Nadat Tesla was vertrokken, belde Grillo eerst Abernethy op. Zijn grootste probleem was of hij hem wel of niet alles zou vertellen. Meer dan ooit zat hij nu met het probleem van hóe vertel ik het? Hij had nooit het instinct van een romanschrijver gehad. Hij schreef de feiten zo duidelijk mogelijk op. Geen opsmuk en geen stortvloed van woor­den. Zijn voorbeeld was ook bepaald geen journalist, namelijk Jona­than Swift, de schrijver van Gullivers Travels, een man die het zo be­langrijk vond dat zijn satire goed tot zijn recht kwam dat hij erom bekend stond zijn werk hardop voor zijn bedienden voor te lezen om er zeker van te zijn dat zijn stijl de inhoud niet aantastte. Dit verhaal was een leidraad voor Grillo. En dat was allemaal goed en aardig zo­lang hij verhalen over ontheemden in Los Angeles schreef of over drugproblemen. De feiten waren dan duidelijk genoeg. Maar dit verhaal - van de grot tot Fletchers zelfoffering - vormde een groter probleem. Hoe kon hij opschrijven wat hij gisteravond had gezien zonder daarbij te vermelden wat hij had gevoeld? Hij hield het gesprek met Abernethy tamelijk vaag. Het was zinloos om net te doen of er sinds de vorige avond niets was gebeurd in Palo­mo Grove. De verhalen over plaatselijk vandalisme - hoewel het geen groot nieuws was geweest - was in alle lokale nieuwsberichten vermeld. Abernethy kwam erop terug. 'Ben je daarbij geweest, Grillo?'

'Erna. Alleen maar erna. Ik heb het alarm gehoord en. . .' 'En wat?'

'Er valt niet veel over te vertellen. Wat gebroken glas en zo.' 'Heli's Angels op drift.' 'Zeiden ze dat?'

'Zeiden ze dat? Wie is hier verdomme journalist, Grillo? Wat heb je nodig? Drugs? Drank? Een bezoekje van een of andere mute?' 'Muze bedoel je.'

'Mute, muze, wat doet het ertoe? Kom verdomme op met een verhaal

dat de mensen willen lezen. Er moeten gewonden zijn gevallen. . .'

'Dat denk ik niet.'

'Verzin er dan een paar.'

'Ik heb wel iets. . .'

'Wat? Wat?'

'Een verhaal dat nog niet is gepubliceerd, dat durf ik te wedden.' 

Dan kan het maar beter goed zijn, Grillo. Je baan staat op het spel.' 'Er komt een feestje bij Vance thuis. Om zijn heengaan te vieren.' 'Mooi zo. Zorg dat je erbinnen komt. Ik wil alles over hem en zijn vriendjes. Die vent deugde niet. En dat soort lui heeft vrienden die ook niet deugen. Ik wil namen en details.' 'Soms lijkt het wel of je te veel films hebt gezien, Abernethy.' 'Wat bedoel je?' 'Vergeet het maar.'

Het beeld bleef nog lang hangen nadat Grillo de hoorn had neerge­legd. Een beeld van Abernethy die 's avonds uitspraken uit krante- verhalen zat te oefenen om zijn image van zwaar onder druk staande verbeten uitgever wat op te poetsen. Hij was niet de enige, dacht Grillo. Iedereen had ergens achter in zijn hoofd een film lopen waarin hijzelf de hoofdrol vervulde. Ellen was de vrouw die onrecht was aangedaan en die verschrikkelijke geheimen koesterde. Tesla was de onstuimige vrouw van West Hollywood, losgelaten in een wereld die voor haar tot dan toe gesloten was gebleven. Die gedachten leidden vanzelf tot de vraag: wat was hijzelf eigenlijk? Een beginnend journa­list met een geweldige primeur? Een rechtschapen man, achtervolgd door misdaden tegen een corrupt systeem? Geen van beide mogelijk­heden stond hem bijzonder aan, zoals wel het geval was geweest toen hij hier net was aangekomen en enthousiast was geweest om over Buddy Vance te vertellen. De gebeurtenissen hadden hem ergens bui­tengesloten. Anderen, met name Tesla, hadden een van de hoofdrol­len gekregen.

Toen hij in de spiegel keek, vroeg hij zich even af hoe het was om geen begrenzingen te hebben. Vrij om een ander beroep op te pak­ken misschien? Ruimtevaartdeskundige, goochelaar, minnaar? Wat vond hij van minnaar? Minnaar van Ellen Nguyen? Dat klonk niet gek.

Ze deed er een hele tijd over om naar de deur te komen en toen ze eindelijk opendeed, leek het even te duren voor ze Grillo herkende. Toen hij net op het punt stond haar op weg te helpen, kwam er een glimlach te voorschijn en zei ze: 'Kom alsjeblieft binnen. Ben je weer helemaal over je griep heen?' 'Nog een beetje bibberig.'

'Misschien krijg ik het ook wel. . .' zei ze toen ze de deur dichtdeed. 'Ik werd wakker met een gevoel. . . ik weet niet. . .' De gordijnen waren nog dicht. Het huis leek nog kleiner dan de eerste keer.

'Je wilt vast wel koffie,' zei ze.

'Ja. Dank je.'

Ze verdween in de keuken en liet Grillo alleen achter in een kamer die overal vol lag met stapels tijdschriften, speelgoed en niet uitge zocht wasgoed. Pas toen hij zich bewoog om wat plaats te maken, merkte hij dat hij niet alleen was. Philip stond in de gang die naar zijn slaapkamer leidde. Zijn uitje de vorige avond naar het winkel­centrum was niet echt goed voor hem geweest. Hij zag er nog teer uit. 'Hallo,' zei Grillo. 'Hoe is het ermee?'

Tot zijn verbazing glimlachte de jongen, een gulle, open lach.

'Heb je het ook gezien?' zei hij.

'Wat?'

'Bij het winkelcentrum,' ging Philip verder. 'Je hèbt het gezien. Ik weet dat je het hebt gezien. Die mooie lichtjes.' 'Ja, die heb ik ook gezien.'

ik heb het de Ballonvaarder verteld. Daarom weet ik ook dat ik niet droomde.'

Hij liep glimlachend naar Grillo toe. ik heb je tekening gekregen,' zei Grillo. 'Dank je wel.' 'Die is nu niet meer nodig,' zei Philip. 'Waarom niet?'

'Philip?' Ellen kwam met de koffie terug. 'Val meneer Grillo niet lastig.'

'Hij is niet lastig,' zei Grillo. Hij keek Philip weer aan. 'Misschien kunnen we straks nog over de Ballonvaarder praten,' zei hij. 'Misschien,' antwoordde de jongen alsof dat helemaal van Grillo's goede gedrag afhing. 'Ik ga nu,' kondigde hij tegen zijn moeder aan. 'Goed, schatje.' 

'Zal ik hem de groeten van je doen?' vroeg Philip aan Grillo. 'Graag,' antwoordde Grillo die niet helemaal zeker wist wat de jon­gen bedoelde. 'Dat zou ik erg prettig vinden.' Philip keerde tevredengesteld terug naar zijn slaapkamer. Ellen was bezig een plekje voor hen vrij te maken om te gaan zitten. Met haar rug naar Grillo toegekeerd, boog ze zich voorover. De glad­de, kimonoachtige ochtendjas die ze aan had, zat strak om haar li­chaam heen. Ze had zware billen voor een vrouw van haar lengte. Toen ze zich omdraaide, was de ceintuur van haar jas losgegaan. De bovenkant stond nu een eindje open. Ze had een donkere gladde huid. Ze merkte zijn interesse op toen ze hem zijn kopje koffie over­handigde, maar deed geen poging de jas weer dicht te maken. De opening bracht Grillo bij iedere beweging die ze maakte in verleiding, 'Ik ben blij dat je langs kwam,' zei ze toen ze goed en wel zaten, 'Ik maakte me zorgen toen je vriendin. . .' 'Tesla.'

'Tesla. Toen Tesla me vertelde dat je ziek was. Ik voelde me verant­woordelijk.' Ze nam een slokje. Ze bewoog haar hoofd met een ruk achterover toen het haar tong raakte. 'Het is heet,' zei ze. 'Philip vertelde me dat jullie gisteravond nog in het winkelcentrum waren.'

'Jij ook,' antwoordde ze. 'Weet je of er iemand gewond is geraakt?

Met al dat gebroken glas.'

'Alleen Fletcher,' antwoordde Grillo.

'Ik geloof niet dat ik hem ken.'

'De man die verbrandde.'

is er iemand verbrand?' zei ze. 'O god, wat verschrikkelijk.' 'Je hebt het vast wel gezien.'

'Nee,' antwoordde ze. 'We hebben alleen het glas gezien.' 'En de lichtjes. Philip had het over de lichtjes.' 'Ja,' zei ze, eerlijk verwonderd. 'Dat heeft hij tegen mij ook gezegd. Maar ik kan me er niets van herinneren. Is het belangrijk?' 'Het enige dat belangrijk is, is dat jullie allebei gezond zijn,' zei hij en gebruikte die gemeenplaats om zijn verlegenheid te verbergen. 'O, met ons gaat alles goed,' zei ze en keek hem recht aan. Alle verba­zing was plotseling uit haar gezicht verdwenen, ik ben moe, maar ge­zond.'

Ze strekte haar arm uit om haar koffie te pakken en dit keer viel haar ochtendjas ver genoeg open om Grillo een blik van haar borsten te doen opvangen. Hij twijfelde er niet aan dat ze precies wist wat ze deed.

'Heb je nog iets van het huis gehoord?' vroeg hij en vond het best spannend over zaken te praten terwijl hij over seks dacht. 'Er wordt van mij verwacht dat ik ernaar toe ga,' zei Ellen. 'Wanneer is het feest?'

'Morgen. Het is kort dag, maar ik denk dat veel van Buddy's vrien­den een soort vaarwelfeest hebben verwacht.' 'Ik zou er best bij willen zijn.' 'Wil je het verslaan?'

'Natuurlijk. Het zal een bonte verzameling worden, denk ik zo.' 'Ja, dat denk ik ook.'

'Maar dat is alleen maar een deel ervan. We weten allebei dat er iets vreemds in Palomo Grove aan de gang is. Gisteravond was het niet alleen maar het winkelcentrum. . .' Hij maakte de zin niet af toen hij de uitdrukking op haar gezicht zag nadat hij over de vorige avond was begonnen. Ze was weer afgeleid. Was dit zelfopgelegd geheugen­verlies of maakte het deel uit van het natuurlijke proces van Fletchers magie? Hij vermoedde het eerste. Philip, die minder weerstand tegen veranderingen in de normale gang van zaken bood, had niet dat soort problemen met zijn geheugen. Toen Grillo het gesprek weer naar het feest toe leidde, had hij opnieuw haar volle aandacht. 'Denk je dat je me binnen kunt loodsen?' vroeg hij. 'Je moet wel uitkijken. Rochelle kent je.' 'Kun je me niet officieel uitnodigen? Als pers?' Ze schudde haar hoofd 'Er komt geen pers,' legde ze uit. 'Het is een pure privé-aangelegenheid. Buddy's vrienden zijn niet zo dol op pu­bliciteit. Sommigen van hen hebben er te snel te veel van gehad. Som­migen zouden er de voorkeur aan geven het nooit te krijgen. Hij kwam onder allerlei mensen. . . hoe noemde hij ze ook weer? . . .zware spelers, geloof ik. Vermoedelijk maffia.' 'Des te meer reden voor mijn aanwezigheid,' zei Grillo. ik zal doen wat ik kan, vooral omdat je door mij ziek bent gewor­den. Ik denk dat er wel voldoende gasten zullen zijn om in de massa ten onder te kunnen gaan. . .' ik zou enige hulp zeker waarderen.' 'Nog koffie?'

'Nee, dank je wel.' Hij keek op zijn horloge, hoewel het niet tot hem doordrong hoe laat het was.

'Je gaat nog niet weg,' zei ze. Het was geen vraag, maar de vaststel­ling van een feit. En datzelfde gold voor zijn antwoord. 'Nee. Niet als je wilt dat ik blijf.'

Zonder een woord strekte ze haar hand uit en raakte zijn borst door

zijn overhemd heen aan.

ik wil graag dat je blijft,' zei ze.

Hij keek automatisch naar de kamer van Philip.

'Maak je maar geen zorgen,' zei ze. 'Hij speelt uren achter elkaar.' Ze

wrong haar vingers tussen de knopen van Grillo's overhemd. 'Kom

met me mee naar bed,' zei ze. 

Ze stond op en ging hem voor naar haar slaapkamer. In tegenstelling tot de wanorde in de rest van het huis was deze kamer bijna Spar­taans. Ze liep naar het raam en liet de jaloezieën een eindje zakken. Het gaf het vertrek een perkamentachtig tintje. Toen ging ze op het bed zitten en keek hem aan. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar gezicht terwijl hij zijn hand in haar ochterdjas liet verdwijnen en zachtjes haar borst streelde. Ze trok zijn hand tegen zich aan en maakte hem duidelijk dat hij niet zo voorzichtig hoefde te zijn. Toen trok ze hem over zich heen. Door hun verschil in lengte rustte zijn kin boven op haar hoofd, maar ze gebruikte het als een erotisch voor­deel, trok zijn overhemd open en likte zijn borst; haar tong liet natte sporen achter die van de ene tepel naar de andere liepen. Ze bleef zijn hand vasthouden. Haar nagels groeven zich pijnlijk diep in zijn huid. Hij vocht met haar, trok zijn hand weg om de ceintuur in haar och­tendjas te kunnen bereiken, maar haar hand was daar eerder. Hij rol­de van haar af en wilde zich uitkleden, maar ze pakte zijn overhemd net zo stevig beet als ze zijn hand had tegengehouden en hield hem tegen zich aan met haar gezicht tegen zijn schouder terwijl ze de losse knoop van de ceintuur met de andere hand losmaakte. Toen gooide ze haar jas open. Ze had er niets onder aan. Ze was feitelijk dubbel naakt. Ze had zich tussen haar benen geschoren. Nu wendde ze haar gezicht af en deed haar ogen dicht. Een hand had nog steeds zijn overhemd vast, de ander hing slap langs haar zij en ze leek haar lichaam aan te bieden alsof het op een bord lag en klaar was om opgegeten te worden. Hij legde zijn hand op haar buik, gleed met de handpalm naar haar kut en duwde hard op de huid die er glanzend uitzag en aanvoelde.

Zonder dat ze haar ogen opendeed mompelde ze: 'Alles wat je maar wilt.'

De uitnodiging verwarde hem even. Hij was eraan gewend dat dit een soort overeenkomst tussen partners was, maar hier was een vrouw die dat soort aardigheden wegwuifde en zich totaal aanbod. Het gaf hem een onzeker gevoel. Als tiener zou dit aanbod ondraaglijk ero­tisch geweest zijn. Nu was hij geschokt in zijn liberale gevoeligheid. Hij zei haar naam in de hoop een teken van haar te krijgen, maar ze negeerde hem. Pas toen hij weer overeind ging zitten om zijn over­hemd uit te trekken deed ze haar ogen open en zei: 'Nee. Zo, Grillo. Zo.'

Zowel de uitdrukking op haar gezicht als in haar stem leek bevangen door hartstocht, waardoor een honger in hem ontstond om net zo te worden. Hij rolde boven op haar, nam haar hoofd in zijn handen en duwde zijn tong in haar mond. Haar lichaam kwam naar boven van de matras en duwde zich zo hard tegen hem aan dat hij er zeker van was dat de pijn niet voor het plezier onderdeed.

In de kamer die ze net hadden verlaten, trilden de koffiekopjes alsof er een milde aardbeving onderweg was. Er kroop stof over de tafel dat verstoord werd door een onzichtbaar iets dat zijn versleten schou­ders uit de donkerste hoeken van de kamer haalde en eerder naar de slaapkamer zweefde dan liep. De vorm, hoe rudimentair ook, was nog steeds te herkenbaar om genegeerd te worden als alleen maar een schaduw, maar er was te weinig van om geest genoemd te worden. Wat het ook geweest was of zou worden, het had zelfs in zijn huidige toestand een doel. Aangetrokken door de vrouw die het op dit mo­ment in elkaar droomde, naderde het de slaapkamer. Daar - geen toegang verkrijgend - treurde het tegen de deur om op verdere in­structies te wachten.

Philip kwam uit zijn heiligdom te voorschijn en slenterde naar de keuken op zoek naar eten. Hij maakte de koekjestrommel open, zocht naar een chocolaatje en ging weer terug zoals hij was gekomen, een koekje in zijn linkerhand voor zichzelf en drie in zijn rechterhand voor zijn gezelschap wiens eerste woorden: 'Ik heb honger' waren geweest.

Grillo keek op van Ellens vochtige gezicht. Ze deed haar ogen open.

'Wat is er?' zei ze.

'Er is iemand bij de deur.'

Ze tilde haar hoofd een eindje op en beet in zijn kin. Het deed pijn en hij kromp in elkaar. 'Niet doen,' zei hij. Ze beet harder. 'Ellen. . .'

'Bijt dan terug,' zei ze. Hij had geen tijd om zijn verbijsterde blik te verbergen. Ze ving hem op en zei: ik meen het, Grillo,' en haakte haar vinger in zijn mond met de bal van haar hand tegen zijn kin ge­drukt. 'Open,' zei ze. ik wil dat je me pijn doet. Wees maar niet bang. Ik wil het. Ik ben niet zo teer. Ik breek niet.' Hij schudde haar greep van zich af. 'Doe het,' zei ze. 'Doe het alsjeblieft.' 'Wil je dat?'

'Hoe vaak moet ik het nog zeggen, Grillo? Ja.' Haar losgemaakte hand was naar de achterkant van zijn hoofd gegle­den. Hij liet haar zijn gezicht dichter naar haar toe trekken en begon aan haar lippen te knabbelen, vervolgens aan haar hals en testte haar weerstand uit. Die was er niet. In plaats daarvan werd het gekreun harder naarmate hij harder beet. Haar reacties deden al zijn twijfels teniet. Hij begon langs haar hals naar haar borsten af te dalen en haar gekreun werd steeds luider; ze ademde zijn naam tussendoor en vuurde hem aan. Haar huid begon rood te worden, niet alleen van de beten, maar ook van opwinding. Het zweet brak haar plotseling uit. Hij legde zijn hand tussen haar benen, zijn andere hand hield haar armen boven haar hoofd. Haar kut was nat en nam zijn vingers soepel op. Hij begon te hijgen van de inspanning om haar vast te hou­den en zijn overhemd kleefde tegen zijn rug. Hoe ongemakkelijk hij zich ook voelde, het geheel wond hem op: haar lichaam dat volko­men kwetsbaar was, het zijne gesloten achter ritsen en knopen. Zijn lul deed pijn, stijf in een verkeerde houding, maar de pijn maakte hem alleen maar nog harder; hardheid en pijn wisselden elkaar af en spoorden elkaar aan, zoals hij haar aanspoorde na haar verzoek dat hij haar meer pijn zou doen en verder zou openen. Haar kut was heet rond zijn rechte vingers, haar borsten omringd door twee boogjes die zijn tanden daar hadden achtergelaten. Haar tepels stonden als pijl­punten omhoog. Hij zoog ze naar binnen en kauwde erop. Haar ge­kreun veranderde in snikkende kreten, haar benen krampten onder hem en gooiden hen bijna allebei van het bed. Toen hij zijn greep op haar ontspande, pakte ze zijn hand en duwde zijn vingers weer dieper in haar.

'Niet ophouden,' zei ze.

Hij pakte het ritme dat ze aangaf en verdubbelde het. Ze duwde haar heupen tegen zijn hand om zijn vingers tot aan de knokkels in zich te krijgen. Het zweet druppelde van zijn gezicht op het hare terwijl hij naar haar keek. Met haar dichtgeknepen ogen tilde ze haar hoofd op en likte zijn voorhoofd af en rond zijn mond; ze kuste hem niet, maar ze maakte hem kleverig met haar speeksel. Tenslotte voelde hij haar hele lichaam strak gaan staan en ze hield de beweging van zijn hand tegen, haar adem kwam stotend en opper­vlakkig. Toen ontspande haar greep zich die tot bloedens toe was ge­weest. Haar hoofd viel achterover. Ze was plotseling net zo slap als toen ze de eerste keer was gaan liggen en zichzelf voor hem had ont­bloot. Hij rolde van haar af; zijn hart klopte als een gek tegen zijn borstkas en in zijn hoofd.

Ze lagen een tijdje in het niets te liggen. Hij kon niet zeggen of het minuten of seconden duurde. Zij bewoog als eerste, kwam overeind en trok haar jas weer aan. Die beweging maakte dat hij zijn ogen opendeed.

Ze knoopte de ceintuur er weer omheen en trok de voorkant van de ochtendjas bijna preuts dicht. Hij keek hoe ze naar de deur liep. 'Wacht eens,' zei hij. Ze waren nog niet klaar. 'Volgende keer,' zei ze. 'Wat?'

'Je hebt me gehoord,' kwam het antwoord. Het had de klank van een bevel. 'Volgende keer.'

Hij stond op van het bed, zich ervan bewust dat zijn opwinding haar nu vermoedelijk belachelijk voorkwam, maar hij was woedend door haar gebrek aan begrip. Ze keek hem met een halve glimlach op haar gezicht aan toen hij naar haar toe kwam.

'Dat was pas het begin,' zei ze. Ze wreef over de plekken op haar kin

waar hij haar had gebeten.

'En wat word ik verondersteld te doen?' vroeg Grillo. Ze maakte de deur open. Er woei koelere lucht in zijn gezicht. 'Lik je vingers maar af,' zei ze.

Nu herinnerde hij zich het geluid weer dat hij had gehoord en hij ver­wachtte half en half Philip te zien weglopen van zijn kijkgaatje. Maar er was alleen maar lucht die het speeksel op zijn gezicht tot een fijn, strak masker droogwaaide.

'Koffie?' vroeg ze. Ze wachtte niet op zijn antwoord, maar liep naar de keuken. Grillo bleef staan en keek haar na. Zijn lichaam, nog slap van zijn ziekte, begon te reageren op de adrenaline die erin was ge­pompt. Zijn ledematen begonnen te trillen.

Hij luisterde naar het geluid van koffie zetten: stromend water, kop­jes die omgespoeld werden. En zonder na te denken legde hij zijn vin­gers die nog sterk naar haar seks geurden, tegen zijn neus en lippen.