30

Felix en Udo kwamen klokslag acht uur de woonkamer binnen. Zij hadden hun vrije dag in Salzburg doorgebracht en waren op verzoek van Manon eerder teruggekomen dan ze hadden gepland. Met een kort ‘Hallo’ begroetten zij hun huisgenoten. Rolf en Bernd schoven een stukje op, zodat hun vrienden ook op de bank konden zitten. Alle ogen waren nu gericht op Manon.

‘Goed dat jullie er allemaal zijn,’ zei Manon. ‘Voordat ik aan mijn verhaal begin, wil ik jullie zeggen dat ik geen paniekzaaier wil zijn en me niet voor de lol bezighou met complottheorieën.’

Iedereen luisterde aandachtig. Zelfs Stuart waagde het niet om een opmerking of grap te maken.

‘Na de vernielingen op Kinderland heb ik besloten om met jullie te praten. Ik heb nu al een aantal van dit soort incidenten gezien en volgens mij is het geen toeval meer, maar wordt SFun serieus bedreigd. Wie erachter zit, weet ik niet. Dat het foute boel is weet ik wel en daarom heb ik jullie gevraagd om vanavond bijeen te komen. Tien mensen weten tenslotte meer dan één.’

Terwijl ze sprak zag Manon de scepsis in Dircks ogen. Hoezeer ze ook op hem gesteld was, ze wist dat het lastig zou worden om hem van haar gelijk te overtuigen. Dirck was een man van keiharde bewijzen. Hij had niet zoveel met intuïtie. In dit soort zaken deed hij haar sterk aan haar vader denken.

‘Voor degenen die de vernieling van Kinderland niet met eigen ogen hebben gezien; het was een complete chaos.’ Manons blik gleed langs de vier Duitsers en Marek. Rolf was die dag vrij geweest en de overige vier waren hun werkdag op de opstapplaats Schmittental begonnen.

‘Het was verschrikkelijk,’ zuchtte Sojka.

‘ A fucking mess ,’ reageerde Stuart. Samen met Dirck en Agnetha had hij in hun pauze de ravage aanschouwd. Dirck knikte meegaand.

‘Het was zeker een puinhoop,’ zei hij. ‘Aangericht door een groepje idioten onder invloed die de boel voor een ander wilden verzieken. Dit soort dingen gebeurt gewoon. Vandaag zijn wij aan de beurt, morgen zijn de buren de klos. Dus wat wil je nou eigenlijk beweren?’

Manon wist dat hij zo zou reageren. Ze had zich voorgenomen rustig te blijven en tegenwerpingen met redelijkheid te benaderen. Haar gevoel zei dat niemand tegen haar was of een hekel aan haar had. Als ze met redelijke argumenten kwam, zou ze zelfs Dirck kunnen overtuigen. Haar Duitse huisgenoten kon ze moeilijk inschatten. Sojka en Agnetha kon ze aan haar kant krijgen. Als Dirck eveneens haar zijde koos, ging Stuart ongetwijfeld met hem mee.

‘Ook ík heb die gebeurtenissen afgedaan met “ shit happens ”. Keer op keer heb ik tegen mezelf gezegd dat ik het me verbeeldde. De dingen te zwaar inzag. Ik kan jullie nu echter verzekeren dat het geen toeval was.’ Ze telde op haar hand af.

‘De val van Stuart, waardoor dat Engelse meisje Heather in moeilijkheden raakte, de honderden ski’s die bij het restaurant als dominostenen omvielen, de brand in het kantoor van SFun, de vernielingen op Kinderland en de mishandeling van mijn zus en mijzelf op de laatste avond van onze vakantie.’

Omdat niemand wist van deze aanval, keek iedereen haar verbaasd aan.

‘We kwamen net uit Diele, toen Fleur op de grond werd geduwd. Nou ja, gegooid is een betere beschrijving.’ Terwijl ze haar verhaal deed, keken vooral Sojka en Agnetha haar verontwaardigd aan. De mannen luisterden gespannen. Stuart reageerde als eerste toen ze klaar was met vertellen.

‘Jezus, Manon. Wat klote voor jullie, maar hoe wist je zeker dat het Tsjechen waren?’

‘Dat weet ik niet zeker. Op de piste heb ik een tijdje geleden staan praten met een groepje Tsjechen en hun accent leek op dat van die kerels.’

Stuart keek naar Marek. ‘Hoe zit dat? Verschilt jullie accent veel van Russen, Polen, Roemenen of Bulgaren?’

Marek haalde zijn schouders op. ‘Je gaat wel erg kort door de bocht. Het voormalige Oostblok heeft veel staten. Ons accent kun je bijvoorbeeld vergelijken met dat van Slovenen.’

‘Dus het hadden bijvoorbeeld ook Russen kunnen zijn?’ vroeg Dirck.

‘Daar kan ik geen antwoord op geven. Pas als ik iemand hoor spreken kan ik enigszins inschatten waar hij of zij vandaan komt. En dan nog is het lastig.’

‘Ga naar huis, instructeur,’ mompelde Sojka. ‘Dat is behoorlijk bedreigend.’ Agnetha knikte instemmend.

‘Maar waarom?’ vroeg Udo zich hardop af. ‘Ik mis de logica. Manon was op dat moment nog geen instructeur.’

Manon voelde hoe ze de grip kwijt begon te raken. Het verhaal van de aanval had ze bewust vroeg verteld, zodat ze alle aandacht had en duidelijk kon maken hoe serieus het haar was. Het was niet de bedoeling dat de speculaties over wie, wat en waarom te vroeg heen en weer vlogen. Ze nam weer het initiatief.

‘De val van Stuart was geen ongelukkige samenloop van omstandigheden. Het was een bewuste botsing. Die snowboarder wist precies waarmee hij bezig was. Ik heb het met mijn eigen ogen gezien.’

‘Ik niet,’ reageerde Stuart spontaan. ‘Voordat ik wist wat er precies gebeurde lag ik met mijn snufferd in de sneeuw.’

Bernd schoof enkele centimeters naar voren, keek Manon recht aan en stelde een vraag.

‘Jij bent er zeker van dat het opzet was. Wat heb je dan precies gezien?’

Manon gaf hem uitgebreid antwoord. De afgelopen dagen had ze de situatie in gedachten nog vele malen teruggehaald, waardoor ze zich steeds meer details herinnerde. Ondanks haar sterke verhaal wilde Dirck er niet aan.

‘Ik kan me voorstellen dat als je het vanaf het begin al vreemd vond, je steeds overtuigder raakte van opzet,’ sprak hij rustig. ‘Maar je moet je wel realiseren dat er dagelijks tientallen botsingen en valpartijen zijn waarbij het in eerste instantie lijkt alsof een van de partijen het erom doet. In praktisch alle gevallen is dat niet zo. Onkunde, inschattingsfouten, overmoedigheid, noem maar op. Schijn bedriegt. Al zeg ik er meteen bij dat het in deze situatie anders kan zijn geweest. Ik heb het niet gezien, dus kan ik er niet over oordelen. Omdat ik verder niemand op de piste over opzet heb gehoord, ben ik niet overtuigd. Je kunt je vergissen.’

‘Klopt, maar heeft niemand van jullie de afgelopen weken toevallig iets soortgelijks meegemaakt? Een situatie die je vreemd voorkwam? Een botsing die je afdeed met “ongelukkig toeval”?’

Er viel een stilte. Elke seconde die wegtikte voelde aan als een minuut. Toen het er alle schijn van had dat niemand wat ging zeggen, schraapte Agnetha haar stem.

‘Ik weet niet zeker of dit ter zake doet, maar vorige week had ik het idee dat mijn groep door iemand werd achtervolgd.’

Manon probeerde haar opluchting te verbergen door de Zweedse fronsend aan te kijken.

‘Ik was met een kinderklasje aan het afdalen, toen mijn oog toevallig op een skiër viel die constant achter mijn groepje bleef hangen. Aan zijn stijl zag ik dat hij gevorderd was, dus kon ik geen enkele reden bedenken waarom hij zo extreem rustig skiede.’

‘Hij had geen haast, genoot van de omgeving, het was de vader van een van de kinderen of hij was in gedachten over zijn scheiding,’ spotte Stuart. ‘Kom op, zeg. Zo lust ik er nog wel een paar.’

Hij kreeg bijval van het Duitse viertal dat vanaf de bank bevestigend knikte.

‘Toch had ik er een slecht gevoel over. Noem het vrouwelijke intuïtie. Toen hij na een hele tijd nog geen aanstalten maakte om voorbij te gaan, heb ik de groep net na een scherpe bocht van het ene op het andere moment hard laten afremmen. We waren heel even uit zijn zicht.’

‘En toen?’ drong Manon aan.

‘Nog voordat de laatste van mijn groep stilstond, kwam hij met volle vaart door de bocht. Ik zou zweren dat hij schrok toen hij ons daar zag staan.’

Sojka ging helemaal op in het verhaal van haar vriendin. ‘Dat klink wel als opzet, anders zou hij toch nooit opeens snelheid gaan maken op het moment dat jullie uit het zicht waren,’ concludeerde ze.

‘Of hij wilde dwars door de groep heen en had de situatie verkeerd ingeschat,’ zei Manon scherp, terwijl ze Dirck recht aankeek. Ze wist dat ze nu een beetje aan het provoceren was, maar dat moest ze wel doen, wilde ze negen collega’s van haar gelijk zien te overtuigen.

‘ No way ,’ zei Dirck. ‘Wat ik tot nu toe heb gehoord is voornamelijk gebaseerd op vermoedens en gevoelens. Ook jouw verhaal van die aanranding, hoe vervelend ik dat ook voor je vind, bewijst nog niets over een aanval op SFun. “Ga naar huis, instructeur” kan ook gewoon dronkenmanspraat zijn geweest.’

Hij stak direct zijn handen omhoog om Manons protesten bij voorbaat af te kappen.

‘Ik geloof je honderd procent dat het gebeurd is en nogmaals, ik vind het heel vervelend voor je en had die vent graag zelf een klap verkocht. Alleen de link naar de Tsjechen van Kraus Kaprun, want daar wil jij volgens mij naartoe, kan ik niet leggen. Nog niet, misschien kun je me straks nog overtuigen.’

Hij stond op. ‘Ik ga eerst een biertje pakken.’

De ingelaste adempauze kwam Manon prima uit. Nu hadden haar huisgenoten even de tijd om alles te laten bezinken. Tot haar genoegen zag ze in verscheidene blikken de eerste twijfels. Ze nam zich voor om er de tweede ronde nog feller tegenaan te gaan. Ze had nog een troef.