13

Kirsten ging voorop en Manon sloot de rij. Tussen hen in volgden de kinderen het tempo en de aanwijzingen van hun instructrice. Voor de groep was dit veruit de spannendste oefening van de tweede lesdag. De blauwe piste lag als een grote, schuin aflopende witte vlakte voor hen. De kinderen hadden de basistechnieken snel opgepikt en Kirsten wilde de dag afsluiten met een echte uitdaging. Omdat het tegen vieren liep, was de ergste drukte achter de rug. De meeste mensen die nu nog op de piste waren, waren echte liefhebbers. Rustige skiërs en een enkele snowboarder, die met een gezapig gangetje over de hellingen gleden.

Langzaam maar zeker daalde de temperatuur. De zon verdween bijna achter de bergkammen en Manon voelde hoe de wind een scherp kantje kreeg. Instinctief trok ze haar schouders op. Het hielp niets. De kou vond elke opening en prikte op haar huid.

Voorafgaande aan deze afdaling waren er goede afspraken gemaakt. Rufus was de laatste in het rijtje leerlingen en de afstand tussen haar en de jongen zou constant een meter of tien bedragen. Als laatste in de rij was Manon verantwoordelijk voor de kinderen die vielen. Zodra Kirsten doorhad dat er iemand in het rijtje ontbrak, zou zij de kinderen naar de zijkant van de piste leiden en wachten tot de groep weer door Manon werd gecompleteerd. Deze discipline was nieuw voor de leerlingen, daarom leek het hun verstandig om de afdaling in fases te doen.

Tot nu toe ging het goed. De reactie van de groep op de mededeling dat ze de blauwe piste zouden gaan doen was verdeeld geweest. Van ‘haar’ kinderen stond Bas te juichen en trok Merel wit weg. Rufus keek stoïcijns voor zich uit. Als Kirsten had aangekondigd dat ze van de honderd meter schans gingen springen, had hij waarschijnlijk op dezelfde wijze gereageerd. Hoewel het ogenschijnlijk allemaal van hem afgleed, voelde Manon dat het niet zo zwart-wit lag. Rufus was een binnenvetter die zijn emoties op een andere manier verwerkte en die uitstekend wist te verbergen. Tenminste, dat dacht ze. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat hij een extreem koude kikker was. Wat wist zij nu van kinderen?

Merel was onzeker. Ze stond wankel op haar ski’s en wist haar snelheid nauwelijks te reguleren. Het ene moment schoot ze snel vooruit en raakte ze met de punten van haar ski’s bijna de achterkant van die van Bas, terwijl Rufus een paar tellen later hard moest remmen omdat ze niet vooruit te branden was. Manon naderde haar tot op gehoorsafstand.

‘Hoe maak je vaart?’ vroeg ze luid.

‘Punten recht vooruit.’ Merel bleef strak voor zich uit kijken terwijl ze antwoordde.

‘Hoe rem je af?’

‘Slalommen.’

‘En als je hard moet remmen?’

‘Schouders recht en kont erin.’

Manon stak met veel gevoel voor theater haar beide duimen omhoog en schreeuwde: ‘Yeeeeeeeees!’

Merel lachte zenuwachtig. Door deze onverwachte beweging kwamen haar benen strak naast elkaar te staan. Ze maakte direct snelheid en schoot op haar broertje af.

‘Kont!’ schreeuwde Manon.

Tot haar genoegen hield Merel beide schouders recht en draaide haar linkerheup naar buiten. Haar balans was opeens prima. Een schuine bocht naar rechts volgde.

‘Kont!’

Merel draaide nu haar rechterheup naar buiten en maakte een perfecte bocht naar links. Helemaal in de ban van dit onverwachte succes herhaalde ze deze manoeuvre. Links, rechts, haar eerste, vloeiende slalom was een feit.

‘Dat bedoelde ik dus!’ riep Manon juichend. Merel stak onwennig haar linkerhand op en oefende verder. Met een tevreden gevoel minderde Manon snelheid. Rufus schoot langs haar heen. In een flits zag ze op zijn gezicht iets wat op een glimlach leek. Had hij lol om Merels capriolen, of genoot hij simpelweg van deze oefening, die hem zo uitstekend afging? Goh, wat is dit mannetje toch moeilijk te peilen, dacht ze.

Kirsten maakte een ruime bocht naar links, gevolgd door een nog ruimere naar rechts. Daarna gleed ze licht bergopwaarts naar de zijkant van de piste. Hiermee verloor ze zoveel snelheid dat ze zich met een scherpe wending nog net kon omdraaien voordat ze stilstond. De groep volgde haar keurig voor de eerste tussenstop. Ze volgden het spoor van Kirsten en kwamen stuk voor stuk naast haar tot stilstand.

Manon maakte met een kort handgebaar aan Kirsten duidelijk dat zij even verderop ging stoppen. Vijftig meter bergafwaarts stond namelijk nog een groepje aan de zijkant van de piste. Het tweede meisje van rechts was onmiskenbaar Heather. Toen ze haar bocht naar rechts inzette, zwaaide het kind wild met haar armen.

‘Hi, Manon!’

Ze stopte precies naast het meisje, dat haar meteen een knuffel gaf.

‘Hoe gaat het vandaag?’

‘Geweldig!’ reageerde Heather enthousiast. ‘Nog niet gevallen!’

‘Goed gedaan.’ Als afscheid gaf ze haar nog een snelle kus op haar wang. ‘Nu moet ik anderen gaan helpen. Misschien zie ik je straks nog wel.’

Stuart, een van de instructeurs die haar eergisteren uitvoerig hadden bedankt, stond tien meter verderop met een man in een donkerblauw jack te praten. Toen hij haar zag, wenkte hij meteen. Ze remde pas af toen ze praktisch naast hem stond.

‘Dus jij bent Manon,’ zei de andere man in het Nederlands. ‘Je reputatie is je vooruitgesneld.’

Ze fronste haar wenkbrauwen.

‘Sorry,’ sprak hij met een innemende glimlach. ‘Ik ben Rutger en onder de instructeurs ben je nog steeds het gesprek van de dag.’

Manon haalde haar schouders op. ‘Zo bijzonder was het nu ook weer niet, hoor.’ Hij trok zijn rechtermondhoek omhoog, wat hem nog aantrekkelijker maakte. Eind twintig, bruin golvend haar, groene ogen, mooie tanden en waarschijnlijk een gespierd lichaam. Het snoepje van de week, dacht Manon. Wat een knappe en charmante vent!

‘Het is misschien een onbeleefde vraag, maar wat voor werk doe je?’

Terwijl ze naar een passend antwoord zocht, zag ze in haar ooghoek Kirsten voorbij glijden.

‘Kom op, Manon,’ hoorde ze de Duitse roepen.

Ze stak haar hand op ten teken dat ze achter aan ging sluiten en knikte kort naar Stuart en Rutger.

‘Ik zit momenteel tussen twee banen in,’ zei ze zo luchtig mogelijk. ‘Ben er nog niet uit waar mijn toekomst ligt.’

Tevreden over haar snelle reactie waarbij ze geen gezichtsverlies had geleden, skiede ze schuin naar beneden. Rufus schoot haar voorbij, waarna ze haar plek weer innam.

‘We spreken elkaar nog,’ riep Rutger haar na. ‘Ga vooral zo door.’

Ze grinnikte. Misschien zouden ze elkaar nog ontmoeten. Misschien ook niet. Op dit moment lagen haar prioriteiten niet bij mooie mannen. Kijken, praten en een beetje flirten kon, maar verder moest het niet gaan. Daar had ze voorlopig genoeg van.

De afdaling verliep voorspoedig. Niemand viel. Kirsten scherpte onderweg de slalom aan en de kinderen volgden haar schijnbaar moeiteloos. Onder aan de piste kwamen ze naast de lift tot stilstand. Het daaropvolgende enthousiasme onder de ouders was voorspelbaar maar wel leuk. Ze klapten voor hun kroost, dat niet met de lift, maar via de blauwe piste was afgedaald.

Bas stak juichend zijn armen omhoog. Zijn ouders liepen lachend op hem af. Merel duwde met de punt van haar stok de sluiting van haar ski naar beneden, waarna ze met haar skischoen in de sneeuw stapte. Ze glimlachte voorzichtig naar haar moeder, die haar omhelsde.

‘Goed gedaan, meisje van me.’ Ze drukte haar dochter stevig tegen zich aan. ‘Ik ben zo trots op je,’ zuchtte ze.

Haar man streek Bas vaderlijk over zijn bol en liep naar Manon. Hij stak zijn hand uit.

‘Hallo, ik ben Hans Verhoek, de vader van Bas en Merel.’

Manon schudde zijn hand. ‘Aangenaam kennis met u te maken. ‘Dat is wederzijds, Manon. Gisteravond hebben de kinderen het constant over je gehad. Ze zijn helemaal idolaat van je.’

De lovende woorden brachten haar in verlegenheid. Bas hielp haar uit deze ongemakkelijke situatie door in haar richting te wijzen.

‘Morgen ga ik jou op de blauwe piste voorbij!’

Manon wees terug. Ze trok een boos gezicht en gromde vervaarlijk.

‘Ik lust je rauw, tijger.’

Bas gniffelde om haar mimiek.

Merel wurmde zich uit de omhelzing van haar moeder. Ze liep naar Manon, pakte haar hand en keek haar bijna smekend aan.

‘Jij bent er morgen toch wel?’

‘Euh...’

‘Morgen wordt ze opgegeten door Bas de Tijger!’ Hij vond zichzelf ongelofelijk grappig. De familie Verhoek zwaaide haar gedag en ze liepen gezamenlijk naar de uitgang. Manon legde haar ski’s over haar schouder. Om haar heen stonden ouders, leerlingen, instructeurs en wintersporters die de piste wilden verlaten.

Kirsten had zich losgemaakt van een groepje belangstellende ouders. Ze had haar ski’s op de grond gelegd en liep naar Manon toe. Ze keek verwachtingsvol.

‘En?’ sprak ze op samenzweerderige toon. ‘Wat heeft hij tegen je gezegd?’

‘Niets bijzonders,’ antwoordde ze desondanks. ‘Hij zei dat Bas en Merel het prima naar hun zin...’

Met een abrupte beweging van haar hand kapte Kirsten de zin af. ‘Die bedoel ik niet,’ zei ze snel. ‘Wat heeft Rutger tegen je gezegd?’

Manon keek haar veelzeggend aan.

‘Aha, je bedoelt die knapperd die met Stuart stond te praten? Heb je soms een oogje op hem?’

Kirsten slaakte een diepe zucht.

‘Die ja, en ik heb inderdaad een oogje op hem. Net als negentig procent van alle meiden op de piste. Maar dat is niet de reden waarom ik het vraag. Hij is toevallig ook nog eens mijn baas.’

‘Je bedoelt dat Rutger de baas is van...’

‘Skischool SFun. Helemaal goed, je mag door naar de volgende ronde.’

Manon dacht aan het gesprek dat ze met Rutger had gevoerd. Ze probeerde zich woordelijk te herinneren wat er precies was besproken.

‘Niets bijzonders. Hij zei dat ik vooral zo moest doorgaan.’

‘Geen opmerkingen over mij? Misschien een sneer dat ik voor zo’n klein klasje een assistent nodig had?’

Manon schudde van nee.

‘Hij heeft het niet over je gehad,’ sprak ze beslist.

‘Mooi,’ antwoordde Kirsten. Het klonk opgelucht. ‘Kan ik morgen weer op je rekenen?’

‘Natuurlijk.’

De Duitse gaf haar een vriendschappelijke knipoog en liep richting uitgang. Manon volgde even later. Omdat ze met haar gedachten nog bij de laatste afdaling was en in het bijzonder bij de ontmoeting met Rutger, reageerde ze pas in tweede instantie op haar naam.

‘Hallo,’ zei ze afwezig. De man was klein van stuk en droeg een bril. De diepe lijnen in zijn gezicht gaven hem een vermoeide uitstraling.

‘Ik ben de vader van Rufus,’ sprak hij op zachte toon. Vanwege het rumoer om hen heen moest ze goed luisteren om hem te kunnen verstaan.

‘U bent toch de instructrice van Rufus?’

‘Niet echt, ik assisteer Kirsten. Zij is de instructrice.’

‘Rufus ziet u anders als zijn lerares.’

‘Dat komt omdat ik me voornamelijk met de Nederlandse kinderen bezighou.’

De man knikte.

‘Het is u vast wel opgevallen dat Rufus, hoe zal ik het zeggen, anders reageert dan andere kinderen?’

‘Het lijkt soms alsof hij in zijn eigen wereldje is, maar hij doet absoluut goed mee,’ probeerde Manon zo neutraal mogelijk te antwoorden.

‘Zijn moeder is vier maanden geleden overleden.’ Hoewel hij Manon aankeek, leek het alsof zijn gedachten even ergens anders waren.

‘Voordat ze stierf is mijn vrouw een jaar lang heel ziek geweest. Rufus heeft daar een flinke klap van gekregen.’

Manon slikte moeizaam. ‘Dat kan ik me voorstellen. Wat vreselijk voor hem. En voor u natuurlijk,’ voegde ze er snel aan toe.

‘Ik heb me erbij neergelegd. Het geaccepteerd, voor zover dat mogelijk is. In gedachten ben ik nog elke minuut van de dag bij haar.’ Hij wreef even over zijn gezicht. Toen hij haar weer aankeek, dacht ze iets van strijdlust in zijn blik te zien.

‘Sorry dat ik u hiermee lastigval.’

Manon schudde ontkennend.

‘U valt mij hier helemaal niet mee lastig. Het verklaart inderdaad waarom hij regelmatig in zijn eigen wereldje verkeert.’

De man knikte meegaand.

‘Daarom heb ik voor een klasje gekozen. Hopelijk doet hij in deze vreemde omgeving nieuwe contacten op. Wordt hij misschien wat losser in de omgang.’

Hij glimlachte voor de eerste keer.

‘Tegen mij praat hij steeds over u. En dat is al heel wat.’

Hij keek schuin over zijn schouders en zag dat Rufus nog op de plek stond waar hij de jongen had achtergelaten.

‘Bedankt voor al uw inspanningen, die waardeer ik zeer.’

Ze schudden elkaar de hand, waarna hij in de richting van Rufus liep. Manon bleef staan. Ze voelde zich betrokken. Even leek het alsof de wereld stilstond.

Enkele minuten staarde ze voor zich uit zonder daadwerkelijk wat te zien. Uiteindelijk haalde ze diep adem en verliet de piste.