37

Rutger kwam het luxeappartement binnen. Hij hing zijn jas op aan de kapstok en liep via de huiskamer door naar de keuken. Hij groette Sabine in het voorbijgaan.

‘Hallo,’ antwoordde ze routineus. Ze zat op de bank, las een tijdschrift en wierp af en toe een blik op de televisie waarvan het geluid vrij hard stond. Dirck schonk zichzelf een rum-cola in en nam plaats in een stoel tegenover haar.

‘Hoe ging het?’ vroeg Sabine zonder dat er werkelijke interesse in haar vraag doorklonk.

‘Niet goed,’ antwoordde Rutger. ‘Tot nu toe spelen ze mijn spelletje mee, maar ik voel dat ze me doorhebben. Met name Manon, dat is een intelligente meid. Zij stookt de rest tegen me op. Het is een kwestie van dagen voordat het helemaal uit de hand loopt.’

Sabine haalde haar schouders op.

‘Ik heb van mijn vader geleerd dat je een slang alleen kunt doden als je zijn kop eraf hakt. Met andere woorden: ontslaan die meid. Dan keert de rust vanzelf terug.’

Rutger schudde ontkennend met zijn hoofd.

‘Zo simpel ligt het niet.’

‘Zo simpel ligt het dus wél!’ Met een venijnig gebaar gooide Sabine het tijdschrift op de salontafel.

‘Met het ontslaan van die onruststoker geef je een signaal af aan de rest. Tot zover en niet verder. Ik ben de baas en wens geen onrust in mijn bedrijf. Staan die regels je niet aan, dan ben jij de volgende die vertrekt.’

Rutger zuchtte diep. Vanaf het begin hadden ze de afspraak gemaakt dat hij de school zou leiden en Sabine op de achtergrond bleef. Een duidelijke taakverdeling waarmee iedereen prima kon leven. Toen de eerste problemen met de Tsjechen kwamen had hij meteen open kaart gespeeld met Sabine. Daar had hij nu spijt van. Ze had hem met klem aangeraden om er direct korte metten mee te maken. Hij was het gesprek met de familie Jarolím aangegaan, maar had haar advies niet opgevolgd. Met name Pavel boezemde hem angst in. Dus had hij hen aan het lijntje gehouden. En daarmee Sabine ook, die dacht dat hij het zou oplossen. Hij had naar haar moeten luisteren. Ze bleven aan hem trekken.

‘Sabine, luister voor de verandering nou eens goed naar me. Er heerst grote onrust onder mijn personeel. Met een ontslag van Manon maak ik het alleen maar erger.’

Ze keek hem strak aan.

‘Hoezo? Dat begrijp ik niet. Wat hou je voor me achter?’

Rutger maakte een machteloos gebaar met zijn handen. Tegen deze confrontatie had hij opgezien. In deze explosieve situatie moest hij Sabine en haar vader niet tegen zich krijgen. Zij hield zich verre van de skischool, maar als de gemoederen nog hoger opliepen zou ze zomaar van iemand anders kunnen horen dat de Tsjechen terug waren en dan had hij pas echt een probleem. Net zoals vanavond bij zijn instructeurs zou hij pappen en nathouden. Hij zou niet liegen, maar hij kon haar gewoon niet alles vertellen. Bij Sabine moest hij altijd goed oppassen met wat hij zei. Ze kon soms echt een doortrapte feeks zijn.

‘Ze zijn weer terug,’ zei hij aarzelend.

Sabine keek hem verbaasd aan. ‘Wie bedoel je?’

‘De Tsjechen, ze zijn rotgeintjes aan het uithalen.’

Sabine pakte de afstandsbediening en zette de tv uit. Hij had nu haar volle aandacht.

‘Hebben we het over die Tsjechen uit Kaprun? Dezelfde die jij een tijdje terug de deur hebt gewezen?’

‘Ja, blijkbaar ben ik niet overtuigend genoeg geweest.’ Hij lachte spottend om de oplopende spanning enigszins uit de lucht te halen. Sabine kon er echter de humor niet van inzien. Ze bleef hem met een staalharde blik aankijken.

‘Wat is er precies gebeurd?’

Rutger nam een slok van zijn rum-cola. Hij wist dat hij nu met een goed verhaal moest komen.

‘Het loopt al een paar maanden. Vervelende geintjes op de piste, gewoon dingen die gebeuren. Valpartijen, een groep klanten die wordt lastiggevallen, ski’s die bij een restaurant als dominostenen omvallen. Dat hoort allemaal bij het vak, niets om je druk over te maken.

Toen de aard van de incidenten begon te verergeren, ben ik me gaan afvragen of het wel toeval was. Een aantal van mijn instructeurs, onder aanvoering van Manon, dacht precies hetzelfde. Door de roddel dat die Tsjechen SFun willen overnemen, hadden zij sterk het vermoeden dat die incidenten geen toeval maar opzet waren. Omdat angst een slechte raadgever is en ik geen onrust in ons bedrijf wil, heb ik het tegenover hen afgezwakt. Toen ik wegging, waren ze al een stuk rustiger.’

Rutger keek Sabine nu recht aan en wat hij zag beviel hem niet. Haar blik was nog even onverzoenlijk als daarnet.

‘Twee vragen,’ sprak ze koel en zakelijk. ‘Ten eerste, wat moet ik me voorstellen bij het verergeren van de incidenten?’

‘Een snowboarder die bewust door een groepje kinderen schiet en de instructeur een duw geeft, vernielingen in Kinderland, meerdere malen hinderlijk afsnijden van onze klanten.’ Hij was bewust selectief in het opnoemen van de voorvallen. Het moest als vervelend bij haar overkomen, niet als levensbedreigend. Tot zijn opluchting knikte Sabine begrijpend.

‘Ten tweede die Tsjechen. Je hebt mij verzekerd dat ze na jullie gesprek wisten dat wij niet wilden verkopen.’

‘Dat klopt,’ loog Rutger. ‘Ik zei net tegen je dat ze weer terug waren, omdat dat het meest voor de hand ligt. Ik zou namelijk niet weten wie er anders dat soort misselijke geintjes uithaalt.’

‘Je gaat er dus van uit, maar weet het niet zeker? Ze hebben niet direct contact met je gezocht om nogmaals over verkoop te spreken?’

‘Ik geef toe dat het vreemd klinkt. Toch is het de waarheid. Ik denk dat die Tsjechen ons murw willen maken en hiermee proberen om alsnog de school in handen te krijgen. Zeker weten doe ik het echter niet. Ik heb sterke vermoedens, geen harde bewijzen.’

Sabine was zichtbaar niet onder de indruk van zijn verhaal. Haar blik dwaalde af naar de telefoon die buiten haar handbereik stond.

‘Het lijkt me het beste om mijn vader te bellen. Blijkbaar begrijpen die buitenlanders niet dat hij met geld in SFun zit.’ Ze keek hem hautain aan. ‘Eén telefoontje van hem en die Tsjechen worden over de grens gezet.’

Rutger wist dat het niet zo simpel lag. Bovendien onderschatte Sabine de kracht van de familie Jarolím en overschatte ze de macht van haar vader. Hij moest er niet aan denken dat zijn schoonvader hierin werd betrokken. Dat zou in elk geval zijn eigen gezag ondermijnen. Laat staan wat het nog meer voor consequenties had.

‘Dat lijkt me niet verstandig, schat. Hierop zit jouw vader echt niet te wachten. Dit moet ik zelf regelen.’

Hij nam nog een slok en keek haar zelfverzekerd aan. ‘De komende dagen ga ik in Kaprun op huisbezoek. Het is de hoogste tijd dat ik een hartig woordje met die gasten ga wisselen. Mocht het me niet lukken om hen te overtuigen, dan kunnen we alsnog je vader inschakelen.’

Rutger zag haar aarzelen.

‘Vertrouw me, Sabine. Ik ben altijd eerlijk tegen je geweest.’

Ze reageerde zoals hij hoopte.

‘Waarom heb je het me dan niet eerder verteld?’

‘Omdat ik je niet nodeloos ongerust wilde maken. Ik run de zaak en jij hebt je eigen bezigheden. Ik kan je niet met elk wissewasje lastigvallen. Daarom heb ik gewacht tot het moment dat ik echt begon te twijfelen. Het was vanavond vroeg genoeg om je op de hoogte te brengen.’

Hij stond op, ging naast haar zitten en legde zijn arm om haar schouder. Teder kuste hij haar hals.

‘Ik hou van je en los dit zelf wel op, oké?’

Tot zijn grote opluchting knikte ze instemmend. Hij dronk zijn glas leeg en liep naar de keuken.

‘Kan ik wat voor jou inschenken?’

‘Doe maar een witte wijn.’

‘Komt eraan,’ antwoordde hij vrolijk. Hoe hij de kwestie met de Tsjechen moest oplossen was hem een raadsel. Hij kon niet meer met goed fatsoen gewoon doorgaan alsof er niets gebeurd was. Hij wist zeker dat ze hierachter moesten zitten, maar wat moest hij ertegen doen? Hij had eigenlijk geen andere keuze dan het gewoon te negeren en hopen dat het over zou waaien. Die Tsjechen zagen hem al aankomen, zeg. Bovendien was reageren een zwaktebod. Negeren niet.

Als hij nu zijn poot stijf bleef houden, was het mogelijk dat ze het opgaven. Dan zouden ze nog weleens zien wie de langste adem had. En hij kon zich niet voorstellen dat ze nog verder zouden gaan dan de ski van Bernd. Dan konden er namelijk echt slachtoffers vallen.

Hij voelde zich alweer wat beter en probeerde het stemmetje dat hem vertelde dat hij zichzelf voor de gek zat te houden, te negeren. Wie zegt dat ze geen slachtoffers zullen maken als ze niet zullen krijgen wat ze willen...