een raadselachtige soort wier fossiele resten een be­staan van vijfhonderddertig miljoen jaar geleden aantoonden. Een soort wezens die net als de fantasieën die nu naar hen vernoemd wa­ren, geen voorouders hadden. De levensduur van deze soldaten was nauwelijks langer dan die van een vlinder. Hun individualiteit ging al snel verloren en dan werden ze rokerig en vaag. Maar al waren ze nog zo vluchtig, ze wonnen toch verschillende keren van de Jaff en zijn legioenen van terata of monsters. Oerangsten die Randolph nu uit zijn slachtoffers kon oproepen en voor enige tijd stoffelijk kon maken. De terata waren net zo vluchtig als de bataljons die tegenover hen stonden. De Jaff en de goede Fletcher waren tegen elkaar opge­wassen. 

En zo ging het verder in schijnaanvallen en tegen-schijnaanvallen, tangbewegingen en mijnenvegeroperaties. De bedoeling van ieder le­ger was om de leider van het andere te verslaan. Het was geen oorlog die de gewone wereld erg aansprak. Angsten en fantasieën werden niet verondersteld fysieke vormen aan te nemen. Hun plaats was in de geest. Nu waren ze stoffelijk geworden en hun strijd woedde van Arizona en Colorado naar Kansas en Illinois, waarbij ze de normale gang van zaken op talrijke manieren verstoorden. Oogsten riskeer­den hun tere kopjes niet en bleven liever in de grond zitten als er schepsels in de buurt waren die alle natuurwetten met voeten traden. Zwermen trekvogels die om de spookachtige donderkoppen heen vlogen, kwamen later dan normaal op hun plaats van bestemming aan of ze raakten de weg helemaal kwijt en kwamen jammerlijk om. In iedere staat bleef een spoor van onrust achter, de reactie van in pa­niek geraakte dieren die het conflict aanvoelden dat er gestreden zou worden tot de vernietiging erop volgde. Hengsten richtten zich op vee en op zwerfkeien en reten zichzelf open terwijl ze auto's bestegen. Honden en katten werden plotseling vals en moesten worden dood­geschoten of vergast. Vissen in rustige riviertjes probeerden vanwege alle ambitie die in de lucht hing aan land te komen en overleefden de verrijzing niet.

Met angst als voorland en een heksenketel achterlatend kwam het ge­vecht in Wyoming tot stilstand. Daar vochten de legers die te goed tegen elkaar opgewassen waren om ooit meer te bereiken dan een uit­puttingsoorlog, tot het einde. Het was het eind van het begin, of al­thans bijna. De enorme hoeveelheden energie die de goede Fletcher en de Jaff nodig hadden om te kunnen scheppen en hun legers aan te voeren (ze waren geen echte krijgsheren, maar slechts mannen die elkaar haatten) hadden een verschrikkelijke tol geëist. Verzwakt en op het punt van ineenstorten sloegen ze er verder op los als boksers die elkaar al helemaal wezenloos hadden geslagen, maar die doorvoch­ten omdat ze geen andere sport kenden. Ze zouden niet rusten voor de ander dood was.

Op de nacht van de zestiende juli verdween de Jaff van het slagveld, schudde de resten van zijn leger van zich af en ging ervandoor in zuid­westelijke richting. Zijn oorspronkelijke bestemming was de Baja. Hij wist dat de oorlog tegen Fletcher onder de huidige omstandighe­den niet gewonnen kon worden en nu wilde hij zich toegang verschaf­fen tot het derde flesje Nuntius. Daarmee zou hij zijn sterk afgeno­men krachten kunnen herstellen.

Fletcher ging hem ondanks alle opgelopen schade achterna. Twee nachten later haalde hij de Jaff in Utah in met een behendigheid waar zijn innig geliefde Raul, die hij bijzonder miste, van onder de indruk zou zijn.

Daar ontmoetten ze elkaar in een confrontatie die zowel beestachtig als onbeslist bleef. Aangevuurd door een passie om de ander te ver­nietigen die al zo lang geleden was geëscaleerd tot ver voorbij het punt van de Kunst en het bezit daarvan, dat het nu bijna zo toegewijd en intiem was alsof het liefde betrof. Ze vochten vijf nachten lang. En weer was er geen overwinnaar. Ze sloegen en trokken aan elkaar, donker tegen licht, tot ze nauwelijks meer konden. Toen de wind hen opnam, hadden ze alle kracht om zich te verzetten verloren. Het beet­je kracht dat ze nog over hadden, gebruikten ze om elkaar tegen te houden naar de missiepost en het flesje te gaan. De Wind droeg hen over de grens van Californië en liet hen met iedere kilometer dichter bij de aarde komen. Zuid-zuidwest over Fresno en naar Bakersfield, tot op vrijdag 27 juli 1971 hun krachten zo uitgeput waren dat ze zich niet meer in de lucht konden handhaven. Ze vielen tijdens een zomer- onweertje dat nog geen trilling in de dwalende zoeklichten en ver­lichte reclameborden van het nabijgelegen Hollywood veroorzaakte op de bosrijke grens van Ventura County bij de stad Palomo Grove neer.