31

Iedereen had wat te drinken gepakt en was weer gaan zitten. Manon had zich de afgelopen minuten bewust afzijdig gehouden van de onderlinge gesprekken en was even naar de wc gegaan. Ondanks de onenigheid tussen vooral haar en Dirck was de stemming goed gebleven. Haar huisgenoten namen de discussie in elk geval serieus. Agnetha en Sojka stonden aan haar kant, Marek, Bernd, Felix en Rolf kon ze niet goed inschatten, terwijl Dirck, Stuart en Udo nog niet geloofden in haar idee van een complot tegen SFun.

‘De brand in het kantoor van SFun was geen kortsluiting,’ begon ze. ‘Het was inbraak en brandstichting.’ Ze vertelde het verhaal van die bewuste avond.

‘Dus Rutger heeft tegen ons gelogen?!’ sprak Agnetha fel.

Manon maakte direct een sussend handgebaar.

‘Nee, zo moet je het niet zien. Hij heeft er een andere draai aan gegeven om onrust en ongemak te voorkomen.’

‘Dat is een eufemisme voor liegen,’ reageerde Agnetha meteen.

‘Ik kan me wel vinden in de verklaring van Rutger,’ zei Dirck. ‘Zijn idee van een junk die probeerde zijn slag te slaan vind ik behoorlijk geloofwaardig. Jammer dat we het achteraf van jou moeten horen, maar als eigenaar van een skischool heeft hij grote verantwoordelijkheden. Hij heeft geen onrust willen zaaien en dat is gelukt. Het is ook een manier om te laten zien dat je je niet laat kennen. Hij moet soms zaken tegen elkaar afwegen en beslissingen nemen die voor de één logisch en voor een ander vreemd of zelfs onbegrijpelijk zijn.’

Na deze woorden keerde Agnetha zich tegen hem. Het was Manon al opgevallen dat de Zweedse zich had zitten ergeren wanneer Dirck haar vermoedens probeerde te ontkrachten. Blijkbaar had ze er genoeg van.

‘Waarom zit jij Manon zo af te zeiken en Rutger zo op te hemelen? Waar liggen jouw prioriteiten eigenlijk? Bij onze veiligheid of bij SFun?’

‘Bij allebei,’ reageerde Dirck ongewoon fel voor zijn doen. ‘Uit wat ik tot nu toe heb gehoord blijkt nog niet dat SFun bewust wordt gesaboteerd. Natuurlijk, die aanval op Manon en Fleur was beangstigend. Maar het bewijst niet dat de Tsjechen van Kraus Kaprun ons bang willen maken. En over die Tsjechen gesproken, op een handvol instructeurs na zijn daar dus helemaal geen Tsjechen. Alleen de leiding is in Tsjechische handen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat die mensen in een dronken bui een aankomend instructeur van SFun gaan bedreigen. Trouwens, die geruchten dat Kraus Kaprun de school van SFun wil overnemen gonzen al een tijdje. Het is oudewijvenpraat waar ik zo langzamerhand behoorlijk misselijk van word. Als Kraus Kaprun ons over had willen nemen was dat allang gebeurd.’

Hij schudde krachtig met zijn hoofd. ‘Ik begrijp de commotie. Het is een aantal gebeurtenissen op rij waaraan een luchtje hangt. Maar ik geloof niet dat ze samenhangen. Het zijn, zeg maar, voorbijtrekkende wolken die toevallig op die tijd en plek langs dreven. Laten we vooral ons hoofd koel houden en bij de feiten blijven. Alleen dan kom je tot een eerlijke conclusie.’

‘Het zijn zeker geen lieftallige schapenwolkjes, Dirck,’ antwoordde Manon droog. ‘En je geeft dus wel toe dat er een luchtje aan hangt. Luister, de voordeur van het kantoor was niet geforceerd, hij stond gewoon op een kiertje. Ken jij een junk die met de sleutel van SFun op zak loopt?’

Het sloeg in als een bom. Dirck en Stuart keken elkaar aan. Manon zag dat ze begonnen te twijfelen.

‘De brandhaard was in de gang. Later realiseerde ik me dat dat toch wel een vreemde plek was om brand te stichten. De dader moest eerst de papieren uit het kantoor halen, ze op een hoopje leggen en in brand steken. Het is raar dat je zo koelbloedig bent, terwijl je net daarvoor je woede op een metalen kast hebt gekoeld. Die kast is eerder een kluis dan een boksbal om je woede op te bekoelen. Er is bewust geprobeerd hem te openen voor de inhoud. Ik kan me ergens nog wel indenken dat als het iemand was die op geld uit was, hij dacht dat hij daar moest zijn. Maar omdat die papieren zo doelbewust verbrand zijn, kan de indringer maar op één ding uit zijn, of hij wil ons in elk geval doen geloven dat hij daar op uit was. Het reserveringsboek.’

Felix stak zijn hand op.

‘Sorry, maar ik kan het niet meer volgen. De inbreker heeft een sleutel, maar krijgt de kast niet open? En omdat hij het reserveringsboek niet te pakken krijgt, stookt hij een vuurtje op een onlogische plek?’

Manon knikte.

‘Zoiets, ja. Hij is binnengekomen met de sleutel en heeft wat rotzooi gemaakt om het geheel een chaotischer aanzicht te geven. Daarna heeft hij de kast gemolesteerd, wat papieren onder zijn arm genomen en op een ongevaarlijke plek een brandje gesticht. Waarschijnlijk stond hij te wachten tot het doofde toen ik hem betrapte.’

Bernd nam een slok van zijn bier en zette het flesje hard neer op de tafel.

‘Je bracht me aan het twijfelen, maar na deze theorie ben ik weer helemaal terug bij af. Wat een onzin, zeg. En wat zou hij met dat reserveringsboek willen? Klanten stelen?’

Stuart klikte met zijn tong om zijn ongenoegen te uiten. ‘Ik vind je een schat van een meid, Manon. Maar met deze verklaring voor de brandstichting ga je echt te ver. Dat wil er bij mij gewoonweg niet in.’

Manon deed zijn kritiek af met een kort schouderophalen.

‘Het was een waarschuwing. Als de indringer had gewild, was die kast heus opengegaan. In plaats van het reserveringsboek te stelen, maakte hij een statement. Nu houden we het bij een rotzooitje en een onschuldig brandje, de volgende keer pakken we wat we werkelijk willen en steken de tent echt in de fik. Een tactiek die niet echt bij een junk past, lijkt me.’

Stuart nam een slok van zijn bier en liet binnensmonds een boer.

‘Het klinkt misschien gek, maar ik begrijp jouw standpunten wel. Alleen past dit scenario beter bij een spannende film dan bij een Oostenrijks skioord. Kijk, jij bent nieuw, ziet spannende dingen gebeuren en beoordeelt ze anders dan wij. Dit is niet lullig bedoeld, maar wat voor jou in eerste instantie de absolute waarheid lijkt, blijkt later heel anders te liggen. Toeval, een samenloop van omstandigheden, noem maar op.’

‘Dus de stelling dat het Kinderland vannacht door een stelletje baldadige jongeren in puin is geslagen valt onder de absolute waarheid,’ sprak Manon op afgebeten toon. ‘Volgens mij is dát dus onzin, want bezopen jongeren rijden niet een berg op waarna ze honderden meters door de sneeuw ploegen om als hoofdprijs wat kunststofpoppen te kunnen vernielen. Dát gaat er bij mij niet in.’

Bernd stak zijn hand op. ‘Waarom zo moeilijk? Stel nu eens dat jij gelijk hebt, Manon. Dan zijn er toch veel makkelijkere manieren om de boel te saboteren? Het materiaalhok is het eerste wat me te binnen schiet. Als ze ons materiaal stelen of in stukken slaan, hebben we echt een probleem. Dan ligt de hele school plat.’

Manon dacht na over zijn stelling. In de opslagplaats die twee straten van het kantoor verwijderd lag, konden de instructeurs hun spullen opslaan. In de praktijk kwam het erop neer dat iedereen hier ’s middags zijn ski’s en skischoenen dropte en ze de volgende morgen weer oppikte. Materiaalman Norbert werkte er parttime. Hij was verantwoordelijk voor het onderhoud van het skimateriaal en had net als iedere instructeur een sleutel van het gebouw.

Dirck zag dat Manon de woorden van Bernd overdacht en speelde daar handig op in door rustig af te sluiten.

‘Rustig aan. Met verwijten schieten we niets op. Het is duidelijk dat Manon best wel een punt heeft. Er gebeuren merkwaardige dingen, alleen, wie daaraan schuldig is, als er al een schuldige in het spel is, en of het er maar één is, weten we niet. Ik stel voor om de komende dagen onze ogen goed open te houden en met elkaar te communiceren. Mocht er iets vreemds aan de hand zijn, dan kunnen we meteen als groep ingrijpen.’

Manon keek naar haar collega’s. Ze dacht dat er na hun kleine pauze weinig was veranderd. Het leek er niet op dat ze naast Agnetha en Sojka nog iemand van haar gelijk had kunnen overtuigen. Het was eerder de verkeerde kant op gegaan, want Bernd had voor de zienswijze van Dirck en Stuart gekozen.

‘Ik vind dat we hier met Rutger over moeten praten,’ meende Sojka. ‘Dit gaat echt ergens over en het is toch ook in zijn belang dat er dingen worden bevestigd of ontkracht?’

Agnetha stak haar duim op.

‘Mee eens. We lopen nu met een rotgevoel rond. Ik wil niet zeggen dat ik opeens achter elke boom een vijand zie, maar toch...’

‘Oneens,’ zei Udo. ‘Volgens mij moet je pas met Rutger gaan praten als je over bewijzen beschikt en er een onwerkbare situatie ontstaat. Mocht Manon gelijk hebben, dan blijft het niet bij deze pesterijen. Op dat moment is het vroeg genoeg om een gesprek aan te gaan, Rutger ziet ons al aankomen. Tenslotte is onrust in zijn bedrijf het laatste waarop hij zit te wachten.’

Dirck stond op. ‘Manon heeft dingen gezegd die het overdenken waard zijn. We moeten ervoor waken dat er onderling geen wrevel ontstaat. Daarom is het van het grootste belang dat we ons houden aan de vooraf gemaakte afspraak dat elk woord dat hier is gezegd onder ons blijft.’

Zijn blik gleed langzaam langs de gezichten van zijn collega’s.

‘Kan iedereen hiermee leven?’ vroeg hij even later.

De vier Duitsers en Stuart knikten. Marek, Agnetha en Sojka aarzelden, maar gaven uiteindelijk toe. Manon keek stuurs voor zich uit. Een reactie die de rest wel begreep.

‘Ik hou mijn mond, daar kunnen jullie op rekenen,’ antwoordde ze even later.

‘Klasse,’ zei Dirck.