65

‘Als we het weerbericht mogen geloven kunnen we volgende week de eerste sneeuw onder de duizendmetergrens verwachten,’ zei Dirck.

‘Het is te hopen,’ antwoordde Stuart. ‘Door die regenbuien trekken de sneeuwmachines het niet meer. Sommige stukken op de piste zijn bijna kaal! Het wordt echt tijd voor een pak verse sneeuw.’

‘Dat zeker,’ beaamde Dirck. ‘Maar ik doel eigenlijk meer op de drukte die ons dan te wachten staat.’

‘Bij de eerste verse sneeuw loopt het hier storm,’ vulde Agnetha aan. Binnen enkele dagen zitten we barstensvol.’

‘Dat is te hopen,’ zei Sojka. ‘Tot nu toe is het niet veel.’

Dirck knikte. ‘En wees daar maar blij om, want met deze bezetting trekken we het niet.’

Stuart keek hem vragend aan. ‘Dat gesprek van gisteravond...’

‘Ja, met die Duitse instructeurs,’ zei Dirck. ‘Daar heb ik geen vertrouwen in. Twee gasten uit de buurt van Stuttgart. Heel vrijblijvend allemaal. Ze kwamen vriendelijk over, daar niet van, maar geen mensen waar je op kunt bouwen, lijkt me. Het zou me niets verbazen als ze nog een aantal oriëntatiegesprekken voeren met andere scholen hier in de buurt en dan besluiten om toch in Duitsland te blijven. Nee, daar heb ik geen goed gevoel over.’

‘Je had toch nog een gesprek?’ vroeg Stuart.

‘Met een Tsjechische jongen uit Praag.’ De stilte die viel was veelzeggend. Hoewel ze verder waren gegaan met hun leven, droegen ze die korte, heftige periode altijd met zich mee. Ze hadden het weggestopt in een zolderkamertje van hun geest, maar af en toe was het nog ongemakkelijk.

Agnetha probeerde het los te laten en verbrak als eerste de stilte.

‘Hoe ging dat?’

‘Goed,’ antwoordde Dirck. ‘Een enthousiaste knul van negentien. Direct inzetbaar, want hij heeft zijn eerste diploma. Hij wil graag, maar kan op z’n vroegst na de kerst beginnen. De feestdagen wil hij met zijn familie doorbrengen.’

‘Dat is de juiste spirit,’ sprak Stuart cynisch. ‘Op dat soort types zitten we echt te wachten.’

‘Daar moet je die jongen niet op afrekenen, Stu,’ reageerde Dirck meteen. ‘Het is niet zijn schuld dat jij rond kerst thuis niet meer welkom bent.’

Iedereen lachte. Een grapje tussendoor was een prima remedie tegen de zorgen die zich langzamerhand aandienden. Inclusief het management, had SFun vijftien instructeurs in dienst. Ruim voldoende voor de aanloop naar het hoogseizoen, veel te weinig zodra deze periode daadwerkelijk begon. Hoewel Dirck er alles aan deed om nieuwe mensen aan zijn school te binden, wilde dit nog niet echt op gang komen. Het was een van de weinige dingen waar hij zich op had verkeken. Goede mensen aantrekken bleek een vak op zich en de spoeling was in hun gebied wat dunner geworden.

‘Wanneer heb je weer een gesprek?’ wilde Sojka weten.

‘Vanavond. Gisteren sprak ik net voor sluitingstijd twee Engelse vrouwen. Ervaren instructrices die jarenlang in Frankrijk hebben gewerkt. Ze denken erover om hier een seizoen mee te draaien.’

‘Ik hoop het,’ mompelde Stuart. Zelfs een rasoptimist als hij zag de bui al hangen. Als ze niet snel met instructeurs op de proppen kwamen, stond hun een hectisch seizoen te wachten. ‘Wees gewoon voorzichtig, dat is wat ik zeggen wil.’

‘Ik...’ Het getril van zijn mobiele telefoon in zijn broekzak onderbrak Dirck. Hij pakte het apparaatje en keek op het display. Een warme glimlach gleed over zijn gezicht.

‘Hé, Manon. Hoe is het?’

‘Goed,’ antwoordde ze. ‘Heel goed zelfs.’

‘Dat is geweldig, vertel. Ik kan nu wel een oppepper gebruiken.’

‘Hoezo?’

‘Ach, het aantrekken van nieuwe instructeurs loopt niet echt lekker. Maar dat geeft niet, laten we het over jou hebben.’

‘Dus je zit om instructeurs te springen?’ vroeg ze op plagerige toon.

‘Ja, en het meest om jou.’ Hij zei het automatisch, maar meende elk woord ervan.

‘Dat komt dan mooi uit,’ zei Manon. ‘Ik vertrek morgenochtend vroeg. Met een beetje geluk ben ik morgenavond in Zell am See.’

Dirck bleef even roerloos zitten. Toen het tot hem doordrong dat Manon geen geintje maakte, kon hij niets anders doen dan grijnzen.

‘Dat is fantastisch,’ sprak hij recht uit zijn hart. ‘Ik regel morgen alles. Je komt in een gespreid bedje.’

‘Ditmaal reken ik op een tweepersoonsbed.’

Dirck slikte en keek weg van zijn vrienden. Hoewel ze geen Nederlands spraken, kon hij zien dat ze heel goed doorhadden dat het geen standaardgesprek was.

‘Dat regel ik vandaag nog,’ fluisterde Dirck.

Manon lachte om zijn plotselinge schuchterheid.

‘Dan zie ik je morgen. Doe iedereen de groeten van me.’

‘Komt voor elkaar,’ antwoordde hij opeens heel enthousiast. Hij stak de telefoon in zijn zak en keek de rest aan.

‘Haal die grijns van je smoel en vertel ons het goede nieuws,’ zei Stuart ongeduldig.

Manon liep naar haar kamer. Ze voelde zich licht euforisch. Met deze beslissing was er een last van haar schouders gevallen. De twijfel van de afgelopen maanden was verdwenen. Ze wist dat sommige mensen in haar omgeving het onbegrijpelijk vonden dat ze terug zou keren naar die onheilsplek, maar zij kon geen beter herstel bedenken. Dit was wat ze wilde, lesgeven in Oostenrijk met Dirck in haar buurt. Voor dit leven had ze nu gekozen. En het voelde als de beste keuze die ze ooit had gemaakt. Opgelucht begon ze haar koffer te pakken.