27

De voet van de berg lag tegenover het centrum van Kaprun en op steenworp afstand van de weg die langs het skidorp liep. De organisatoren hadden flink uitgepakt om met deze show indruk op de wintersporters te maken. Het toneel waarop de topskiërs hun kunsten gingen vertonen baadde in het licht van tientallen schijnwerpers. Mannen met bezems en schoppen liepen het parcours nogmaals na voor een laatste check. Zij hadden de sneeuw speciaal geprepareerd voor deze demonstratie en het gebied afgezet met linten. Door de luidsprekers galmde opzwepende rapmuziek.

Onder aan de berg stonden twee skiscooters. De bestuurders droegen marineblauwe overalls. Op hun rug stonden in opvallend grote, witte letters twee K’s in spiegelschrift geschreven. Ze hadden een bijpassende, witte muts met daarop het logo in blauwe letters.

De muziek stopte. Het geroezemoes van het driehonderdkoppige publiek gonsde over de helling. De sfeer zat er goed in. Er werd veel gelachen en flacons gingen van hand tot hand. Stuart tikte Manon aan. Hij hield een metalen flesje omhoog.

‘Schnaps?’

‘Nee, bedankt. Als ik jullie moet geloven warmt het komende spektakel me wel op.’

Stuart grijnsde.

‘Dan zou ik toch voor de drank gaan.’

Manon sloeg kruislings tegen haar armen en wreef hard. Het was net acht uur ’s avonds en de kou liet zich nauwelijks tegenhouden door warme kleding. Misschien moest ze toch een slokje nemen.

‘Hoezo? Volgens iedereen zien we dadelijk de absolute top van skiënd Kaprun. Ik heb me er enorm op verheugd!’

Stuart knipoogde naar Dirck die naast hem stond.

‘Vrouwen zijn allemaal hetzelfde. Ze happen meteen.’

Dirck bemerkte de felle twinkeling in Manons ogen.

‘Let maar niet op die gekke Engelsman,’ sprak hij sussend. ‘Die gasten zijn echt goed. De meesten van ons kunnen nog veel van ze leren.’

Stuart maakte een wegwerpgebaar. Hij had het afgelopen halfuur regelmatig slokken uit aangereikte flacons genomen. Zijn stem werd luider en hij benadrukte zijn woorden met venijnige gebaren.

‘Hou op, man. Die gasten doen een aardig kunstje. Maar dat mag ook wel, ze krijgen van de leiding twee dagen per week om te oefenen. Twee dagen! Als wij twee dagen mogen oefenen blazen we ze helemaal weg. Hoor je wat ik zeg? He-le-maal weg!’

Dirck legde zijn arm om de schouders van zijn vriend.

‘Je hebt he-le-maal gelijk, Stu.’

De Engelsman keek hem even argwanend aan, maar begon daarna keihard te lachen.

‘Jij moet in de politiek gaan.’ Opeens werd zijn aandacht getrokken door een vrouw die verderop stond.

‘Jullie moeten het zonder mij doen,’ klonk het afwezig. Hij baande zich een weg door de menigte.

‘Hij staat over twee minuten weer naast ons, of we zien hem voorlopig niet meer terug,’ zei Dirck. ‘Met Stuart weet je het nooit.’

‘Hoe zit het nu echt met dat stuntteam?’ wilde Manon weten. Sinds vanmorgen was ze op de hoogte van het bestaan van The Blue Devils. Volgens haar huisgenoten een elitekorps van een skischool in Kaprun, dat vanavond zou gaan optreden. Ze hadden gezegd allemaal te gaan kijken, maar meer was Manon niet te weten gekomen omdat iedereen haast had gehad en een ontbijt naar binnen propte. Zoals gewoonlijk bleef iedereen zo lang mogelijk in bed liggen om zich op het laatste moment snel te douchen en aan te kleden en in razend tempo een ontbijt naar binnen te werken. In de bus op weg naar de briefing werd er soms gesproken over alledaagse dingen. Vandaag was bijna iedereen stil geweest en had suf voor zich uitgekeken. Het feestje van gisteravond had tot in de late uurtjes geduurd. Toen ze naar de chagrijnige gezichten van haar collega’s keek, wist ze dat het de juiste keus was geweest om gisteravond thuis te blijven. Net als Marek. Hij was vroeg naar bed gegaan. Ze had hem met rust gelaten en een relaxte avond alleen gehad.

‘Ze zijn best wel goed,’ antwoordde Dirck. ‘Maar Stuart heeft ook een beetje gelijk. Ze hebben een vaste samenstelling en trainen veel.’

Een opgewonden mannenstem klonk door de speakers. Met veel gevoel voor theater bedankte hij in het Engels en Duits het opgekomen publiek en stelde in één langgerekte kreet The Blue Devils voor. Het zestal zwaaide uitbundig naar de menigte, die hen met luid applaus ontving. De muziek schalde weer uit de boxen en de schijnwerpers zorgden voor een kleurig lichtspektakel over de helling. The Blue Devils reden op twee sneeuwscooters omhoog en verdwenen uit het zicht.

‘Waar staan die gespiegelde K’s voor?’ vroeg Manon aan Dirck.

‘Kraus Kaprun.’

‘Maar die school wordt toch door Tsjechen geleid?’

‘Klopt. De naam Kraus Kaprun was en is echter een begrip in deze regio. De nieuwe eigenaren hebben de school overgenomen en de naam gehandhaafd. Met het oog op het klantenbestand lijkt het me een goede zet.’

Manon wilde het gesprek over de Tsjechische eigenaren voortzetten, maar ze had haar mond nog niet opengedaan of de eerste twee van The Blue Devils vlogen door de lucht. Het publiek applaudisseerde hard.

‘De helikopter. Niet echt spectaculair.’

Dat vond Manon ook. De draaisprong was voor de meeste ervaren skiërs goed te doen. Ze hoorde Stuart van een afstand afkeurend joelen.

Dirck boog zich naar haar toe. Zijn mond was nu vlak bij haar oor.

‘Het gerucht wil dat Rutger zijn eigen skiteam gaat formeren. Dat groepje zou dan volgend jaar gaan optreden in Zell am See. Je snapt wel dat hij alleen de toppers selecteert.’

Hij keek even met een bedenkelijke blik in de richting van Stuart.

‘Ik denk dat hij de bui al voelt hangen. Begrijp me goed, hij is mijn beste maat en geen kwaad woord over hem. Maar... hij is een prima skileraar, snap je?’

Manon begreep precies wat hij bedoelde.

‘Dit blijft onder ons,’ zei Dirck. Hij keek weer naar de helling.

‘Absoluut,’ bevestigde Manon.

De twee skiërs kwamen gelijktijdig met een dubbele salto van de schans. Ze voerden het perfect uit. De toeschouwers waren enthousiast. Manon zag vanuit haar ooghoek dat Stuart met een vrouw stond te praten en zijn rug demonstratief naar het spektakel had gedraaid.

‘Over geruchten gesproken,’ vroeg ze zogenaamd onverschillig. Ze wist dat ze een gok nam, maar had besloten dit ballonnetje toch op te laten.

‘Wat is er waar van het praatje dat die Tsjechen de boel bij SFun proberen te saboteren?’

Dirck klapte voor het derde tweetal dat synchroon een dubbele salto voorover maakte.

‘Welke Tsjechen?’ antwoordde hij even later verbaasd.

‘Die Tsjechen van kk natuurlijk, wat dacht jij dan?’

‘Dat zijn helemaal geen Tsjechen.’

‘Je staat me net te vertellen dat...’

‘De eigenaren, ja. Dat zijn Tsjechen, plus een paar medewerkers. Kraus Kaprun heeft zo’n tweehonderd instructeurs in dienst. De meesten zijn Duitsers, Britten en Oostenrijkers. Er zullen heus wel wat Tsjechen bij zitten, maar het is echt geen Tsjechische clan.’

Hij glimlachte op een manier waar Manon uit opmaakte dat hij vond dat ze iets raars gezegd had.

‘Ik ken aardig wat instructeurs die bij Kraus Kaprun werken. Eens in de zoveel tijd gaan we met een groepje van onze school naar Saalbach-Hinterglemm, dat ligt even verderop. Dit is het favoriete uitgaansgebied van die gasten uit Kaprun. Zo lang ik daar kom is er nog nooit een onvertogen woord gevallen. Altijd gezellig, niets mis mee. Natuurlijk dollen we met elkaar, maar daar blijft het ook bij.’

De teamleden van The Blue Devils daalden nu in een slalom af. Ze skieden op één lijn en zwaaiden allemaal met een fakkel. Vlak voor de eerste rij toeschouwers remden ze gelijktijdig af en strekten hun arm. De brandende punten van hun fakkels wezen recht omhoog. Precies op dat moment schoten uit de fakkels vuurpijlen omhoog. De timing was grandioos. Een daverend applaus volgde.

‘Ik weet wel wat je bedoelt,’ ging Dirck verder toen de stuntmannen weer met skiscooters bergopwaarts reden.

‘Er gaat inderdaad een hardnekkig gerucht dat de eigenaren van Kraus Kaprun hun oog op SFun hebben laten vallen. Vervolgens werden onbenullige incidenten op de piste in verband gebracht met die roddel. Volgens mij slaat het nergens op. Op de piste gebeuren nu eenmaal ongelukken en andere vervelende dingen. Dat is het risico van de wintersport. Ik heb Rutger er nog nooit wat over horen zeggen en hij zou het echt wel melden als we in de problemen zaten. Daarom hou ik het op spannende praatjes van de instructeurs onderling.’

Manon knikte, al had ze haar twijfels over Rutger. Wat had ze Dirck graag willen vertellen over de incidenten op de piste; ze was er nog steeds van overtuigd dat er opzet in het spel was. Of over de man die haar bedreigd had. En wat te denken van die brand in SFun?

The Blue Devils begonnen aan een freestyleshow. Stuk voor stuk maakten ze ingewikkelde sprongen. Opgezweept door de harde muziek en drank ging een deel van het publiek helemaal los. Er ging een wave door de menigte en de mensen sprongen, klapten en dansten.

‘Wat een feest, hè?’ schreeuwde Dirck haar toe. ‘Begrijp je nu waarom Rutger een eigen stuntteam wil? Betere promotie voor je skischool kun je toch niet bedenken?’

Voordat Manon de kans kreeg te reageren, duwde een brede schouder haar opzij. Ze behield haar evenwicht en keek geïrriteerd naar de man die haar een por had verkocht. De grote man juichte als een voetbalsupporter wiens club zojuist had gescoord.

‘ Go, go, go !’ bralde hij in de richting van de helling. In zijn kielzog stonden drie beren van kerels eveneens te schreeuwen. Het hele groepje baande zich een weg naar voren om vanaf de eerste rijen de stuntskiërs toe te juichen.

Manon bemerkte dat ze door de toegenomen drukte om haar heen geïsoleerd kwam te staan. Stuart was uit haar blikveld verdwenen. Van Dirck zag ze nog net zijn achterhoofd. Ze keek rond. Agnetha en Sojka waren nergens te bekennen. Ze wurmde zich uit de beklemming van nog een oprukkend groepje en vond wat ruimte voor zichzelf.

Haar huisgenoten Bernd, Udo, Felix en Rolf stonden nog steeds bij elkaar. Ze keken met grote ogen naar het spektakel en leken zich nergens aan te storen. Manon glimlachte om de stoïcijnse houding van haar vier Duitse huisgenoten. Zoals ze daar stonden met hun bewonderende blikken en afhangende schouders, hadden ze weinig weg van instructeurs. Ze waren het tegenovergestelde van Dirck en Stuart.

Ze zocht in de menigte naar Marek. Het duurde even voordat ze hem had gevonden. Hij stond een meter of tien links van haar. Een beetje krom. Hij keek wat schichtig om zich heen.

‘Waar was je nou?’ hoorde ze Dirck zeggen. Hij had zich uit het gewoel van de menigte losgemaakt toen hij haar niet meer naast zich zag staan.

Manon verloor Marek uit het oog toen ze Dirck antwoordde.

‘Het werd me daar te druk.’

Dirck knikte. ‘Jammer van dat gezuip. In het begin is het allemaal leuk en aardig, maar op den duur gaat de sfeer ervan naar de knoppen.’

Hij wees naar de schans. Twee leden van The Blue Devils maakten een sprong met een driedubbele schroef. Ze landden gelijktijdig.

‘Let op hun techniek en timing,’ zei Dirck serieus. ‘Daar heb je de volgende winter misschien wat aan.’

Manon zuchtte theatraal.

‘Ja, vast.’

Dirck grinnikte. ‘Niet zo bescheiden, meiske. Ik moet me sterk vergissen als jij geen zekerheid in Rutgers stuntteam bent.’

Manon zweeg en overdacht zijn woorden. Haar collega’s waren stuk voor stuk prima skiërs. Of ze beter waren dan zij, was voor haar lastig te beoordelen. Ze dacht van niet. Al zou ze dat natuurlijk nooit hardop zeggen. Dat liet ze aan Dirck over.

Met zijn woorden in haar achterhoofd, keek ze opeens op een andere manier naar de leden van The Blue Devils. Die vlogen nu gezamenlijk van de schans, waarbij ze tot aan de landing gearmd bleven. Knappe timing en balans. Ze vroeg zich af of dit niveau niet te hoog gegrepen was voor haar.

Toen ze weer op de skiscooters naar boven reden, trok een beweging van een van de leden haar aandacht. De wijze waarop hij een korte bocht naar links nam, riep herinneringen bij haar op. Ze focuste op deze man. Toen hij een sprong uitvoerde en vlak voor het publiek een scherpe bocht maakte, wist ze het zeker. Ze herkende zijn stijl.

‘Heb je het koud?’ vroeg Dirck. Hij legde zijn arm om haar heen en trok haar tegen zich aan. Het onverwachte contact voelde prettig aan.