39

Het liep tegen negenen en de mist in Zell am See was dichter dan ze ooit had meegemaakt. In normale wandelpas was het te doen, dan zag je de contouren van een lantaarnpaal of reclamezuil. Daarom haastte ze zich niet, ook al was ze aan de late kant voor haar afspraak.

De weg naar de binnenstad kon ze dromen. Bij Diele zou ze naar het pleintje lopen en daar rechts afslaan. Ongeveer in het midden van die straat lag Roxxy, de kroeg waar Rutger haar om negen uur verwachtte.

Toen Rutger haar vanmiddag op haar mobiele telefoon belde, had ze afwachtend gereageerd. Ze had geen zin om dingen met hem te bespreken. Niet in het chalet, op kantoor of onder het genot van een biertje in een gezellige ambiance. Ze was klaar met SFun en helemaal met Rutger. Terwijl hij sprak, had een sussend stemmetje haar echter ingefluisterd dat het beter was om op een normale manier uit elkaar te gaan. Achteraf was ze blij dat ze zijn uitnodiging had geaccepteerd. Anders zou ze op niet bepaald elegante wijze ontslag hebben genomen.

Dat ze bij SFun zou stoppen, stond voor haar vast. Die beslissing had ze genomen en daarop kwam ze niet meer terug. Dit stond echter los van haar ambitie in haar nieuwe vak. Die was sterker dan ooit. Ze genoot dagelijks van het lesgeven en alle extra’s die de wintersport te bieden had. Dit beroep wilde ze de komende jaren blijven uitoefenen, maar niet meer in Zell am See of Kaprun. Daarvoor was er te veel gebeurd. Het was voor haar onmogelijk om voorlopig nog in deze regio te werken. Ze kon de stress niet gebruiken en moest te veel energie stoppen in zaken waar ze niets mee te maken wilde hebben. Rutger, Tsjechische vrienden of vijanden en haar huisgenoten moesten het maar lekker zelf uitzoeken.

Vijf over negen, ze was intussen in de straat van Diele beland. Vanavond zou een van de vaste groepjes er voor de verandering niet zijn, wist ze. Haar huisgenoten gingen stappen in Saalbach-Hinterglemm. Op Marek na, die wilde morgen tijdens de cursus helder zijn. Saaie sok .

Ook in Marek had ze zich vergist. In haar achterhoofd had altijd meegespeeld dat stille wateren diepe gronden bezaten. Maar er leek niets dieps of eigengereids in hem te zitten. Ook hij had het karakter van een meeloper. Geen moment had ze verwacht dat hij zijn stem zou verheffen om zijn onvrede te uiten.

Toen Rutger haar belde, zaten ze gezamenlijk aan de lunch. Nadat het gesprek was beëindigd, had Agnetha interesse getoond. Ze vertelde haar over haar afspraak met Rutger. De anderen gingen gewoon door met eten en keuvelen.

Misschien oordeelde ze wel te hard. Maar het ongeduld dat ze nooit helemaal kwijt zou raken versterkte haar frustratie. Er moest iets veranderen of zij moest weg.

Oké, er was op aandringen van de groep wel degelijk een gesprek met Rutger geweest. En Dirck was direct naar beneden gesuisd toen die Nederlandse snowboarders er op de piste een zootje van maakten. Zoals de rest van de groep dacht hij dat ze werden belaagd en hij handelde instinctief.

Manon bleef staan. Dirck. Als ze aan hem dacht was er meteen weer die onzekerheid over haar beslissing. Deed ze er wel goed aan om te vertrekken nu ze eindelijk iemand had gevonden voor wie ze diepere gevoelens had? Ze schudde even met haar hoofd en liep door naar het pleintje. Ze moest haar gevoelens voor Dirck loskoppelen van de situatie waarin ze zich bevond. Wilde ze hier sterker uit komen, dan moest ze Dirck zien als één van haar collega’s die niet adequaat had opgetreden toen het er werkelijk om spande. Ook hij had zijn oren naar Rutger laten hangen. Ze baalde er enorm van dat het zo moest aflopen. De ‘nieuwe’ Manon was teruggevallen in haar oude gewoontes. Ergens aan beginnen zonder het af te maken. We wisten het wel, zou haar familie denken, zonder het uit te spreken. Zoveel hielden ze wel van haar. Ze zouden geen leedvermaak voelen.

Ondanks de overtuiging dat ze een goede beslissing nam, voelde het aan als een vernedering. Het was daarom belangrijk dat ze zich nu op het heden, op het moment concentreerde. Ze had geen flauw idee wat Rutger van haar wilde. Daarom had ze besloten hem aan te horen en dan te zien hoe ze op zijn verhaal zou reageren. Hoe het gesprek ook verliep, na afloop zou ze hem melden dat ze na het halen van haar diploma SFun verliet. Ze zou hem ook zeggen dat ze voorlopig niet van plan was in de buurt van Zell am See te gaan werken. Dat was waar en wel zo netjes tegenover Rutger. Dat hij zich als een manipulator had gedragen wilde nog niet zeggen dat zij haar waardigheid moest verliezen. Had ze toch iets van haar moeder opgestoken.

Vastberaden stapte ze Roxxy binnen.