3

In het klaslokaal hing een licht opgewonden sfeer van spanning, hoop en opluchting. De laatste schooldag voor de kerstvakantie zat er bijna op. Het proefwerk Nederlands was de laatste horde die ze nog moesten nemen. Voor het merendeel van de leerlingen was dat een beproeving.

Marga keek van tafel naar tafel. Ze was niet streng, maar liet zeker niet over zich heen lopen. Zonder zich autoritair op te stellen, liet ze aan haar leerlingen duidelijk merken waar tijdens de les de grens van het toelaatbare lag.

Inmiddels stond ze ruim twintig jaar voor de klas en had ze al die tijd nauwelijks problemen met haar leerlingen gekend. Dit in tegenstelling tot veel van haar collega’s.

In haar optiek bestonden de klassen uit individuen, iedere leerling was uniek. Zo behandelde ze hen ook, zonder de groepsdynamiek van een klas uit het oog te verliezen. Je moest altijd jezelf blijven, maar niet respectloos naar anderen zijn. Ze gaf zelf het goede voorbeeld, en de kinderen leken deze houding vrij gemakkelijk over te nemen. Natuurlijk moest ze weleens op haar strepen gaan staan. Als docent werd ze altijd getest, maar zodra de pubers doorhadden dat ze haar mannetje stond zonder hysterisch te gaan doen, hielden ze zich koest. Jezelf anders voordoen dan je in werkelijkheid bent, dáár prikten de leerlingen op den duur doorheen, met alle gevolgen van dien.

Achter in het klaslokaal keek Rachel Steinveld op van haar proefwerk. Ze tikte geïrriteerd met haar pen op het papier en hief opzichtig haar ogen ten hemel. Om haar onvrede over de moeilijkheidsgraad van het proefwerk extra te benadrukken, zuchtte ze diep.

Rachel deed haar sterk aan Manon denken. Niet alleen de uiterlijke overeenkomsten waren treffend, ook in haar doen en laten had ze veel van haar oudste dochter weg. Een vlotte meid met een eigen willetje en aanverwante, soms theatrale maniertjes. Makkelijk in de omgang, maar een moeilijk persoon om daadwerkelijk tot door te dringen. Kwamen er tijdens een gesprek serieuze onderwerpen aan bod, dan maakte ze zich er met een kwinkslag van af en trok ze zich geruisloos terug uit de conversatie. Ze wekte de indruk niet geïnteresseerd te zijn in zaken buiten haar eigen wereldje, waarin mode, uitgaan en jongens belangrijk waren. Toch was het duidelijk dat Rachel deze houding als schild voor de buitenwereld gebruikte. Ze was er blijkbaar nog niet aan toe om haar gevoelige en volwassen kant te tonen. Hetzelfde gold min of meer voor Manon. Al werd het voor haar dochter weleens tijd om haar levensstijl aan te passen. Om keuzes te maken en hiervoor echt te gaan. Ze was verdorie al drieëntwintig!

Rachel liet moedeloos even haar hoofd zakken en keek haar toen vragend aan. Typisch Rachel, dacht Marga. Waarschijnlijk weinig gestudeerd, te druk met allerlei randzaken die natuurlijk véél belangrijker waren en toch wilde ze niet falen. Dus nu gokte het meisje met haar meest onschuldige blik op hulp. Marga schudde onverbiddelijk nee.

Vanuit haar ooghoeken hield ze Rachel in de gaten. Ze zou vast proberen af te kijken bij haar buurvrouw. Die zat in gebogen houding over haar werk. Met een verbeten trekje van concentratie op haar gezicht, werkte Fatima Urgünz stug door. Een gedreven meisje dat uitstekende cijfers haalde en bovendien heel gemotiveerd was om zich verder te ontwikkelen. En dat op zestienjarige leeftijd!

Marga glimlachte in gedachten. Manon, Fleur. Rachel, Fatima. Individuen die uiteindelijk veel overeenkomsten vertoonden. Haar leerlingen waren niet alleen een afspiegeling van de maatschappij, maar ook van haar gezin.

Evenals haar leerlingen was Marga toe aan vakantie. De afgelopen maanden was de toenemende werkdruk een sluipmoordenaar gebleken. Af en toe gaf haar lichaam aan dat ze het rustiger aan moest doen, ze was tenslotte geen achttien meer.

Tijdens hun verblijf in Oostenrijk zouden er naast relaxen en genieten ook pittige gesprekken plaatsvinden en harde woorden vallen. Daarover twijfelde ze geen seconde. De sfeer thuis werd met de dag grimmiger. Aan zijn gedrag merkte ze dat Ton zich steeds meer ergerde aan Manons levensstijl. Het was een kwestie van tijd voordat hij ontplofte.

Ze waren allebei hartstikke druk met hun werk. De zeldzame vrije uurtjes die ze samen doorbrachten waren heilig en wilden ze niet verstoren met discussies waarvan de uitkomst eigenlijk al vaststond.

Zonder dat hij dat had aangekondigd, wist ze dat Ton in Oostenrijk serieus met Manon om de tafel wilde gaan zitten. Daar kon ze zich wel in vinden. Ze moest er alleen niet aan denken dat Manon af zou haken...

Barry Koenders stak zijn hand op. Ze stond op en liep naar hem toe. Hij fluisterde in haar oor of hij naar het toilet mocht. Hoewel het ongebruikelijk was om tijdens een proefwerk het klaslokaal te verlaten, stemde ze toe. Haar intuïtie zei haar dat Barry haar niet zou beduvelen. Ze moest even om zichzelf lachen.

Ton zou haar voor gek verklaren met haar intuïtie.