5

Het chalet stond in Piesendorf, een dorpje net voor het skioord Kaprun. Het centrum van Zell am See lag ongeveer tien kilometer verderop. Het huis telde twee verdiepingen, die waren onderverdeeld in vier slaapkamers, een keuken, twee badkamers met toilet en een kelder. De helft van de tuin diende als oprit voor de auto.

‘Schitterend,’ zei Marga. Ze stond voor het slaapkamerraam en genoot van het uitzicht. Sterren fonkelden in de gitzwarte nacht. De sneeuw zorgde voor een indrukwekkend decor. Op lagergelegen hellingen vormde de kleurrijke verlichting van huizen een sprookjesachtig mozaïek in het witte landschap.

‘Zo te zien hebben we een goede keus gemaakt,’ zei Ton terwijl hij zijn koffer uitpakte. ‘Ruim chalet, prachtige omgeving en verse sneeuw. Wat kan een mens nog meer wensen op zijn wintersportvakantie?’

‘Rust in de tent,’ antwoordde Marga. Ze draaide zich om en keek haar man aan.

‘Je begrijpt wel wat ik bedoel.’

Ton liep naar de kledingkast en hing een overhemd op een hanger. Het was bijna middernacht en ze waren doodop van de reis.

‘Ik begrijp dat jij je zorgen maakt, schat, maar ik ben ervan overtuigd dat het helemaal goed gaat komen.’ Hij wees naar het raam. ‘In zo’n schitterend landschap loopt alles vanzelf van een leien dakje.’

Marga glimlachte om de geveinsde naïviteit, en waardeerde zijn poging het onderwerp te bagatelliseren. Het had inderdaad geen zin om er nu over te praten. Ze liep naar hem toe, sloeg haar armen om zijn nek en kuste hem op zijn wang.

‘Ik hou van je, serieuze accountant.’

‘En ik van jou, losbollige lerares.’

‘Losbollig?!’

‘Kon zo snel geen ander woord bedenken. Werken met cijfers stompt de creativiteit af, weet je?’

Hij sloot even beide ogen. Toen hij ze opende zei hij: ‘Charmante. Ja, dat klinkt stukken beter, charmante lerares.’

Marga porde in zijn buik.

‘Die berglucht heeft een prima invloed op jou. Ik hoop dat dat ook voor Manon geldt.’

Ton knikte. ‘Ach, ja. Deze omgeving brengt het beste in de mens naar boven. Dat kan haast niet anders.’ Ze keken elkaar aan. Als de autorit één ding duidelijk had gemaakt, dan was het wel de constante aanwezigheid van een gigantische spanning. Gelukkig was iedereen zo verstandig geweest om het niet op de spits te drijven. Ruzie in de auto was een nachtmerrie.

Ze waren vanmorgen om vijf uur vertrokken. Tot het middaguur had Manon als een dood vogeltje op de achterbank gezeten. Zoals gewoonlijk was ze tot diep in de nacht op stap geweest en had ze behoorlijk gedronken. Zonder zich op te frissen had ze haar vooraf ingepakte koffer naast de auto gezet, was ingestapt en in slaap gevallen.

Na de lunch was ze een beetje bijgekomen, al bleef ze knorrig antwoorden en zich zo buiten elke conversatie plaatsen. Ze had haar iPod opgezet en stuurs naar buiten gekeken. Fleur babbelde er daarentegen vrolijk op los. Zij verheugde zich enorm op de vakantie. De spaarzame, cynische opmerkingen van haar oudere zus pareerde ze met een luchtig antwoord of ze negeerde ze. Ze liet haar vakantie niet bij voorbaat verpesten door Manons nukkige gedrag.

Bij München belandden ze in een lange file waarvan Manon nog chagrijniger werd. Dit oponthoud kostte hun ruim drie uur. Gaar van de slakkengang en het eindeloos optrekken en afremmen, lasten ze net voor de Oostenrijkse grens een stop in. Ze aten en dronken wat. Daarna vervolgden ze hun weg in de richting van Salzburg. Tweeënhalf uur later bereikten ze hun bestemming. Zoals via e-mail was afgesproken, haalden ze de sleutel van het chalet op bij de buren. Eenmaal binnen zochten ze direct hun slaapkamers op. Ze waren allemaal kapot van de reis en wilden zo snel mogelijk slapen. Zelfs een doorgewinterde nachtbraker als Manon kon een afzakkertje niet meer opbrengen.

‘Even over morgen,’ zei Marga.

‘Wat dan?’

‘Nou... over wat we thuis hebben afgesproken. Dat gesprek met Manon.’

Ton keek haar vragend aan. Ze waren namelijk overeengekomen om de eerste dag tijdens het ontbijt haar gedrag en levensstijl ter sprake te brengen. Liever gezegd, híj zou erover beginnen. Het had hun het best geleken om direct de vinger op de zere plek te leggen om verder onheil te voorkomen. Mocht het escaleren, dan liever aan het begin dan aan het einde van de vakantie. Op die manier hadden ze nog twee weken om alles weer in goede banen te leiden.

Manons gedrag gedurende de rit had hem er nog sterker van overtuigd om het zo aan te pakken. Ze moesten snel ingrijpen. Wat hem betrof was morgenochtend nog steeds de beste optie.

‘Ik ben gebroken,’ zuchtte Marga. ‘Dat geldt ongetwijfeld voor iedereen. Waarom stellen we dat gesprek niet uit tot morgenavond?’

Ze gaf Ton niet de kans om meteen te reageren. ‘Je kunt erop wachten dat iedereen morgenochtend nog duf en moe aan het ontbijt zit. Kleine irritaties kunnen óf buitenproportionele vormen aannemen óf wat je zegt komt totaal niet aan.’

Ton knikte aarzelend. ‘Waarmee we ons doel dus voorbijschieten, bedoel je.’

‘Inderdaad. Het tijdstip is gewoon niet goed. Laten we eerst even bijkomen en de sfeer proeven op de pistes. Als iedereen in een betere stemming is, zal het gesprek makkelijker gaan.’

Uitstel is afstel, ging het door Ton heen. Hij was een pragmatisch iemand, terwijl zijn vrouw meer een gevoelsmens was. Maar ze had wel een punt.

‘Je hebt gelijk. We stellen het uit tot morgenavond.’

Marga schonk hem een vermoeide glimlach.