58

De afdaling op de rode piste, die ze als haar broekzak kende, voelde aan als een dodemansrit op een onbekende, zwarte piste. Het was als schaatsen met botte ijzers op slecht natuurijs vol putten en scheuren. In plaats van een hulpmiddel waren de ski’s een blok aan haar been.

Op de steile stukken kon ze geen snelheid maken. Het risico op een valpartij was gewoon veel te groot. Afgezien van eventuele blessures waardoor ze niet meer verder kon, was het zeer goed mogelijk dat de gammele spullen een val niet zouden overleven. Van alle uitrustingen die in het houten hok stonden, had ze uitgerekend dit verrotte setje gepakt.

Ze nam een bocht belachelijk breeduit, waardoor het beetje snelheid dat ze had weer werd gereduceerd. Om de vaart er weer enigszins in te krijgen boog ze door haar knieën en ging op haar hurken zitten. Onder haar kraakten de ski’s vervaarlijk, alsof ze aangaven hiervan niet gediend te zijn en elk moment konden breken. Omdat ze de goden niet wilde verzoeken, kwam Manon langzaam omhoog. Ze kon alleen maar hopen dat haar achtervolgers ook slecht materiaal hadden gepakt. Het kon bijna niet anders of een van hen was naar het hok gelopen en had hetzelfde gedaan als zij. En ze moesten wel met meerderen zijn, want je ging in dit gebied niet in je eentje zoeken. Toch had ze hoop. Haar ouders zouden er nu wel zijn en ze had een voorsprong op haar achtervolgers, hoe klein die ook mocht zijn. Enkele minuten geleden had ze een trilling in haar jack gevoeld: ze werd gebeld op haar mobiele telefoon. Na het korte gesprek met haar moeder en het bericht aan Dirck, had ze haar mobieltje op trilstand ingesteld. Een ezel stoot zich tenslotte niet tweemaal aan dezelfde steen. Het belletje van daarnet kon natuurlijk van iedereen afkomstig zijn. Toch was er de hoop dat Dirck het bericht had gelezen en contact met haar probeerde op te nemen. Heel misschien was hij al onderweg naar Schüttdorf.

De piste werd breder. Ze hield hetzelfde tempo aan en hoopte dat deze snelheid voldoende zou zijn om haar achtervolgers voor te blijven. Regelmatig brak de mist open, waardoor ze een redelijk zicht had op het parcours. Met dit weer was het een lastige afdaling, maar als ze gefocust bleef, moest het lukken.

Een lichte hobbel zorgde voor onbalans. Ze spreidde haar armen om haar evenwicht te herstellen. Tijdens deze manoeuvre hoorde ze een zoemend geluid in de verte. Ze concentreerde zich en hoorde nog iets anders. Het gezoem leek van voren te komen, maar het andere geluid kwam van achteren.

Manon keek over haar schouder en schrok. Achter haar bevonden zich twee skiërs. Tussen haar en de voorste van het tweetal lag hooguit twintig meter. Hun snelheid lag beduidend hoger dan die van haar. Meteen dook ze in elkaar om vaart te maken. Ze daalde recht vooruit en focuste op de helling. Het gekraak van de latten onder haar probeerde ze te negeren. Vol gas geven was nu de enige optie, wist ze. Als ze in hetzelfde tempo van daarnet naar beneden bleef glijden, zouden ze haar heel snel inhalen.

Ze stuurde bewust naar de flinke hobbel die in de rechterkant van de piste zat. Het was een gok die ze toch moest nemen. Alleen met bewegingen waarmee ze hen kon afleiden, bestond er een kans om te ontsnappen. Een simpele slalom was niet genoeg.

Toen ze de top van de kleine heuvel bereikte, zette ze af. Ze zweefde een meter of tien en kwam keurig op beide ski’s terecht. Tot haar opluchting bleef het materiaal heel. Ze keek snel om en zag dat de mannen haar moeiteloos volgden. Degene die het dichtst achter haar zat was een van de kerels die tijdens de ontvoering in de auto had gezeten. Ze was er bijna zeker van dat de achterste achtervolger Marek was.

De voorste man naderde haar tot op vijf meter. Ze skiede zo strak mogelijk rechtdoor om de snelheid erin te houden. Blijkbaar was dit onvoldoende, want hij kon haar bijna aanraken. Ze keek weer achterom en zag dat zijn rechterhand omhoogkwam. Zonder na te denken stuurde ze scherp naar rechts. Toen ze abrupt afboog, schampte de scherpe punt van de skistok van haar belager haar jack.

Doordat hij miste, raakte de man even uit balans, wat hem snelheid kostte. Zijn metgezel kwam hierdoor bijna op gelijke hoogte. Hij remde even bij, de voorste man nam weer afstand van hem. Het was duidelijk wie de klus diende te klaren.

Manon hoorde weer dat gebrom van voren komen. Ze keek over haar schouder en zag dat haar belager de volgende aanval voorbereidde. Hij stuurde wat naar links. Ze begreep wat hij wilde doen. Aan de linkerkant van de piste liep het licht omhoog. Daar zou hij zijn snelheid kunnen vergroten en in één keer de afstand tussen hen kunnen overbruggen.

Ze schatte het punt in waar ze dacht dat hij haar zou aanvallen. Toen boog ze schuin af naar rechts. De man had inderdaad aan snelheid gewonnen en kwam razendsnel op haar af. Met deze wending speelde ze hem ogenschijnlijk in de kaart omdat hij haar nu recht in zijn vizier had. Ze bleef deze nieuwe koers aanhouden en keek constant achterom.

Vijf meter voordat hij haar kon aanraken, draaide ze scherp naar links. Zoals ze verwachtte van een uitstekende skiër, remde hij sterk af en bleef net in haar spoor. Meteen draaide ze een scherpe bocht naar rechts. In zijn poging deze onverwachte wending te volgen schoot hij enkele meters door en gleed langs haar heen. Manon draaide direct een scherpe bocht naar links. Voordat hij adequaat kon reageren zoefde ze aan hem voorbij.

Vanuit haar ooghoek zag ze dat Marek nu ook dichterbij kwam. Ze daalde weer recht naar voren af. De man die haar als een schaduw volgde, zat alweer recht achter haar. Tien meter, groter was de afstand niet. Ze moest weer iets bedenken om voor te blijven, want het parcours, dat recht naar beneden liep, was in haar nadeel.

Haar enige kans waren de heuvels. De hoogste op deze afdaling met op de top een flinke hobbel die ervaren skiërs vaak als schans gebruikten, moest nog komen. Ze hoorde het gebrom nog steeds dichterbij komen. Op het moment dat ze instuurde, keek ze snel achterom en zag haar achtervolger iets naar links uitwijken. Daar was de heuvel enkele meters hoger. Bij zijn landing zouden ze zich ongeveer op gelijke hoogte bevinden, ging het door haar heen. Ze moest hem nog even voorblijven. Voordat haar ski’s loskwamen, wist Manon dat er iets niet klopte. Opeens lag er een geel schijnsel over de piste en het gebrom en geronk van daarnet waren overgegaan in een enorm geraas.

Ze vloog de heuvel op en sprong. Terwijl ze in de lucht hing, werd ze verblind door een fel licht. Ze wist nog net haar evenwicht te bewaren. Toen ze neerkwam, hoorde ze een klap die door merg en been ging. Met kunst- en vliegwerk voorkwam ze een val en gleed rechtdoor naar het volgende dal.