52

Het stuk bos bleek bijna ondoordringbaar te zijn. Manon moest voor elke meter vechten. De bomen stonden dicht op elkaar en de stukken waar niets groeide lagen bezaaid met afgestorven takken, scherpe stenen en zwerfkeien. Het was bijna onmogelijk geen geluid te maken. Ze hoopte maar dat ze genoeg voorsprong had, zodat niemand het zou horen.

De afdaling was korter dan de klim. Toen ze beneden in het kleine dal was, dacht ze het zwaarste gedeelte achter de rug te hebben. De heuvel die ze nog op moest was echter veel hoger en steiler dan ze had gedacht. Uitgeput van de zware afdaling begon ze aan deze beklimming. Haar lichaam wilde rust, terwijl haar geest haar dwong om verder te gaan. Een pauze, hoe kort die ook mocht zijn, was het begin van het einde. Als je eenmaal je rust nam, werd het twee keer zo zwaar om weer verder te gaan. Ze dacht aan de lunchpauzes die haar werkdag onderbraken. Boven een bord soep of achter een bak koffie sloop de vermoeidheid van je tenen naar je schouders. Als ze nu ging zitten, was het definitief over. Dan blééf ze zitten en vroor ze dood, of ze werd gevonden door haar achtervolgers en zou alsnog sterven.

Ze moest dus door. Elke stap omhoog was een aanslag op haar benen. Haar overtuiging dat ze de laatste maanden in een goede conditie verkeerde werd nu genadeloos afgestraft. De spieren van haar kuiten en dijbenen staken.

Eenmaal op de top van deze heuvel zou ze zich op vertrouwd terrein bevinden. Die pistes had ze inmiddels honderden malen met leerlingen afgedaald. Ze klampte zich aan die gedachte vast. Haar grootste zorg was om daar te komen. Ze had nog een lange weg te gaan.

Het geluid van een knappende tak deed haar verstarren. Haar hart zat meteen in haar keel en klopte als een idioot. Ze bleef doodstil staan. Nogmaals hoorde ze hoe dor hout onder een voet werd versplinterd. De afstand tussen haar en de ander kon hooguit twintig meter bedragen.

Zonder een vin te verroeren keek ze eerst achter zich en toen om zich heen. Recht voor haar bewoog de tak van een boom. De man sloop dus naar haar toe, concludeerde ze meteen. Ze boog door haar knieën en tastte de grond naast haar voeten af. Haar hand sloot zich om een steen. Ze pakte deze op, kwam onhoog en spande haar spieren voor de confrontatie.

Een lichaam schuurde langs een boomstam. Het ritme van de voetstappen ging omhoog, evenals de ademhaling. In een flits besefte Manon dat de geluiden die ze hoorde niet van haar achtervolgers afkomstig waren. Ook klopte de positie niet. Als de mannen haar al zo dicht op de hielen zaten, bevonden zij zich achter haar.

Het everzwijn bleef vijf meter voor haar staan. Het beest keek haar recht aan en schudde wat met zijn indrukwekkende kop. Uit de zwarte neusgaten kronkelde warme rook omhoog. Manon liet haar hand zakken en verroerde zich niet. Ze kon nu enkel nog bidden en smeken dat het geen wijfje met jonkies was, anders hield haar ontsnapping hier en nu op. Dan zou het beest haar ongetwijfeld aanvallen.

Het dier leek in dubio te staan. Aanvallen, onderzoeken of weglopen. Tot haar opluchting koos het everzwijn voor het laatste. Ze zag het enorme lijf tussen de bomen verdwijnen, waarna de stilte weer terugkeerde.

Opgelucht klom ze verder. Ze bereikte de top van de helling. Omdat de mist steeds verder optrok, zag ze meteen waar ze zich bevond. De besneeuwde helling voor haar was blauwe piste 1, die ongeveer op de helft overging in nummer 2. Zo’n tweehonderd meter verderop volgde een splitsing en een uitgestrekt dal. Dat was haar volgende doel.

Zoals ze bij de zwarte piste had gedaan, draaide Manon zich om, boog voorover en liep achteruit. Met haar handen bedekte ze de sporen die haar laarzen achterlieten. Toen ze ongeveer in het midden van de piste was beland kwam ze overeind en draaide naar rechts. Nu zouden de Tsjechen eerst de piste op moeten lopen om de sporen die ze vanaf hier zou achterlaten te ontdekken.

Tijdens haar afdaling gleed ze meerdere keren uit. Op laarzen was het een glibberpartij en leek de helling stukken steiler dan tijdens het lesgeven het geval was geweest. Maar haar inventiviteit gaf haar hoop en dus zette ze door.

In het dal was het zicht er verder op vooruitgegaan. Ze zag van een afstand al de vormen van restaurant Traumblick, de grootste pleisterplaats van dit skigebied. Met grote stappen daalde ze verder af.

Piep, piep. Piep, piep.

Vanuit haar binnenzak klonk het doordringende geluid van haar mobiele telefoon. Ze schrok zich wezenloos en besefte dat deze vier piepjes heel ver zouden dragen. Verbergen of sporen uitwissen had nu geen zin meer. Ze zette het op een lopen.