60

Manon had haar ritme gevonden. Ze daalde af in een tempo dat door een gemiddelde skiër gevolgd kon worden en keek regelmatig in een bocht over haar schouder. Na de sprong met afschuwelijke gevolgen voor haar achtervolger was ze in paniek geraakt. De man was dood, verpletterd door de massieve voorkant van een pistebully. Dat ze nog leefde was een kwestie van centimeters geweest.

Het was nog niet over. De dood van een van haar achtervolgers was niets meer of minder dan een onderdeel van de achtervolging. Ze kon er niet van uitgaan dat ze het dan hierbij zouden laten. Ze hadden een opdracht die vervuld moest worden.

Het vreselijke ongeluk had haar doorzettingsvermogen op de proef gesteld. Ze had zo graag willen toegeven aan de vermoeidheid en de verlammende schrik van de klap. Maar de angst was vele malen sterker. Nu ze al zo ver was gekomen moest ze doorzetten.

Ze draaide weer naar links en keek over haar schouder. De piste achter haar bleef leeg. Manon begon in haar kansen te geloven. Het was minder dan een halve kilometer tot opstapplaats Schüttdorf. Zelfs in dit trage tempo een afstand van niets. Ze nam een bocht naar rechts en luisterde aandachtig. Afgezien van het geluid van haar eigen ski’s was het stil.

Op het gedeelte tussen de bochten keek ze recht naar beneden. Hiervandaan kon ze de parkeerplaats en de tweebaansweg daarachter zien liggen. De weg die bijna direct langs de skiliften liep, bleef vanaf dit punt echter voor haar verborgen. Zowel op de doorgaande weg als de parkeerplaats zag ze geen lichten van koplampen. Dat zegt niets, dacht ze. Wellicht kwamen ze over een paar seconden wel de hoek om, precies op het moment dat ik vanaf hier het dal niet kan zien. Of staan ze allang langs de kant van de weg op me te wachten.

Ze keek achterom. Geen geluid, geen Tsjechen. Ze wist niet of Marek gevallen was, door het geluid van de sneeuwschuiver en de klap die de eerste man ertegen had gemaakt, had ze niets anders kunnen horen. Toch moest dat zijn gebeurd, want als hij niet gevallen was, had hij haar allang weer ingehaald.

Ze kreeg zicht op de hal waar je in de liften kon stappen. Ze keek nog één keer om. Er was nog steeds geen spoor van Marek te bekennen. Zou hij dan toch de achtervolging hebben gestaakt? Marek zou de achtervolging nooit vrijwillig opgeven, daarvan was ze eigenlijk wel overtuigd. En dan te bedenken dat ze met die man, die psychopathische crimineel in één huis had gewoond!

De rode piste eindigde naast de skiliften, aan de achterkant van de opstapplek. Manon stapte uit haar ski’s, pakte de ondingen op en smeet ze in de richting van de bosrand. De eigenaar zal me hier ooit dankbaar voor zijn, dacht ze.

Op de onhandige skischoenen liep ze zo snel mogelijk naar de gesloten, metalen poortjes en klom eroverheen. Toen ze naar beneden de trap afliep, hoorde ze naast het gestamp van haar lompe skischoenen op de stenen nog een ander geluid. Ter hoogte van de skiliften remden twee skiërs hard af.

Ze rende nu het tunneltje in dat uitkwam op de weg tussen de wandelzone en de parkeerplaats. Het geluid kon haar niet schelen. Ze zou zo de auto in kunnen duiken. Ze was bij het einde van de tunnel. In paniek keek ze om zich heen. Haar familie stond niet op haar te wachten. Ze keek naar de overkant van de weg. Op een paar touringcars na, die hier vaak stonden, was de parkeerplaats leeg.

Omdat ze vanuit de tunnel voetstappen dacht te horen, zette ze het weer op een lopen. Ze sprintte, voor zover dat ging, in de richting van de kruising die honderd meter verderop lag. Juist toen de verzuring in haar benen sloeg en ze echt niet meer kon, remde een auto af bij de kruising en nam de afslag naar de skiliften. Manon hield haar adem in. Ze kon niet zien wat voor auto het was. Toen hij dichterbij kwam, werd er met de lichten geseind. Op dat moment zag ze dat het haar familie was. Haar vader reed haar voorbij, keerde de auto met gierende banden en stopte vlak naast haar. In een flits zag Manon dat er nog een auto haar richting uit kwam. Ze trok het achterportier open en dook op de achterbank.

‘Gas!’ gilde ze.