7

Fleur drukte venijnig met haar duim op het rode icoontje van haar mobiele telefoon.

‘Ze neemt nog steeds niet op. Dit is toch om helemaal gestoord van te worden?!’

De stilte die viel was veelzeggend. Het was weer een typische Manon-actie.

‘Ach, we weten hoe Manon in elkaar zit,’ verzuchtte Marga even later.

‘Stop toch eens met dat eeuwige relativeren, mam. Dit is gewoon een kutstreek van een verwend nest, punt uit.’

Ton tikte geïrriteerd met zijn knokkels tegen zijn stoelleuning.

‘Hou je een beetje in, Fleur. Laten we nog geen conclusies trekken voordat we precies weten wat er is gebeurd. Als Manon ons bewust in de steek heeft gelaten, krijgt ze de wind van voren. Het kan zijn dat het anders ligt dan we nu denken.’ Ton wist dat hij zijn oudste dochter toch weer in bescherming nam. Zoals hij haar vlak voor de vakantie getroost had in plaats van haar een uitbrander te geven.

Fleur lachte geringschattend.

‘Ach, pap. Neem ons en jezelf toch niet zo in de maling. Er spelen geen andere zaken. Zoals gewoonlijk heeft ze voor zichzelf gekozen en houdt ze met niemand rekening. Wij waren een blok aan haar been. Ze heeft zeker weten de zwarte piste genomen. Daarna is ze vast een café ingedoken voor de après-ski. Lekker zuipen en feesten. Straks komt ze halfbezopen binnen gewaggeld. Echt, ze heeft geen ongeluk gehad. Ik weet ook wel dat jij je daar zorgen over maakt, maar je kent haar toch.’

‘Juist omdat ik haar ken en weet dat ze soms onverantwoorde dingen doet of in vervelende situaties komt, ben ik ongerust. Ze mag dan drieëntwintig zijn, het blijft wel mijn kind. Mijn verantwoording... Ons kind, onze verantwoording, bedoel ik.’ Zijn blik kruiste even die van zijn vrouw. ‘Ze komt er meestal wel goed van af, dat weet ik ook wel, maar toch...’

Marga keek demonstratief op haar horloge. ‘Het is nu bijna tien uur. Stel dat ze om vier uur is gestopt met skiën, dan heeft ze inmiddels zes uur op die ondingen van skischoenen rondgelopen, want haar snowboots liggen in de auto. Dat zie ik Manon niet doen.’

Fleur schudde haar hoofd.

‘Manon heeft haar ski’s gewoon gedropt in een van de rekken onder aan de piste. Daar is ze rechtstreeks doorgelopen naar een sportzaak en heeft ze schoenen gekocht die perfect passen bij haar trendy outfit. Betaald met een door papa gesponsorde creditcard!’

Ze schrok zelf van haar felheid.

‘Dat bedoel ik niet zo, pap. Jullie doen ook heel veel voor mij.’

Voordat Ton of Marga konden reageren, klonk het geluid van een motor en het knisperen van sneeuw onder autobanden. Marga stond op, liep naar het raam en zag hoe een auto recht voor het chalet stopte. Een man stapte uit, haalde een paar ski’s van het imperiaal en gaf deze aan Manon, die net aan de andere kant was uitgestapt. Ze bedankte hem met een hoofdknik en wandelde op haar gemakje naar de aanbouw van het chalet, waar ze haar skispullen achterliet.

‘Hallooo!’ jubelde ze toen ze de woonkamer binnenkwam.

‘Wat vliegt die temperatuur hier ’s avonds naar beneden, hè? Dat is echt even wennen!’ Ze trok haar muts van haar hoofd en schudde wild met haar blonde haar. Daarna deed ze haar groene snowboots uit. ‘Grappig, toch? Pasten precies bij mijn jack. Voor dat geld kon ik ze echt niet laten liggen.’

Omdat niemand reageerde op haar uitbundigheid, keek ze haar familie vragend aan.

‘Wat is er? Toch geen onverwachte problemen in Nederland? Is er iemand dood of zo?’

Ton keek haar stoïcijns aan. ‘Nee, Manon. Ons probleem speelt zich uitsluitend hier in deze kamer af.’

Manon deed alsof ze zijn waarschuwende toon niet hoorde. Op haar kousen liep ze naar de koelkast.’

‘Ik neem een wijntje. Kan ik iets voor jullie inschenken?’

‘Ons probleem is drieëntwintig jaar oud, gedraagt zich als een puber en hangt op dit moment de vermoorde onschuld uit,’ verduidelijkte Fleur.

Manon draaide zich om en keek haar jongere zus uitdagend aan.

‘En wat heb ik dan misdaan, engeltje van me? Heb je weer wat gevonden waarmee...’

‘Ophouden, Manon,’ onderbrak Ton haar op scherpe toon. ‘Het lijkt me beter als jij nu naar je kamer gaat.’

Manon schrok zichtbaar van de beslistheid die in zijn woorden doorklonk. Ze had niet zo snel een reactie klaar.

‘We zijn allemaal zeer teleurgesteld. Daar wil ik het voor vanavond bij laten. Morgenochtend gaan we serieus om de tafel zitten.’

Manon had zich hersteld en haalde haar schouders op. ‘Als het over vandaag gaat... Ik heb de verkeerde afslag genomen en kon jullie niet meer vinden. Dat kan toch iedereen gebeuren?’

Marga probeerde zich te beheersen. Ze koos zorgvuldig haar woorden, al was de verwijtende ondertoon onvermijdelijk.

‘Maar hoe zat het dan ná vieren? Was er geen taxi meer te krijgen? Heeft de chauffeur zes uur naar dit adres moeten zoeken?’

Manon zuchtte theatraal. ‘Ik ben wat blijven hangen. Het was gezellig en ik dacht dat jullie uit eten zouden gaan. In dat geval zou ik jullie zijn misgelopen, toch?’

Fleur vloog op uit haar stoel.

‘Jullie zijn misgelopen, toch?’ imiteerde ze haar zus. ‘Ik heb maling aan jullie, toch? Wat kan het mij schelen als jullie ongerust zijn, toch? Ik heb lekker geshopt en gezopen terwijl jullie in de zenuwen zaten, toch? Ik ben nu eenmaal een...’

‘Genoeg!’ Ton sloeg krachtig met zijn hand op tafel. ‘Jouw gedrag zorgt voor frustraties bij ons allemaal, Manon.’

‘Jij gaat nu naar je kamer, denkt na over vandaag en morgenochtend spreken we verder.’

Manon meed zijn blik en keek naar haar moeder. Ze schrok van de onverzoenlijkheid in Marga’s ogen. Van haar kon ze ditmaal ook geen steun verwachten.

‘Omdat ik jullie vanmorgen kwijtraakte en daarna wat ging drinken is het huis nu te klein? Wat is dit voor een onzin?! Ik ben verdomme drieëntwintig jaar en heel goed in staat op mezelf te passen. En daarbij ben ik geen kleuterjuf die de godganse dag dit houterige klasje gaat begeleiden. Zoek daar maar een ervaren skileraar voor met heel veel geduld.’

Woedend keek ze haar familie aan.

‘En ik laat me ook niet als een klein kind wegsturen.’ Met grote stappen liep ze naar de deur van de woonkamer en opende die met een woest gebaar.

‘Ik ga weg wanneer het mij uitkomt. Tot morgen, stelletje zielenpoten. Ga maar lekker roddelen over het onverantwoorde gedrag van die egoïstische Manon.’

Met een oorverdovende klap sloeg ze de deur achter zich dicht.