40

Roxxy was kleiner dan Diele. Toch hadden de eigenaren het voor elkaar gekregen om hetzelfde aantal bezoekers binnen te krijgen. Het was er zo vol, dat er amper een bierviltje tussen twee mensen paste en de onfortuinlijke die naar het toilet moest, kon er lang over doen om dat te bereiken. Manon ging op haar tenen staan. Rutger zat vijf meter verder aan de bar. Ze wurmde zich langs een groepje meiden dat druk met elkaar in gesprek was.

‘Hallo, Manon,’ zei Rutger. Gelukkig stond hier de muziek een stuk zachter dan in Diele. Rutger stond op van zijn kruk.

‘Ga zitten.’

Manon schudde nee. ‘Ik blijf wel staan.’

‘In dat geval stá ik erop dat je gaat zitten.’

Ze nam plaats op de barkruk die hij vrij had weten te houden en leunde met haar linkerarm tegen de bar.

‘Biertje?’

Ze knikte.

Rutger bestelde een biertje en een rum-cola voor zichzelf. Hij nam twee grote slokken en trok een tevreden gezicht.

‘Godendrank.’

Manon nam een slok van haar bier, al had ze er eigenlijk geen zin in.

‘Luister, Rutger. Ik ben moe, heb morgen weer cursus en mijn familie komt straks aan. Doe me een lol en kom to the point. Ik wil hier niet langer blijven dan nodig is.’

‘ Fair enough .’ Rutger nam nog een slok en likte met het puntje van zijn tong over zijn lippen.

‘Ik wil het met je over de toekomst hebben. In dit geval over een team dat ik in de zomer wil oprichten. Zoals je weet hebben ze in Kaprun The Blue Devils. De acht beste skiërs van SFun moeten een team vormen waarmee ik ze naar de kroon wil gaan steken.’

Hij nam nog een slok van zijn rum-cola.

‘Goedenavond.’ Marek was ineens achter Rutger opgedoken.

‘Hé, Marek.’ Manon keek hem verbaasd aan. ‘Wat doe jij hier?’

‘Mijn klanten stonden erop dat ik vanavond wat met ze ging drinken. Voor de verandering ben ik hiernaartoe gegaan. Eerlijk gezegd begin ik Diele een beetje zat te worden.’

Hij zette een vol glas op de bar naast dat van Rutger. ‘Jij drinkt toch rum-cola?’

Rutger knikte.

‘Dan is deze voor jou. Toen ik naar het toilet was, hebben ze dat voor mij besteld.’ Hij trok een vies gezicht. ‘Ik snap niet hoe je die troep naar binnen kunt krijgen.’

‘Geen probleem,’ antwoordde Rutger. Hij pakte het glas dat Marek daarnet had neergezet, zei ‘Proost’ en nam een flinke teug van het bruine goedje.

Manon stond op.

‘Haak je nu al af?’ sprak Rutger op lacherige toon.

‘Naar het toilet,’ antwoordde Manon.

‘Ik ga weer terug naar de gasten,’ zei Marek. ‘Misschien zie ik jullie straks nog.’

Manon baande zich een weg naar de wc’s, achter in het pand. Terwijl ze door de meute schuifelde, dacht ze na over hoe ze het nu moest aanpakken. Moest ze zijn hele verhaal aanhoren of het meteen afkappen?

Ze ging het toilet binnen en keek meteen in de spiegel. Ze haalde een hand door haar haar en keek kritisch naar haar mascara, die tot haar opluchting de vochtigheid van de mist had doorstaan.

Nu ze zelf voor het blok stond, werd het steeds aantrekkelijker om Rutger zijn verhaal te laten vertellen en braaf ja te knikken. Als het klopte dat hij haar voor dat team wilde hebben... zo’n kans kreeg je maar één keer. Nee, na het voltooien van haar cursus kon ze met haar diploma op zak een afspraak maken en hem vertellen dat ze ermee stopte. Desnoods een kletsverhaal ophangen over heimwee of een nieuwe liefde die wilde dat ze bij hem kwam wonen. Een Duitser, Italiaan, Oostenrijker of Fransman. Keus genoeg. Iemand die toevallig in een skigebied woonde.

Ze bleef in de spiegel kijken. Ze deed dit met zo’n intense blik dat een vrouw die binnenkwam even naar haar omkeek voordat ze in het toilethokje verdween.

‘Kletskoek,’ mompelde Manon. ‘Naar binnen en doen wat je je hebt voorgenomen. Geen onzinverhalen of uitvluchten. Zeg hem recht op de man af hoe het ervoor staat.’

Even later stond ze naast Rutger. Toen ze wilde gaan zitten, zag ze dat hij niet in orde was. Hij zweette overdadig en zijn huid was opeens een stuk bleker.

‘Wat is er?’

‘Ik... duizelig... beetje misselijk...’

Rutger stond onvast op zijn benen. Ter ondersteuning pakte Manon hem bij zijn arm.

‘Kom op, we gaan naar buiten. Frisse lucht doet wonderen.’

Snel greep ze hem vast. Met onvaste stappen liep Rutger naast haar. De andere cafébezoekers schatten de situatie direct goed in en gaven hun de ruimte.

‘Te veel gedronken?’ Marek stond opeens naast haar en knikte naar Rutger.

‘Ik denk het.’

De Tsjech nam de menselijke ballast van haar over. Rutger leek het weinig uit te maken wie hem op de been hield. Hij keek glazig voor zich uit. ‘Doe jij de deur maar open, dan help ik hem wel naar buiten,’ zei Marek.