2

De krantenverhalen over het schandalige geheime leven van Arleen Farrell, de schoonheid uit de kleine stad waren zo uitvoerig als wettig was toegestaan, maar de details werden aan geruchten overgelaten. Er kwam een kleine zwarte markt tot stand die beweerde foto's van de orgie te hebben en die was bijzonder lucratief, hoewel de foto's zo vaag waren dat het moeilijk was om er zeker van te zijn of het wel om de echte situatie ging. Het gezin - Lawrence, Kate, zuster Jocelyn en broer Craig - werd plotseling heel anders bekeken. Mensen die aan de andere kant van Palomo Grove woonden, namen een an­dere weg om hun boodschappen te doen zodat ze langs Arleens adres moesten komen, langs het beruchte huis. Craig moest van school worden gehaald omdat hij zo gepest werd met zijn smerige grote zus­ter. Kate nam zoveel kalmerende pillen in dat ze woorden van meer dan twee lettergrepen niet meer kon uitspreken. Maar het ergste moest nog komen. Drie dagen nadat Arleen uit handen van de motor­rijders was gehaald, verscheen er een artikel in de Cbronicle met een interview dat afkomstig zou zijn van een van Arleens verpleegsters. Er werd gezegd dat het meisje Farrell de meeste tijd in een soort sek­suele razernij doorbracht, dat ze het ene schunnige woord na het an­dere eruit gooide en alleen maar haar mond hield als ze van louter frustratie begon te huilen. Dit was al nieuws genoeg. Maar er kwam meer. De ziekte van de patiënt ging verder dan een oververhit libido. Arleen Farrell dacht dat ze bezeten was.

Ze had een gedetailleerd en bizar verhaal. Zij en drie vriendinnen wa­ren in een meer vlak bij Palomo Grove gaan zwemmen en aangeval­len door iets dat bij hen allen was binnengegaan. Wat dit bezettende wezen van Arleen had verlangd - en vermoedelijk van haar mede­baadsters - was dat ze zwanger zou worden van ongeacht wie ge­neigd was de daad uit te voeren. Vandaar haar avonturen in De Gladde Aal. De Duivel in haar baarmoeder had eenvoudig zitten wachten op een surrogaatvader uit die rij mannen. Het artikel was zonder een spoortje ironie geschreven; het verhaal van Arleens zogenaamde biecht was belachelijk genoeg en hoefde geen verdere sensationele opsmuk. Je moest wel ziende blind of ho­rende doof zijn wilde je hieruit niet kunnen opmaken waar drugs en schoonheid toe kunnen leiden. Niemand dacht natuurlijk dat er ook maar een woord van waar was, behalve de familie van de vriendin­nen met wie Arleen zaterdag 28 juli was weg geweest. Hoewel ze Joy­ce, Carolyn en Trudi niet bij naam had genoemd, was het bekend dat het viertal bevriend was. Er was geen twijfel bij wie dan ook die Ar­leen ook maar een beetje kende wie ze in haar satanische fantasieën had bedoeld.

Het werd weldra duidelijk dat de meisjes beschermd zouden moeten worden tegen de gevolgen van Arleens belachelijke beweringen. In de huizen van de families McGuire, Katz en Hotchkiss vonden ongeveer dezelfde gesprekken plaats.

De ouder vroeg: 'Wil je hier een tijdje weg, tot het ergste voorbij is?' Waarop het kind antwoordde: 'Nee, dat hoeft niet, hoor. Geen pro­blemen.'

'Weet je zeker dat je het niet erg vindt, lieverd?'

'Zie ik eruit of ik het erg vind?'

'Nee.'

'Dan vind ik het ook niet erg.' 

Wat een evenwichtige kinderen, dachten de ouders dan. Om de tra­gedie van de krankzinnigheid van een vriendin zo kalm onder ogen te zien, werkelijk een kind om trots op te zijn. Een paar weken lang waren ze ook modeldochters die de stress van hun situatie met een bewonderenswaardige rust droegen. Toen be­gon het volmaakte beeld af te brokkelen en hun gedrag begon vreem­de afwijkingen te vertonen. Het ging heel langzaam; als de ouders hun kinderen niet zo nauwlettend in de gaten hadden gehouden, zou­den ze het misschien niet eens hebben opgemerkt. Eerst merkten de ouders dat hun kinderen er zulke wonderlijke gewoonten op na gin­gen houden. Ze sliepen 's middags en liepen 's nachts te ijsberen. Eet­gewoonten veranderden. Zelfs Carolyn die nooit iets eetbaars had ge­weigerd, kreeg een bijna pathologische afkeer van bepaalde dingen, vooral van vis. De rust verdween. In plaats daarvan kwamen buien die van bijzonder kortaf tot praatziek varieerden, van ijskoud tot ver­dwaasd. Betty Katz was de eerste die voorstelde dat Trudi eens naar de dokter zou gaan. Trudi had geen bezwaar. En ze was evenmin ver­baasd toen dokter Gottlieb haar in ieder opzicht gezond verklaarde. En zwanger.

Vervolgens waren de ouders van Carolyn aan de beurt om het raad­selachtige gedrag van hun kind medisch te laten onderzoeken. Het nieuws was hetzelfde, met de extra mededeling dat als hun dochter van plan was het kind uit te dragen, het raadzaam zou zijn als ze een kilo of vijftien kwijtraakte.

Als er nog enige hoop was om het patroon in deze diagnoses te ont­kennen werd dat door het derde en laatste bewijs tenietgedaan. De ouders van Joyce McGuire waren het meest terughoudend geweest teneinde hun kind niet in dit schandaal te betrekken, maar ook zij lie­ten hun dochter tenslotte medisch onderzoeken. Ze was net als Caro­lyn en Trudi gezond. En ook zwanger. Het nieuws vroeg er gewoon om het verhaal van Arleen Farrell nog eens met andere ogen te bekij­ken. Was het mogelijk dat er onder haar krankzinnig geklets toch een sprankje waarheid school? 

De ouders ontmoetten elkaar en praatten met elkaar. En ze kwamen samen tot de enige conclusie die logisch leek. Er was duidelijk een soort afspraak tussen de meisjes. Ze hadden besloten - om nog on­bekende redenen - om zwanger te worden. Drie van de vier waren erin geslaagd. Arleen niet en het toch al altijd nerveuze meisje had dit geestelijk niet aangekund. De problemen die nu onder ogen gezien moesten worden, waren drievoudig. Ten eerste de vaders opsporen en dan procederen tegen hun seksuele opportunisme. Ten tweede moesten de zwangerschappen zo snel en zo veilig mogelijk worden af­gebroken. Ten derde moest het allemaal zo stil mogelijk worden ge­houden zodat de reputaties van de drie gezinnen niet hetzelfde lot als dat van de Farrells zouden ondergaan. Die werden nu door de deugd­zame inwoners van Palomo Grove als paria's behandeld. Het mislukte allemaal. Wat betreft de vaders noemden geen van de drie meisjes namen, zelfs niet onder ouderlijke druk. Wat betreft abortus weigerden de kinderen ook standvastig om op te geven waar ze zo hard voor hadden gewerkt en tenslotte slaagden ze er ook niet in om de hele zaak stil te houden. Schandalen komen graag aan het licht en er was maar één indiscrete dokters-assistente voor nodig om de journalisten weer opnieuw op het spoor te zetten. Het verhaal was twee dagen nadat de ouders elkaar hadden ontmoet bekend en Palomo Grove - dat door Arleens openbaringen al op zijn grondvesten had staan trillen - kreeg nu bijna de genadeslag. Het verhaal van het krankzinnige meisje was aardige lectuur geweest voor het soort mensen dat UFO’s ziet en in allerlei kankergeneeswijzen ge­looft, maar meer was het niet geweest. Deze nieuwe ontwikkelingen raakten een meer gevoelige plek. Hier waren vier gezinnen wier degelij­ke, goed gesitueerde leven aan stukken was geslagen door een samen­zwering van hun eigen dochters. Was er een of andere sekte bezig, vroeg de pers zich af. Was de anonieme vader dezélfde man, een ver­leider van jonge vrouwen die doordat zijn naam niet bekend was ein­deloze mogelijkheden schiep voor speculaties? En hoe zat het met het meisje Farrell dat als eerste iets had gezegd over wat bekendstond als het Maagdenverbond? Was zij tot meer extreem gedrag gedwongen dan haar vriendinnen, vroeg de Cbronicle zich als eerste af, omdat ze eigenlijk onvruchtbaar was? Of hadden de anderen nog meer te vertellen over hun excessen? Dit verhaal bleef de kop opsteken. Het bevatte alles: seks, bezetenheid, gezinnen in de ellende, kleinsteedse hatelijkheden, seks, krankzinnigheid en seks. En het kon bovendien alleen maar interessanter worden.

Toen de zwangerschappen vorderden, volgde de pers de voortgang. Met een beetje geluk zou er een verrassende afloop zijn. Misschien zouden het wel drielingen worden, of zouden ze zwart zijn of dood geboren.

O, er waren gigantisch veel mogelijkheden!