2

Hij nam de tijd om de stukken aandachtig door te lezen en eventuele fouten te ontdekken, ook al hadden zijn assistenten de documenten al getoetst. Toen alles bleek te kloppen, zette Ton op elke pagina zijn paraaf en op het laatste blad zijn handtekening. Morgen zou zijn secretaresse het dossier versturen. Hij legde het voor haar opzij en keek op zijn horloge. Over twintig minuten had hij een afspraak met Fons Markendaal over diens boekhouding. De textielondernemer had zes zaken in en rond Deventer. Volgens Tons medewerkers was de papierwinkel van Markendaal een zootje. Ondanks de vele aanwijzingen en handreikingen vanuit het kantoor, bleef de man hardleers met zijn declaraties. In sommige gevallen waren ze zelfs frauduleus te noemen.

Als accountant was hij medeverantwoordelijk voor Markendaals aangifte. Zoals het er nu voor stond, tekende hij dus helemaal niets. Problemen met de Belastingdienst waren funest voor zijn kantoor.

Wat hem betrof kreeg Markendaal nog een laatste kans om een fatsoenlijke boekhouding te overleggen. Anders moest hij de samenwerking opzeggen. Het was nooit fijn een cliënt te verliezen, maar je kon je als gerespecteerd accountant niet met oplichters inlaten.

Hij rekte zich uit. Zijn blik gleed over het bureau en bleef hangen bij de foto van zijn gezin.

Keihard zijn, dacht hij. Beslissingen nemen en die uitvoeren. Compromissen waren voor watjes. Eten of gegeten worden...

Hij glimlachte flauwtjes. Wat zat ie nou stoer te doen. Het ging over zijn familie, niet over zijn bedrijf. Privé golden er totaal andere regels dan op de zaak. Zeker tussen drie vrouwen die compromissen heel normaal vonden. Geven en nemen. Bij de één weliswaar wat meer dan bij de ander...

Ergens baalde hij ervan dat hij niet had kunnen zeggen wat hij al een paar dagen tegen Manon had willen zeggen. Hij werd nog steeds makkelijk uit zijn evenwicht gebracht als er iets met zijn dochters was. Je kon het zelfs kwetsbaar noemen. Of hulpeloos. Over zoveel zelfkennis beschikte hij wel.

De huidige toestand met Manon baarde hem zorgen. Ze was een vlinder die ogenschijnlijk zorgeloos door het leven fladderde. Toch lag het niet zo simpel. Vlinders zijn ook kwetsbaar. Achter die schijnbare onverschilligheid schuilde een gevoelige jonge vrouw met een sterke wil. Zijn oudste dochter was zowel uiterlijk als innerlijk bijna een evenbeeld van zijn vrouw. Manon wist hem daarom vaak om haar vinger te winden. Een trucje waartegen hij zich bij zijn jongste dochter Fleur beter kon wapenen. Zij leek in haar doen en laten en uiterlijk veel meer op hem, waardoor ze van elkaar al heel snel door hadden gehad dat ze het beste zo direct en helder mogelijk konden communiceren.

Maar goed. Na vannacht zou een gesprek met Manon niet uit kunnen blijven. Hij ging ervan uit dat het inmiddels tot haar was doorgedrongen dat hij zijn zegje wilde doen. Ze begreep heus wel dat hij niet zomaar in het holst van de nacht in de keuken stond, en bovendien had hij de afgelopen weken al een aantal opmerkingen geplaatst waaruit zijn onvrede duidelijk was geworden.

De vraag was of dit wel het juiste tijdstip was voor zo’n indringend gesprek. De kerst stond voor de deur. Daarna zouden ze met het hele gezin als vanouds twee weken op wintersportvakantie naar Oostenrijk gaan. Een uitstapje waar Marga zich al maanden op verheugde. Ze was lerares Nederlands op een school voor voortgezet onderwijs in Deventer en werkte zich uit de naad om al haar werk voor de kerstvakantie afgerond te hebben.

Wat als het gesprek met Manon escaleerde? vroeg hij zich af. Gezien haar explosieve karakter was dat heel goed mogelijk. Zou hij dan de vakantie moeten afblazen? Zou hij haar alleen achterlaten, juist nu ze een beetje toezicht nodig had? Hij kon het zich nauwelijks voorstellen want ze was gek op skiën, maar toch. Hij wilde niet dat de sfeer al op voorhand verpest zou worden. Misschien zou de vakantie hun juist goeddoen en zou Manon tot inkeer komen. Hoe langer hij over een eventueel gesprek nadacht, des te meer het idee hem tegen begon te staan. Wellicht was het slimmer om in Oostenrijk wat voorbeelden aan te snijden waarmee een conversatie op gang kon worden gebracht. Ongetwijfeld waren ze daar meer relaxed, zodat ze beter konden praten. En ze kon daar niet weglopen en bij een vriendin of vage kennis gaan slapen, zoals ze nu nog weleens wilde doen als iets haar niet zinde.

‘Meneer Markendaal is er,’ onderbrak zijn secretaresse zijn gedachten.

Aan het werk, dacht hij. ‘Laat hem maar binnenkomen.’